De afgelopen week is het weer steeds guurder geworden, en hebben we al verschillende druilerige dagen gehad met bijna nonstop regen. Ik begin bijna te twijfelen aan de regenvrije mooi-weer-winters die mensen me voorspeld hebben. Tegelijk heb ik een nieuwe waardering opgevat voor het liedje 'Klotenweer' van Skik. Je moet je vaderlandse popmuziek toch een beetje bijhouden, niet waar.
Gelukkig waren er toch een aantal lichtpuntjes. Om te beginnen heb ik mijn verslag over afvalverwerking op tijd afgekregen - over de kwaliteit zullen we het maar niet hebben - en netjes ingeleverd. Hopelijk is dat het laatste wat ik van dat bepaalde onderwerp gezien heb, want ik liep er nou niet bepaald warm voor.
Om in de academische sfeer te blijven, heb ik die week ook de resultaten van mijn eerste 2 toetsen terug gehad. Voor conversatie had ik 47/50 punten, en voor grammatica en woordenschat 76,5/100. De tweede had iets beter gekund, maar aangezien het pas de eerste van in totaal 3 toetsen was maak ik me echt nog geen zorgen. Daarnaast bestaat ons uiteindelijke cijfer ook voor een deel uit medewerking, aanwezigheid, etc., en je kan alleen echt zakken als je minder dan 70% aanwezig bent geweest. Klinkt wel een beetje schools wat dat betreft - aan de KUL maakt het officieel niets uit of je wel of niet komt, zolang je de examens maar aflegt - maar het is wel een van de makkelijkste dingen om punten op te winnen.
Donderdag had ik eindelijk weer eens met Miyuki afgesproken. Ze had het de afgelopen tijd nogal druk - ze zit in haar afstudeerjaar - en we hebben 2 weken niet kunnen afspreken. Maar afgelopen donderdag dus weer wel, en blijkbaar hebben alle tutors nieuwe instructies gekregen van meneer Sato. Ze moeten in het vervolg altijd met ons in een klaslokaal afspreken, en ze hebben een lijst met werk-, zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden gekregen die ze ons correct moeten laten vervoegen. Never mind dat we zonder dat te kunnen nooit op ons huidige niveau zouden zijn geraakt. Maar goed, ik heb dus braaf van elke soort de eerste 20 woorden vervoegd, en als beloning voor ons beider inspanningen hebben we nadien bij Miyuki thuis met nog 7 anderen een Nabé-feestje gehouden.
Een nabé is eigenlijk gewoon een grote kookpot op een gasbrander, die je zoals een fonduestel midden op tafel zet. De basis is vlees-, vis- of groentenbouillon (of wat je nog anders kunt bedenken), en dan kun je er zo ongeveer alle ingrediënten bij doen die je wilt zolang er maar een hoop Chinese kool, tofu en noedels bij zitten. Na het hele ding een tijdje te laten borrelen schept iedereen er zelf uit wat hij wil, en eet dat uit zijn eigen kommetje op. Vooral in de winter is dit soort koken heel populair (om de knusheid), en omdat het ook relatief goedkoop is worden er onder studenten veel van dit soort Nabé-parties georganiseerd.
Afgelopen donderdag waren we met een bijna gelijk aantal buitenlanders als Japanners, wat echt wel een goede oefening voor ons bleek te zijn. Weer eens wat anders dan 1-op-1 in een klaslokaal. We hebben 3 keer de pot bijgevuld (nogmaals: Japanners zijn bodemloos), en zijn uiteindelijk om middernacht en 700 yen (zo'n 5,3 euro) armer huiswaarts gekeerd. Inderdaad niet duur!
Omdat je op dat soort avonden toch altijd te veel eet, besloten we de volgende dag weer te gaan zwemmen (mijn voet is trouwens weer ok, en ik heb dinsdag nog eens hardgelopen). Na 45 min. zwemmen, met 20 min. heen- en 20 min. terugfietsen, hadden we wel opnieuw eten verdiend vonden we, dus zijn we nadat Sam zich bij ons had gevoegd naar ons trouwe buurtrestaurant gegaan. Het ding heeft trouwens een naam, zoals Sam mij informeerde: Kano. Dat zou ik wel moeten kunnen onthouden voor de toekomst.
Zaterdag was vooral rustig, maar zondag stond opnieuw in het teken van de Taiko! De spierpijn was aan het begin van de week best erg (met trillende handen en al), maar gelukkig tegen zondag alweer weggeëbd. Dat was maar goed ook, want deze keer hebben we bijna de hele les meegedaan. We kregen inderdaad onze eigen stokken, en hebben een eerste slagroutine aangeleerd gekregen. Ondanks wat nervositeit heb ik die toch redelijk snel opgepikt; mede dankzij de hulp en tips die 1 van de meisjes me tijdens de pauzes gaf. De groep had verder zelf natuurlijk al moeilijkere stukken in haar repertoire, en tijdens de repetities daarvan moesten wij gewoon even gaan zitten en kijken. Niet dat dat een straf was; het voelde juist meer als een privé-concert! En ik ben meer dan ooit gemotiveerd om zo snel mogelijk zelf deel uit te maken van het ensemble.
De spierpijn was gisteren een stuk minder erg dan vorige week; alleen mijn schouderbladen waren wat pijnlijk - en mijn bovenbenen, maar dat komt door de absurd wijde spreidstand die je moet aannemen om je navel ter hoogte van de trommel te krijgen (en die voor mij dus iets dieper is dan voor de rest), en terwijl nog de spanning te behouden. Maar het is allemaal 'goeie' pijn, en hoe vaker ik die spieren gebruik, hoe makkelijker het zal worden.
En nog is het goede nieuws niet op: gistermiddag werd mijn maandag-humeur (= niet al te best) sterk verbeterd door een onverwacht pakje van het thuisfront! Het bleek een Sinterklaas-overlevings-proviand-pakket te zijn, met een chocolade-Sint, zakje pepernoten (Bolletje, natuurlijk) en een cadeautje in de vorm van drie mooie pennetjes die ik hier nergens kan vinden. Dat maakt het missen van de intocht op TV helemaal goed, haha! :D
De Sint is intussen al onthoofd, maar de pepernoten blijven netjes dicht tot 5 december. Je moet iets hebben om naar uit te kijken, toch?
leuk verhaal!
ReplyDeleteik heb ook een sint en nootjes gekregen! nice!!
Toei