Druk, druk, druk

Intussen zijn we 5 dagen verder en ben ik in het bezit van een bankkaart, mobieltje, ziektekosten- en pensioensverzekering(?!) en... een waterkoker! :D Mijn verblijfsvergunning moet ik binnen 2 weken gaan ophalen aan het gemeentehuis.
Godzijdank was mijn tutor, Miyuki, mee bij de aanschaf van dat alles (behalve de waterkoker), want ik heb me zelden een groter stuk onbenul gevoeld. Al die bureaucratische mumbo-jumbo... blij dat ik er vanaf ben.
Tot ik alles weer opnieuw mag doen wanneer ik volgend jaar vertrek.

Dat heeft zich dus allemaal afgelopen dinsdag afgespeeld, en woensdag was ik vooral bijzonder blij dat ik een gsm had. Die dag moest ik namelijk op een hol en een draf op en neer naar Tokyo om mijn neus eens te laten zien aan de mensen die mijn exorbitante levensstijl het komende jaar gaan financieren; de Heiwa-Nakajima Foundation (HNF). Dat betekende dus heen en terug 2,5u met de trein, en in Tokyo zelf met de metro. Gewapend met reisinfo en een kaartje ging ik 's ochtends om 6u30 vrolijk op weg, om me in Tokyo een uur voor mijn afspraak te realiseren dat ik op het verkeerde metro-station was. Blijkbaar zijn 'Roppongi' en 'Roppongi 1ste chome' verschillende stations. Die een halfuur stappen bij elkaar vandaan liggen.
Na een mini-meltdown herinnerde ik me dat ik uit voorzorg een email van de HNF in mijn gsm had gezet - en jawel hoor - het adres stond er bij. Ik dus het schermpje van mijn gsm laten lezen aan een taxi-chauffeur, die me vervolgens prachtig op tijd voor de deur afleverde en zorgde dat ik weer perfectly cool was voor de confrontatie op de 33ste verdieping (fantastisch, die liften, trouwens).
Het hielp ook wel dat de Japanse student die net terug was uit Iran en ook moest komen, wèl te laat kwam doordat hij zich vergist had. Score! :P


Bij de HNF bleken de mensen uiteindelijk supervriendelijk te zijn, en het vrouwtje waarmee ik al meer gemaild heb heeft me stap voor stap uitgelegd wat ik komend jaar moet doen om mijn beurs te mogen ontvangen. Dat blijkt verrassend weinig te zijn in het licht van wat ik krijg; in februari en augustus nog eens langs komen, elk kwartaal een rapportje schrijven en nu een stukje schrijven om in hun bedrijfspublicatie te zetten. Een kind kan de was doen.
Na die uitleg heb ik nog met de hele afdeling (ong. 10 mensen) en de Japanse student geluncht met sushi, en geluisterd naar de grijsharige baas die uitgebreid verhaalde over o.a. Anton Geesink en 'Dimitri-sensei'. ;)

Na het eten werden er nog een hoop foto's genomen voor het nageslacht, en omdat er toen al zo'n 3 uur zoet gebracht waren werd het tijd om op te stappen.

Over het algemeen was het bezoek aangenaam, maar ik moet wel toegeven dat de treinreis naar huis een stuk relaxter was dan de heenweg.


Die avond ben ik nog wat gaan eten met Bregt, Jesse, Sam, Miyuki, Hiroko en Daniel - die elkaar (behalve Bregt, natuurlijk) op een bizarre manier allemaal kennen van de Oklahoma State University. Hiroko is daar samen met Miyuki op uitwisseling geweest, Daniel heeft daar ook gestudeerd en werkt nu als leraar Engels in een stadje vlakbij Matsumoto. Zo zie je maar weer; kleine wereld.
Na het eten, dat as usual weer veel te veel was (wat kunnen die Japanners een voedsel verstouwen! O_o;), zijn Bregt, Miyuki, Hiroko en ik nog wat gaan drinken in de U2; een populaire cocktailbar. De mannen hadden 'slaap nodig' of zoiets vreemds, en gingen niet mee.
We hebben er nog even voor gestaan om een melk-en-bananenlikeur-cocktail te proberen, maar zagen er toch maar wijselijk vanaf - de volgende dag zou de eerste lesdag zijn.
Om middernacht ben ik in bed geploft, waar ik dankzij mijn (voor Japanse maatstaven) saaie Passoa-jusd'O meteen als een blok in slaap viel.


in de volgende aflevering: komt Suzan op tijd in de les? Zijn haar klasgenoten leuk? Verdrinkt ze in huiswerk - Japanstyle? Maar nog het meest belangrijk: hoe komt ze aan die waterkoker?!
Stay tuned for...the S-Files!