(vrijdag 6/11) Voor de verandering eens een bericht vanop locatie. We hebben net onze schrijfopdrachtjes verbeterd op de (trage) computers van de universitaire PC-klas, en moeten eigenlijk interviewvragen voorbereiden voor volgende week, maar daar zijn Olga en ik allang mee klaar - en eigenlijk heb ik geen zin meer, ook. Het is vrijdag; wat wil je.
Voel me sowieso al een beetje minder, want bij het hardlopen afgelopen dinsdag heb ik blijkbaar een spiertje in mijn linkervoet verrekt; hoewel ik het eerst niet echt voelde, is het de afgelopen 2 dagen steeds erger geworden en doet het steeds pijn als ik loop. Ben dus niet meer gaan hardlopen, uit angst het erger te maken. Vandaag ga ik wel zwemmen met Olga, en als het tijdens het weekend niet beter wordt ga ik maandag naar het medisch centrum van de universiteit.
In ander nieuws: Tegen beter weten in doe ik opnieuw mee aan NaNoWriMo; de Nationale Romanschrijfmaand (excuses voor de ruwe vertaling).
De bedoeling is dat je in 1 maand tijd een verhaal van minstens 50 000 woorden schrijft. Niets verbeteren, gewoon schrijven wat in je opkomt, en achteraf pas alles nalezen. Je hebt geen idee wat voor vreemde plottwists er boven komen drijven, en dat is eigenlijk de bedoeling van dit hele avontuur; je eigen onbewuste creativiteit ontdekken.
Misschien gaat het me dit jaar niet lukken (ik loop nu al achter), maar we gaan er toch voor!
Gisteren hebben we opnieuw pannenkoeken gebakken; een dubbele portie deze keer, want we hadden zowel de jongens te eten als het plan om vandaag een staaltje kookkunst van de Lage Landen mee te nemen naar de koffieklets - excuseer; de les.
(addendum zondag 8/11) Onze pannenkoeken werden zeer geapprecieerd, en het recept is doorgegeven. Ha! Pannenkoeken vs. Pancakes USA style: 1-0. :P Het zwemmen is ook goed gegaan. Het was al een tijd geleden dat ik nog gezwommen had en je moet een belachelijke badmuts op, maar het warme water en gebrek aan drukte maakten veel goed. Nadien was ik heerlijk moe en rozig, en heb die nacht als een blok geslapen.
Gisteren zijn we dan met een groepsuitstapje naar Azumino geweest. Wij dachten dat het zoiets zou zijn als Kamikochi, en dat we de natuur in zouden gaan, maar niets bleek minder waar. Achtereenvolgens hebben we briefkaarten beschilderd - wat uiteindelijk wel geinig was, eten gekookt (of liever: Koreanen eten zien koken), kringdansjes gedaan en een loterijtje gespeeld. Gelukkig hebben we tijdens de afwas nog wel buiten in de zon kunnen zitten en de omliggende bergen bekeken, maar dat was dan ook alles. Het had erger gekund, maar ik had eigenlijk wel betere dingen met mijn tijd kunnen doen.
Als geluk bij een ongeluk heb ik wel een snoopy-mok (loterij) gekregen, en een zak met de lekkerste zoete tomaatjes die je je maar kunt voorstellen. Die kwamen uit de tuin van een van de Japanse deelneemsters, en dat proef je. Normaal gesproken word ik echt niet wild van tomaten, maar deze zijn om aanbeden te worden, zo heerlijk.
Die avond hebben we met de klas en wat aanhangsels (bij elkaar 10 man) bij Olga thuis Okonomiyaki gemaakt - of opnieuw; zien maken, gedronken en een hoop gelachen en gepraat. De mannelijke galantie die in Europa aan het uitsterven is en in Japan en China nooit bestaan heeft, blijkt in Korea nog springlevend. Onze 2 Koreaanse klasgenoten Hyon-U en Kang-U hebben alles klaargezet, gekookt, de vloer opgeruimd en na afloop afgewassen. Ze houden deuren open, dragen zware boodschappentassen en staan hun stoel aan je af. En als dat nog niet genoeg is, blijken ze ook nog gevoel te hebben voor muziek.
Laat ze 10 cm langer zijn, en geef mij zo'n vent maar!
Ahum, in ieder geval, dat was dus gisteravond en het was een groot succes. Vandaag begon daarom dus op een rustig tempo, tot Bregt, Olga en ik dan om 3 uur eindelijk naar onze eerste Taiko-les gingen! Mevrouw Yon van de les "Japan in Azië" zit bij die Taiko-groep (= Japanse percussie), en heeft ons geïntroduceerd. Vandaag hebben we maar een uurtje meegedaan voordat zij weer weg moest en wij dus ook, en dat vond ik nogal jammer. Maar even later bleek dat ik beschermd ben tegen mijn eigen enthousiasme, want op dit moment kan ik een glas water onmogelijk tot aan mijn mond krijgen, is mijn oog-hand coördinatie een beetje wonky en heb ik al 2 blaren. Het eelt dat ik met hockey op mijn handen gekweekt had is in de tussentijd weer grotendeels verdwenen, maar had nu echt wel van pas gekomen.
Volgende week krijgen we waarschijnlijk onze eigen stokken, en gaan we echt van start. Je denkt dat een beetje trommelen niet vermoeiend is, maar om het ritme te houden en je bovenarmen zo min mogelijk te belasten moet je in heel je lichaam de spanning behouden, en dat voel je na een kwartier achter elkaar op zo'n trommel rammen wel.
Maar goed, ik heb er allemachtig veel zin in, ondanks mijn relatieve invaliditeit op dit moment. Ik denk dat ik tegen volgende week zondag wel genoeg gerecupereerd zal zijn om terug te gaan - hopelijk.
No comments:
Post a Comment