Gevecht tegen de tocht

Op een plaats waar temperaturen onder het vriespunt in de winter meer regel dan uitzondering zijn, is het geen goed idee om enkele beglazing te hebben in de vorm van schuifdeuren die niet geheel afsluitbaar zijn. Dat heb ik de afgelopen week wel geleerd. De kou heeft nu echt ingezet, en gekoppeld met een wind die pal op mijn balkonramen/deuren stond had dat tot gevolg dat ik een miserabele nacht met koude tocht op mijn hoofd heb doorgebracht.
Dat nooit meer, dus ben ik de volgende dag meteen naar de dichtstbijzijnde Doe-het-zelver (= Watahan) gegaan en heb alle mogelijke soorten isolatiemateriaal ingeslagen. Ik was duidelijk niet de enige, want het was allemaal afgeprijsd en de schappen waren al bijna leeg. Een van de twee balkondeuren gebruik ik nooit, en omdat die het meeste tochtte heb ik die met zo'n piepschuimstrip helemaal hermetisch dichtgeklemd. Dat was het belangrijkste probleem, maar als je op zoek gaat kom je nog een hoop andere, kleinere kieren tegen die geniepig snel je kamer doen afkoelen. Ik had beter verwacht van een stad en universiteit die zich laten voorstaan op hun zuinigheid en milieubewustzijn.

Om de electriciteitsrekening van mijn kacheltje zo veel mogelijk binnen de perken te houden (de winter is nog lang) heb ik ook geprobeerd die kiertjes te stoppen, maar zonder de nodige fondsen en kennis voor meer rigoureuze ingrepen blijft het behelpen. En omdat er door de brievenbus in mijn voordeur eveneens koude lucht binnen kan komen, word ik van twee kanten belaagd. De schuifdeur tussen keuken en kamer functioneert als een soort sluis, en is ook ijverig afgeplakt aan de kiertjes. Gelukkig heeft iedereen hetzelfde probleem, en is het bevel "Deur dicht!" nu algemeen geaccepteerd.
En dan te bedenken dat de echte winter nog moet beginnen. Doorgewinterde Shinshu-studenten lachen smalend als ze ons horen klagen, en scheppen er schijnbaar demonisch genoegen in ons er aan te herinneren dat ons nog veel erger te wachten staat. Mutsen, handschoenen, sjaals en warme winterjassen worden massaal aangekocht, en er worden tips uitgewisseld over hoe je het best je voeten warm houdt als je aan je bureau zit. Eén woord: tapijttegels. Ze zijn goedkoper en handiger dan een gewoon tapijt, en worden verkocht in pakketjes van 9 stuks. Je schuift ze aan elkaar alsof het puzzelstukjes zijn, en een vierkant van 9 tegels is net groot genoeg om de vloer onder mijn bureautje te bedekken.
Beste idee dat ik in tijden heb gehad, en reken maar dat ik ze mee terug naar huis neem, volgend jaar! Iedere keer dat ik nu achter mijn computer ga zitten kan ik het niet laten nog even na te glunderen over mijn geniale inval.

Ahum, dat terzijde, is de rest van de week rustig verlopen. Donderdag zijn Bregt en ik weer gaan zwemmen, een activiteit die van vertrek tot thuiskomst zo'n 2 uur in beslag neemt, en als resultaat heeft dat ik vervolgens redelijk vroeg als een blok in slaap val. Het zwemmen zelf is fijn na al dat stilzitten in een klaslokaal, zolang je de oude mannetjes negeert die staren alsof ze nog nooit een vrouw in een badpak hebben gezien. Het feit dat we met één welgemikte beenslag hun heup kunnen breken houdt ze vooralsnog op afstand, en voor de rest doen we alsof we ze niet zien - iets waar we hier nogal goed in geworden zijn.
Leuk was wel dat we die donderdag in het zwembad een vriend van klasgenoot Hyon-U zijn tegengekomen. De naam is Pak; ook een Koreaan, maar een gewone student aan Shinshu i.p.v. een uitwisselingsstudent zoals wij. In ieder geval een vriendelijke kerel, en een dezer dagen gaan we waarschijnlijk na het zwemmen eens met hem sushi eten in een kaiten-sushi (lopende band-sushi) restaurant vlakbij het zwembad. Waar je al niet mensen tegenkomt...!

Vandaag hebben we vrij, want het is shichi-go-san-festivaldag (7-5-3-festival; Google het maar), en de les van morgenochtend valt weg, wat dus in essentie neerkomt op een lang weekend. Met dat in het vooruitzicht heb ik afgelopen zaterdag voor een meer actieve planning gekozen dan gewoonlijk, en ben ik een dagje naar Nagano geweest. De belangrijkste attractie is de Zenkoji, een 1400 jaar oude Boeddhistische tempel in een prachtige omgeving. Hij ligt in een directe lijn vanaf het station, en is dus zeer makkelijk te vinden terwijl je ondertussen je ogen uitkijkt in allerlei winkels - waaronder twee monsters van boekenwinkels, hehe.

Overblijfselen van de Olympische Spelen uit 1998 heb ik niet echt kunnen zien, omdat die zich voornamelijk buiten, of aan de andere kant van de stad bevinden. Misschien voor een volgende keer. Een meer gedetailleerde beschrijving houd ik voor een reiscorrespondentie aan de Volkskrant, die in de komende dagen zal verschijnen. De link staat aan de rechterkant op mijn blog. Foto's zullen binnenkort ook online komen.

Na ruim 5 uur in Nagano rondgeslenterd te hebben was het om 15u tijd om terug te gaan, want we hadden met een heel stel afgesproken om eerst naar de arcade te gaan, en vervolgens bij Kano te gaan eten. Die avond heb ik voor het eerst in mijn leven Dance Dance Revolution gespeeld, en op een levensgroot beeldscherm zombies afgeknald. Zeer geslaagd, kunnen we dus wel zeggen.
Toen iedereen stilletjesaan honger begon te krijgen zijn we naar Kano gegaan, waar er gelukkig plaats was voor 9 man, en waar de andere klanten deze invasie van buitenlanders nogal vreemd bekeken; 1 of 2 kunnen ze nog wel behappen, maar 9?! In het begin hadden we dus nogal wat bekijks, maar toen bleek dat we geen kwaad in de zin hadden en alleen maar kwamen eten (wie had dat gedacht?), ontspande men weer en gaf zijn eigen maaltijd de aandacht die het verdiende.
Na het eten hadden we nog steeds geen zin in afscheid nemen, dus hebben we met z'n allen nog bij Olga thuis Twister gespeeld. Niet geheel volwassen natuurlijk, maar vooral wel heel leuk. Er zijn vanzelfsprekend veel foto's van grappige posities genomen, maar omdat de meeste mensen geen Facebook hebben zullen de ogen van de wereld gespaard blijven.

Zondag, Taiko-dag, als altijd. We hebben het stuk van vorige week herhaald, en het eerste deel van een nieuw stuk aangeleerd gekregen. Iedereen is nog steeds erg vriendelijk en helpt ons als we even vast zitten, en alle 'noten' worden op een groot bord geschreven als referentie voor ons. Olga heeft alles ijverig overgeschreven, zodat we voor volgende week weer kunnen oefenen.
In het begin waren we bang dat we alleen maar simpele, monotone ritmes op de achtergrond zouden mogen spelen, maar waar we nu mee bezig zijn heeft de potentie om iets indrukwekkenders te worden. Mijn stokken (bachi) voelen alweer veel meer als de mijne, en ik hoop dat we inderdaad volgend jaar mee mogen doen met een optreden zoals ons al eens gekscherend gezegd is.

Vandaag is over het algemeen een rustig dagje - vandaar dat deze post nogal uitgebreid is - tot we vanavond naar een percussie concert gaan in een nabijgelegen dorpje. Zoals gewoonlijk hebben we gratis kaartjes gekregen; blijkbaar is alles gratis voor internationale studenten van Shinshu: het koorconcert van een paar weken terug, Taiko-lessen, zwemmen (mits speciaal kaartje van de universiteit), musea-bezoeken en nu weer dit concert. Best handig, al zeg ik het zelf. Er is dus bijna elke week wel iets te doen, als je daar behoefte aan hebt.
We zijn ook al gestrikt voor het kerstfeestje op 5 december (ja, ik weet het), om een Nederlands/Belgisch gerecht te koken. We moeten genoeg maken voor zo'n 10 man, en als iedereen dat doet hebben we een fijn multi-culti buffet. Althans, dat is het plan. Nu nog bedenken wat er 'typisch' van bij ons is, waar we de ingrediënten van vinden, wat we kunnen koken en waar je redelijk gemakkelijk grote porties van kunt maken.
Hmm. Pannenkoeken hebben we al gemaakt, we hebben geen frituurpan, geen mixer en geen oven. Suggesties zijn altijd welkom.