De strijd tegen de tocht is uitgemond op een klinkende overwinning; sindsdien blijft het nagenoeg warm binnen. Toch kon de kou het niet laten nog één vinnige prik te geven: de electriciteitsrekening. Die bedraagt een slikwaardige 4000 yen (zo'n 30 euro) - het dubbele van de maand ervoor. Ik zal me er dus maar op instellen dat de komende maanden wat dat betreft wat prijzig worden, en dat ik in het voorjaar pas weer wat ruimer bij kas zal zitten. Niet dat ik eigenlijk mag klagen, maar het gaat om het principe.
De afgelopen anderhalve week (ik ben een beetje laat) is een tijd van kleine en minder kleine mijlpaaltjes geweest:
- Ik heb een lekker warme trui gevonden;
- De verkoopster in de winkel waar ik mijn trui vond zei dat ze jaloers was op de kleur van mijn ogen (= mini-ego-boost);
- Ik heb een goed cijfer gehaald voor de eerste kanji-test van het semester: 146/150;
- Ondanks de kou, ben ik opnieuw gaan hardlopen;
- Op de 2de grammaticatest van vandaag weet ik na de eerste verbetering al dat ik ongeveer 92/100 ga krijgen - een duidelijke verbetering tegenover vorige keer;
- Een mevrouw van het IC had van een kennis een doosje OldTimers drop gekregen, dat ze me vroeg te identificeren en dat ze na mijn enthousiaste reactie aan me gegeven heeft;
- Ik heb mijn eerste voortgangsrapportje geschreven voor de HNF, die mij dit jaar in leven houdt;
- De Taiko-instructeur heeft aangekondigd dat wij ons publiek debuut gaan maken op een stadsfeest ergens in januari.
Dat ik best tevreden ben met mezelf mag duidelijk wezen.
Verder hebben we vorige vrijdag Olga gesteund die meedeed aan de Speechwedstrijd van de Rotary Club in Matsumoto. Echt respect voor haar dat ze het gewaagd heeft; ik zou te zenuwachtig zijn geweest voor zoiets. Ze heeft jammergenoeg niet gewonnen, maar alle 15 uitgekozen finalisten kregen 20000 yen (zo'n 150 euro), en er was een buffet na afloop, dus er werd niet gemopperd.
Zaterdag ben ik met Lilli naar het Parco winkelcentrum geweest omdat ze op jacht was naar een jas in de uitverkoop - daar heb ik mijn trui (met korting!) op de kop getikt. Na een uur of vier zijn we er tevreden weer buitengestapt; allebei met tassen bij ons, maar zonder nieuwe jas. Ach ja, zo gaat dat.
Maandag was de laatste dag van NaNoWriMo (het schrijfproject waar ik aan meedeed) en ik moet helaas meedelen dat het een jammerlijk mislukking is geworden dit jaar. Ik ben gestrand op 5000 woorden; een tiende van wat het zijn moest. De boosdoeners zijn een veeleisend sociaal leven en een algeheel gebrek aan inspiratie. En dat terwijl het de tweede keer toch eigenlijk beter zou moeten lukken dan de eerste keer - en vorig jaar won ik wel. We zullen het maar in een positief licht zien, zeker? "Elk nadeel heb z'n voordeel", etc. Want hiermee is dus wel bewezen dat ik goed bezig ben alles uit dit jaar te halen wat er in zit. Mensen die mij goed kennen zullen weten dat ik normaal gesproken nooit zo'n drukke sociale agenda heb. Oefening baart kunst! :D
Dinsdag heb ik met Bregt, een groep Koreanen en 1 Japanse vrouw een traditioneel Japans gerecht gemaakt. Het heet Omochi, en wordt gewoonlijk alleen met Oud en Nieuw gegeten. Het is gemaakt van een speciaal soort rijst, die met water in een speciale machine wordt gedaan, en na een geheimzinnig proces van een halfuurtje onder een gesloten deksel is het opeens een dikke, witte pasta geworden die de consistentie en plakkerigheid van behanglijm heeft. Vervolgens rol je er kleine bolletjes van, die op zichzelf geen smaak hebben, maar waar je daarna verschillende soorten zoet beleg op doet - waaronder de zoete rode bonenpasta die ze hier echt overal in stoppen. Die heet Anko, trouwens.
Bij elkaar hadden we een hele berg mochi, en nog een groentensoep (die waarschijnlijk het enige gezonde onderdeel was, maar goed) en Kimchi voor de Koreanen. Kimchi is een zeer pittig gerecht gemaakt van ingemaakte Chinese kool en een heleboel kruiden en pepers. Eigenlijk vinden alleen Koreanen zelf het lekker - maar die zijn al vanaf hun geboorte bezig systematisch hun smaakpapillen weg te branden met voedsel dat bij een normaal mens het zweet doet uitbreken. Ze hebben gelukkig intussen wel al geleerd dat wanneer ze voor een gemengd gezelschap koken (dwz, met niet-Koreanen) ze bij elk stadium één van ons moeten laten proeven om te zorgen dat het voor iedereen eetbaar blijft.
Dat blijkt hier trouwens het belangrijkste sociale medium te zijn: samen koken. Zoals gezegd zijn zeker Koreanen stapelgek op koken - een maaltijd in 1 enkel bord vinden ze erg raar - en Japanners houden van het organiseren van kook-evenementen waar "Japanners en buitenlanders in een goede atmosfeer over elkaars cultuur kunnen leren." Aldus vrij vertaald van een van de vele flyers die uitgedeeld worden.
Ook blijken alle jonge mensen veel meer kookervaring te hebben dan wij - en ook nog op een heel andere manier - en het komt dus vaak voor dat wij gewoon staan te kijken en te kletsen terwijl de rest het werk doet. Als we vragen of we kunnen helpen worden we uit beleefdheid steeds weggewuift, maar we kunnen spontaan zelf ook niet gaan helpen omdat we geen flauw idee hebben wat er allemaal moet gebeuren! Beetje ongemakkelijk gevoel is het wel, want je wilt natuurlijk geen profiteur zijn.
Om in de kooksfeer te blijven, nu even over komende zaterdag. Nee, niet alleen Sinterklaasavond, maar (opnieuw) een kookfeestje! Maar nu mogen we tenminste iets koken dat we kennen. We dachten eerst dat het de bedoeling was dat iedereen thuis gewoon kookt, en dan het eindproduct meeneemt, maar nu bleek gisteren dat we terplekke ons meesterwerk moeten gaan bereiden.
Uit faalangst (en gemakzucht) hebben we dus besloten om toch maar weer pannenkoeken te maken. Als het goed is, is geen van de personen die ze al gegeten hebben die avond aanwezig, dus niemand hoeft te weten dat ons kunstje niet geheel origineel is. Wel gaan we een beetje experimenteren met de vulling; alleen appel is een beetje saai. Het beslag is namelijk al gezoet (volgens het recept van Bregt's moeder), en een kaaspannenkoek gaat dus niet. Niet dat ze daar de goede kaas voor hebben hier, maar ok.
In de wandelgangen heb ik gehoord dat er ook echte spaghetti Carbonara zal zijn, dus wat dat betreft kijk ik er wel naar uit. Reken maar dat ik die werkplek goed in het oog zal houden!
Omdat ik zaterdagavond dus met dat gebeuren mijn handen vol zal hebben, zullen de pepernoten die nog braaf in hun dichte zakje zitten moeten wachten tot zondag. Ergens diep in mijn hart sluimert nog de vage hoop op een chocoladeletter, maar we zullen de ouderlijke postgoden maar niet tarten. (hint? ...waar?!)
Ten laatste wil ik nog even melden dat er een nieuw reisverslagje over Nagano op mijn Volkskrant-pagina staat, en dat de foto's inmiddels ook in de slideshow op mijn blog zitten.
Enjoy!
Excuses voor de vreemde witregels tussen de alinea's; dat is een probleempje van het blogprogramma dat ik er niet uit krijg.
Thursday, 3 December 2009
Monday, 23 November 2009
Gevecht tegen de tocht
Op een plaats waar temperaturen onder het vriespunt in de winter meer regel dan uitzondering zijn, is het geen goed idee om enkele beglazing te hebben in de vorm van schuifdeuren die niet geheel afsluitbaar zijn. Dat heb ik de afgelopen week wel geleerd. De kou heeft nu echt ingezet, en gekoppeld met een wind die pal op mijn balkonramen/deuren stond had dat tot gevolg dat ik een miserabele nacht met koude tocht op mijn hoofd heb doorgebracht.
Dat nooit meer, dus ben ik de volgende dag meteen naar de dichtstbijzijnde Doe-het-zelver (= Watahan) gegaan en heb alle mogelijke soorten isolatiemateriaal ingeslagen. Ik was duidelijk niet de enige, want het was allemaal afgeprijsd en de schappen waren al bijna leeg. Een van de twee balkondeuren gebruik ik nooit, en omdat die het meeste tochtte heb ik die met zo'n piepschuimstrip helemaal hermetisch dichtgeklemd. Dat was het belangrijkste probleem, maar als je op zoek gaat kom je nog een hoop andere, kleinere kieren tegen die geniepig snel je kamer doen afkoelen. Ik had beter verwacht van een stad en universiteit die zich laten voorstaan op hun zuinigheid en milieubewustzijn.
Om de electriciteitsrekening van mijn kacheltje zo veel mogelijk binnen de perken te houden (de winter is nog lang) heb ik ook geprobeerd die kiertjes te stoppen, maar zonder de nodige fondsen en kennis voor meer rigoureuze ingrepen blijft het behelpen. En omdat er door de brievenbus in mijn voordeur eveneens koude lucht binnen kan komen, word ik van twee kanten belaagd. De schuifdeur tussen keuken en kamer functioneert als een soort sluis, en is ook ijverig afgeplakt aan de kiertjes. Gelukkig heeft iedereen hetzelfde probleem, en is het bevel "Deur dicht!" nu algemeen geaccepteerd.
En dan te bedenken dat de echte winter nog moet beginnen. Doorgewinterde Shinshu-studenten lachen smalend als ze ons horen klagen, en scheppen er schijnbaar demonisch genoegen in ons er aan te herinneren dat ons nog veel erger te wachten staat. Mutsen, handschoenen, sjaals en warme winterjassen worden massaal aangekocht, en er worden tips uitgewisseld over hoe je het best je voeten warm houdt als je aan je bureau zit. Eén woord: tapijttegels. Ze zijn goedkoper en handiger dan een gewoon tapijt, en worden verkocht in pakketjes van 9 stuks. Je schuift ze aan elkaar alsof het puzzelstukjes zijn, en een vierkant van 9 tegels is net groot genoeg om de vloer onder mijn bureautje te bedekken.
Beste idee dat ik in tijden heb gehad, en reken maar dat ik ze mee terug naar huis neem, volgend jaar! Iedere keer dat ik nu achter mijn computer ga zitten kan ik het niet laten nog even na te glunderen over mijn geniale inval.
Ahum, dat terzijde, is de rest van de week rustig verlopen. Donderdag zijn Bregt en ik weer gaan zwemmen, een activiteit die van vertrek tot thuiskomst zo'n 2 uur in beslag neemt, en als resultaat heeft dat ik vervolgens redelijk vroeg als een blok in slaap val. Het zwemmen zelf is fijn na al dat stilzitten in een klaslokaal, zolang je de oude mannetjes negeert die staren alsof ze nog nooit een vrouw in een badpak hebben gezien. Het feit dat we met één welgemikte beenslag hun heup kunnen breken houdt ze vooralsnog op afstand, en voor de rest doen we alsof we ze niet zien - iets waar we hier nogal goed in geworden zijn.
Leuk was wel dat we die donderdag in het zwembad een vriend van klasgenoot Hyon-U zijn tegengekomen. De naam is Pak; ook een Koreaan, maar een gewone student aan Shinshu i.p.v. een uitwisselingsstudent zoals wij. In ieder geval een vriendelijke kerel, en een dezer dagen gaan we waarschijnlijk na het zwemmen eens met hem sushi eten in een kaiten-sushi (lopende band-sushi) restaurant vlakbij het zwembad. Waar je al niet mensen tegenkomt...!
Vandaag hebben we vrij, want het is shichi-go-san-festivaldag (7-5-3-festival; Google het maar), en de les van morgenochtend valt weg, wat dus in essentie neerkomt op een lang weekend. Met dat in het vooruitzicht heb ik afgelopen zaterdag voor een meer actieve planning gekozen dan gewoonlijk, en ben ik een dagje naar Nagano geweest. De belangrijkste attractie is de Zenkoji, een 1400 jaar oude Boeddhistische tempel in een prachtige omgeving. Hij ligt in een directe lijn vanaf het station, en is dus zeer makkelijk te vinden terwijl je ondertussen je ogen uitkijkt in allerlei winkels - waaronder twee monsters van boekenwinkels, hehe.
Overblijfselen van de Olympische Spelen uit 1998 heb ik niet echt kunnen zien, omdat die zich voornamelijk buiten, of aan de andere kant van de stad bevinden. Misschien voor een volgende keer. Een meer gedetailleerde beschrijving houd ik voor een reiscorrespondentie aan de Volkskrant, die in de komende dagen zal verschijnen. De link staat aan de rechterkant op mijn blog. Foto's zullen binnenkort ook online komen.
Na ruim 5 uur in Nagano rondgeslenterd te hebben was het om 15u tijd om terug te gaan, want we hadden met een heel stel afgesproken om eerst naar de arcade te gaan, en vervolgens bij Kano te gaan eten. Die avond heb ik voor het eerst in mijn leven Dance Dance Revolution gespeeld, en op een levensgroot beeldscherm zombies afgeknald. Zeer geslaagd, kunnen we dus wel zeggen.
Toen iedereen stilletjesaan honger begon te krijgen zijn we naar Kano gegaan, waar er gelukkig plaats was voor 9 man, en waar de andere klanten deze invasie van buitenlanders nogal vreemd bekeken; 1 of 2 kunnen ze nog wel behappen, maar 9?! In het begin hadden we dus nogal wat bekijks, maar toen bleek dat we geen kwaad in de zin hadden en alleen maar kwamen eten (wie had dat gedacht?), ontspande men weer en gaf zijn eigen maaltijd de aandacht die het verdiende.
Na het eten hadden we nog steeds geen zin in afscheid nemen, dus hebben we met z'n allen nog bij Olga thuis Twister gespeeld. Niet geheel volwassen natuurlijk, maar vooral wel heel leuk. Er zijn vanzelfsprekend veel foto's van grappige posities genomen, maar omdat de meeste mensen geen Facebook hebben zullen de ogen van de wereld gespaard blijven.
Zondag, Taiko-dag, als altijd. We hebben het stuk van vorige week herhaald, en het eerste deel van een nieuw stuk aangeleerd gekregen. Iedereen is nog steeds erg vriendelijk en helpt ons als we even vast zitten, en alle 'noten' worden op een groot bord geschreven als referentie voor ons. Olga heeft alles ijverig overgeschreven, zodat we voor volgende week weer kunnen oefenen.
In het begin waren we bang dat we alleen maar simpele, monotone ritmes op de achtergrond zouden mogen spelen, maar waar we nu mee bezig zijn heeft de potentie om iets indrukwekkenders te worden. Mijn stokken (bachi) voelen alweer veel meer als de mijne, en ik hoop dat we inderdaad volgend jaar mee mogen doen met een optreden zoals ons al eens gekscherend gezegd is.
Vandaag is over het algemeen een rustig dagje - vandaar dat deze post nogal uitgebreid is - tot we vanavond naar een percussie concert gaan in een nabijgelegen dorpje. Zoals gewoonlijk hebben we gratis kaartjes gekregen; blijkbaar is alles gratis voor internationale studenten van Shinshu: het koorconcert van een paar weken terug, Taiko-lessen, zwemmen (mits speciaal kaartje van de universiteit), musea-bezoeken en nu weer dit concert. Best handig, al zeg ik het zelf. Er is dus bijna elke week wel iets te doen, als je daar behoefte aan hebt.
We zijn ook al gestrikt voor het kerstfeestje op 5 december (ja, ik weet het), om een Nederlands/Belgisch gerecht te koken. We moeten genoeg maken voor zo'n 10 man, en als iedereen dat doet hebben we een fijn multi-culti buffet. Althans, dat is het plan. Nu nog bedenken wat er 'typisch' van bij ons is, waar we de ingrediënten van vinden, wat we kunnen koken en waar je redelijk gemakkelijk grote porties van kunt maken.
Hmm. Pannenkoeken hebben we al gemaakt, we hebben geen frituurpan, geen mixer en geen oven. Suggesties zijn altijd welkom.
Dat nooit meer, dus ben ik de volgende dag meteen naar de dichtstbijzijnde Doe-het-zelver (= Watahan) gegaan en heb alle mogelijke soorten isolatiemateriaal ingeslagen. Ik was duidelijk niet de enige, want het was allemaal afgeprijsd en de schappen waren al bijna leeg. Een van de twee balkondeuren gebruik ik nooit, en omdat die het meeste tochtte heb ik die met zo'n piepschuimstrip helemaal hermetisch dichtgeklemd. Dat was het belangrijkste probleem, maar als je op zoek gaat kom je nog een hoop andere, kleinere kieren tegen die geniepig snel je kamer doen afkoelen. Ik had beter verwacht van een stad en universiteit die zich laten voorstaan op hun zuinigheid en milieubewustzijn.
Om de electriciteitsrekening van mijn kacheltje zo veel mogelijk binnen de perken te houden (de winter is nog lang) heb ik ook geprobeerd die kiertjes te stoppen, maar zonder de nodige fondsen en kennis voor meer rigoureuze ingrepen blijft het behelpen. En omdat er door de brievenbus in mijn voordeur eveneens koude lucht binnen kan komen, word ik van twee kanten belaagd. De schuifdeur tussen keuken en kamer functioneert als een soort sluis, en is ook ijverig afgeplakt aan de kiertjes. Gelukkig heeft iedereen hetzelfde probleem, en is het bevel "Deur dicht!" nu algemeen geaccepteerd.
En dan te bedenken dat de echte winter nog moet beginnen. Doorgewinterde Shinshu-studenten lachen smalend als ze ons horen klagen, en scheppen er schijnbaar demonisch genoegen in ons er aan te herinneren dat ons nog veel erger te wachten staat. Mutsen, handschoenen, sjaals en warme winterjassen worden massaal aangekocht, en er worden tips uitgewisseld over hoe je het best je voeten warm houdt als je aan je bureau zit. Eén woord: tapijttegels. Ze zijn goedkoper en handiger dan een gewoon tapijt, en worden verkocht in pakketjes van 9 stuks. Je schuift ze aan elkaar alsof het puzzelstukjes zijn, en een vierkant van 9 tegels is net groot genoeg om de vloer onder mijn bureautje te bedekken.
Beste idee dat ik in tijden heb gehad, en reken maar dat ik ze mee terug naar huis neem, volgend jaar! Iedere keer dat ik nu achter mijn computer ga zitten kan ik het niet laten nog even na te glunderen over mijn geniale inval.
Ahum, dat terzijde, is de rest van de week rustig verlopen. Donderdag zijn Bregt en ik weer gaan zwemmen, een activiteit die van vertrek tot thuiskomst zo'n 2 uur in beslag neemt, en als resultaat heeft dat ik vervolgens redelijk vroeg als een blok in slaap val. Het zwemmen zelf is fijn na al dat stilzitten in een klaslokaal, zolang je de oude mannetjes negeert die staren alsof ze nog nooit een vrouw in een badpak hebben gezien. Het feit dat we met één welgemikte beenslag hun heup kunnen breken houdt ze vooralsnog op afstand, en voor de rest doen we alsof we ze niet zien - iets waar we hier nogal goed in geworden zijn.
Leuk was wel dat we die donderdag in het zwembad een vriend van klasgenoot Hyon-U zijn tegengekomen. De naam is Pak; ook een Koreaan, maar een gewone student aan Shinshu i.p.v. een uitwisselingsstudent zoals wij. In ieder geval een vriendelijke kerel, en een dezer dagen gaan we waarschijnlijk na het zwemmen eens met hem sushi eten in een kaiten-sushi (lopende band-sushi) restaurant vlakbij het zwembad. Waar je al niet mensen tegenkomt...!
Vandaag hebben we vrij, want het is shichi-go-san-festivaldag (7-5-3-festival; Google het maar), en de les van morgenochtend valt weg, wat dus in essentie neerkomt op een lang weekend. Met dat in het vooruitzicht heb ik afgelopen zaterdag voor een meer actieve planning gekozen dan gewoonlijk, en ben ik een dagje naar Nagano geweest. De belangrijkste attractie is de Zenkoji, een 1400 jaar oude Boeddhistische tempel in een prachtige omgeving. Hij ligt in een directe lijn vanaf het station, en is dus zeer makkelijk te vinden terwijl je ondertussen je ogen uitkijkt in allerlei winkels - waaronder twee monsters van boekenwinkels, hehe.
Overblijfselen van de Olympische Spelen uit 1998 heb ik niet echt kunnen zien, omdat die zich voornamelijk buiten, of aan de andere kant van de stad bevinden. Misschien voor een volgende keer. Een meer gedetailleerde beschrijving houd ik voor een reiscorrespondentie aan de Volkskrant, die in de komende dagen zal verschijnen. De link staat aan de rechterkant op mijn blog. Foto's zullen binnenkort ook online komen.
Na ruim 5 uur in Nagano rondgeslenterd te hebben was het om 15u tijd om terug te gaan, want we hadden met een heel stel afgesproken om eerst naar de arcade te gaan, en vervolgens bij Kano te gaan eten. Die avond heb ik voor het eerst in mijn leven Dance Dance Revolution gespeeld, en op een levensgroot beeldscherm zombies afgeknald. Zeer geslaagd, kunnen we dus wel zeggen.
Toen iedereen stilletjesaan honger begon te krijgen zijn we naar Kano gegaan, waar er gelukkig plaats was voor 9 man, en waar de andere klanten deze invasie van buitenlanders nogal vreemd bekeken; 1 of 2 kunnen ze nog wel behappen, maar 9?! In het begin hadden we dus nogal wat bekijks, maar toen bleek dat we geen kwaad in de zin hadden en alleen maar kwamen eten (wie had dat gedacht?), ontspande men weer en gaf zijn eigen maaltijd de aandacht die het verdiende.
Na het eten hadden we nog steeds geen zin in afscheid nemen, dus hebben we met z'n allen nog bij Olga thuis Twister gespeeld. Niet geheel volwassen natuurlijk, maar vooral wel heel leuk. Er zijn vanzelfsprekend veel foto's van grappige posities genomen, maar omdat de meeste mensen geen Facebook hebben zullen de ogen van de wereld gespaard blijven.
Zondag, Taiko-dag, als altijd. We hebben het stuk van vorige week herhaald, en het eerste deel van een nieuw stuk aangeleerd gekregen. Iedereen is nog steeds erg vriendelijk en helpt ons als we even vast zitten, en alle 'noten' worden op een groot bord geschreven als referentie voor ons. Olga heeft alles ijverig overgeschreven, zodat we voor volgende week weer kunnen oefenen.
In het begin waren we bang dat we alleen maar simpele, monotone ritmes op de achtergrond zouden mogen spelen, maar waar we nu mee bezig zijn heeft de potentie om iets indrukwekkenders te worden. Mijn stokken (bachi) voelen alweer veel meer als de mijne, en ik hoop dat we inderdaad volgend jaar mee mogen doen met een optreden zoals ons al eens gekscherend gezegd is.
Vandaag is over het algemeen een rustig dagje - vandaar dat deze post nogal uitgebreid is - tot we vanavond naar een percussie concert gaan in een nabijgelegen dorpje. Zoals gewoonlijk hebben we gratis kaartjes gekregen; blijkbaar is alles gratis voor internationale studenten van Shinshu: het koorconcert van een paar weken terug, Taiko-lessen, zwemmen (mits speciaal kaartje van de universiteit), musea-bezoeken en nu weer dit concert. Best handig, al zeg ik het zelf. Er is dus bijna elke week wel iets te doen, als je daar behoefte aan hebt.
We zijn ook al gestrikt voor het kerstfeestje op 5 december (ja, ik weet het), om een Nederlands/Belgisch gerecht te koken. We moeten genoeg maken voor zo'n 10 man, en als iedereen dat doet hebben we een fijn multi-culti buffet. Althans, dat is het plan. Nu nog bedenken wat er 'typisch' van bij ons is, waar we de ingrediënten van vinden, wat we kunnen koken en waar je redelijk gemakkelijk grote porties van kunt maken.
Hmm. Pannenkoeken hebben we al gemaakt, we hebben geen frituurpan, geen mixer en geen oven. Suggesties zijn altijd welkom.
Tuesday, 17 November 2009
Nabé-nom, nom nom nom!
De afgelopen week is het weer steeds guurder geworden, en hebben we al verschillende druilerige dagen gehad met bijna nonstop regen. Ik begin bijna te twijfelen aan de regenvrije mooi-weer-winters die mensen me voorspeld hebben. Tegelijk heb ik een nieuwe waardering opgevat voor het liedje 'Klotenweer' van Skik. Je moet je vaderlandse popmuziek toch een beetje bijhouden, niet waar.
Gelukkig waren er toch een aantal lichtpuntjes. Om te beginnen heb ik mijn verslag over afvalverwerking op tijd afgekregen - over de kwaliteit zullen we het maar niet hebben - en netjes ingeleverd. Hopelijk is dat het laatste wat ik van dat bepaalde onderwerp gezien heb, want ik liep er nou niet bepaald warm voor.
Om in de academische sfeer te blijven, heb ik die week ook de resultaten van mijn eerste 2 toetsen terug gehad. Voor conversatie had ik 47/50 punten, en voor grammatica en woordenschat 76,5/100. De tweede had iets beter gekund, maar aangezien het pas de eerste van in totaal 3 toetsen was maak ik me echt nog geen zorgen. Daarnaast bestaat ons uiteindelijke cijfer ook voor een deel uit medewerking, aanwezigheid, etc., en je kan alleen echt zakken als je minder dan 70% aanwezig bent geweest. Klinkt wel een beetje schools wat dat betreft - aan de KUL maakt het officieel niets uit of je wel of niet komt, zolang je de examens maar aflegt - maar het is wel een van de makkelijkste dingen om punten op te winnen.
Donderdag had ik eindelijk weer eens met Miyuki afgesproken. Ze had het de afgelopen tijd nogal druk - ze zit in haar afstudeerjaar - en we hebben 2 weken niet kunnen afspreken. Maar afgelopen donderdag dus weer wel, en blijkbaar hebben alle tutors nieuwe instructies gekregen van meneer Sato. Ze moeten in het vervolg altijd met ons in een klaslokaal afspreken, en ze hebben een lijst met werk-, zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden gekregen die ze ons correct moeten laten vervoegen. Never mind dat we zonder dat te kunnen nooit op ons huidige niveau zouden zijn geraakt. Maar goed, ik heb dus braaf van elke soort de eerste 20 woorden vervoegd, en als beloning voor ons beider inspanningen hebben we nadien bij Miyuki thuis met nog 7 anderen een Nabé-feestje gehouden.
Een nabé is eigenlijk gewoon een grote kookpot op een gasbrander, die je zoals een fonduestel midden op tafel zet. De basis is vlees-, vis- of groentenbouillon (of wat je nog anders kunt bedenken), en dan kun je er zo ongeveer alle ingrediënten bij doen die je wilt zolang er maar een hoop Chinese kool, tofu en noedels bij zitten. Na het hele ding een tijdje te laten borrelen schept iedereen er zelf uit wat hij wil, en eet dat uit zijn eigen kommetje op. Vooral in de winter is dit soort koken heel populair (om de knusheid), en omdat het ook relatief goedkoop is worden er onder studenten veel van dit soort Nabé-parties georganiseerd.
Afgelopen donderdag waren we met een bijna gelijk aantal buitenlanders als Japanners, wat echt wel een goede oefening voor ons bleek te zijn. Weer eens wat anders dan 1-op-1 in een klaslokaal. We hebben 3 keer de pot bijgevuld (nogmaals: Japanners zijn bodemloos), en zijn uiteindelijk om middernacht en 700 yen (zo'n 5,3 euro) armer huiswaarts gekeerd. Inderdaad niet duur!
Omdat je op dat soort avonden toch altijd te veel eet, besloten we de volgende dag weer te gaan zwemmen (mijn voet is trouwens weer ok, en ik heb dinsdag nog eens hardgelopen). Na 45 min. zwemmen, met 20 min. heen- en 20 min. terugfietsen, hadden we wel opnieuw eten verdiend vonden we, dus zijn we nadat Sam zich bij ons had gevoegd naar ons trouwe buurtrestaurant gegaan. Het ding heeft trouwens een naam, zoals Sam mij informeerde: Kano. Dat zou ik wel moeten kunnen onthouden voor de toekomst.
Zaterdag was vooral rustig, maar zondag stond opnieuw in het teken van de Taiko! De spierpijn was aan het begin van de week best erg (met trillende handen en al), maar gelukkig tegen zondag alweer weggeëbd. Dat was maar goed ook, want deze keer hebben we bijna de hele les meegedaan. We kregen inderdaad onze eigen stokken, en hebben een eerste slagroutine aangeleerd gekregen. Ondanks wat nervositeit heb ik die toch redelijk snel opgepikt; mede dankzij de hulp en tips die 1 van de meisjes me tijdens de pauzes gaf. De groep had verder zelf natuurlijk al moeilijkere stukken in haar repertoire, en tijdens de repetities daarvan moesten wij gewoon even gaan zitten en kijken. Niet dat dat een straf was; het voelde juist meer als een privé-concert! En ik ben meer dan ooit gemotiveerd om zo snel mogelijk zelf deel uit te maken van het ensemble.
De spierpijn was gisteren een stuk minder erg dan vorige week; alleen mijn schouderbladen waren wat pijnlijk - en mijn bovenbenen, maar dat komt door de absurd wijde spreidstand die je moet aannemen om je navel ter hoogte van de trommel te krijgen (en die voor mij dus iets dieper is dan voor de rest), en terwijl nog de spanning te behouden. Maar het is allemaal 'goeie' pijn, en hoe vaker ik die spieren gebruik, hoe makkelijker het zal worden.
En nog is het goede nieuws niet op: gistermiddag werd mijn maandag-humeur (= niet al te best) sterk verbeterd door een onverwacht pakje van het thuisfront! Het bleek een Sinterklaas-overlevings-proviand-pakket te zijn, met een chocolade-Sint, zakje pepernoten (Bolletje, natuurlijk) en een cadeautje in de vorm van drie mooie pennetjes die ik hier nergens kan vinden. Dat maakt het missen van de intocht op TV helemaal goed, haha! :D
De Sint is intussen al onthoofd, maar de pepernoten blijven netjes dicht tot 5 december. Je moet iets hebben om naar uit te kijken, toch?
Gelukkig waren er toch een aantal lichtpuntjes. Om te beginnen heb ik mijn verslag over afvalverwerking op tijd afgekregen - over de kwaliteit zullen we het maar niet hebben - en netjes ingeleverd. Hopelijk is dat het laatste wat ik van dat bepaalde onderwerp gezien heb, want ik liep er nou niet bepaald warm voor.
Om in de academische sfeer te blijven, heb ik die week ook de resultaten van mijn eerste 2 toetsen terug gehad. Voor conversatie had ik 47/50 punten, en voor grammatica en woordenschat 76,5/100. De tweede had iets beter gekund, maar aangezien het pas de eerste van in totaal 3 toetsen was maak ik me echt nog geen zorgen. Daarnaast bestaat ons uiteindelijke cijfer ook voor een deel uit medewerking, aanwezigheid, etc., en je kan alleen echt zakken als je minder dan 70% aanwezig bent geweest. Klinkt wel een beetje schools wat dat betreft - aan de KUL maakt het officieel niets uit of je wel of niet komt, zolang je de examens maar aflegt - maar het is wel een van de makkelijkste dingen om punten op te winnen.
Donderdag had ik eindelijk weer eens met Miyuki afgesproken. Ze had het de afgelopen tijd nogal druk - ze zit in haar afstudeerjaar - en we hebben 2 weken niet kunnen afspreken. Maar afgelopen donderdag dus weer wel, en blijkbaar hebben alle tutors nieuwe instructies gekregen van meneer Sato. Ze moeten in het vervolg altijd met ons in een klaslokaal afspreken, en ze hebben een lijst met werk-, zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden gekregen die ze ons correct moeten laten vervoegen. Never mind dat we zonder dat te kunnen nooit op ons huidige niveau zouden zijn geraakt. Maar goed, ik heb dus braaf van elke soort de eerste 20 woorden vervoegd, en als beloning voor ons beider inspanningen hebben we nadien bij Miyuki thuis met nog 7 anderen een Nabé-feestje gehouden.
Een nabé is eigenlijk gewoon een grote kookpot op een gasbrander, die je zoals een fonduestel midden op tafel zet. De basis is vlees-, vis- of groentenbouillon (of wat je nog anders kunt bedenken), en dan kun je er zo ongeveer alle ingrediënten bij doen die je wilt zolang er maar een hoop Chinese kool, tofu en noedels bij zitten. Na het hele ding een tijdje te laten borrelen schept iedereen er zelf uit wat hij wil, en eet dat uit zijn eigen kommetje op. Vooral in de winter is dit soort koken heel populair (om de knusheid), en omdat het ook relatief goedkoop is worden er onder studenten veel van dit soort Nabé-parties georganiseerd.
Afgelopen donderdag waren we met een bijna gelijk aantal buitenlanders als Japanners, wat echt wel een goede oefening voor ons bleek te zijn. Weer eens wat anders dan 1-op-1 in een klaslokaal. We hebben 3 keer de pot bijgevuld (nogmaals: Japanners zijn bodemloos), en zijn uiteindelijk om middernacht en 700 yen (zo'n 5,3 euro) armer huiswaarts gekeerd. Inderdaad niet duur!
Omdat je op dat soort avonden toch altijd te veel eet, besloten we de volgende dag weer te gaan zwemmen (mijn voet is trouwens weer ok, en ik heb dinsdag nog eens hardgelopen). Na 45 min. zwemmen, met 20 min. heen- en 20 min. terugfietsen, hadden we wel opnieuw eten verdiend vonden we, dus zijn we nadat Sam zich bij ons had gevoegd naar ons trouwe buurtrestaurant gegaan. Het ding heeft trouwens een naam, zoals Sam mij informeerde: Kano. Dat zou ik wel moeten kunnen onthouden voor de toekomst.
Zaterdag was vooral rustig, maar zondag stond opnieuw in het teken van de Taiko! De spierpijn was aan het begin van de week best erg (met trillende handen en al), maar gelukkig tegen zondag alweer weggeëbd. Dat was maar goed ook, want deze keer hebben we bijna de hele les meegedaan. We kregen inderdaad onze eigen stokken, en hebben een eerste slagroutine aangeleerd gekregen. Ondanks wat nervositeit heb ik die toch redelijk snel opgepikt; mede dankzij de hulp en tips die 1 van de meisjes me tijdens de pauzes gaf. De groep had verder zelf natuurlijk al moeilijkere stukken in haar repertoire, en tijdens de repetities daarvan moesten wij gewoon even gaan zitten en kijken. Niet dat dat een straf was; het voelde juist meer als een privé-concert! En ik ben meer dan ooit gemotiveerd om zo snel mogelijk zelf deel uit te maken van het ensemble.
De spierpijn was gisteren een stuk minder erg dan vorige week; alleen mijn schouderbladen waren wat pijnlijk - en mijn bovenbenen, maar dat komt door de absurd wijde spreidstand die je moet aannemen om je navel ter hoogte van de trommel te krijgen (en die voor mij dus iets dieper is dan voor de rest), en terwijl nog de spanning te behouden. Maar het is allemaal 'goeie' pijn, en hoe vaker ik die spieren gebruik, hoe makkelijker het zal worden.
En nog is het goede nieuws niet op: gistermiddag werd mijn maandag-humeur (= niet al te best) sterk verbeterd door een onverwacht pakje van het thuisfront! Het bleek een Sinterklaas-overlevings-proviand-pakket te zijn, met een chocolade-Sint, zakje pepernoten (Bolletje, natuurlijk) en een cadeautje in de vorm van drie mooie pennetjes die ik hier nergens kan vinden. Dat maakt het missen van de intocht op TV helemaal goed, haha! :D
De Sint is intussen al onthoofd, maar de pepernoten blijven netjes dicht tot 5 december. Je moet iets hebben om naar uit te kijken, toch?
Sunday, 8 November 2009
Over tomaten en trommels
(vrijdag 6/11) Voor de verandering eens een bericht vanop locatie. We hebben net onze schrijfopdrachtjes verbeterd op de (trage) computers van de universitaire PC-klas, en moeten eigenlijk interviewvragen voorbereiden voor volgende week, maar daar zijn Olga en ik allang mee klaar - en eigenlijk heb ik geen zin meer, ook. Het is vrijdag; wat wil je.
Voel me sowieso al een beetje minder, want bij het hardlopen afgelopen dinsdag heb ik blijkbaar een spiertje in mijn linkervoet verrekt; hoewel ik het eerst niet echt voelde, is het de afgelopen 2 dagen steeds erger geworden en doet het steeds pijn als ik loop. Ben dus niet meer gaan hardlopen, uit angst het erger te maken. Vandaag ga ik wel zwemmen met Olga, en als het tijdens het weekend niet beter wordt ga ik maandag naar het medisch centrum van de universiteit.
In ander nieuws: Tegen beter weten in doe ik opnieuw mee aan NaNoWriMo; de Nationale Romanschrijfmaand (excuses voor de ruwe vertaling).
De bedoeling is dat je in 1 maand tijd een verhaal van minstens 50 000 woorden schrijft. Niets verbeteren, gewoon schrijven wat in je opkomt, en achteraf pas alles nalezen. Je hebt geen idee wat voor vreemde plottwists er boven komen drijven, en dat is eigenlijk de bedoeling van dit hele avontuur; je eigen onbewuste creativiteit ontdekken.
Misschien gaat het me dit jaar niet lukken (ik loop nu al achter), maar we gaan er toch voor!
Gisteren hebben we opnieuw pannenkoeken gebakken; een dubbele portie deze keer, want we hadden zowel de jongens te eten als het plan om vandaag een staaltje kookkunst van de Lage Landen mee te nemen naar de koffieklets - excuseer; de les.
(addendum zondag 8/11) Onze pannenkoeken werden zeer geapprecieerd, en het recept is doorgegeven. Ha! Pannenkoeken vs. Pancakes USA style: 1-0. :P Het zwemmen is ook goed gegaan. Het was al een tijd geleden dat ik nog gezwommen had en je moet een belachelijke badmuts op, maar het warme water en gebrek aan drukte maakten veel goed. Nadien was ik heerlijk moe en rozig, en heb die nacht als een blok geslapen.
Gisteren zijn we dan met een groepsuitstapje naar Azumino geweest. Wij dachten dat het zoiets zou zijn als Kamikochi, en dat we de natuur in zouden gaan, maar niets bleek minder waar. Achtereenvolgens hebben we briefkaarten beschilderd - wat uiteindelijk wel geinig was, eten gekookt (of liever: Koreanen eten zien koken), kringdansjes gedaan en een loterijtje gespeeld. Gelukkig hebben we tijdens de afwas nog wel buiten in de zon kunnen zitten en de omliggende bergen bekeken, maar dat was dan ook alles. Het had erger gekund, maar ik had eigenlijk wel betere dingen met mijn tijd kunnen doen.
Als geluk bij een ongeluk heb ik wel een snoopy-mok (loterij) gekregen, en een zak met de lekkerste zoete tomaatjes die je je maar kunt voorstellen. Die kwamen uit de tuin van een van de Japanse deelneemsters, en dat proef je. Normaal gesproken word ik echt niet wild van tomaten, maar deze zijn om aanbeden te worden, zo heerlijk.
Die avond hebben we met de klas en wat aanhangsels (bij elkaar 10 man) bij Olga thuis Okonomiyaki gemaakt - of opnieuw; zien maken, gedronken en een hoop gelachen en gepraat. De mannelijke galantie die in Europa aan het uitsterven is en in Japan en China nooit bestaan heeft, blijkt in Korea nog springlevend. Onze 2 Koreaanse klasgenoten Hyon-U en Kang-U hebben alles klaargezet, gekookt, de vloer opgeruimd en na afloop afgewassen. Ze houden deuren open, dragen zware boodschappentassen en staan hun stoel aan je af. En als dat nog niet genoeg is, blijken ze ook nog gevoel te hebben voor muziek.
Laat ze 10 cm langer zijn, en geef mij zo'n vent maar!
Ahum, in ieder geval, dat was dus gisteravond en het was een groot succes. Vandaag begon daarom dus op een rustig tempo, tot Bregt, Olga en ik dan om 3 uur eindelijk naar onze eerste Taiko-les gingen! Mevrouw Yon van de les "Japan in Azië" zit bij die Taiko-groep (= Japanse percussie), en heeft ons geïntroduceerd. Vandaag hebben we maar een uurtje meegedaan voordat zij weer weg moest en wij dus ook, en dat vond ik nogal jammer. Maar even later bleek dat ik beschermd ben tegen mijn eigen enthousiasme, want op dit moment kan ik een glas water onmogelijk tot aan mijn mond krijgen, is mijn oog-hand coördinatie een beetje wonky en heb ik al 2 blaren. Het eelt dat ik met hockey op mijn handen gekweekt had is in de tussentijd weer grotendeels verdwenen, maar had nu echt wel van pas gekomen.
Volgende week krijgen we waarschijnlijk onze eigen stokken, en gaan we echt van start. Je denkt dat een beetje trommelen niet vermoeiend is, maar om het ritme te houden en je bovenarmen zo min mogelijk te belasten moet je in heel je lichaam de spanning behouden, en dat voel je na een kwartier achter elkaar op zo'n trommel rammen wel.
Maar goed, ik heb er allemachtig veel zin in, ondanks mijn relatieve invaliditeit op dit moment. Ik denk dat ik tegen volgende week zondag wel genoeg gerecupereerd zal zijn om terug te gaan - hopelijk.
Tuesday, 3 November 2009
Z'n gangetje
Blijkbaar zal mijn literair genie toch nog voor mijn dood gewaardeerd worden! Ons kringblad, de Eoos Express, heeft gevraagd om een stukje van mijn blog te mogen gebruiken voor een buitenland-rubriek, dus eeuwige roem is nog maar enkele stappen verwijderd. Maar goed, om mijn naam eer aan te blijven doen zullen we maar gauw over gaan naar de orde van de dag.
Afgelopen donderdag zei Olga in de les tegen mij dat ze naar de kapper wilde, maar niet alleen. En dus ben ik, uit de goedheid van mijn hart, meegegaan. Zelf was ik het eerst helemaal niet van plan, maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Na het zien van haar frisse korte kapsel, ben ik dan toch overstag gegaan en heb er ook een flink stuk vanaf laten halen. Eerst was ik wel even bang, omdat Aziatisch haar heel anders is dan westers haar, maar dat bleek nergens voor nodig. De grote test is altijd het opdrogen na de eerste wasbeurt, en ik moet zeggen dat ik vind dat het dan nog leuker zit dan na de styling van de kapper. :p
Vrijdag is Bregt toen ook gegaan, en nu is er geen enkele langharige, blonde buitenlandse meer over. Ach ja, wat je belangrijk noemt.
Zaterdag was het Halloween, dus hebben we met z'n 3en Sweeney Todd gekeken; precies bloederig en creepy genoeg, ondanks het ietwat vele zingen - maar de aanwezigheid van Johnny Depp maakt een hoop goed. :) Ook hebben we die dag zwemspullen gekocht, ter ondersteuning van ons ambitieuze plan om regelmatig baantjes te gaan trekken. Daarvoor moesten we een eind fietsen naar het Sport Depot, dat een walhalla op sport- en aanverwante artikelen bleek. Ik denk dat ik er nog wel eens terug zal komen. Jammergenoeg moet je hier in het zwembad ook een badmuts op, dus we zijn blij dat we met z'n 3en zijn; gedeelde smart is halve smart, etc.
Zondag was de 2de dag van het Schoolfeest van de universiteit, wat vooral bestond uit heel veel eetstandjes en hele rits bands met degelijke muziek, maar hopeloos rampzalige zangers. Het enige wat een beetje irritant is, is dat er voor elk standje iemand op marktkoopman-achtige wijze zijn waren staat aan te prijzen. Koppel dit aan schelle, Japanse piepstemmetjes en pikachu-kostuums, en je hebt een fractie van wat we zijn tegengekomen. Als ik nog 1 keer "Irashaimaseeeeeee" in mijn oor hoor tetteren, word ik gek. Wat wel grappig was; 2 jongens kwamen op ons af met een reclamebord voor hun standje. 1 van hen trok onze aandacht, wees over zijn schouder en zei: "Donuts! Donuts! Yes!" Toen wij hem in vriendelijk Japans meedeelden dat we al teveel gegeten hadden, gaf de ander hem een klap op zijn hoofd en riep uit dat we Japans spraken. Toen werden ze helemaal zenuwachtig, maakten rechtsomkeert en renden zowat weg. Verbouwereerd bleven we achter, tot we tot de conclusie kwamen dat ze hadden gedacht dat we Amerikaanse analfabeten waren, en zeer verrast waren toen het tegendeel bleek waar te zijn.
Altijd fijn om te weten wat voor indruk je maakt op mensen.
Maandag was Lilli jarig, en zijn we ons op haar appartement te buiten gegaan aan Pizzahut-pizza en cake, gevolgd door cadeautjes. Was heel gezellig en ondanks dat we haar pas een maand kennen, hebben we toch cadeautjes kunnen vinden die bij haar passen en die ze écht leuk vindt.
Dat was gisteren, en daarom ben ik vandaag maar weer eens gaan hardlopen. Heb best een leuke route gevonden, en als je gewoon accepteert dat mensen toch wel naar je kijken - rood gezicht en gehijg of niet - dan wordt het een stuk makkelijker.
Je kan nu ook wel voelen dat het een stuk kouder aan het worden is; handschoenen worden alweer nodig, en ik denk dat het tijd wordt om mijn winterjas uit de kast te halen. Ergens ook wel weer leuk, natuurlijk. Ik heb me laten vertellen dat winter in Matsumoto weliswaar koud, maar overwegend mooi is. We zullen zien!
Afgelopen donderdag zei Olga in de les tegen mij dat ze naar de kapper wilde, maar niet alleen. En dus ben ik, uit de goedheid van mijn hart, meegegaan. Zelf was ik het eerst helemaal niet van plan, maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Na het zien van haar frisse korte kapsel, ben ik dan toch overstag gegaan en heb er ook een flink stuk vanaf laten halen. Eerst was ik wel even bang, omdat Aziatisch haar heel anders is dan westers haar, maar dat bleek nergens voor nodig. De grote test is altijd het opdrogen na de eerste wasbeurt, en ik moet zeggen dat ik vind dat het dan nog leuker zit dan na de styling van de kapper. :p
Vrijdag is Bregt toen ook gegaan, en nu is er geen enkele langharige, blonde buitenlandse meer over. Ach ja, wat je belangrijk noemt.
Zaterdag was het Halloween, dus hebben we met z'n 3en Sweeney Todd gekeken; precies bloederig en creepy genoeg, ondanks het ietwat vele zingen - maar de aanwezigheid van Johnny Depp maakt een hoop goed. :) Ook hebben we die dag zwemspullen gekocht, ter ondersteuning van ons ambitieuze plan om regelmatig baantjes te gaan trekken. Daarvoor moesten we een eind fietsen naar het Sport Depot, dat een walhalla op sport- en aanverwante artikelen bleek. Ik denk dat ik er nog wel eens terug zal komen. Jammergenoeg moet je hier in het zwembad ook een badmuts op, dus we zijn blij dat we met z'n 3en zijn; gedeelde smart is halve smart, etc.
Zondag was de 2de dag van het Schoolfeest van de universiteit, wat vooral bestond uit heel veel eetstandjes en hele rits bands met degelijke muziek, maar hopeloos rampzalige zangers. Het enige wat een beetje irritant is, is dat er voor elk standje iemand op marktkoopman-achtige wijze zijn waren staat aan te prijzen. Koppel dit aan schelle, Japanse piepstemmetjes en pikachu-kostuums, en je hebt een fractie van wat we zijn tegengekomen. Als ik nog 1 keer "Irashaimaseeeeeee" in mijn oor hoor tetteren, word ik gek. Wat wel grappig was; 2 jongens kwamen op ons af met een reclamebord voor hun standje. 1 van hen trok onze aandacht, wees over zijn schouder en zei: "Donuts! Donuts! Yes!" Toen wij hem in vriendelijk Japans meedeelden dat we al teveel gegeten hadden, gaf de ander hem een klap op zijn hoofd en riep uit dat we Japans spraken. Toen werden ze helemaal zenuwachtig, maakten rechtsomkeert en renden zowat weg. Verbouwereerd bleven we achter, tot we tot de conclusie kwamen dat ze hadden gedacht dat we Amerikaanse analfabeten waren, en zeer verrast waren toen het tegendeel bleek waar te zijn.
Altijd fijn om te weten wat voor indruk je maakt op mensen.
Maandag was Lilli jarig, en zijn we ons op haar appartement te buiten gegaan aan Pizzahut-pizza en cake, gevolgd door cadeautjes. Was heel gezellig en ondanks dat we haar pas een maand kennen, hebben we toch cadeautjes kunnen vinden die bij haar passen en die ze écht leuk vindt.
Dat was gisteren, en daarom ben ik vandaag maar weer eens gaan hardlopen. Heb best een leuke route gevonden, en als je gewoon accepteert dat mensen toch wel naar je kijken - rood gezicht en gehijg of niet - dan wordt het een stuk makkelijker.
Je kan nu ook wel voelen dat het een stuk kouder aan het worden is; handschoenen worden alweer nodig, en ik denk dat het tijd wordt om mijn winterjas uit de kast te halen. Ergens ook wel weer leuk, natuurlijk. Ik heb me laten vertellen dat winter in Matsumoto weliswaar koud, maar overwegend mooi is. We zullen zien!
Wednesday, 28 October 2009
Over Bingo, douchebags en afval
Er is alweer meer dan een week voorbij gegaan, dus het werd weer tijd voor een (serieuze) post. De lessen zijn vorige week weer goed verlopen, afgezien van wat paniekerigheid over de Mexicaanse griep die nu ook op onze universiteit de ronde doet. We zien steeds meer mensen met mondkapjes rondlopen, hoewel die volgens de KULeuven alleen nuttig zijn als je al ziek bent en om de ziektekiemen niet verder te verspreiden. Het hoeft dus niet gezegd dat geen van ons westerse buitenlanders zo'n ding al heeft omgedaan. ;)
Vorige week vrijdag was ook eindelijk het officiële welkomstfeestje in de Kaikan; het kamercomplex voor internationale studenten. Ondanks dat wij daar niet wonen, waren we wel uitgenodigd. We hadden geen idee wat te verwachten, en omdat het om 18u30 begon hadden Bregt en ik daarvoor toch al wat gegeten. Wat bleek nu; er was voedsel en drank in overvloed! Ik had niet echt honger meer, dus heb alleen iets gegeten dat onzettend veel op appelflap lijkt, maar dan in een loempia-vorm. Echt lekker, en een vreemd bekende smaak, zo ver van huis.
Blijkbaar zijn feestjes in Japan verder toch iets anders dan bij ons, want iedereen moest een naamkaartje met land van herkomst opplakken, en werd er eerst verwacht dat we ons allemaal nog eens formeel gingen voorstellen (jikoshoukai noemen ze dat). Gelukkig was dat door het grote aantal mensen al ondoenbaar gebleken vóór onze aankomst; het is iets wat ik echt niet graag doe, en wat jammergenoeg tot in den treure herhaald wordt.
Toen iedereen de tijd had gekregen om wat te eten en te praten, gingen we - tot mijn grote verbazing - bingo spelen. Iedereen kreeg een kartonnen kaartje met uitdrukbare nummers erop, en terwijl meneer Sato de computer bediende voor de cijfers (Japanners doen niet meer aan molentjes en balletjes), was er een presentator die de cijfers omriep en de winnaars ontving, een woordje liet zeggen en ze dan verder verwees naar de prijzentafel. Taka, de Japanner van de week voordien, won een douche-handoekje met het logo van de toeristische dienst. Fantastisch. Of sugoi, zoals ze hier zeggen. Daarna werd er nog op een vreemde manier steen-schaar-papier gespeeld, en de uiteindelijke winnaar kreeg een naaimachine. Sugoi.
Tegen die tijd waren wij al een beetje uitgekeken op het hele gebeuren, en zijn hem gesmeerd. Maar het feestje zou sowieso al eindigen om 21u, dus we voelden ons er niet slecht over. Toen zijn we met z'n 6en naar de Elbow Room gegaan, die heel gezellig is, maar niet veel meer mensen dan dat kan herbergen. Vandaar de naam.
De volgende dag waren Bregt en ik precies een maand in Japan, dus zijn we die avond met Miyuki en nog 3 Japanse vriendinnen wat gaan drinken in de Irish Pub. Die dit fijne uithangbord had:
Zoek de fouten, zou ik zeggen! ;) Eerst was het een beetje stroef, maar toen de Japanse dames allemaal een cocktail op hadden werd het een pak gezelliger!
Eerder die dag was ik nog een rondje langs de campus gaan maken, omdat de bomen daar echt heel mooi zijn. Ik was eigenlijk precies op tijd, want daarna is het gaan regenen, en er liggen nu meer blaadjes op de grond dan er nog aan de bomen hangen. Het gaat hard hier! Het resultaat is trouwens te zien op mijn reiscorrespondentie-pagina, via de link hier rechts op mijn blog.
Zondag zijn we naar een concert van het Matsumoto Stadskoor geweest, waar het IC 4 gratis kaarten voor gekregen had. Die hebben Olga en ik meteen ingepikt, en samen met Lilli en Bregt hebben we een prachtige a-Capella versie van verscheidene Japanse en Engelse middeleeuwse liederen mogen horen, met als Bijbels voorafje het Kyrie. Het duurde ook niet al te lang, anderhalf uur in totaal, dus het bleef leuk.
Daarna zijn Lilli, Bregt en ik nog een Tai-yaki gaan eten in de stad; een karpervormige huls van pannenkoekendeeg gevuld met verscheidene ingrediënten: chocola, pudding, curry, zachte kaas, knakworst en mayo... En ze zijn versgemaakt en nog warm als je ze krijgt, mmmm... Maar goed, wij zaten dus genoeglijk met z'n 3en op een bankje te genieten, komt er een blonde vrouw naar ons toe. Ze had Bregt en mij blijkbaar horen praten, en vroeg of we Vlaams waren. Zij dus ook (nee, echt?!). Met haar toen leuk een paar minuten gepraat, tot haar man zich ermee kwam bemoeien. Als je in België Japanologie studeert, zijn er maar 2 mogelijkheden: Leuven of Gent. Toen bleek dat wij van Leuven waren en prof. VandeWalle kenden, viel hij ons zowat aan en monopoliseerde hij de hele conversatie.
Vanwege het feit dat hij er een paar controversiële boeken over gelezen had, benutte hij de daaropvolgende 10 minuten om onze kennis van de Japanse geschiedenis door het slijk te halen, de invasie van Mantsjoerije en de slachting van Nanking te verantwoorden, en ons fijntjes te laten weten dat we voor niets aan het studeren zijn omdat we toch allemaal zullen eindigen als serveerster in een Japans restaurant "om onze taal bij te houden". In the quiet words of the Virgin Mary... come again?
Zijn vrouw kon wel door de grond zakken van schaamte, en probeerde steeds een luchtiger onderwerp aan te snijden, maar het was tevergeefs. Het ergste is nog dat hij, ondanks zijn semi-intellectuele breedspraak, scheen te denken dat het feit dat een misdaad in het verleden al voorgekomen is, betekent dat diezelfde misdaad op een later tijdstip niet veroordeeld kan worden. Dat, omdat Europese landen ruim 200 jaar geleden zelf landen koloniseerden, we geen kritiek mogen leveren op het feit dat Japan zich in 1931 Mantsjoerije toeëigende. Nogal kort door de bocht, als je het mij vraagt. Maar goed, zeer vervelende vent dus, waar we ons grenzeloos over opgewonden hebben. We hadden nog het meeste medelijden met zijn vrouw; zij moet er elke dag naar luisteren. Overigens wel opvallend dat alle Japanners tot nu toe super vriendelijk zijn geweest, en de enige betweterige zeikerd die we tegenkomen is er een van (bijna) thuis. Nou vraag ik je!
Dinsdag zijn we met de les "Japanse maatschappij en Japanners" op bezoek geweest bij de afvalrecyclage-fabriek van Matsumoto. Daar hebben we eerst een filmpje gekeken en daarna een rondleiding gehad, waar ik één woord op de tien verstaan heb en waar ik een verslag van 2 pagina's over moet schrijven. In het Japans, natuurlijk, dus dat wordt een hoop opzoeken op de website van dat bedrijf en in mijn assortiment woordenboeken. Ik zit te denken aan een groot lettertype, dubbele witte regel en veel bijvoeglijke naamwoorden.
We hebben o.a. gezien waar het afval binnengebracht wordt (250 ton per dag), waar het wacht op verbranding - lijkt een beetje op Oom Dagobert zijn geld-zwembad, maar dan met afval - en waar het plastic met de hand gesorteerd wordt om te zorgen dat er geen foute zaken tussen zitten. Trouwens, nog een baan die ik zeker van mijn lijstje met toekomstmogelijkheden schrap. Niet dat ik er eigenlijk aan gedacht had het er op te zetten, maar ok.
Alles bij elkaar best een geinig bezoekje, omdat we nu ook weten dat de warmte die de verbranding van het afval genereert, gebruikt wordt om een nabijgelegen zwembad te verwarmen. Het heeft een golfslagbad, grote glijbaan, een whirlpool en is de hele winter lekker warm, dus ik denk dat we er wel eens een kijkje zullen nemen. :)
Vorige week vrijdag was ook eindelijk het officiële welkomstfeestje in de Kaikan; het kamercomplex voor internationale studenten. Ondanks dat wij daar niet wonen, waren we wel uitgenodigd. We hadden geen idee wat te verwachten, en omdat het om 18u30 begon hadden Bregt en ik daarvoor toch al wat gegeten. Wat bleek nu; er was voedsel en drank in overvloed! Ik had niet echt honger meer, dus heb alleen iets gegeten dat onzettend veel op appelflap lijkt, maar dan in een loempia-vorm. Echt lekker, en een vreemd bekende smaak, zo ver van huis.
Blijkbaar zijn feestjes in Japan verder toch iets anders dan bij ons, want iedereen moest een naamkaartje met land van herkomst opplakken, en werd er eerst verwacht dat we ons allemaal nog eens formeel gingen voorstellen (jikoshoukai noemen ze dat). Gelukkig was dat door het grote aantal mensen al ondoenbaar gebleken vóór onze aankomst; het is iets wat ik echt niet graag doe, en wat jammergenoeg tot in den treure herhaald wordt.
Toen iedereen de tijd had gekregen om wat te eten en te praten, gingen we - tot mijn grote verbazing - bingo spelen. Iedereen kreeg een kartonnen kaartje met uitdrukbare nummers erop, en terwijl meneer Sato de computer bediende voor de cijfers (Japanners doen niet meer aan molentjes en balletjes), was er een presentator die de cijfers omriep en de winnaars ontving, een woordje liet zeggen en ze dan verder verwees naar de prijzentafel. Taka, de Japanner van de week voordien, won een douche-handoekje met het logo van de toeristische dienst. Fantastisch. Of sugoi, zoals ze hier zeggen. Daarna werd er nog op een vreemde manier steen-schaar-papier gespeeld, en de uiteindelijke winnaar kreeg een naaimachine. Sugoi.
Tegen die tijd waren wij al een beetje uitgekeken op het hele gebeuren, en zijn hem gesmeerd. Maar het feestje zou sowieso al eindigen om 21u, dus we voelden ons er niet slecht over. Toen zijn we met z'n 6en naar de Elbow Room gegaan, die heel gezellig is, maar niet veel meer mensen dan dat kan herbergen. Vandaar de naam.
De volgende dag waren Bregt en ik precies een maand in Japan, dus zijn we die avond met Miyuki en nog 3 Japanse vriendinnen wat gaan drinken in de Irish Pub. Die dit fijne uithangbord had:
Eerder die dag was ik nog een rondje langs de campus gaan maken, omdat de bomen daar echt heel mooi zijn. Ik was eigenlijk precies op tijd, want daarna is het gaan regenen, en er liggen nu meer blaadjes op de grond dan er nog aan de bomen hangen. Het gaat hard hier! Het resultaat is trouwens te zien op mijn reiscorrespondentie-pagina, via de link hier rechts op mijn blog.
Zondag zijn we naar een concert van het Matsumoto Stadskoor geweest, waar het IC 4 gratis kaarten voor gekregen had. Die hebben Olga en ik meteen ingepikt, en samen met Lilli en Bregt hebben we een prachtige a-Capella versie van verscheidene Japanse en Engelse middeleeuwse liederen mogen horen, met als Bijbels voorafje het Kyrie. Het duurde ook niet al te lang, anderhalf uur in totaal, dus het bleef leuk.
Daarna zijn Lilli, Bregt en ik nog een Tai-yaki gaan eten in de stad; een karpervormige huls van pannenkoekendeeg gevuld met verscheidene ingrediënten: chocola, pudding, curry, zachte kaas, knakworst en mayo... En ze zijn versgemaakt en nog warm als je ze krijgt, mmmm... Maar goed, wij zaten dus genoeglijk met z'n 3en op een bankje te genieten, komt er een blonde vrouw naar ons toe. Ze had Bregt en mij blijkbaar horen praten, en vroeg of we Vlaams waren. Zij dus ook (nee, echt?!). Met haar toen leuk een paar minuten gepraat, tot haar man zich ermee kwam bemoeien. Als je in België Japanologie studeert, zijn er maar 2 mogelijkheden: Leuven of Gent. Toen bleek dat wij van Leuven waren en prof. VandeWalle kenden, viel hij ons zowat aan en monopoliseerde hij de hele conversatie.
Vanwege het feit dat hij er een paar controversiële boeken over gelezen had, benutte hij de daaropvolgende 10 minuten om onze kennis van de Japanse geschiedenis door het slijk te halen, de invasie van Mantsjoerije en de slachting van Nanking te verantwoorden, en ons fijntjes te laten weten dat we voor niets aan het studeren zijn omdat we toch allemaal zullen eindigen als serveerster in een Japans restaurant "om onze taal bij te houden". In the quiet words of the Virgin Mary... come again?
Zijn vrouw kon wel door de grond zakken van schaamte, en probeerde steeds een luchtiger onderwerp aan te snijden, maar het was tevergeefs. Het ergste is nog dat hij, ondanks zijn semi-intellectuele breedspraak, scheen te denken dat het feit dat een misdaad in het verleden al voorgekomen is, betekent dat diezelfde misdaad op een later tijdstip niet veroordeeld kan worden. Dat, omdat Europese landen ruim 200 jaar geleden zelf landen koloniseerden, we geen kritiek mogen leveren op het feit dat Japan zich in 1931 Mantsjoerije toeëigende. Nogal kort door de bocht, als je het mij vraagt. Maar goed, zeer vervelende vent dus, waar we ons grenzeloos over opgewonden hebben. We hadden nog het meeste medelijden met zijn vrouw; zij moet er elke dag naar luisteren. Overigens wel opvallend dat alle Japanners tot nu toe super vriendelijk zijn geweest, en de enige betweterige zeikerd die we tegenkomen is er een van (bijna) thuis. Nou vraag ik je!
Dinsdag zijn we met de les "Japanse maatschappij en Japanners" op bezoek geweest bij de afvalrecyclage-fabriek van Matsumoto. Daar hebben we eerst een filmpje gekeken en daarna een rondleiding gehad, waar ik één woord op de tien verstaan heb en waar ik een verslag van 2 pagina's over moet schrijven. In het Japans, natuurlijk, dus dat wordt een hoop opzoeken op de website van dat bedrijf en in mijn assortiment woordenboeken. Ik zit te denken aan een groot lettertype, dubbele witte regel en veel bijvoeglijke naamwoorden.
We hebben o.a. gezien waar het afval binnengebracht wordt (250 ton per dag), waar het wacht op verbranding - lijkt een beetje op Oom Dagobert zijn geld-zwembad, maar dan met afval - en waar het plastic met de hand gesorteerd wordt om te zorgen dat er geen foute zaken tussen zitten. Trouwens, nog een baan die ik zeker van mijn lijstje met toekomstmogelijkheden schrap. Niet dat ik er eigenlijk aan gedacht had het er op te zetten, maar ok.
Alles bij elkaar best een geinig bezoekje, omdat we nu ook weten dat de warmte die de verbranding van het afval genereert, gebruikt wordt om een nabijgelegen zwembad te verwarmen. Het heeft een golfslagbad, grote glijbaan, een whirlpool en is de hele winter lekker warm, dus ik denk dat we er wel eens een kijkje zullen nemen. :)
Thursday, 22 October 2009
...and now for something completely different!
Even een kort berichtje tussendoor met wat onnozele statistieken en weetjes.
Wist je dat:
- Er dit jaar 34 uitwisselingsstudenten zijn, waarvan:
- Er 6 verschillende afvalbakken zijn om goed te sorteren:
- Japan veelvuldig gebruik maakt van de ouderwetse Nederlandse vla- en melkpakken? Het openscheuren van de tuit geeft me nog iedere keer een stoot nostalgische gevoelens. :)
- De Japanse mayonaise eveneens doet denken aan de beste Hollandse mayonaise? Heerlijk!!
- Alle winkels tot minstens 20u open zijn, en meestal ook op de hele dag op zondag? Heel handig als je plots geen brood meer hebt.
- Dat er alleen wit tosti-brood te koop is, of zoete banketbroodjes? Bruin- of volkorenbrood is onbestaande.
- Ik al wel redelijk goede pindakaas gevonden heb?
- Er gezichts-scheerapparaten speciaal voor vrouwen te koop zijn?
- De schoenmaten in inch berekend worden, maar er verder overal centimeters gebruikt worden?
- Je op de campus wel kan printen, maar hiervoor je eigen papier moet meebrengen?
- Kleren worden gewassen met koud water?
- Alles, maar dan ook alles gebruiksinstructies of -waarschuwingen heeft? Ook op de bovenkant van een Cola-blikje over hoe je het moet openmaken (trek het lipje; duw het lipje terug), en op de stang van mijn fiets (steek vooral geen paraplu tussen je spaken!).
- Bontlaarzen en winterjas blijkbaar probleemloos gecombineerd kunnen worden met hotpants?
En als toegift, een foto van het Japanse equivalent van de Smarties:
Wist je dat:
- Er dit jaar 34 uitwisselingsstudenten zijn, waarvan:
- 12 Koreanen
- 10 Chinezen
- 3 Amerikanen
- 2 Thailanders (of hoe je dat ook zegt)
- 1 Italiaan
- 1 Duitse
- 1 Russische
- 1 Vietnamees
- 1 Mongoolse
- 1 Belgische
- 1 Nederlandse
- Er 6 verschillende afvalbakken zijn om goed te sorteren:
- Brandbaar afval (voedingsafval)
- Plastic (tenzij vuil, dan moet het in brandbaar)
- Papier (samengebonden met een touwtje)
- Aluminium (blikjes, etc.)
- Staal (conservenblikken)
- Tuinafval
- Japan veelvuldig gebruik maakt van de ouderwetse Nederlandse vla- en melkpakken? Het openscheuren van de tuit geeft me nog iedere keer een stoot nostalgische gevoelens. :)
- De Japanse mayonaise eveneens doet denken aan de beste Hollandse mayonaise? Heerlijk!!
- Alle winkels tot minstens 20u open zijn, en meestal ook op de hele dag op zondag? Heel handig als je plots geen brood meer hebt.
- Dat er alleen wit tosti-brood te koop is, of zoete banketbroodjes? Bruin- of volkorenbrood is onbestaande.
- Ik al wel redelijk goede pindakaas gevonden heb?
- Er gezichts-scheerapparaten speciaal voor vrouwen te koop zijn?
- De schoenmaten in inch berekend worden, maar er verder overal centimeters gebruikt worden?
- Je op de campus wel kan printen, maar hiervoor je eigen papier moet meebrengen?
- Kleren worden gewassen met koud water?
- Alles, maar dan ook alles gebruiksinstructies of -waarschuwingen heeft? Ook op de bovenkant van een Cola-blikje over hoe je het moet openmaken (trek het lipje; duw het lipje terug), en op de stang van mijn fiets (steek vooral geen paraplu tussen je spaken!).
- Bontlaarzen en winterjas blijkbaar probleemloos gecombineerd kunnen worden met hotpants?
En als toegift, een foto van het Japanse equivalent van de Smarties:
De Marble Chocolate van Meiji. Inclusief motiefje op bijna elke Marble, jawel!
Sunday, 18 October 2009
Nieuwe vrienden
De tweede volledige lesweek is nu ten einde, en heeft eigenlijk als enige grote wapenfeit dat Bregt en ik ons kunststukje met de spaghetti herhaald hebben met Olga en Lilli. Verder niets bijzonders te melden, tot vrijdagavond.
Die dag gingen we eindelijk de telefoontjes van de rest ophalen, en de jongens hadden geregeld dat een Japanse student met een auto ons naar Shiojiri ging brengen. Vraag me niet hoe ze die hebben leren kennen, want ik heb geen flauw idee. Maar goed; wij om 17u afgesproken op campus, vanwaar student medicijnen Taka (zijn volledige naam is te lang) ons in zijn vette Honda zou meenemen. Een vriendin van hem, Ayaka, kwam ook mee. Ze spreken beide ontzettend goed Engels vergeleken met de gemiddelde Japanner, wat communicatie natuurlijk een stuk makkelijker maakte; ons Japans is nou ook weer niet zó vloeiend, en Sam en Jesse spreken echt nog niet veel.
Geen van ons had er aan gedacht een adres mee te nemen, dus we hebben een tijdje rondgezworven voordat we de winkel vonden. Beetje beschamend tegenover onze chauffeur, maar ik was niet degene die het meeste belang bij deze trip had, dus voelde me niet zo schuldig.
Een halfuur voor sluitingstijd waren we er dan eindelijk, en het mevrouwtje van de Softbank moet ons wel vervloekt hebben dat we haar dwongen een kwartier langer te blijven. Ten lange leste waren dan de nummers gekozen, email-adressen aangevraagd, en de rekening betaald. In de tussentijd heb ik vooral met Ayaka en Taka gekletst, en heb belangrijke dingen geleerd zoals de favoriete boy band-zanger van Ayaka's moeder, en dat Taka gek is van rugby.
Verder hadden onze Japanse begeleiders blijkbaar niets te zoeken in Shiojiri, en om het verspillen van hun tijd een beetje goed te maken hebben we hun die avond op eten getrakteerd. Zij wisten een zaak met een 'buffet à volonté', en daar hebben we ons op anderhalf uur tijd te barsten gegeten en volop gekletst. Als je ze eenmaal aan het praten krijgt zijn Japanners verrassend gezellige babbelaars.
Na het uitwisselen van alle telefoonnummers (nieuwe en minder nieuwe) heeft Taka ons terug naar de universiteit gebracht - waar hij vlakbij woont - en hebben we ontdekt dat Ayaka's appartement op een steenworp van het onze ligt. Bregt en ik hebben met haar al een toekomstige afspraak om eens stevig te gaan dansen - iets wat zij ook goed kan waarderen.
Bij beiden hebben we trouwens een staande uitnodiging om te bellen als we vrij zijn en iets willen gaan doen; maakt niet uit wat. Dat hoor je wel vaker, maar zij schijnen het echt te menen! :)
Als dit nog niet genoeg was, zijn we gisteren op de bus naar Norikura in gesprek geraakt met een ouder Japans koppel. Norikura ligt bij Kamikochi in de buurt (waar we vorige week zijn gaan hiken), en heeft een beroemde waterval die we gingen bekijken. Foto's zijn opnieuw te vinden in mijn webalbum, via mijn blog. Na dit tochtje door de natuur kregen we nog een traditionele Japanse maaltijd, en kregen we de kans om een bad te nemen in een heuse Onsen; een Japanse hete bron. De zwavelgeur kwam je tegemoet en het water was troebel, maar wat wordt je huid er zacht van...! En dat allemaal voor maar 1000 yen (zo'n 7,5 euro). Dat zie ik ze in België nog niet na doen.
Maar goed, dat koppel. Die waren zeer geïnteresseerd in ons buitenlandse tiepjes, en hebben ons uiteindelijk die avond getrakteerd op een onvoorstelbare hoeveelheid eten. Het gaat hier om Bregt, mezelf, en 2 Chinese meisjes; Rangetsu en Cho (die namen zijn slechts benaderingen, de echte uitspraak is beremoeilijk te onthouden). Vooraf kregen we 2 soorten salade, gevolgd door 2 monsterplateaus met sushi, en 2 borden yakitori (kipspiesjes). Toen nog een grote kom miso-soep, en een gefrituurde oester. Dus ja, nu heb ik eindelijk ook oester gegeten. Om nog maar niet te spreken van de drank die ze ons wilden aansmeren, haha. Wij keken elkaar allemaal aan van: "O mijn god, nog meer?!", en die mensen bleven maar zeggen: "Eet maar, eet maar lekker!"
Ik durf niet te raden hoeveel de rekening uiteindelijk bedroeg, maar die zal niet mals zijn geweest. Maar ook deze mensen waren ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd, en hun Japans bijzonder goed te verstaan. Al 22 jaar zijn ze als gastfamilie aangesloten bij een organisatie, en krijgen ze regelmatig buitenlandse studenten te logeren. Ze zijn trots op hun land, maar op zo'n manier dat het uitnodigend overkomt, en dat ze willen dat je het meeste uit je ervaringen haalt, en vooral van alles geniet.
De mevrouw heeft ons ook nog officieel bij hun thuis uitgenodigd, wat hier een redelijke big deal is. Allemaal om ons uit de 'oppervlakkige', algemene vakantiesfeer te halen, en ons de cultuur van gewone Japanse mensen te laten meemaken. Dat we na het eten diep gebogen hebben in dankbaarheid hoeft nauwelijks gezegd te worden.
En zo is het al bijna iedere keer gegaan als we nieuwe mensen ontmoeten. Nog nooit heb ik zo vaak telefoonnummers uitgewisseld met de belofte om vooral te bellen als ik een probleem heb of me verveel, en nog nooit zijn mensen zo enthousiast geweest om iemand te ontmoeten uit zo'n klein snertlandje als Nederland. Je zou van minder een opgeblazen ego krijgen.
Ook is me verzekerd dat hoewel Japanners heel verlegen zijn en daardoor op het eerste gezicht ongeïnteresseerd overkomen, ze toch erg nieuwsgierig zijn en staan te trappelen om je vanalles uit te leggen als je ze de kans geeft. Ondanks wat scepsis van mijn kant is dat tot nu toe redelijk accuraat gebleken.
Als dat zo doorgaat heb ik geen minuut meer voor mezelf! ;)
Die dag gingen we eindelijk de telefoontjes van de rest ophalen, en de jongens hadden geregeld dat een Japanse student met een auto ons naar Shiojiri ging brengen. Vraag me niet hoe ze die hebben leren kennen, want ik heb geen flauw idee. Maar goed; wij om 17u afgesproken op campus, vanwaar student medicijnen Taka (zijn volledige naam is te lang) ons in zijn vette Honda zou meenemen. Een vriendin van hem, Ayaka, kwam ook mee. Ze spreken beide ontzettend goed Engels vergeleken met de gemiddelde Japanner, wat communicatie natuurlijk een stuk makkelijker maakte; ons Japans is nou ook weer niet zó vloeiend, en Sam en Jesse spreken echt nog niet veel.
Geen van ons had er aan gedacht een adres mee te nemen, dus we hebben een tijdje rondgezworven voordat we de winkel vonden. Beetje beschamend tegenover onze chauffeur, maar ik was niet degene die het meeste belang bij deze trip had, dus voelde me niet zo schuldig.
Een halfuur voor sluitingstijd waren we er dan eindelijk, en het mevrouwtje van de Softbank moet ons wel vervloekt hebben dat we haar dwongen een kwartier langer te blijven. Ten lange leste waren dan de nummers gekozen, email-adressen aangevraagd, en de rekening betaald. In de tussentijd heb ik vooral met Ayaka en Taka gekletst, en heb belangrijke dingen geleerd zoals de favoriete boy band-zanger van Ayaka's moeder, en dat Taka gek is van rugby.
Verder hadden onze Japanse begeleiders blijkbaar niets te zoeken in Shiojiri, en om het verspillen van hun tijd een beetje goed te maken hebben we hun die avond op eten getrakteerd. Zij wisten een zaak met een 'buffet à volonté', en daar hebben we ons op anderhalf uur tijd te barsten gegeten en volop gekletst. Als je ze eenmaal aan het praten krijgt zijn Japanners verrassend gezellige babbelaars.
Na het uitwisselen van alle telefoonnummers (nieuwe en minder nieuwe) heeft Taka ons terug naar de universiteit gebracht - waar hij vlakbij woont - en hebben we ontdekt dat Ayaka's appartement op een steenworp van het onze ligt. Bregt en ik hebben met haar al een toekomstige afspraak om eens stevig te gaan dansen - iets wat zij ook goed kan waarderen.
Bij beiden hebben we trouwens een staande uitnodiging om te bellen als we vrij zijn en iets willen gaan doen; maakt niet uit wat. Dat hoor je wel vaker, maar zij schijnen het echt te menen! :)
Als dit nog niet genoeg was, zijn we gisteren op de bus naar Norikura in gesprek geraakt met een ouder Japans koppel. Norikura ligt bij Kamikochi in de buurt (waar we vorige week zijn gaan hiken), en heeft een beroemde waterval die we gingen bekijken. Foto's zijn opnieuw te vinden in mijn webalbum, via mijn blog. Na dit tochtje door de natuur kregen we nog een traditionele Japanse maaltijd, en kregen we de kans om een bad te nemen in een heuse Onsen; een Japanse hete bron. De zwavelgeur kwam je tegemoet en het water was troebel, maar wat wordt je huid er zacht van...! En dat allemaal voor maar 1000 yen (zo'n 7,5 euro). Dat zie ik ze in België nog niet na doen.
Maar goed, dat koppel. Die waren zeer geïnteresseerd in ons buitenlandse tiepjes, en hebben ons uiteindelijk die avond getrakteerd op een onvoorstelbare hoeveelheid eten. Het gaat hier om Bregt, mezelf, en 2 Chinese meisjes; Rangetsu en Cho (die namen zijn slechts benaderingen, de echte uitspraak is beremoeilijk te onthouden). Vooraf kregen we 2 soorten salade, gevolgd door 2 monsterplateaus met sushi, en 2 borden yakitori (kipspiesjes). Toen nog een grote kom miso-soep, en een gefrituurde oester. Dus ja, nu heb ik eindelijk ook oester gegeten. Om nog maar niet te spreken van de drank die ze ons wilden aansmeren, haha. Wij keken elkaar allemaal aan van: "O mijn god, nog meer?!", en die mensen bleven maar zeggen: "Eet maar, eet maar lekker!"
Ik durf niet te raden hoeveel de rekening uiteindelijk bedroeg, maar die zal niet mals zijn geweest. Maar ook deze mensen waren ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd, en hun Japans bijzonder goed te verstaan. Al 22 jaar zijn ze als gastfamilie aangesloten bij een organisatie, en krijgen ze regelmatig buitenlandse studenten te logeren. Ze zijn trots op hun land, maar op zo'n manier dat het uitnodigend overkomt, en dat ze willen dat je het meeste uit je ervaringen haalt, en vooral van alles geniet.
De mevrouw heeft ons ook nog officieel bij hun thuis uitgenodigd, wat hier een redelijke big deal is. Allemaal om ons uit de 'oppervlakkige', algemene vakantiesfeer te halen, en ons de cultuur van gewone Japanse mensen te laten meemaken. Dat we na het eten diep gebogen hebben in dankbaarheid hoeft nauwelijks gezegd te worden.
En zo is het al bijna iedere keer gegaan als we nieuwe mensen ontmoeten. Nog nooit heb ik zo vaak telefoonnummers uitgewisseld met de belofte om vooral te bellen als ik een probleem heb of me verveel, en nog nooit zijn mensen zo enthousiast geweest om iemand te ontmoeten uit zo'n klein snertlandje als Nederland. Je zou van minder een opgeblazen ego krijgen.
Ook is me verzekerd dat hoewel Japanners heel verlegen zijn en daardoor op het eerste gezicht ongeïnteresseerd overkomen, ze toch erg nieuwsgierig zijn en staan te trappelen om je vanalles uit te leggen als je ze de kans geeft. Ondanks wat scepsis van mijn kant is dat tot nu toe redelijk accuraat gebleken.
Als dat zo doorgaat heb ik geen minuut meer voor mezelf! ;)
Monday, 12 October 2009
Over excursies en voedsel
Na de typhoon die geen typhoon was, was de laatste lesdag van deze week redelijk rustig. Het laatste lesuur van de dag was "Japan in Azië", wat blijkbaar niemand anders interessant vindt, want Bregt en ik waren de enigen die kwamen opdagen. Dat resulteerde in het verplaatsen van de les naar het kantoor van de docente, mevrouw Yon, alwaar we onder het genot van groene thee en een stukje cake gekletst hebben over de ontwikkelingen in het Japanse onderwijs na WWII, en onderwijs in het algemeen.
Dit is het dichtst dat ik bij privé-les in de buurt kan komen, dus voor het komende semester neem ik dit vak zeker in mijn rooster op. Dat moet ik morgen ter goedkeuring aan mijn advisor voorleggen, meneer Akahane.
Die avond hebben Bregt en ik spaghetti gemaakt; die was verrassend lekker, met gehakt en 6 soorten groenten in de saus en een ruime hoeveelheid smeltkaas. Heerlijk, na al die rijst en sojasaus.
Zaterdag was de eerste dag van het Soba-festival hier in Matsumoto, wat tot vandaag gehouden werd in de tuinen van het Kasteel van Matsumoto. Samen met Bregt, Sam en 2 klasgenoten van mij ben ik er zaterdagmiddag heen geweest, en natuurlijk hebben we een kommetje soba geproeft - ambachtelijke boekweitnoedels die de trots zijn van de regio. Gelukkig zat het weer mee, en hebben we een gouden dag gehad.
's Avonds hebben Bregt, Jesse, Sam en ik de spaghetti-saus opgemaakt - we hadden veel te veel - door een dikke boterham te roosteren, er een flinke schep saus op te doen en af te werken met kaas. Opnieuw, zeer smakelijk. De jongens hadden voor het dessert gezorgd, en we hebben dus nog een tijd zitten praten onder het genot van een ijsje. :)
Tijdens de voorbereiding ben ik in een zeldzaam moment van gratie tegen het metalen hendeltje van de brievenbus gelopen, wat een grote blauwe plek/schaafwond en een scheur in mijn spijkerbroek tot gevolg had. Ik heb alle mogelijke soorten pilletjes mee, maar geen ontsmettingsmiddel of pleisters. Gelukkig had Sam die wel, en die heeft hij me samen met zijn naai-setje diezelfde avond nog geleend. De volgende ochtend heb ik, met verrassend degelijk resultaat, mijn broek zelf weer genaaid. Je ziet er niks van!
Nou ja, bijna. :) Hij houdt het in ieder geval wel uit totdat ik een nieuwe spijkerbroek vind.
Zondag moesten Bregt en ik alweer vroeg op, want we hadden ons opgegeven voor een uitstapje naar het natuurgebied Kamikochi, dat op 2 uur autorijden richting de bergen van Matsumoto afligt. Met zo'n 20 andere internationale studenten en 3 Japanse studentes als begeleidsters zijn we om 9u15 op weg gegaan. Eenmaal boven bleek het frisser te zijn dan gedacht. Gelukkig hadden we een sjaal mee, en hebben Bregt en ik in de souvenirwinkel een fijne warme muts gekocht (zie foto's!). Daarna was het tijd om samen met Olga, die ook mee was naar het soba-festival, te beginnen aan onze 5 km-lange tocht door de natuur en langs bruggen, meertjes, etc. tot we in een grote lus weer terugbelandden bij de bussen-standplaats. Al met al hebben we er zo'n 3 uur over gedaan, maar allemachtig wat was het daar mooi!
Sommige bomen waren al flink aan het verkleuren, en gaven daarmee wat meer variatie aan het alomtegenwoordige groen. Dat leverde bijzonder mooie plaatjes op:
Dit is het dichtst dat ik bij privé-les in de buurt kan komen, dus voor het komende semester neem ik dit vak zeker in mijn rooster op. Dat moet ik morgen ter goedkeuring aan mijn advisor voorleggen, meneer Akahane.
Die avond hebben Bregt en ik spaghetti gemaakt; die was verrassend lekker, met gehakt en 6 soorten groenten in de saus en een ruime hoeveelheid smeltkaas. Heerlijk, na al die rijst en sojasaus.
Zaterdag was de eerste dag van het Soba-festival hier in Matsumoto, wat tot vandaag gehouden werd in de tuinen van het Kasteel van Matsumoto. Samen met Bregt, Sam en 2 klasgenoten van mij ben ik er zaterdagmiddag heen geweest, en natuurlijk hebben we een kommetje soba geproeft - ambachtelijke boekweitnoedels die de trots zijn van de regio. Gelukkig zat het weer mee, en hebben we een gouden dag gehad.
's Avonds hebben Bregt, Jesse, Sam en ik de spaghetti-saus opgemaakt - we hadden veel te veel - door een dikke boterham te roosteren, er een flinke schep saus op te doen en af te werken met kaas. Opnieuw, zeer smakelijk. De jongens hadden voor het dessert gezorgd, en we hebben dus nog een tijd zitten praten onder het genot van een ijsje. :)
Tijdens de voorbereiding ben ik in een zeldzaam moment van gratie tegen het metalen hendeltje van de brievenbus gelopen, wat een grote blauwe plek/schaafwond en een scheur in mijn spijkerbroek tot gevolg had. Ik heb alle mogelijke soorten pilletjes mee, maar geen ontsmettingsmiddel of pleisters. Gelukkig had Sam die wel, en die heeft hij me samen met zijn naai-setje diezelfde avond nog geleend. De volgende ochtend heb ik, met verrassend degelijk resultaat, mijn broek zelf weer genaaid. Je ziet er niks van!
Nou ja, bijna. :) Hij houdt het in ieder geval wel uit totdat ik een nieuwe spijkerbroek vind.
Zondag moesten Bregt en ik alweer vroeg op, want we hadden ons opgegeven voor een uitstapje naar het natuurgebied Kamikochi, dat op 2 uur autorijden richting de bergen van Matsumoto afligt. Met zo'n 20 andere internationale studenten en 3 Japanse studentes als begeleidsters zijn we om 9u15 op weg gegaan. Eenmaal boven bleek het frisser te zijn dan gedacht. Gelukkig hadden we een sjaal mee, en hebben Bregt en ik in de souvenirwinkel een fijne warme muts gekocht (zie foto's!). Daarna was het tijd om samen met Olga, die ook mee was naar het soba-festival, te beginnen aan onze 5 km-lange tocht door de natuur en langs bruggen, meertjes, etc. tot we in een grote lus weer terugbelandden bij de bussen-standplaats. Al met al hebben we er zo'n 3 uur over gedaan, maar allemachtig wat was het daar mooi!
Sommige bomen waren al flink aan het verkleuren, en gaven daarmee wat meer variatie aan het alomtegenwoordige groen. Dat leverde bijzonder mooie plaatjes op:
Doordat we steeds overal bleven staan om foto's te maken, moesten we het laatste stuk in hoog tempo afleggen om nog op tijd te komen voor de bus terug naar huis. Toen hadden we het in ieder geval al niet koud meer!
Op weg naar huis stonden we opnieuw in de file, en tegen de tijd dat ik de voordeur weer achter me dichttrok was het 9u 's avonds - we waren precies 12 uur in de weer geweest.
Omdat ik terplekke warm geluncht had, heb ik 's avonds nog slechts een boterham gegeten. Had eerlijk gezegd ook geen puf meer om nog helemaal te gaan koken.
Vandaag hadden we het plan om met zijn vieren naar het naburige stadje Shiojiri te gaan om eindelijk telefoontjes te kopen voor de andere 3 (ik had de allerlaatste PrePaid telefoon van Softbank in Matsumoto), maar toen we daar eerst heen lieten bellen bleek dat ze daar ook uitverkocht waren. Gelukkig komen er donderdag welgeteld 3 binnen in de Softbank-winkel in Shiojiri, dus die zijn meteen voor ons gereserveerd. Vrijdag gaan we er na de les meteen heen, en dan heeft de rest ook eindelijk een communicatie-middel.
Een abonnement is namelijk voor minstens 2 jaar, met een vaste kost per maand. En omdat wij maar 1 jaar blijven, moeten we voor vertrek een afkoopsom van 10 000 yen betalen. Mooi niet, dachten wij. Maar blijkbaar waren we niet de enigen, want de vraag naar PrePaid-gsm's is beduidend hoger dan het aanbod.
Wij dus niet naar Shiojiri. Maar het was heel mooi weer, en dus hebben we nog een tijd aan de rivieroever gezeten en een beetje geleerd voor school. Je zou bijna vergeten dat we morgen weer gewoon les hebben, met al die belevenissen.
Vanavond hebben Bregt en ik voor het eerst Japanse curry met rijst gemaakt, die ondanks wat giswerk heel goed is uitgepakt. Volgende keer iets meer kip erin en iets meer curry, en dan is ie perfect. Heb nog nooit zo vaak, zulke complete maaltijden gekookt. Met zijn tweeën is het echt een stuk leuker om te doen. De curry van vanavond duurde - met voorbereiding inbegrepen - zo'n dik uur om klaar te maken; dat zie ik mezelf nog niet helemaal in mijn eentje doen, eerlijk gezegd.
We zijn allebei niet van die keukenprinsessen, maar met onze gecombineerde kennis komt er toch nog best veel eetbaars uit. Deze maand koken we bij Bregt op de kamer, en volgende maand bij mij. Kwestie van de gas-, water- en electriciteitsrekening wat evenwichtiger te verdelen.
De eerste rekeningen heb ik trouwens al gekregen, en omdat ik geen idee heb wat ik er mee moet doen om ze te betalen, neem ik ze morgen mee naar het IC; die zullen me wel kunnen helpen. :P
Thursday, 8 October 2009
Typhoon?! Waar?!
Gisteravond zaten we met z'n vieren in Sam's kamer te eten (mmm, improvisatie-stoofpot!), toen we achtereenvolgens 2 keer gestoord werden. Eerst door onze Chinese huisgenoot Ri-Ken die telefoon had gehad, en ons kwam zeggen dat er de volgende dag geen les zou zijn vanwege de "gigantische typhoon" die onze kant op kwam, en dat we onder geen beding onze kamer uit mochten. 10 minuten later kwam mevrouw Okae van het Int. Center ons precies hetzelfde vertellen, gewapend met dit pamflet:
(foto geript van Sam)
(foto geript van Sam)Zegt genoeg, vonden wij ook, en dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben nog op internet opgezocht wat er nu juist verwacht werd, en dat zag er serieus genoeg uit dat we het thuisfront maar even gebeld hebben. Wisten wij veel of het in het nieuws zou komen of niet. We zouden in ieder geval vandaag geen les hebben, dus dat was al mooi meegenomen.
Na alles van het balkon af- en de fietsen binnen gehaald te hebben, ben ik gaan slapen; niet wetend wat nu eigenlijk te verwachten. 's Nachts heeft het wel hard geregend, maar toen ik dat 's ochtends nog steeds dacht te horen en mijn gordijnen open deed, bleek het slechts de rivier te zijn. Die is weliswaar flink in omvang en snelheid gegroeid, maar niet echt te vergelijken met een wervelstorm, natuurlijk.
Nog een internet-inspectie heeft aangetoond dat hoewel de kuststreek en Tokyo zwaar weer hebben gehad, de storm naar het noorden is afgebogen en dus niet bij ons langs is geweest.
Sterker nog, we hebben de hele dag een stralend blauwe lucht en zon gehad. Zo veranderlijk kan het weer dus zijn.
Natuurlijk is het een opluchting dat er niks verwoest is enzo, maar aan de andere kant hebben Bregt en ik als Europeanen (de jongens hebben ervaring met tornado's) geen idee hoe zoiets er uitziet en voelt en is het best een beetje jammer dat we nog niets wijzer zijn geworden. Ik was tenminste toch wel nieuwsgierig!
Maar goed, een storm in een glas water dus. Maar ik mag niet klagen, want ik heb voor het eerst in 2,5 week weer eens een dag in mijn eigen gezelschap doorgebracht, en dat was toch wel even nodig. :) Nu zijn de batterijen weer opgeladen voor morgen, en kan ik er weer tegenaan!
Morgen hebben we nog les, en dan 3 dagen vrij (maandag is Nationale Sportdag), die waarschijnlijk gevuld gaan worden met dagtripjes, dus er zullen nadien weer wat foto's verschijnen, denk ik.
Voor de mensen die het nog niet gezien hebben, je kunt nu vanaf mijn blog doorklikken naar mijn foto-albums; ik ben niet van plan om iedere keer Facebook vol te spammen. ;)
Tot de volgende!
Monday, 5 October 2009
Vuur!
Donderdag ben ik uit bed geraakt (uiteraard!), en heb ik de eerste lessen gehad. Die vielen goed mee, aangezien ik dit semester in de 'gemiddelde' klas ben gezet: ik heb de kennis wel, maar die vertoont nogal wat gaatjes en het doel van dit semester is om de basis een stuk steviger te maken. In april krijgen we dan weer een plaatsingstest die ons opnieuw gaat indelen.
Vrijdag verstreek op vergelijkbare wijze, en was dus voor jullie niet bijster interessant. De klasgenoten zijn allemaal redelijk vriendelijk - vooral een Duits meisje.
Zaterdag was een stuk leuker, want Bregt en ik hebben die dag een fiets gekocht! Het oorspronkelijke plan was om naar een tweedehands-fietsenwinkel te gaan, maar die bevond zich niet op de plaats die ons gewezen was. Na de hele stad in de rondte te hebben gelopen om een degelijke maar goedkope fiets te vinden, zijn we uiteindelijk maar terug gegaan naar het Katakura Mall en hebben we er daar 1 gekocht. Het is een lichtblauwe fiets geworden, met stereotiep Japans mandje. :) Het is de grootste maat die ze hadden, met het zadel zo hoog als het maar kan gaan - en nog komen mijn knieën tot mijn oksels als ik trap en moet ik tussendoor af en toe eens mijn benen strekken om mijn knieschijven terug op hun plaats te laten knakken. Maar dat kan me allemaal niets schelen: ik heb vervoer en zoef al die scharrelende Japannertjes fluitend voorbij.
Nu alleen nog onthouden dat ik links moet rijden.
Zaterdagavond was er een matsuri, een religieus/cultureel festival, aan de noordzijde van de stad. Dat plaatsje heet Asama en is beroemd voor zijn onsen, oftewel hete natuurbronnen om in te baden. Bij deze matsuri werden er hoge, cilindervormige strobalen langs een stijgende weg in processie naar de ingang van het Shinto-heiligdom gebracht. Beneden werden de toppen van de cilinders in brand gestoken, en verschillende teams droegen of sleepten ze dan naar boven. Wij liepen ook langzaam mee, en vanaf een bepaald punt mochten Jesse en Sam zelfs meehelpen bij het slepen van de strobaal.
Tussendoor werden er steeds pauzes ingelast, waarvan door de deelnemers gretig gebruik werd gemaakt om toeschouwers zwart te maken met roet. Eerst waren ze een beetje verlegen tegenover ons, maar 3 uur later liepen we allemaal met potzwarte gezichten rond.
De sfeer was echt fantastisch; iedereen was uitgelaten en vrolijk, en men was ontzettend vriendelijk en blij dat wij buitenlanders ook interesse toonden. We hebben allemaal een hoop foto's gemaakt, die we onderling nog moeten uitwisselen.
Tot de ochtend voor de matsuri is het heel regenachtig geweest (stelletje gelukzakken!), en ik heb ondervonden dat mijn schoenen bij de neus niet waterdicht zijn, en ze afgeven op mijn sokken. Mijn schoenen zijn rood.
1 paar sokken is al verruïneerd, dus werd het tijd om nieuwe schoenen te kopen. Dat hebben Bregt en ik op zondag gedaan, in het winkelcentrumpje in het station.
De damesschoenmaat gaat in Japan maar tot 39, en aangezien ik een maat 41 heb werden het dus noodzakelijkerwijs sneakers. In de eerste winkel bleef die man maar grote, lompe, zwarte gympen aandragen, en hoewel ik me heb neergelegd bij het feit dat ik een mannenmaat nodig heb betekent dat niet dat ik dan maar helemaal overboord ga.
Wij dus naar een andere winkel, waar zowel Bregt als ik een paar schoenen gevonden heb. De mijne zijn wit met bruin en zijn veel makkelijker aan te trekken dan de vorige, dus ik mag niet klagen. En dat voor max. 40 euro! Dus ja Max, mijn volgende 'mooie vieze gympies' zijn in de maak. ;)
Die avond (gisteren) zijn Bregt en ik nog met 3 Chinese meisjes naar de Mosburger geweest; een soort Japanse McDonalds met ontiegelijk veel beter vlees en verrassend goeie frietjes. Een van die meisjes was nog een beginner in Japans maar sprak wel verbazend goed Engels, dus de communicatie vlotte wel.
Vandaag hadden we opnieuw les, en heb ik een gesprekje gehad met meneer Sato, de academisch verantwoordelijke voor de buitenlandse studenten. Hij zei ook dat ik misschien het beste in de gemiddelde groep kon blijven, maar dat ik daarnaast uit 3 culturele bijvakken mag kiezen. Morgenochtend zijn de eerste 2, dus ik ga zeker een kijkje nemen voor ik beslis. Ook hebben we blijkbaar volgende week maandag alweer vrij, dus dat is dan weer mooi meegenomen.
Verder heb ik vandaag voor het eerst getracht de was te doen. Allereerst heb ik de kanji op de knoppen ontcijferd, en vervolgens gezocht waar ik in Godsnaam het wasmiddel in moet doen. Toen dacht ik dat alles onder controle was, maar ik had buiten de afvoer van het waswater gerekend. Blijkbaar is het de bedoeling dat dat gewoon in een goot en putje van ons balkon loopt, maar bij mij begon het te overstromen en kwam het water akelig dichtbij. Na de eerste wassing en centrifuge heb ik hem dan maar snel uitgezet, uit angst dat het een hele kledderboel zou worden.
Nadere inspectie wees uit dat mijn putje helemaal verstopt is (met o.a. een dood insect van 5 cm lang), en dat ik dat blijkbaar ook zelf moet opknappen. Gelukkig zijn mijn kleren toch schoon en hangen ze nu fijn aan de waslijn op mijn balkon. De sokken zijn helaas niet schoon geworden.
Maar aan de andere kant, ik hoef me dit weekend alweer niet te vervelen...
PS: Die waterkoker? Gekocht in de Watahan voor 15 euro. :P
Vrijdag verstreek op vergelijkbare wijze, en was dus voor jullie niet bijster interessant. De klasgenoten zijn allemaal redelijk vriendelijk - vooral een Duits meisje.
Zaterdag was een stuk leuker, want Bregt en ik hebben die dag een fiets gekocht! Het oorspronkelijke plan was om naar een tweedehands-fietsenwinkel te gaan, maar die bevond zich niet op de plaats die ons gewezen was. Na de hele stad in de rondte te hebben gelopen om een degelijke maar goedkope fiets te vinden, zijn we uiteindelijk maar terug gegaan naar het Katakura Mall en hebben we er daar 1 gekocht. Het is een lichtblauwe fiets geworden, met stereotiep Japans mandje. :) Het is de grootste maat die ze hadden, met het zadel zo hoog als het maar kan gaan - en nog komen mijn knieën tot mijn oksels als ik trap en moet ik tussendoor af en toe eens mijn benen strekken om mijn knieschijven terug op hun plaats te laten knakken. Maar dat kan me allemaal niets schelen: ik heb vervoer en zoef al die scharrelende Japannertjes fluitend voorbij.
Nu alleen nog onthouden dat ik links moet rijden.
Zaterdagavond was er een matsuri, een religieus/cultureel festival, aan de noordzijde van de stad. Dat plaatsje heet Asama en is beroemd voor zijn onsen, oftewel hete natuurbronnen om in te baden. Bij deze matsuri werden er hoge, cilindervormige strobalen langs een stijgende weg in processie naar de ingang van het Shinto-heiligdom gebracht. Beneden werden de toppen van de cilinders in brand gestoken, en verschillende teams droegen of sleepten ze dan naar boven. Wij liepen ook langzaam mee, en vanaf een bepaald punt mochten Jesse en Sam zelfs meehelpen bij het slepen van de strobaal.
Tussendoor werden er steeds pauzes ingelast, waarvan door de deelnemers gretig gebruik werd gemaakt om toeschouwers zwart te maken met roet. Eerst waren ze een beetje verlegen tegenover ons, maar 3 uur later liepen we allemaal met potzwarte gezichten rond.
De sfeer was echt fantastisch; iedereen was uitgelaten en vrolijk, en men was ontzettend vriendelijk en blij dat wij buitenlanders ook interesse toonden. We hebben allemaal een hoop foto's gemaakt, die we onderling nog moeten uitwisselen.
Tot de ochtend voor de matsuri is het heel regenachtig geweest (stelletje gelukzakken!), en ik heb ondervonden dat mijn schoenen bij de neus niet waterdicht zijn, en ze afgeven op mijn sokken. Mijn schoenen zijn rood.
1 paar sokken is al verruïneerd, dus werd het tijd om nieuwe schoenen te kopen. Dat hebben Bregt en ik op zondag gedaan, in het winkelcentrumpje in het station.
De damesschoenmaat gaat in Japan maar tot 39, en aangezien ik een maat 41 heb werden het dus noodzakelijkerwijs sneakers. In de eerste winkel bleef die man maar grote, lompe, zwarte gympen aandragen, en hoewel ik me heb neergelegd bij het feit dat ik een mannenmaat nodig heb betekent dat niet dat ik dan maar helemaal overboord ga.
Wij dus naar een andere winkel, waar zowel Bregt als ik een paar schoenen gevonden heb. De mijne zijn wit met bruin en zijn veel makkelijker aan te trekken dan de vorige, dus ik mag niet klagen. En dat voor max. 40 euro! Dus ja Max, mijn volgende 'mooie vieze gympies' zijn in de maak. ;)
Die avond (gisteren) zijn Bregt en ik nog met 3 Chinese meisjes naar de Mosburger geweest; een soort Japanse McDonalds met ontiegelijk veel beter vlees en verrassend goeie frietjes. Een van die meisjes was nog een beginner in Japans maar sprak wel verbazend goed Engels, dus de communicatie vlotte wel.
Vandaag hadden we opnieuw les, en heb ik een gesprekje gehad met meneer Sato, de academisch verantwoordelijke voor de buitenlandse studenten. Hij zei ook dat ik misschien het beste in de gemiddelde groep kon blijven, maar dat ik daarnaast uit 3 culturele bijvakken mag kiezen. Morgenochtend zijn de eerste 2, dus ik ga zeker een kijkje nemen voor ik beslis. Ook hebben we blijkbaar volgende week maandag alweer vrij, dus dat is dan weer mooi meegenomen.
Verder heb ik vandaag voor het eerst getracht de was te doen. Allereerst heb ik de kanji op de knoppen ontcijferd, en vervolgens gezocht waar ik in Godsnaam het wasmiddel in moet doen. Toen dacht ik dat alles onder controle was, maar ik had buiten de afvoer van het waswater gerekend. Blijkbaar is het de bedoeling dat dat gewoon in een goot en putje van ons balkon loopt, maar bij mij begon het te overstromen en kwam het water akelig dichtbij. Na de eerste wassing en centrifuge heb ik hem dan maar snel uitgezet, uit angst dat het een hele kledderboel zou worden.
Nadere inspectie wees uit dat mijn putje helemaal verstopt is (met o.a. een dood insect van 5 cm lang), en dat ik dat blijkbaar ook zelf moet opknappen. Gelukkig zijn mijn kleren toch schoon en hangen ze nu fijn aan de waslijn op mijn balkon. De sokken zijn helaas niet schoon geworden.
Maar aan de andere kant, ik hoef me dit weekend alweer niet te vervelen...
PS: Die waterkoker? Gekocht in de Watahan voor 15 euro. :P
Friday, 2 October 2009
Druk, druk, druk
Intussen zijn we 5 dagen verder en ben ik in het bezit van een bankkaart, mobieltje, ziektekosten- en pensioensverzekering(?!) en... een waterkoker! :D Mijn verblijfsvergunning moet ik binnen 2 weken gaan ophalen aan het gemeentehuis.
Godzijdank was mijn tutor, Miyuki, mee bij de aanschaf van dat alles (behalve de waterkoker), want ik heb me zelden een groter stuk onbenul gevoeld. Al die bureaucratische mumbo-jumbo... blij dat ik er vanaf ben.
Tot ik alles weer opnieuw mag doen wanneer ik volgend jaar vertrek.
Dat heeft zich dus allemaal afgelopen dinsdag afgespeeld, en woensdag was ik vooral bijzonder blij dat ik een gsm had. Die dag moest ik namelijk op een hol en een draf op en neer naar Tokyo om mijn neus eens te laten zien aan de mensen die mijn exorbitante levensstijl het komende jaar gaan financieren; de Heiwa-Nakajima Foundation (HNF). Dat betekende dus heen en terug 2,5u met de trein, en in Tokyo zelf met de metro. Gewapend met reisinfo en een kaartje ging ik 's ochtends om 6u30 vrolijk op weg, om me in Tokyo een uur voor mijn afspraak te realiseren dat ik op het verkeerde metro-station was. Blijkbaar zijn 'Roppongi' en 'Roppongi 1ste chome' verschillende stations. Die een halfuur stappen bij elkaar vandaan liggen.
Na een mini-meltdown herinnerde ik me dat ik uit voorzorg een email van de HNF in mijn gsm had gezet - en jawel hoor - het adres stond er bij. Ik dus het schermpje van mijn gsm laten lezen aan een taxi-chauffeur, die me vervolgens prachtig op tijd voor de deur afleverde en zorgde dat ik weer perfectly cool was voor de confrontatie op de 33ste verdieping (fantastisch, die liften, trouwens).
Het hielp ook wel dat de Japanse student die net terug was uit Iran en ook moest komen, wèl te laat kwam doordat hij zich vergist had. Score! :P
Bij de HNF bleken de mensen uiteindelijk supervriendelijk te zijn, en het vrouwtje waarmee ik al meer gemaild heb heeft me stap voor stap uitgelegd wat ik komend jaar moet doen om mijn beurs te mogen ontvangen. Dat blijkt verrassend weinig te zijn in het licht van wat ik krijg; in februari en augustus nog eens langs komen, elk kwartaal een rapportje schrijven en nu een stukje schrijven om in hun bedrijfspublicatie te zetten. Een kind kan de was doen.
Na die uitleg heb ik nog met de hele afdeling (ong. 10 mensen) en de Japanse student geluncht met sushi, en geluisterd naar de grijsharige baas die uitgebreid verhaalde over o.a. Anton Geesink en 'Dimitri-sensei'. ;)
Na het eten werden er nog een hoop foto's genomen voor het nageslacht, en omdat er toen al zo'n 3 uur zoet gebracht waren werd het tijd om op te stappen.
Over het algemeen was het bezoek aangenaam, maar ik moet wel toegeven dat de treinreis naar huis een stuk relaxter was dan de heenweg.
Die avond ben ik nog wat gaan eten met Bregt, Jesse, Sam, Miyuki, Hiroko en Daniel - die elkaar (behalve Bregt, natuurlijk) op een bizarre manier allemaal kennen van de Oklahoma State University. Hiroko is daar samen met Miyuki op uitwisseling geweest, Daniel heeft daar ook gestudeerd en werkt nu als leraar Engels in een stadje vlakbij Matsumoto. Zo zie je maar weer; kleine wereld.
Na het eten, dat as usual weer veel te veel was (wat kunnen die Japanners een voedsel verstouwen! O_o;), zijn Bregt, Miyuki, Hiroko en ik nog wat gaan drinken in de U2; een populaire cocktailbar. De mannen hadden 'slaap nodig' of zoiets vreemds, en gingen niet mee.
We hebben er nog even voor gestaan om een melk-en-bananenlikeur-cocktail te proberen, maar zagen er toch maar wijselijk vanaf - de volgende dag zou de eerste lesdag zijn.
Om middernacht ben ik in bed geploft, waar ik dankzij mijn (voor Japanse maatstaven) saaie Passoa-jusd'O meteen als een blok in slaap viel.
in de volgende aflevering: komt Suzan op tijd in de les? Zijn haar klasgenoten leuk? Verdrinkt ze in huiswerk - Japanstyle? Maar nog het meest belangrijk: hoe komt ze aan die waterkoker?!
Stay tuned for...the S-Files!
Godzijdank was mijn tutor, Miyuki, mee bij de aanschaf van dat alles (behalve de waterkoker), want ik heb me zelden een groter stuk onbenul gevoeld. Al die bureaucratische mumbo-jumbo... blij dat ik er vanaf ben.
Tot ik alles weer opnieuw mag doen wanneer ik volgend jaar vertrek.
Dat heeft zich dus allemaal afgelopen dinsdag afgespeeld, en woensdag was ik vooral bijzonder blij dat ik een gsm had. Die dag moest ik namelijk op een hol en een draf op en neer naar Tokyo om mijn neus eens te laten zien aan de mensen die mijn exorbitante levensstijl het komende jaar gaan financieren; de Heiwa-Nakajima Foundation (HNF). Dat betekende dus heen en terug 2,5u met de trein, en in Tokyo zelf met de metro. Gewapend met reisinfo en een kaartje ging ik 's ochtends om 6u30 vrolijk op weg, om me in Tokyo een uur voor mijn afspraak te realiseren dat ik op het verkeerde metro-station was. Blijkbaar zijn 'Roppongi' en 'Roppongi 1ste chome' verschillende stations. Die een halfuur stappen bij elkaar vandaan liggen.
Na een mini-meltdown herinnerde ik me dat ik uit voorzorg een email van de HNF in mijn gsm had gezet - en jawel hoor - het adres stond er bij. Ik dus het schermpje van mijn gsm laten lezen aan een taxi-chauffeur, die me vervolgens prachtig op tijd voor de deur afleverde en zorgde dat ik weer perfectly cool was voor de confrontatie op de 33ste verdieping (fantastisch, die liften, trouwens).
Het hielp ook wel dat de Japanse student die net terug was uit Iran en ook moest komen, wèl te laat kwam doordat hij zich vergist had. Score! :P
Bij de HNF bleken de mensen uiteindelijk supervriendelijk te zijn, en het vrouwtje waarmee ik al meer gemaild heb heeft me stap voor stap uitgelegd wat ik komend jaar moet doen om mijn beurs te mogen ontvangen. Dat blijkt verrassend weinig te zijn in het licht van wat ik krijg; in februari en augustus nog eens langs komen, elk kwartaal een rapportje schrijven en nu een stukje schrijven om in hun bedrijfspublicatie te zetten. Een kind kan de was doen.
Na die uitleg heb ik nog met de hele afdeling (ong. 10 mensen) en de Japanse student geluncht met sushi, en geluisterd naar de grijsharige baas die uitgebreid verhaalde over o.a. Anton Geesink en 'Dimitri-sensei'. ;)
Na het eten werden er nog een hoop foto's genomen voor het nageslacht, en omdat er toen al zo'n 3 uur zoet gebracht waren werd het tijd om op te stappen.
Over het algemeen was het bezoek aangenaam, maar ik moet wel toegeven dat de treinreis naar huis een stuk relaxter was dan de heenweg.
Die avond ben ik nog wat gaan eten met Bregt, Jesse, Sam, Miyuki, Hiroko en Daniel - die elkaar (behalve Bregt, natuurlijk) op een bizarre manier allemaal kennen van de Oklahoma State University. Hiroko is daar samen met Miyuki op uitwisseling geweest, Daniel heeft daar ook gestudeerd en werkt nu als leraar Engels in een stadje vlakbij Matsumoto. Zo zie je maar weer; kleine wereld.
Na het eten, dat as usual weer veel te veel was (wat kunnen die Japanners een voedsel verstouwen! O_o;), zijn Bregt, Miyuki, Hiroko en ik nog wat gaan drinken in de U2; een populaire cocktailbar. De mannen hadden 'slaap nodig' of zoiets vreemds, en gingen niet mee.
We hebben er nog even voor gestaan om een melk-en-bananenlikeur-cocktail te proberen, maar zagen er toch maar wijselijk vanaf - de volgende dag zou de eerste lesdag zijn.
Om middernacht ben ik in bed geploft, waar ik dankzij mijn (voor Japanse maatstaven) saaie Passoa-jusd'O meteen als een blok in slaap viel.
in de volgende aflevering: komt Suzan op tijd in de les? Zijn haar klasgenoten leuk? Verdrinkt ze in huiswerk - Japanstyle? Maar nog het meest belangrijk: hoe komt ze aan die waterkoker?!
Stay tuned for...the S-Files!
Monday, 28 September 2009
Op verkenning
Zoals gezegd, heb ik zaterdagochtend samen met Bregt nogmaals boodschappen gedaan, en de rest van de middag en avond schoongemaakt. Nu alleen nog de muren stoffen, vloer vegen en de raamkozijnen schoonmaken. En zoals verwacht voelt alles nu al een stuk huiselijker.
Bregt was nog iets vergeten en is nog even teruggegaan naar het homecenter, maar heeft tegelijkertijd een handige ontdekking gedaan; 10 min. lopen verderop is een winkelcentrum mét informatiebalie. Daar zijn we dus gisterochtend (zondag) nog maar eens heen gegaan - puur om onze kennis van de omgeving uit te breiden, natuurlijk.
Bij diezelfde balie kun je gelukkig ook postzegels kopen (altijd handig), en ik heb er ook eindelijk een stadsplan op de kop kunnen tikken. Mensen die mij kennen weten dat mijn oriëntatievermogen op zijn zachtst gezegd niet optimaal is, en ik zeker baat zal hebben bij zo'n hulpmiddel.
Zo zijn we er bijvoorbeeld na thuiskomst achter gekomen dat het Katakura-mall (het winkelcentrum) op een steenworp van het Kasteel van Matsumoto ligt. Go figure. In totaal zijn we zo'n 3 uur op pad geweest, en we denken er dus serieus over om een fiets aan te schaffen. Daarbij zouden mijn knieën dan wel ter hoogte van mijn oren zitten, maar dat nemen we maar voor lief.
Later die middag stond Sam, een Amerikaan die in ons gebouw woont, bij me voor de deur. Of ik met hem, Bregt en Jesse (Amerikaan nr.2 die in het International House woont) mee ging pasfoto's maken en de stad verkennen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik had nog pasfoto's over van thuis, maar de rest moest er nog een paar maken voor de officiële bezoekjes die we begin deze week moeten afleggen. Bregt moet vandaag, ik ben morgen aan de beurt.
De jongens waren al een week langer in Matsumoto dan wij, en hebben ons na de portret-serie mee op sleeptouw genomen richting een tempel wat verder buiten het centrum. Vervolgens zijn we lukraak het noordelijke deel van de stad in gelopen - daar wisten Sam en Jesse de weg ook niet meer - tot we toevallig uitkwamen bij een heuvel. Die was te beklimmen langs een 1,5km-lang zandpad tussen de bamboe door omhoog.
De jongens en ik zijn omhoog geklommen; Bregt had hakken aan en bleef beneden, wat gezien de steile helling van het pad een wijze beslissing was.
Na 20 min. stonden we hijgend en zweterig boven, maar het was ontzettend de moeite waard. De zon van die ochtend had plaats gemaakt voor grauwe regenwolken (zoals we later zouden merken), maar dat maakte het uitzicht niet minder adembenemend. Ik had een echt "King of the woooooooorld!!"-gevoel, als dat wat duidelijkheid mocht scheppen.
Na de nodige foto's als bewijsmateriaal zijn we een stuk sneller weer naar beneden gelopen, en omdat het intussen al na vijven was hebben we de terugtocht aangevat.
's Avonds zijn Bregt en ik nog in een nabijgelegen restaurantje gaan eten, op aanraden van Sam en Jesse, waar je een berg aan voedsel krijgt voor slechts 500 Yen (zo'n 3,75 euro), en wat nog lekker smaakt ook.
Al bij al een zeer geslaagde dag. Nu nog afwachten of ik vandaag nog spierpijn krijg.
Bregt was nog iets vergeten en is nog even teruggegaan naar het homecenter, maar heeft tegelijkertijd een handige ontdekking gedaan; 10 min. lopen verderop is een winkelcentrum mét informatiebalie. Daar zijn we dus gisterochtend (zondag) nog maar eens heen gegaan - puur om onze kennis van de omgeving uit te breiden, natuurlijk.
Bij diezelfde balie kun je gelukkig ook postzegels kopen (altijd handig), en ik heb er ook eindelijk een stadsplan op de kop kunnen tikken. Mensen die mij kennen weten dat mijn oriëntatievermogen op zijn zachtst gezegd niet optimaal is, en ik zeker baat zal hebben bij zo'n hulpmiddel.
Zo zijn we er bijvoorbeeld na thuiskomst achter gekomen dat het Katakura-mall (het winkelcentrum) op een steenworp van het Kasteel van Matsumoto ligt. Go figure. In totaal zijn we zo'n 3 uur op pad geweest, en we denken er dus serieus over om een fiets aan te schaffen. Daarbij zouden mijn knieën dan wel ter hoogte van mijn oren zitten, maar dat nemen we maar voor lief.
Later die middag stond Sam, een Amerikaan die in ons gebouw woont, bij me voor de deur. Of ik met hem, Bregt en Jesse (Amerikaan nr.2 die in het International House woont) mee ging pasfoto's maken en de stad verkennen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik had nog pasfoto's over van thuis, maar de rest moest er nog een paar maken voor de officiële bezoekjes die we begin deze week moeten afleggen. Bregt moet vandaag, ik ben morgen aan de beurt.
De jongens waren al een week langer in Matsumoto dan wij, en hebben ons na de portret-serie mee op sleeptouw genomen richting een tempel wat verder buiten het centrum. Vervolgens zijn we lukraak het noordelijke deel van de stad in gelopen - daar wisten Sam en Jesse de weg ook niet meer - tot we toevallig uitkwamen bij een heuvel. Die was te beklimmen langs een 1,5km-lang zandpad tussen de bamboe door omhoog.
De jongens en ik zijn omhoog geklommen; Bregt had hakken aan en bleef beneden, wat gezien de steile helling van het pad een wijze beslissing was.
Na 20 min. stonden we hijgend en zweterig boven, maar het was ontzettend de moeite waard. De zon van die ochtend had plaats gemaakt voor grauwe regenwolken (zoals we later zouden merken), maar dat maakte het uitzicht niet minder adembenemend. Ik had een echt "King of the woooooooorld!!"-gevoel, als dat wat duidelijkheid mocht scheppen.
Na de nodige foto's als bewijsmateriaal zijn we een stuk sneller weer naar beneden gelopen, en omdat het intussen al na vijven was hebben we de terugtocht aangevat.
's Avonds zijn Bregt en ik nog in een nabijgelegen restaurantje gaan eten, op aanraden van Sam en Jesse, waar je een berg aan voedsel krijgt voor slechts 500 Yen (zo'n 3,75 euro), en wat nog lekker smaakt ook.
Al bij al een zeer geslaagde dag. Nu nog afwachten of ik vandaag nog spierpijn krijg.
Friday, 25 September 2009
Dag 2
Kan geen andere titel bedenken; vandaar.
Gisterenochtend kwam ik aan op de luchthaven van Narita, en heb daar gewacht op de aankomst van mijn mede-studente Bregt. Samen zijn we met achtereenvolgens 2 treinen via Shinjuku in Tokyo naar Matsumoto gegaan. Al bij al waren we bijna 5 uur bezig. Vanaf Matsumoto station hebben we een taxi genomen naar het International Center (IC) van de universiteit. Vandaar hebben 2 medewerkers ons naar ons appartementje (of beter: studio) gebracht.
Ik had nog helemaal geen foto's van de studio gezien, dus het was een verrassing dat mijn bed komend jaar bestaat uit een Japanse futon op de grond. Nog geen rugklachten gehad na de eerste nacht, dus dat is goed nieuws.
Dat was de rest van de studio niet. Of toch op zijn minst de keuken en badkamer. De vorige bewoonster was blijkbaar een grote viezerd, en heeft de boel vettig, vuil en stoffig achtergelaten (en zonder douche-gordijn!). Vandaar dat ik mijn koffer nog niet heb uitgepakt, en mijn eerste boodschappen vandaag vooral schoonmaakspullen waren. Morgen begint gelukkig het weekend, dus dat wordt 2 dagen hard poetsen. Toch heeft elk nadeel zijn voordeel, want ik weet zeker dat deze kamer na mijn schoonmaakexpeditie meteen veel meer als mijn huisje zal aanvoelen.
Aan de andere kant was er gelukkig wel een internetkabel, en heb ik onbeperkt gratis internet. Nu nog Skype aan de praat krijgen, en we zijn compleet.
Gisteren ben ik om 21u doodop op mijn slaapmat neergezakt, en ben tot 8u vanochtend niet meer overeind gekomen. Daar valt dus verder niet veel over te vertellen.
Vanochtend werden Bregt (die een verdieping lager woont) en ik opgehaald door een medewerker van Shinshu, en 2 Japanse studentes. Naast ons twee wonen er nog 3 buitenlandse studenten in ons gebouw, en vanochtend kregen we eerst uitleg over het gasfornuis, heet water (slechts 30 min. per dag!) en het betalen van de rekeningen.
Dat werd allemaal in rap Japans uitgelegd door een meneer van het gasbedrijf en de huisbaas, dus we zullen er nog eens zorgvuldig de folders op na moeten lezen.
Daarna werden we door de 2 Japanse meisjes meegenomen naar de Konbini - een soort nacht-/buurtwinkel - voor ontbijt, en daarna naar de supermarkt om de broodnodige spullen aan te schaffen; er is niets van gebruiksvoorwerpen in de studio, dus dat moeten we allemaal zelf kopen.
Dat gaan Bregt en ik morgen nog een keer doen, want vandaag was er uiteindelijk niet zo veel tijd voor. Na de lunch moesten we in het IC een plaatsingstest Japans afleggen om te zien in welke groep we vanaf 1 oktober les gaan volgen.
Dit wordt eerder volgende week nog opgevolgd door een interviewtje om onze mondelinge kennis te testen. Ook zijn we allemaal een tutor toegewezen, die volgende week dinsdag met mij naar de gemeente gaat om in te schrijven; de bank; de verzekering...etc. Ook hoop ik dan een mobieltje te hebben, want westerse modellen werken niet op het Japanse systeem.
Ik dacht dat ik het na vorige zomer wel gewend was om aangestaard te worden door Japanners, maar het is toch wel weer heel vreemd om je zo bekeken te voelen. Ook wil ik nieuwe schoenen kopen, want deze gaan veel te moeilijk aan en uit - en dat moet steeds als je iemand zijn kamer/huis binnengaat!
Gisterenochtend kwam ik aan op de luchthaven van Narita, en heb daar gewacht op de aankomst van mijn mede-studente Bregt. Samen zijn we met achtereenvolgens 2 treinen via Shinjuku in Tokyo naar Matsumoto gegaan. Al bij al waren we bijna 5 uur bezig. Vanaf Matsumoto station hebben we een taxi genomen naar het International Center (IC) van de universiteit. Vandaar hebben 2 medewerkers ons naar ons appartementje (of beter: studio) gebracht.
Ik had nog helemaal geen foto's van de studio gezien, dus het was een verrassing dat mijn bed komend jaar bestaat uit een Japanse futon op de grond. Nog geen rugklachten gehad na de eerste nacht, dus dat is goed nieuws.
Dat was de rest van de studio niet. Of toch op zijn minst de keuken en badkamer. De vorige bewoonster was blijkbaar een grote viezerd, en heeft de boel vettig, vuil en stoffig achtergelaten (en zonder douche-gordijn!). Vandaar dat ik mijn koffer nog niet heb uitgepakt, en mijn eerste boodschappen vandaag vooral schoonmaakspullen waren. Morgen begint gelukkig het weekend, dus dat wordt 2 dagen hard poetsen. Toch heeft elk nadeel zijn voordeel, want ik weet zeker dat deze kamer na mijn schoonmaakexpeditie meteen veel meer als mijn huisje zal aanvoelen.
Aan de andere kant was er gelukkig wel een internetkabel, en heb ik onbeperkt gratis internet. Nu nog Skype aan de praat krijgen, en we zijn compleet.
Gisteren ben ik om 21u doodop op mijn slaapmat neergezakt, en ben tot 8u vanochtend niet meer overeind gekomen. Daar valt dus verder niet veel over te vertellen.
Vanochtend werden Bregt (die een verdieping lager woont) en ik opgehaald door een medewerker van Shinshu, en 2 Japanse studentes. Naast ons twee wonen er nog 3 buitenlandse studenten in ons gebouw, en vanochtend kregen we eerst uitleg over het gasfornuis, heet water (slechts 30 min. per dag!) en het betalen van de rekeningen.
Dat werd allemaal in rap Japans uitgelegd door een meneer van het gasbedrijf en de huisbaas, dus we zullen er nog eens zorgvuldig de folders op na moeten lezen.
Daarna werden we door de 2 Japanse meisjes meegenomen naar de Konbini - een soort nacht-/buurtwinkel - voor ontbijt, en daarna naar de supermarkt om de broodnodige spullen aan te schaffen; er is niets van gebruiksvoorwerpen in de studio, dus dat moeten we allemaal zelf kopen.
Dat gaan Bregt en ik morgen nog een keer doen, want vandaag was er uiteindelijk niet zo veel tijd voor. Na de lunch moesten we in het IC een plaatsingstest Japans afleggen om te zien in welke groep we vanaf 1 oktober les gaan volgen.
Dit wordt eerder volgende week nog opgevolgd door een interviewtje om onze mondelinge kennis te testen. Ook zijn we allemaal een tutor toegewezen, die volgende week dinsdag met mij naar de gemeente gaat om in te schrijven; de bank; de verzekering...etc. Ook hoop ik dan een mobieltje te hebben, want westerse modellen werken niet op het Japanse systeem.
Ik dacht dat ik het na vorige zomer wel gewend was om aangestaard te worden door Japanners, maar het is toch wel weer heel vreemd om je zo bekeken te voelen. Ook wil ik nieuwe schoenen kopen, want deze gaan veel te moeilijk aan en uit - en dat moet steeds als je iemand zijn kamer/huis binnengaat!
Subscribe to:
Posts (Atom)