De tweede volledige lesweek is nu ten einde, en heeft eigenlijk als enige grote wapenfeit dat Bregt en ik ons kunststukje met de spaghetti herhaald hebben met Olga en Lilli. Verder niets bijzonders te melden, tot vrijdagavond.
Die dag gingen we eindelijk de telefoontjes van de rest ophalen, en de jongens hadden geregeld dat een Japanse student met een auto ons naar Shiojiri ging brengen. Vraag me niet hoe ze die hebben leren kennen, want ik heb geen flauw idee. Maar goed; wij om 17u afgesproken op campus, vanwaar student medicijnen Taka (zijn volledige naam is te lang) ons in zijn vette Honda zou meenemen. Een vriendin van hem, Ayaka, kwam ook mee. Ze spreken beide ontzettend goed Engels vergeleken met de gemiddelde Japanner, wat communicatie natuurlijk een stuk makkelijker maakte; ons Japans is nou ook weer niet zó vloeiend, en Sam en Jesse spreken echt nog niet veel.
Geen van ons had er aan gedacht een adres mee te nemen, dus we hebben een tijdje rondgezworven voordat we de winkel vonden. Beetje beschamend tegenover onze chauffeur, maar ik was niet degene die het meeste belang bij deze trip had, dus voelde me niet zo schuldig.
Een halfuur voor sluitingstijd waren we er dan eindelijk, en het mevrouwtje van de Softbank moet ons wel vervloekt hebben dat we haar dwongen een kwartier langer te blijven. Ten lange leste waren dan de nummers gekozen, email-adressen aangevraagd, en de rekening betaald. In de tussentijd heb ik vooral met Ayaka en Taka gekletst, en heb belangrijke dingen geleerd zoals de favoriete boy band-zanger van Ayaka's moeder, en dat Taka gek is van rugby.
Verder hadden onze Japanse begeleiders blijkbaar niets te zoeken in Shiojiri, en om het verspillen van hun tijd een beetje goed te maken hebben we hun die avond op eten getrakteerd. Zij wisten een zaak met een 'buffet à volonté', en daar hebben we ons op anderhalf uur tijd te barsten gegeten en volop gekletst. Als je ze eenmaal aan het praten krijgt zijn Japanners verrassend gezellige babbelaars.
Na het uitwisselen van alle telefoonnummers (nieuwe en minder nieuwe) heeft Taka ons terug naar de universiteit gebracht - waar hij vlakbij woont - en hebben we ontdekt dat Ayaka's appartement op een steenworp van het onze ligt. Bregt en ik hebben met haar al een toekomstige afspraak om eens stevig te gaan dansen - iets wat zij ook goed kan waarderen.
Bij beiden hebben we trouwens een staande uitnodiging om te bellen als we vrij zijn en iets willen gaan doen; maakt niet uit wat. Dat hoor je wel vaker, maar zij schijnen het echt te menen! :)
Als dit nog niet genoeg was, zijn we gisteren op de bus naar Norikura in gesprek geraakt met een ouder Japans koppel. Norikura ligt bij Kamikochi in de buurt (waar we vorige week zijn gaan hiken), en heeft een beroemde waterval die we gingen bekijken. Foto's zijn opnieuw te vinden in mijn webalbum, via mijn blog. Na dit tochtje door de natuur kregen we nog een traditionele Japanse maaltijd, en kregen we de kans om een bad te nemen in een heuse Onsen; een Japanse hete bron. De zwavelgeur kwam je tegemoet en het water was troebel, maar wat wordt je huid er zacht van...! En dat allemaal voor maar 1000 yen (zo'n 7,5 euro). Dat zie ik ze in België nog niet na doen.
Maar goed, dat koppel. Die waren zeer geïnteresseerd in ons buitenlandse tiepjes, en hebben ons uiteindelijk die avond getrakteerd op een onvoorstelbare hoeveelheid eten. Het gaat hier om Bregt, mezelf, en 2 Chinese meisjes; Rangetsu en Cho (die namen zijn slechts benaderingen, de echte uitspraak is beremoeilijk te onthouden). Vooraf kregen we 2 soorten salade, gevolgd door 2 monsterplateaus met sushi, en 2 borden yakitori (kipspiesjes). Toen nog een grote kom miso-soep, en een gefrituurde oester. Dus ja, nu heb ik eindelijk ook oester gegeten. Om nog maar niet te spreken van de drank die ze ons wilden aansmeren, haha. Wij keken elkaar allemaal aan van: "O mijn god, nog meer?!", en die mensen bleven maar zeggen: "Eet maar, eet maar lekker!"
Ik durf niet te raden hoeveel de rekening uiteindelijk bedroeg, maar die zal niet mals zijn geweest. Maar ook deze mensen waren ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd, en hun Japans bijzonder goed te verstaan. Al 22 jaar zijn ze als gastfamilie aangesloten bij een organisatie, en krijgen ze regelmatig buitenlandse studenten te logeren. Ze zijn trots op hun land, maar op zo'n manier dat het uitnodigend overkomt, en dat ze willen dat je het meeste uit je ervaringen haalt, en vooral van alles geniet.
De mevrouw heeft ons ook nog officieel bij hun thuis uitgenodigd, wat hier een redelijke big deal is. Allemaal om ons uit de 'oppervlakkige', algemene vakantiesfeer te halen, en ons de cultuur van gewone Japanse mensen te laten meemaken. Dat we na het eten diep gebogen hebben in dankbaarheid hoeft nauwelijks gezegd te worden.
En zo is het al bijna iedere keer gegaan als we nieuwe mensen ontmoeten. Nog nooit heb ik zo vaak telefoonnummers uitgewisseld met de belofte om vooral te bellen als ik een probleem heb of me verveel, en nog nooit zijn mensen zo enthousiast geweest om iemand te ontmoeten uit zo'n klein snertlandje als Nederland. Je zou van minder een opgeblazen ego krijgen.
Ook is me verzekerd dat hoewel Japanners heel verlegen zijn en daardoor op het eerste gezicht ongeïnteresseerd overkomen, ze toch erg nieuwsgierig zijn en staan te trappelen om je vanalles uit te leggen als je ze de kans geeft. Ondanks wat scepsis van mijn kant is dat tot nu toe redelijk accuraat gebleken.
Als dat zo doorgaat heb ik geen minuut meer voor mezelf! ;)
No comments:
Post a Comment