The S-files: part two (director's cut)

We zijn nu alweer ruim een maand bezig met school, en het leven ziet er daarom weer een stuk leuker uit. Het slagen voor herexamens draagt daar natuurlijk ook aan bij, jeej!
Sommige mensen hebben mij gezegd dat ze het jammer vinden dat mijn blog nu "klaar" is omdat ik terug ben van mijn avontuur in het verre oosten, en dat heeft mijn ego zó gestreeld dat ik eigenlijk wel zin had om daar een mouw aan te passen. Er is technisch gezien niets wat me tegenhoudt om vanaf nu mijn leven in Leuven (pluspunt voor alliteratie) te beschrijven! Muhahaha!

Ok, dat is misschien iets minder indrukwekkend en 'wow'-waardig, maar het stelt me wel in staat om een update van mijn leven te geven aan mensen met wie ik beter contact zou moeten houden, maar die er altijd tussenuit schieten en zorgen dat ik me schuldig voel.
Bij deze dus. Sorry! :(

Dat gezegd zijnde, beginnen we met het tweede deel van deze blog.
The S-files: het (hopelijk) Laatste Jaar in Leuven.
Laat me toe even de huidige stand van zaken samen te vatten vooraleer we door gaan met dit spannende nieuwe seizoen:
- Als alles verloopt volgens het plan dat ik al aan verschillende mensen in detail heb uitgelegd, kan ik in juli 2011 afstuderen voor zowel mijn bachelor als mijn master Japanologie. It's magic!
- Er is al een stap in de goede richting gezet d.m.v. het groen licht dat mijn vakkenpakket en mijn thesisonderwerp hebben gekregen.
- Ik woon in een nieuw studentenhuis met gemeenschappelijke keuken en hele leuke huisgenoten, en waar nota bene ook nog Sinterklaas langs zal komen!
- Ik ben duidelijk een kuddedier bij uitstek, en heb me dus weer (zij het onofficieel) bij het presidium van onze studentenkring Eoos gevoegd. Hetgeen buitengewone toewijding vraagt in de vorm van aanwezigheid op feestjes, overtuigend leren zingen van het kringlied en het spekken van de kas door bier te drinken. Gelukkig worden deze zware opofferingen goed gemaakt door een gepersonaliseerde presidium-trui. Want daar doen we het natuurlijk allemaal voor.
- Ik heb een baantje bij het museum van Leuven - toepasselijk 'M voor Museum' genaamd - als suppoost. Ja, dat betekent rondlopen in de zalen met een kick-ass walkie-talkie en badge om geheime deuren mee open te doen. Ik word er helemaal machtsdronken van.
Zo, nu iedereen weer bij is kunnen we verder met belangrijker zaken, zoals NaNoWriMo. Jawel, om 1 of andere reden ben ik al voor de 3de keer zo geschift om mee te gaan doen aan dit evenement. 

Voor mensen die het nog niet kennen, dit acroniem staat voor de National Novel Writing Month, wat erop neer komt dat ik de uitdaging aan ga om in de maand november een 50 000 woorden tellend verhaal te proberen te schrijven, zonder tussentijds dingen te wijzigen of verbeteringen aan te brengen - wat moeilijker is dan het lijkt. De bedoeling is de creativiteit de vrije loop te laten, en pas helemaal op het einde je vreemde hersenspinsels terug te lezen. Wat af en toe zeer vreemde resultaten oplevert!
In 2008 deed ik voor het eerst mee, en slaagde in deze opgave. Dat was duidelijk beginnersgeluk, want in 2009 faalde ik jammerlijk met slechts 5000 woorden achter mijn naam. Maar nu, in 2010, keert het tij opnieuw! Ik heb een beter idee, meer motivatie, en ben nu al verder dan vorig jaar. Maar ik loop toch een beetje achter, zoals je kunt zien:

 Met dit programmaatje kun je zien hoever ik nu zit; ik moet eigenlijk al bijna halverwege zitten, maar geen paniek! Voor dit weekend heb ik een marathon gepland, dus tegen zondagavond moet ik aan het streefgetal zitten van 23500 woorden. Eitje, toch?


In ander nieuws, wat mensen hopelijk meer zal interesseren: ik heb een Taiko groep gevonden bij Leuven!! Ik kan dus inderdaad mijn obsessie verder zetten en vol overgave op trommels rammen terwijl ik me stiekem terug in Japan waan! Yes!!
Ok, genoeg uitroeptekens. Want hoewel ik heel blij ben, kost het wel een bom duiten en moet ik nu elke week 1 à 2 keer een half uur op en neer fietsen naar Lovenjoel. Na een volle dag les. Op donderdagavond. Wat betekent dat ik eigenlijk al moe ben voordat ik nog uitga, en vrijdagochtend dus tot weinig productiefs in staat ben. 
Een kleine meevaller van de nieuwe aanpak van de KUL dit jaar is dat bijna niemand meer les op vrijdag heeft en dus vroeg aan het weekend kan beginnen. Een schrale troost als je het mij vraagt, vergeleken bij de vervroegde examenregeling die volstrekt onwijzigbaar was en nu alsnog zal wijzigen nadat we ons vakkenpakket al moesten indienen, en dus de potentie heeft te ontaarden in een complete clusterfuck wat overlappende examens betreft.
Non-studenten zullen hier hoogstwaarschijnlijk nog niets van meegekregen hebben, maar dit is een probleem van het grootste belang voor de studenten, die anders misschien bij voorbaat al veroordeeld worden tot een herexamen door overlappende examendata. 
En voor de proffen, die blijkbaar nog met geen mogelijkheid kunnen zeggen op welke dag ze in januari in Leuven kunnen zijn om examen af te nemen.
Lees dat drie keer, en zeg me dan pas dat het slecht is van me dat ik het 1 toch iets zwaarder vind wegen dan het ander. Zoals gewoonlijk zit de KUL, ons eeuwenoude, beroemde instituut, weer boordevol kul.
Maar het kan nog altijd erger; gelukkig moet je bij ons nog wel moeite doen voor een diploma.

In persoonlijker nieuws: het damesvoetbalteam van Eoos (waar mezelve ook deel van uitmaakt) heeft afgelopen woensdag een klinkende overwinning geboekt op VRG, de kring van faculteit Rechten. Waar we zeer blij mee zijn, omdat het cliché over rechtenstudenten grotendeels bevestigd wordt in Leuven, en we natuurlijk schaamteloos chauvinistisch zijn over onze eigen kring.
En nee, dan maakt het niet uit dat ze eigenlijk forfait hebben gegeven door gewoon niet te komen opdagen. Winnen is winnen is winnen. Voor de kenners: forfait, shmorfait! Volgende keer wacht ons weliswaar Apolloon (de kring van sportwetenschappen), wat betekent dat we dik ingemaakt zullen worden, aangezien er meisjes van Apolloon bij Anderlecht spelen. Maar wij zijn jammer genoeg te trots om van te voren al forfait te geven, en zullen wij over 2 weken dus ons uiterste best doen... en genadeloos de grond ingeboord worden. Misschien kunnen we er na 10-0 een vriendschappelijk potje van maken?


Oja, nog een laatste puntje. Dit jaar heb ik geen tv meer op mijn kamer (er is geen aansluiting, en zoals Jens zei: "ik kan na 2 stappen de andere muur aanraken"), en ik ben dus niet helemaal bij qua populaire tv-programma's. Maar ik doe soms een beetje onderzoek om niet helemaal met m'n mond vol tanden te staan, en ik moet zeggen: wat, in naam van al dat goed is, is 'Glee'?!?
Niet 'wat' als in 'wat', maar 'wat' als in 'wat vindt iedereen hier zo leuk aan?'. Ik heb wat filmpjes op Youtube gekeken, en serieus, de persoon die dat gedrocht van een tv-serie bedacht heeft moet gestraft worden. Herhaaldelijk. Want het lukt me niet eens om die fragmenten tot het einde toe af te kijken. Halverwege krijg ik ondraaglijke jeuk, begin ik hard te praten tegen mijn computer (= geen goed idee, want de muren zijn dun), en zet ik dat verschrikkelijke, overtrokken, 'High School Musical'-ripoff kattengejank af.
En ja, ik weet dat het al een Emmy heeft mogen ontvangen, en er wereldwijd mensen fan zijn, en wat ik zeg dus maar een mening is. Maar kan iemand me dan uitleggen wat er wel goed aan is? En het argument "die acteur/actrice is een lekker ding" telt niet.

Maar dat is nog niet het ergste uit de States wat mij de afgelopen tijd bereikt heeft. Die twijfelachtige eer valt toe aan het nieuws dat de Millennium-trilogie van Stieg Larsson (aanrader!) opnieuw verfilmd zal worden in Hollywood, terwijl er al een (in mijn ogen) nagenoeg perfecte verfilming bestaat. En waarom moet er nu een nieuwe komen? Omdat deze in het Zweeds is. En over het algemeen haten Amerikanen het lezen van ondertiteling.
Volgens dit artikel zijn de Zweden er ook een beetje pissig over. En terecht.
De originele titels van de boeken waren al niet goed genoeg voor de Engelse vertaling - hoe kom je van "Mannen die vrouwen haten", tot "Het meisje met de drakentattoo"? Toch niks mis met die eerste titel? Maar nee, Hollywood weet alles beter.
En als je me niet gelooft, kijk hier dan eens naar. In 2008 was er een kleine, alternatieve productie, Repo! The Genetic Opera genaamd. Geen Hollywood-productie, maar door mond-tot-mond reclame via het internet toch erg populair. Wat mij betreft ben ik dank verschuldigd aan vriendin Olga voor de introductie. Ik geloofde dus mijn ogen niet toen ik eerder dit jaar de aankondiging zag voor de grootse première van Repo Men; bijna exact hetzelfde verhaal, maar dan met bekende acteurs, meer explosies en zonder alternatieve opera-kenmerken.
En zo verwordt alles tot eenheidsworst. Om ziek van te worden. Want Hollywood-films zijn op zich best leuk als entertainment, maar volgen wel allemaal hetzelfde patroon - moet ook wel, want ze moeten natuurlijk zo veel mogelijk opbrengsten genereren! Tot de vaste ingrediënten behoren: knappe, bekende acteurs/actrices, special effects, seks en een happy end. En natuurlijk moet iedereen alles kunnen begrijpen, dus elke ondertoon, elke nuance moet uitgesproken worden (als je me niet gelooft, kijk dan eens CSI). Slechts zelden zijn Hollywood films subtiel, wat nu juist het grootste kenmerk is van Scandinavische films. En ja, dat zijn soms ook obscure films die alleen doorgewinterde cinefielen kunne waarderen ('Europa', iemand?), maar de Millennium-films waren echt goed. Goede sfeer, indrukwekkend zonder melodramatisch te worden - wat ik zeker zie gebeuren met een zekere scène in de eerste film - en volkomen realistisch zonder een suikerzoet einde.
Dat zie ik dus allemaal ten onder gaan met deze nieuwe verfilming die in 2011 uit moet komen. En het vervelende is dat Hollywood veel meer geld heeft om zijn films aan de man te brengen, en men in landen waar de boeken niet zo populair waren en die de Zweedse films niet bereikt hebben, de Hollywoodversie als de standaard gaat zien. Wat het originele werk allesbehalve eer aandoet. Ik wacht dus vol angst op die nieuwe films, en hoop dat het geen monstruositeit van ongekende proporties wordt zoals de laatste 'Transformers'-film.

En nu ik tot volle tevredenheid mijn gal heb kunnen spuwen, zal ik jullie weer met rust laten. Mijn dank aan de mensen die het tot dit punt hebben volgehouden. :)

P.S. En als je dacht dat rampzalige boekverfilmingen tot Hollywood beperkt bleven; dacht het niet. Kijk maar eens naar 'Kruistocht in spijkerbroek'. Thea Beckman draait zich om in haar graf.

Terug van weggeweest

Ondanks verschillende afgebroken pogingen tot het schrijven van een blogpost, is het effectief afwerken ervan niet meer gelukt voordat ik terug naar huis moest. Voor een afwezigheid van 3 maanden is zelfs het alom geaccepteerde excuus van "ik had het druk" niet toereikend, dus daar zal ik verder geen woorden aan vuil maken. Intussen ben ik (bijna op de dag af) een maand terug, en heb ik dus al de kans gehad alles een beetje op een rijtje te zetten, en te wennen aan het feit dat ik plotseling weer in mijn "eigen" cultuur terug ben.
Maar voordat we daarover verder gaan, wil ik eerst even in vogelvlucht de laatste periode in Japan doornemen.

Mijn eindpresentatie ging redelijk; 1 stomme fout gemaakt bij het doorklikken van mijn slides, maar voor de rest vond iedereen het toch best interessant. Iedereen moest op dezelfde dag zijn presentatie geven, wat betekent dat we van 9u 's ochtends tot 18u 's avonds in dat lokaal hebben gezeten. Na afloop nog groepsfoto's genomen, en dat was dat. De volgende dag was het afscheidsfeestje voor de internationale studenten, zoals gewoonlijk gehouden in de grote zaal in de Kaikan. Traditiegetrouw ging dit gepaard met allerlei spelletjes, waarvan het resultaat in de foto-slideshow rechts van mijn blog te zien is. 
Geen WC-rol is beschadigd bij het maken van deze foto's.

Op niet-academisch gebied was het grootste evenement natuurlijk het Taiko Matsuri; het grote taiko concert dat op 31 juli en 1 augustus plaatsvond in het park van het kasteel van Matsumoto. Hiervan staan ook een heel aantal foto's in het album op deze pagina.
Op de 31ste waren wij nog niet aan de beurt, en hielpen we vooral met het opbouwen en afbreken voor onze jeugddivisie die wel die dag op het hoofdpodium zou optreden. De zenuwen sloegen die dag dan ook nog niet echt toe, en we hebben dus nog kunnen genieten van de optredens van de andere groepen die meededen. Daarnaast traden onze centrale 3 broers - Toshiharu (Toshi voor de vrienden), Kenji en Kiyoshi - ook beide dagen op; zij verzorgden de openingsceremonie. Bewonderaar die ik ben (geen commentaar) heb ik dat natuurlijk gefilmd, en het resultaat kun je hieronder zien. De fluit is in het begin niet zo goed te horen, maar dat ligt (opnieuw) aan mijn camera.

De schelpen moeten volgens vriendin Kyoko symbolisch dienen als aandachtstrekker voor het publiek; een soort van "komt dat zien, komt dat zien!" effect. Ik ben er nog niet helemaal uit of het bijdraagt of afdoet aan de hele opvoering.
Enfin, de tweede dag waren wij eindelijk aan de beurt. 's Ochtends was het eerst tijd voor de repetitie. Het spreekwoord zegt dat alles wat er in de generale misgaat, tijdens de premiere goed zal verlopen. Welnu, alles wat in de generale mis kon gaan, ging ook daadwerkelijk mis. Ik miste ons instapmoment, liet een stok vallen, en zat op het laatste stuk net een tel ernaast. Duidelijk de zenuwen van voor de eerste keer op dat podium te staan, over het hele plein heen te kunnen kijken, en te beseffen dat het uur U onherroepelijk nadert.

Gelukkig was het die avond donker tegen de tijd dat wij aan de beurt waren, en met al die spots op je gezicht kun je het publiek gelukkig niet zien. Onze set was 2 nummers lang. De groep is redelijk groot, en afgezien van een paar centrale spelers deden de meesten maar 1 nummer mee, waaronder wij. Ons nummer, met het solo-gedeelte, was pas als tweede aan de beurt. Tijdens het eerste hebben we dus trillend in de coulissen gestaan, onbewust air-trommelend en mee-neuriënd met wat er op het podium gebeurde. Tijdens groot applaus was het aan ons om onze taiko mee te nemen naar de juiste positie, en te wachten op het moment van de waarheid.
Het spreekwoord hield stand, en afgezien van een kleine aarzeling die alleen ingewijden zouden opmerken, verliep alles perfect. De adrenaline gierde ons tijdens het buigen nog door het lijf, en tijdens het opbergen van de taiko's hebben Bregt en ik van pure euforie rondgesprongen als konijnen op LSD.
Daarna kwam het besef dat het gewoon nu klaar was. Al die maanden heb je toegeleefd naar een evenement dat (in ons geval) slechts 7 minuten geduurd heeft. Het groepsgevoel is op dat moment zo sterk dat je eigenlijk wilt dat er op zijn minst nog een dag aan vastgeplakt wordt, gewoon zodat het nog niet hoeft te eindigen.
Het was vanaf dat moment dat ik begon te voelen dat ik eigenlijk nog helemaal niet naar huis wilde.
Dat gevoel is die laatste week alleen maar gestegen, culminerend in een jankfestijn van epische proporties tijdens het afscheidsfeestje van de taiko-groep op vrijdag 6 augustus. De volgende ochtend vertrok ik al om 5u30 's ochtends naar het vliegveld, en toen had ik bijna alles willen geven om nog niet weg te moeten. Er is gespeeched en gelachen, er zijn cadeautjes en adressen uitgewisseld, en er is op het eind nog geknuffeld ook - eigenlijk ongehoord voor Japanners. Er is ons verzekerd dat we altijd een plaats bij hun hebben, en dat we zeker op bezoek moeten komen en meetrainen als we nog eens in de buurt zijn.


De terugreis op zaterdag voelde eigenlijk heel onwerkelijk aan; je denkt dat een jaar een lange tijd is, maar het vliegt eigenlijk voorbij. Het is eigenlijk goed dat je in totaal bijna zo'n 24 uur onderweg bent; dan heb je een beetje de tijd om om te schakelen: het verdriet van het afscheid van je af te zetten en je te richten op de blijdschap van het weerzien.


Een directe vlucht Tokyo-Brussel bestaat nog niet, dus ik had een overstap op Schiphol waarop ik 2 uur moest wachten. In het vliegtuig al ergerde ik me mateloos aan het feit dat je meteen weer als onwetende buitenlander wordt behandeld, alle stewardessen ervan uit gaan dat je geen Japans spreekt, niet van Oolong thee houdt, en dat ze zich moeten verontschuldigen voor het feit dat de westerse maaltijden op zijn. Pogingen tot protest zijn futiel, omdat ze boven het geluid van de motoren uit niet registreren dat je in het Japans bezig bent.
Schiphol was jammergenoeg bron voor nog meer irritaties. Het eerste wat me opviel toen ik het vliegtuig afstapte waren 3 dingen: Iedereen is lang, lijkt op mij, en is onbeleefd.
Ok, ik geef toe, Japan is qua beleefdheid en professionele voorkomendheid bijna een unicum in de wereld, maar dit was dan wel weer de andere kant van het spectrum (hoewel vriend Martijn me verzekerd heeft dat het in Rusland nog erger is). Het begon al bij de paspoortcontrole en bagage-check aan de transferbalie; de eerste doet alles met handgebaartjes en zegt helemaal niks, de tweede zegt alleen het volgende:
"Jas uit. Alles uit de zakken."
"Laptop? Uit de tas. Openmaken."
Ik snap dat het een geestdodende, afstompende k*tbaan is waar je hersenen van afsterven, maar kan er echt geen glimlachje vanaf? Of een vriendelijkere toon? Je zou uit pure rancune alsnog terrorist worden. 
Om nog maar niet te spreken van de werknemers van de Starbucks op Schiphol. Ik dacht: 2 uur wachten, ik ben moe; kan best een koffie gebruiken. En om het afkicken van de in Japan alomtegenwoordige Starbucks nog wat uit te stellen, dacht ik: kom, we halen er nog even snel eentje, om het af te leren.
Fout dus. Compleet fout. Er staan daar achter die toonbank 3 jonge barista's die, ondanks de zich opbouwende rij, op een slakkengangetje heen en weer sloffen tussen koffie-apparaat en kassa en duidelijk nauwelijks geïnteresseerd zijn in hun bezigheid. Ok, ik ben verwend, dat weet ik, maar de complete desinteresse waarmee je met opgetrokken wenkbrauw bijna naar je toegeroepen krijgt wat je dan wel wilt hebben, vind ik op het randje. En als je dan braaf staat te wachten op je drankje, en ze het gewoon vergeten te maken en dan op hetzelfde arrogante toontje vragen wat je dan wel niet gehad had willen hebben.... daar kan ik dus niet (meer) tegen.
En sindsdien valt het me elke dag op hoe onvriendelijk we allemaal tegen elkaar zijn. Nergens kan meer een glimlachje vanaf, en van het concept 'service' is eigenlijk nauwelijks meer iets te merken. Dan merk ik wel dat ik toch gewend ben geraakt aan de Japanse omgangsvormen die in het begin zo overdreven leken. En ik besef steeds meer dat ik meer cultuurschok heb beleefd toen ik terugkwam, dan ik had toen ik heenging. Misschien ook door het feit dat je heengaat met de verwachting dat alles anders is dan je gewend bent, en als je terugkomt niet denkt dat je je ergens op hoeft voor te bereiden. 

Ik weet nu wel dat het leven daar eigenlijk nog niet zo slecht is, en dat de irritaties daar weliswaar anders, maar niet erger zijn dan de irritaties hier. Dat houd je altijd, waar ter wereld je ook terecht komt. Ik weet nu wel dat ik daar kan leven, en dat het dus ook geen ramp zou zijn mocht ik ooit voor mijn werk nog eens een paar jaar naar Japan moeten. Dat zou ik eigenlijk helemaal niet erg vinden; ik ben eigenlijk stiekem al mogelijkheden aan het zoeken om volgend jaar al even terug te gaan.

Aanvalleuh!

Dit keer een echt een onbehoorlijk lange pauze! Maar zoals elke goede student heb ik een waterdicht excuus; te weten, mijn bachelorpaper. Dit 89.613 tekens en 113 voetnoten tellende gedrocht van een scriptie is nu eindelijk af (nadat er zelfs nog geschrapt moest worden om binnen het max. aantal tekens te blijven), en dat betekent dat ik weer onder mijn steen vandaan kruip om jullie in te lichten over mijn doen en laten. Maar maak je geen zorgen; jullie hebben niks gemist, want vanwege diezelfde paper bestond mijn leven recentelijk vooral uit 'laten'.
Maar nu is hij dus af, doorgestuurd, ingebonden en ingeleverd dankzij onmisbare en fantabuleuze vriendin Amy die zich dit jaar al vaker door mij voor een karretje heeft laten spannen, en daarvoor alle mogelijke lof verdient.

Overweldigd door mijn nieuw verworven vrijheid wist ik zo snel niet waar ik moest kijken, maar mijn blik viel al snel op de tekenen van de WK-gekte die nu ook eindelijk Japan heeft bereikt. Er zijn natuurlijk de algemene dingen, zoals de mascotte van het toernooi - raar groen/geel dingetje, trouwens. Voetbal is tegenwoordig redelijk populair in Japan, zeker nu spelers als Honda bijv. in Nederland spelen. Hoewel honkbal nog steeds nationale favoriet blijft, kent voetbal sinds de laatste jaren een sterke opmars. Dat betekent niet dat men nu blaakt van zelfvertrouwen over het nationale team; mensen zijn nogal aarzelend over de kansen, en zelfs de coach is al begonnen zich in te dekken voor eventueel verlies - de oefenwedstrijden waren ook niet erg veelbelovend.
Daar speelt natuurlijk bij mee dat Nederland bij hen in de groep zit. Zo gauw iemand nu hoort waar ik vandaan kom wordt er commentaar gegeven op dit feit, aangevuld door de voorspelling dat Nederland vast wel zal winnen. Dit zal ook wel voor een deel de reden zijn dat ik al verschillende Nederland-gerelateerde dingen voorbij heb zien komen:

Zoals deze chips met "Gratin smaak" die, zoals in het kadertje onderaan staat, komt van de "in Nederland geproduceerde Edamkaas" die erin zit. Best lekker, met inderdaad een vleugje Edammer, maar vooral om zijn amusementswaarde aangeschaft. Ik ben allang blij dat de vlag en het molentje kloppen, maar waarom heeft dat jongetje een rood t-shirt aan met een 'B' erop?! Daar moeten de Rode Duivels voor iets tussen hebben gezeten...

Bewijsstuk nr. 2: Een sporttijdschrift met een speciale editie over WK-legendes uit de jaren '70 - er zijn ook andere over de jaren '80 en '90 - met zowaar Cruijff op de voorkant! Andere besproken spelers zijn Pélé, Beckenbauer, Müller en Kenhe-.. waarvan ik het einde niet kan ontcijferen. Excuses voor de eventuele spellingsfouten, maar met Katakana blijft het behelpen. Zo wordt Cruijff bijv. geschreven als Ku-ra-ie-fu. Tja, de 'ui' is moeilijk; in mijn ervaring zijn wij zo ongeveer de enigen die die klank in hun taal hebben.
Ik heb het tijdschrift niet gekocht, dus ik weet de verdere inhoud niet, maar indien gewenst kan ik wel nog een keer een kijkje nemen in de kiosk.


De wedstrijden worden hier ook allemaal uitgezonden op de publieke omroep; het tijdsverschil is gelukkig niet zo erg! Zelf heb ik hier jammergenoeg geen televisie, dus ik ben naarstig op zoek naar websites waar de wedstrijden gratis live te bekijken zijn; suggesties? Daarnaast hoop ik op z'n minst de groepswedstrijd tegen Japan bij iemand anders te kunnen kijken, hoewel dat misschien een beetje ongemakkelijk wordt als we de vloer met ze aanvegen, muhaha! ;)

In ander nieuws: ik ben als Chinese vrijwilliger geronseld voor een internationaal evenement dat door Shindai georganiseerd wordt (in werkelijkheid door Satou-sensei), en moet nu duidelijk herkenbaar (want ik ga zó op in de massa, hier!) in het evenementsgebouw gaan rondlopen, en stempeltjes uitdelen als bezoekers "goeiedag", "dankuwel" of "tot ziens" tegen me zeggen. Verder hoef ik gelukkig geen Powerpoint presentatie te geven over mijn land zoals sommige andere sloebers, maar het is wel 5 uur van je zuurverdiende zondag om zeep.
Ach ja. Alles om de reputatie van KU Leuvenstudenten hoog te houden, zeker?


Maar dat is niet de enige reden dat ik er zo (ahum) naar uitkijk; zondag betekent al sinds november een vaste afspraak met Taiko-training, en we kunnen het ons met het zicht op het Taiko-festival niet veroorloven er ook maar 1 onnodig te missen. En ik moet in juli al een zondag laten schieten omdat ik nog een derde en laatste keer bij mijn beurs-betalers in Tokyo op bezoek moet. Nu ben ik wel van plan daar nog een laatste toeristisch lang weekend van te maken (met dank aan de lesloze vrijdag), maar dat is toch wel akelig dicht bij D-Day.
Gelukkig is ons solo-gedeelte nu af, en komt het er alleen op aan die zo automatisch en snel te kunnen dat we ons kunnen concentreren op de gehele uitstraling en stoere badass-heid van ons optreden. 
Ik heb tevens nieuwe stokken gekocht; deze zijn van harder hout en dus zwaarder dan de vorige, maar zullen lang niet zo snel splinteren en kwast-gewijs splijten als degene die ik hiervoor gebruikte. Aan het gewicht wen ik wel, en ik zie het maar als extra spiertraining, haha. :) Wel geven ze me jammergenoeg meer blaren (ze zijn iets smaller), dus eventuele handcrème-reclames kan ik wel vergeten in de toekomst. Gelukkig komt het beetje hockey-eelt dat ik nog had me wel van pas.


Twee weken geleden was het de 22ste verjaardag van vriendin Pawadee uit Thailand, en dat hebben we uitgebreid gevierd. De zomer is in Japan het vuurwerkseizoen, en alles wat knalt, vonkt en rookt is vanaf eind mei overal in supermarkten verkrijgbaar. Dat is dus precies wat we die avond rond 23u langs de kant van de rivier gedaan hebben. De sterretjes die ze hier hebben zijn groter en geven meer licht, maar doen ook wel een stuk meer pijn als je een vonkje op je hand krijgt! En ja, ik spreek dus uit ervaring.
Vervolgens zijn we met de hele groep naar het studentenhuis van Don en Woo-Jin verkast, omdat het aantal mensen niet meer in Pawadee's appartementje paste; 12 man is bij ons zo de limiet. Gelukkig is de kamer van Woo-Jin een stuk groter (met een hoog plafond!!), en konden we er allemaal comfortabel in. Het hoeft nauwelijks gezegd dat ik stinkjaloers was! Daar werd het nog heel gezellig, en na met een "goeiemorgen" afscheid genomen te hebben ben ik thuis lekker van mijn zaterdag gaan genieten.


Ondanks onderbrekingen zoals verjaardagen is mijn eerder vermelde vrijheid eigenlijk maar van korte duur; ik mag me nu gaan richten op het maken van mijn eindejaarspresentatie, en dat gaat niet zonder slag of stoot. Satou-sensei doceert het vak dat ons daarbij moet helpen, en de man is zo miereneukerig als maar kan. Hij geeft lijstjes met richtlijnen (waaronder de exacte grootte en interlinie voor je notities) die voor iedereen met een beetje capaciteit tot logisch denken volstrekt onnodig zijn, en bedoelt met "kies zelf een onderwerp dat je leuk vindt" eigenlijk "kies een politiek correct onderwerp, of een onderwerp waarin Japan zeer goed uit de verf komt, en waar je op het einde semi-origineel je mening en/of oplossing voor kunt geven".
En een outline van een thema en hoofdpunten die je wil behandelen betekent dat hij eigenlijk al de hele tekst met resultaten van eventueel onderzoek wil zien, hoewel je daar nog lang niet aan toe bent in je planning.
En het allerbelangrijkste: stop zoveel mogelijk speciale effecten, pijltjes, cartoons, schema'tjes en (indien mogelijk) vuurwerk in je Powerpoint presentatie dat je voor elke slide 10 keer moet klikken en iedereen meer naar het scherm kijkt dan naar jou luistert. En als kers op de taart geeft hij iedere keer pas een week voordien de datum van de deadline van het volgende stadium.
Geïrriteerd? Ik? Welnee.
Maar zonder gekheid (daar heeft die autoritaire ploert al genoeg van), de hele manier van doen en denken van die man schiet me in het verkeerde keelgat. Jammer dat ik nog lang niet zo welbespraakt ben in het Japans als in het Nederlands, en jammer dat hier kritiek naar boven toe niet straffeloos mogelijk is. De man houdt mijn cijfer voor zijn vak (punten geven gebeurt bijna geheel subjectief) en mijn voortdurende aanwezigheid aan Shindai gegijzeld, en ik heb nu dus de unieke kans mijn geduld te oefenen. De meest effectieve kalmerende mantra is als volgt: "nog twee maanden en ik hoef je nooit meer te ziennnnnn...nog twee maanden en ik hoef je nooit meer te ziennnnnn..."
Word ik misschien toch nog Zen, hier.

Taiko-tentoonstelling

Ik realiseer me dat ik in posts regelmatig uitwijd over Taiko-training, en dat dat misschien niet voor iedereen altijd even interessant is. Een deel van jullie zal zich misschien ook niet echt een beeld kunnen vormen van wat het precies inhoudt, behalven 'trommelen', en waarom ik er dan zo wild van ben?!
Daarom heb ik een filmpje, dat ik gemaakt heb op de training afgelopen zondag, op Youtube gezet, en vervolgens hier in mijn blog ingebed. Wees voorzichtig bij het afspelen, want het geluid is erg hard - zo hard zelf dat de microfoontjes van mijn camera het niet echt aankonden en de kwaliteit dus niet zo goed is. Zet dus om te beginnen het geluid maar zachter dan je denkt dat nodig is. :) Maar het geeft alsnog een adequaat beeld van hoe een training er bij ons aan toegaat; het swingt!
De twee jongens in het midden zijn Kiyoshi en Kenji, de jongere broers van Toshi. Hijzelf staat aan de linkerkant - meestal buiten beeld - en Kyoko aan de andere kant. Als Bregt, Olga, Hyeon-Woo en ik vanaf volgende week gaan meedoen, zullen we hoogstwaarschijnlijk dezelfde rol nemen als de twee meisjes achteraan.
Dan nu zonder verdere vertraging:
Enjoy!

Het verband tussen Shakespeare, taart en supermarktmandjes

Het nieuwe semester is alweer zo'n 2 weken bezig, vandaar dat ik tot nu een beetje druk ben geweest.
Het tweede deel van onze vakantie is bijna geheel verlopen zoals gepland. Het duiktripje was nagenoeg perfect (zoals te zien is op de nieuwe foto-slideshow op mijn blog); met de zee in tinten blauw die je nog nooit gezien hebt, regenboogvissen, zeekomkommers en -sterren, en een paar heuse Nemo's in hun "anemenemonee". We hebben onder water ook foto's genomen, maar die staan op een CD-rom die ik nog altijd eens van Olga moet lenen.
Eind van de middag stonden we moe maar voldaan weer op het vasteland - met vreemd genoeg ook twee zonverbrande handen; iets wat me daarvoor nog nooit overkomen is! De meisjes van het duikteam waren ontzettend aardig, en hebben ons ook op hun blog gezet:Blog van Diving Team COOL
Lezen gaat waarschijnlijk niet, maar onderaan de pagina staan 2 foto's van ons drieën. Grappig!

De volgende dag was het tijd voor ons tripje naar een naburig eilandje: Zamami-jima. Daar hebben we dan eindelijk een echt strand gezien, en nog gezwommen ook. Dat was even doorzetten, en omdat de wind op kwam zetten was het na 5 min. warmer in het water dan eruit. De paar Japanse toeristen die ons zagen moeten wel gedacht hebben: "Rare jongens, die westerlingen."
Verder was Zamami en het dorpje dat erop ligt erg klein - zo klein zelfs dat we al voorbij het postkantoor gelopen waren voordat we vanaf de kaart gezien zelfs maar dachten dat we in de buurt waren! Maar het had echt een relaxte eilandsfeer die zeer welkom was na de commerciële drukte van Naha. Het hotel was ook best mooi, en had als enig minpuntje dat onze douche eerst geen functionerend heet water had - de chauffeur/kok/concierge/monteur kwam dat een uur later fixen, en toen konden we eindelijk het zand en zout uit ons haar wassen.
De volgende ochtend was het tijd voor het langverwachte walvisspotten! Meer dan 2 uur hebben we samen met een hoop andere bootjes op zee rondgedobberd in de hoop een glimp van zo'n kolos op te vangen, maar op dat gebied hebben we genoegen moeten nemen met een paar sproeipluimpjes als ze kwamen ademhalen, en 1 keer in de verre verte een bult - waarvan ik trots kan zeggen dat ik hem op de foto heb.
Juist. Dan was het dobberen zelf een stuk interessanter. De zee werd een beetje ruwer, en ons bootje was wel hoog, maar niet zo breed, dus het voelde na een tijdje meer aan als een achtbaan. Wij hadden met z'n 3en dik plezier (Aaarrggh, matey!), maar dat kon niet gezegd worden van het jonge gezin dat met ons meevoer. Moeder verdween al snel met een groen gezicht benedendeks met de jongste dochter, een peutertje dat al vanaf het begin zat te piepen dat ze het eng vond. Vader volgde nog geen kwartier later, zijn zoon en dochter van ong. 6 en 4 jaar oud (ze zijn moeilijk te schatten, die Japanners) boven met ons achterlatend. Die kinderen werden op de terugweg ook nog zeeziek, dus ik denk niet dat die familie ooit nog een voet op een boot zet. 
Persoonlijk vond ik het nogal jammer dat het voorbij was; niets waait je hoofd zo leeg en schoon als een flinke zeebries.

Woensdag was het dan weer tijd om naar huis te gaan - veel te snel, naar ons gevoel - en hebben we ons opnieuw bepakt en bezakt naar de luchthaven begeven. Vreemd toch hoe je koffer altijd kleiner is als je naar huis gaat.
De terugreis verliep zo voorspoedig als maar kon, hoewel we zowel in Tokyo als Matsumoto onaangenaam verrast werden door hoe koud het nog steeds was. We waren in de tussentijd gewend geraakt aan een gemiddelde 20 graden, en hadden verwacht dat tegen onze terugkeer de lente thuis ook wel aangekomen zou zijn. Niet dus. In die zin dus nog maar eens bevestigd gezien dat deze vakantie een goede keuze was!

Overgaan tot de orde van de dag bleek in de volgende dagen niet altijd even gemakkelijk, ondanks de informatiesessies die we bij moesten over het nieuwe semester. Daar hebben we tevens even de nieuwe studenten kunnen zien, en er zijn naast de stroom Chinezen en Koreanen qua westerlingen alleen 2 Duitse meisjes en 1 Australisch meisje bijgekomen. Tijdens die sessie heb ik ook te horen gekregen dat ik een niveau omhoog ben gegaan, wat betekent dat ik slechts 1 echt veplicht vak meer heb (Academic Japanese 1 - ivm onze eindejaarspresentatie), en het voor de rest binnen de vereisten zelf mocht invullen. Ik heb wel eens slechter nieuws gekregen!
Daar ben ik dus de afgelopen 2 weken mee bezig geweest; lessen bijwonen en zien of ze interessant zijn of niet. En doenbaar, natuurlijk, want we moesten minstens 1 vak kiezen uit het gewone facultaire aanbod voor Japanse studenten. Daarnaast moesten we een minimum van 4 vakken, en 5 studiepunten kiezen. Omdat ik toch geen studiepunten mag omwisselen bij de KULeuven en ik nog andere verplichtingen heb, ben ik uiteindelijk uitgekomen op 6 vakken en 10 studiepunten. Netjes, dacht ik zo. Verreweg favoriet binnen mijn pakket is de Engelse literatuurles op maandag waarin we 'The Merchant of Venice' van Shakespeare behandelen - de docent is Brits en het college wordt dus in het Engels gegeven; een verademing na ruim 6 maanden alleen Japans! En daarbij ook een persoonlijk interesse-gebied van me, dus ik mag niet klagen.
Er bestond ook de mogelijkheid tot het kiezen van een sport (je krijgt er zowaar studiepunten voor!). Ik zat aan tennis te denken, maar op de introductieles bleek dat er meer dan 30 studenten waren, de docent zelf eigenlijk een basketbalspeler was, en dat het er in de praktijk op neer zou komen dat we gewoon een beetje halfslachtig in groepjes zouden gaan moeten oefenen, of op onze beurt wachten omdat je toch nooit genoeg banen voor 30 man vastkrijgt. Jammer, want ik had echt graag weer eens een racket vastgehouden.

Ook op sociaal gebied is het best druk geweest. Natuurlijk eerst mijn eigen verjaardag (nogmaals bedankt voor alles gelukwensen!), die gewoon op de dag zelf uitgebreid gevierd kon worden omdat de lessen pas 9 april begonnen. Mijn kamer zat stampvol met mensen (is niet moeilijk, maar toch), en ik heb een hoop leuke/handige cadeautjes gekregen.

Een foto genomen met Woo-Jin haar polaroid camera. De pannenkoektaart heb ik van Don gekregen.
 
Daarna heb ik nog veel met vrienden afgesproken, de nieuwe Alice in Wonderland gezien, sushi gaan eten, Taiko gespeeld... vanalles dus. Over Taiko gesproken; sinds we terug zijn gekomen van Okinawa zijn we begonnen met de nieuwe stukken te oefenen die we gaan spelen op het grote Taiko festival in juli. Het is geen festival exclusief in Matsumoto, maar reist eigenlijk het hele land door om deze traditionele kunstvorm populair te houden. Hoewel ik niet inzie hoe dat zo moeilijk kan zijn; ik ben nog niemand tegengekomen die het niet "kakko-ii" of cool vindt.
Maar goed, eind juli is Matsumoto aan de beurt. Er komen ong. 8 groepen uit de omgeving (inclusief ons) om op te treden, met daarnaast gastoptredens van een aantal nationale Taiko-grootheden. De oude grootmeester is 2 jaar geleden overleden, dus die kunnen we jammergenoeg niet zien.
Onze Taiko-groep 'Kaen-daiko' doet al lange tijd mee, en Toshi-sensei al voor de 8ste keer. Vorige week zijn hij en Kyoko (het verloofde stel) bij ons thuis gekomen met wat meer informatie, en om ons bijles te geven voor een nieuw nummer. Toen hebben we ook een dvd kunnen bekijken van het festival 2 jaar geleden, en het zag er echt indrukwekkend uit. Ik ben zo blij dat we ook daadwerkelijk mee mogen doen!! Wij internationale studenten hebben in 1 van de stukken zelfs een solo - het is natuurlijk maar een heel korte, en ik weet heel goed dat we eigenlijk gebruikt worden om Kaen-daiko wat extra cachet te geven, maar dat kan me echt niet schelen als het betekent dat we uitgenodigd worden om aan zo veel mogelijk dingen mee te doen.
Dit alles betekent wel dat we tot juli een stuk intensiever gaan oefenen. Normaal gesproken hadden we op zondag training van 15u tot 19u. Dit wordt nu regelmatig verlengd door soms om 13u te beginnen, soms ook om 9u. Dat wordt soms 10 uur lang Taiko! Ik vind het niet erg, want ik doe het graag, maar ik weet eigenlijk niet of mijn armen dat wel aankunnen!

In heel ander nieuws: ik ben 2 weken geleden in de Seiyu (supermarkt) met mijn mandje tegen iemand opgebotst. Dat is op zich niet echt nieuwswaardig, maar toen ik reflexief 'sorry' zei in het Japans en omkeek, bleek het een westers meisje te zijn. We keken elkaar 5 seconden lang een beetje stom aan, tot we ons realiseerden dat we gewoon Engels konden spreken. Toen aan de praat geraakt, Facebook-details uitgewisseld, en ontdekt dat we een vriendin gemeenschappelijk hebben: Miyuki (niet mijn tutor), een Japanse studente Medicijnen. Dat studeert Rike, ze bleek Duits te zijn, ook, dus vandaar.
Om een lang verhaal kort te maken, daarna dus met z'n allen sushi gegeten, karaoke gedaan en vooral veel gepraat. Rike was maar hier voor een maand en is vandaag weer naar huis gegaan, maar nu heb ik dus ook contacten in Duitsland als ik nog eens ergens anders op vakantie wil.
Nooit gedacht dat ik supermarktmandjes nog eens ergens voor zou bedanken!

Haisai!

Dat betekent 'hallo' in het Okinawaans. Want dat is waar ik nu ben; op het eiland Okinawa. We zijn nu halverwege onze vakantie hier op de meest tropische plek binnen de Japanse eilandengroep, dus het werd tijd voor weer eens een berichtje.

Vorige week zaterdag heb ik zoals verteld pizza gebakken met Japanse kinderen. Dat was best grappig, maar soms was het nogal moeilijk om duidelijk te maken wat ze moesten doen (we mochten alleen Engels spreken), en om ze zelf aan de praat te krijgen. Het begon om 10u30 's ochtends, tot 17u, dus hoe leuk het ook was, om die tijd vond ik het welletjes worden en was ik blij toen hun moeders ze weer kwamen ophalen.
Meevaller was wel dat ik ook met alles mee mocht eten, en op het einde nog 5000 yen (ong. 40 euro) kreeg voor de gedane moeite. Ik heb wel eens harder moeten werken voor mijn geld!

Zondag was vooral druk met voorbereidingen voor de vakantie, want maandag vertrokken we al om 6u20 's ochtends met de bus naar Tokyo. Dat betekende dat we om half 6 vanaf ons appartement naar het station moesten lopen - de bussen gingen nog niet.
Nadat de bus om 10u aankwam in Tokyo, moesten we met een combinatie van trein en metro op het vliegveld Haneda zien te komen. Op het overstap-station konden we al inchecken, en vanaf daar zijn we met de Tokyo mono-rail naar de luchthaven gegaan. Was best grappig, zo hoog boven de stad uit.
Ons vliegtuig vertrok pas om 13u15, maar het was redelijk druk bij de douane, dus hebben we slechts kort iets gegeten alvorens ons naar de Gate te begeven. Toen we dan eindelijk in onze stoeltjes konden neerploffen was dat met een zucht van verlichting; we hadden alles gehaald zonder erg te moeten haasten, en hadden nu 3 uur voor de boeg waarin we nog even een uiltje konden knappen.

Vanaf de luchthaven van Naha (de hoofdstad van Okinawa) zijn we met de taxi naar onze jeugdherberg gegaan. Met z'n 3en was dat gelukkig niet zo duur. Net als onze kamer trouwens; we hebben een prive-kamer met badkamer (die groter is dan ik thuis heb) voor een heel schappelijke prijs. Met het hostel is niks mis, alleen de foto op internet van het strand dat op 1 minuut van ons verblijf gelegen is was nogal misleidend: daarop was niet te zien dat het strand slechts 50 m. breed is, en er op 20 m. in zee een grote uitstulping van de haven gebouwd is. Niks geen horizon, dus.

De eerste 2 dagen hebben we daarom ergens anders ons heil gezocht, namelijk in het bezoeken van een nabijgelegen replica van wat vroeger de residentie was van de koninklijke familie van de Ryukyu-archipel (die later geannexeerd werd door Japan). Het was best mooi, maar het is jammer dat je weet dat het slechts een replica is die 20 jaar geleden gebouwd is. Dat is hier met alle 'historische' gebouwen zo: op alle plakaatjes staat geheid iets in de trant van 'Helaas is het oorspronkelijke gebouw verloren gegaan in de veldslag om Okinawa in 1945, maar deze replica uit 199- is zeer trouw aan het origineel'.
Ach ja. Je kan het ze moeilijk kwalijk nemen.
Ook zijn we een kijkje gaan nemen in Okinawa World; een themapark gelegen op een uur buiten de stad. Er is een groot ondergronds grottenstelsel, met uitgang en ingang aan weerskanten van het park. Bovengronds hebben ze een pleintje waarrond allerlei ambachten worden gedemonstreerd, een brouwerij van de lokale sake, een glasblazerij, een slangenmuseum (met de lokale addersoort in het bijzonder) en een dans/trommel-demonstratie in traditionele Okinawaanse stijl. Al bij al best een bezoekje waard.

In de stad zelf is kokusai-doori (International Street) de place to be. Daar vind je alle souvenirwinkels, bars, restaurantjes en andere toeristelijkheden. Vooral die souvenirwinkels zijn wel leuk. Het meest verkochte souvenir in Japan zijn lokale delicatessen en koek/snoepjes, en gewoonlijk staat overal een tupperware-doosje bij met koekjes waarvan je mag proeven voordat je iets koopt. Wat wij in elke winkel natuurlijk veelvuldig doen. Uit puur praktische overwegingen weliswaar, want we zijn van plan om een omiyage (souvenir) mee te nemen voor onze maatjes van de Taiko-groep.

Gisteren, op onze 3de dag, was het weer een heel stuk minder goed. Het regende en waaide erg hard, dus hebben we de dag 'thuis' doorgebracht en zijn Bregt en ik 's avonds toen het weer droog was naar de bioscoop gegaan. We hadden een film gevonden in de originele versie met Japanse ondertiteling, dus dat was geen probleem. Ook zijn we aan de praat geraakt met de groep Japanse hippies die het hostel uitbaat en hun vrienden die hier te gast zijn, en met wat andere Europese bezoekers. We tellen een Ierse, een Duitser en een Spanjaard.
Vandaag waaide het nog wel, maar gelukkig geen regen meer. Jammergenoeg nog altijd niet echt strandweer, dus we hebben onze zoektocht maar even uitgesteld. Wel hebben een kort tripje geboekt naar een van de nabijgelegen eilandjes. Daar gaan we dan met de ferry heen, vervolgens met de boot walvissen spotten (die zijn nog in de buurt tot april), en daarna ook overnachten op het eiland. Zonsondergang en -opgang zouden daar verschrikkelijk mooi moeten zijn, net zoals de stranden. Met de vrije tijd die we hebben kunnen we daar ook nog langs het strand gaan snorkelen, of een scooter huren.
Nu hopen dat het weer maandag meezit, zodat alles ook daadwerkelijk doorgaat.
Daarnaast hebben we voor overmorgen een duik-dagtrip geboekt. Met de boot gaan we naar een ander eilandje in de buurt, en daar brengen we dan de hele dag door met eerst te leren scuba-duiken, en dan inderdaad de diepte in om allerlei zeebeesten te bekijken. Volgens het meisje van de winkel zullen er ook Nemo's te zien zijn (clownvissen, voor wie de film niet gezien heeft). Als we geluk hebben zien we ook nog een schildpad. Godzijdank zijn we studenten, dus krijgen we nog korting ook.
Alles bij elkaar betekent dat een heleboel voorpret!

Vanavond gaan we uit met de Duitse jongen en zijn vrienden (waarvan er 1 jarig is), dus kunnen we hier ook het nachtleven eens meemaken. Heb ik al meer dan een uur op deze computer gezeten, en er zijn er maar 2, dus is het tijd om iemand anders een kans te geven.
Ik schrijf binnenkort wel hoe het allemaal nog gegaan is, en of de weergoden ons wat beter gezind zijn geweest dan gisteren.

It. Is. Alive!!!

Wanneer je je agenda erbij moet nemen om je te herinneren wat je sinds de laatste post gedaan hebt, weet je dat het al veel te lang geleden is geweest. Bij deze stel ik jullie dus gerust: Ja, ik leef nog.
Omdat het anders een ellenlange post wordt beschrijf ik de minder recente gebeurtenissen wat minder gedetailleerd. Om te beginnen dus waar ik de vorige keer opgehouden ben: het schoolbezoek.
Het bleek dat ik te vroeg gejuichd had over het feit dat ik Engels moest gebruiken: die kinderen kenden zo weinig van de taal dat ik het meeste d.m.v. tekeningen en mime heb uitgelegd. Enthousiast waren ze gelukkig wel, en hutspot was ook iets geheel nieuws; zeker omdat er geen rijst bij hoort. Die vraag is me wel 3 keer gesteld: "Eet je daar nog rijst bij?" Na een negatief antwoord stonden ze perplex te knipperen - in Japan is een maaltijd niet compleet als er niet ergens rijst in zit of op z'n minst als bijgerecht wordt geserveerd. Maar het minpunt van gebrekkige communicatie werd ruimschoots goedgemaakt doordat ik met de auto werd gehaald en gebracht, gratis lunch en koffie heb gekregen, en daarbovenop nog een salaris van 1000 yen (ong. 8 euro). Ik heb wel minder lucratieve ochtenden gehad.


Dat was op woensdag, en als ik nu mijn agenda erop terugsla zie ik dat de rest van die week erg druk was met het afwerken van de laatste schooldingen, en met voorbereidingen voor de daaropvolgende week vakantie met vriendin Amy die langskwam vanuit België. Ik kon een futon lenen van Sam, en de eerste 2 nachten in Matsumoto heeft Amy dus bij mij geslapen. Daarna hebben we ruwweg het rondje herhaald dat ik met mijn ouders en Max ook heb gedaan, zij het wel de meer low-budget versie. Niet dat ik daarover kan klagen, want het hostel waar we in Kyoto zijn verbleven had een fenomenale prijs/kwaliteit-verhouding. Ook is er in die stad (en errond) zo veel te zien, dat ik slechts 2 dingen opnieuw doorlopen heb. Voor de rest was het voor mij net zo nieuw als voor Amy.
Ook hadden we geluk dat we net op 3 februari in Kyoto waren, want dan is het Setsubun-feest. In tal van Shinto-schrijnen wordt er op de ochtend van die dag een publiek gebed gehouden waarbij er aan de Kami geofferd wordt. Vervolgens werpen de priesters en hun discipelen zakjes met geroosterde sojabonen in het publiek; men zegt dat die geluk brengen. 
Setsubun is de dag waarop in het nieuwe jaar het huis "gereinigd" wordt. De bonen worden gegooid om demonen weg te jagen en te zorgen dat het huis rein is en het geluk uitgenodigd kan worden. Vaak wordt dit nagespeeld d.m.v. 1 gezinslid dat het masker van een demoon draagt, en de rest van de familie die onder leiding van het gezinshoofd de 'demoon' al bonengooiend wegjaagt onder het roepen van "Oni wa soto, fuku wa uchi", wat vrij vertaald "Demonen naar buiten, geluk naar binnen" betekent.
Maar goed, Amy en ik waren dus om 9u op die bewuste ochtend fris en fruitig aanwezig bij de ceremonie van het Fushimi-Inari schrijn - hetgeen de meeste mensen beter kennen als het schrijn waarachter zich het pad met de duizenden rode poorten zich uitstrekt. Een filmpje hiervan zal ik zo snel mogelijk op Volkskrantreizen.nl proberen te posten.
Na 3,5 dagen Kyoto (gedurende waarvan ik ook nog een kleine rëunie met wat KUL-klasgenoten had) zijn Amy en ik doorgegaan naar Tokyo, waar ik wel meer van hetzelfde heb gezien, maar als er een stad is die continu in beweging is, is het Tokyo wel, dus nog steeds geen klachten. Na opnieuw 3 dagen heeft Amy het vleigtuig terug naar België genomen, en ben ik per trein naar mijn bergstadje teruggekeerd.
We hebben ons die week in ieder geval heel goed geamuseerd, waaruit een greep:

Deze keer wel helemaal omhoog het pad gevolgd - Kyoto

Even chillen op een perfect beschut, zonnig plekje op de stoep voor een tempel - Kyoto

Oorwarmers passen in Harajuku, Tokyo.

 Kaiten-sushi (=lopende band) in Asakusa, Tokyo.

De week nadien heb ik vooral genoten van mijn welverdiende rust, en is dus niet noemenswaardig, buiten het korte bezoek van KUL-maatjes Lukas en Thomas die de pracht en praal van Matsumoto - dat is te zeggen, het kasteel - kwamen bewonderen. Zondag kon ik jammergenoeg niet echt lang met ze blijven kletsen, omdat ik zoals gewoonlijk Taiko-training had. We zijn nu echt aan een sneltreinvaart nieuwe nummers aan het leren, en op moment van schrijven hebben we er alweer 4 nieuwe (redelijk) onder de knie. Voor april moet er daar nog 1 bij komen, en moeten we de rest van ons repertoire perfectioneren.

De rest van de tijd is een opeenvolging geweest van kookfeestjes, kotfeestjes, filmfeestjes en geen-speciale-reden-maar-dat-geeft-niet-feestjes met onze lieve vriendjes uit de Kaikan. Dit weliswaar doorspekt met inspanningen voor die vermaledijde Bachelorpaper die wel (nog een beetje) uitgesteld, maar jammergenoeg niet afgesteld kan worden.

Enige gebeurtenis van noot is een feestje van de Taiko-groep, dat ook mooi dienst kan doen als anecdote om wat meer inzicht te verschaffen in de eigenaardigheden van Japanners.

Officieel was dit feestje een 'Nieuwjaarsfeestje' - zij het een beetje laat, in februari - maar in het geheim was het ook de bedoeling om de 70ste verjaardag van de oude opper-sensei te vieren. De man was blij verrast en liet zich verleiden tot een speechje, wat bij hem al snel verzandt in een 20 minuten durend monoloog over zijn leven en loopbaan tot nu toe. Mijn aandacht was al flink afgedwaald toen hij met gepaste trots meldde dat 2 leden van de Taiko-groep naar hem waren gekomen met het nieuws dat ze wilden gaan trouwen. 

Olga en ik waren plots weer bij de les, en keken elkaar verbaasd aan; bij ons weten was er binnen de groep niet eens een koppel! Toen vervolgens het gelukkige paar werd opgeroepen op te staan en de felicitaties in ontvangst te nemen, bleek dat het ging om Kyoko (22 jr), die ons vaak bijles geeft en een vriendin van ons is geworden, en Toshi (24 jr), de oudste van de 3 Taiko-broers die meestal de leiding van de lessen op zich neemt.

Stel je aub even de scène voor: de verloving wordt bekend gemaakt, de gelukkigen staan op.... en bevinden zich aan geheel verschillende kanten van de kamer. Ze glimlachen wat, blozen wat, spreken afzonderlijk een woordje. Na een groot applaus en felicitaties begint het feest echt en..... ze staan afzonderlijk de mensen te woord die allemaal het naadje van de kous willen weten. Ik heb ze de hele avond in de gaten gehouden, en op geen enkel moment zijn ze dichter dan een meter bij elkaar gekomen. Geen knuffel, arm om de schouder, kus op de wang, hand vasthouden, etc. Niets van dat alles. Hoogtepunt van de verbazing was wel toen bleek dat ze al 6,5 jaar een koppel zijn. Ik heb even geverifieerd bij Olga, maar die had ook geen idee dat die twee meer dan slechts teamgenoten waren.

Op het eind van de avond vertrokken ze ook afzonderlijk en op verschillende tijdstippen, met alleen een algemeen afscheid aan de hele groep. In de 5 uur die we in dat zaaltje hebben doorgebracht hebben ze elkaar geen moment aangeraakt of een echt gesprek met elkaar gevoerd.

En dit is volstrekt normaal.

Voor Japanse maatstaven is dit een compleet normale relatie. Niemand die zich afvraagt of die twee elkaar wel echt lief vinden. Japanners zijn erg gesteld op het gescheiden houden van privé en publiek, dat snap ik; ik hoef ook niet te zien hoe mensen elkaars gezicht bijna opeten, zoals in Europa wel eens gebeurt, maar dit is wel meteen het andere uiterste. Het is ook niet alsof de jeugd zich in dit opzicht onderdrukt voelt door de oudere generatie; zelf vinden ze het ook vanzelfsprekend dat je afstand bewaart als je in gezelschap bent. Ik vraag me dan af hoe ze elkaar dan eigenlijk om te beginnen duidelijk maken dat ze de ander wel zien zitten. Het eerste wat me te binnen schiet is iets wat we op de lagere school wel deden: briefjes laten doorgeven met "Wil je verkering met me? Kruis aan ja of nee." Zo zal het (hoop ik) niet in het echt gaan, maar volgens mij zweten ze peentjes als ze zich op deze manier bloot moeten geven.

Ik zou dolgraag willen weten hoe dat hier nou allemaal in zijn werk gaat - zeker in contrast met de 'Love-hotels' die overal open en bloot staan, en die specifiek dienen om koppels de kans te geven in alle rust en privacy(?) seks te hebben. Maar jammergenoeg is het not done om dat soort vragen te stellen, en als je het met een omweg probeert krijg je gegiechel, gemompel en een rooie kop als antwoord.

Naar mijn mening is dit een uitstekende illustratie van het fundamentele verschil in denkwijze en cultuur tussen Westerlingen (of meer specifiek: West-Europeanen) en Japanners. Toen ik het er later over had met ongerelateerde Japanse kennis Higashi, kon die ook alleen maar knikken en zijn schouders ophalen en zeggen: "Zo gaat dat hier."

Oh. Oké dan. Meer kan ik er ook niet van maken. En met dit beetje food for thought laat ik jullie met rust, voor nu. 

Van concerten, hutspot en groene dagen

Wat vliegt de tijd; alweer bijna 3 weken geleden dat ik nog gepost heb. Wat dus ook betekent dat ik over 3 dagen vakantie heb! :D
We hebben deze afgelopen tijd ook goed gebruikt om vanalles af te ronden qua klaswerk (met o.a. een eindsprint van jewelste wat kanji betreft), en er nog een aantal activiteiten uit te persen.

Op zondag 10 januari hebben we op een klein stadsfestival ons Taiko-debuut gehad. Ik was erg nerveus, vooral omdat we, nadat we ons omgekleed hadden, nog een tijd moesten wachten. Het waren 3 kleine optredens op verschillende locaties in het centrum, en er was redelijk wat toeloop. Zeker wij 3en als blonde buitenlanders op de eerste rij trokken veel bekijks, en er kwamen zelfs een aantal fotografen speciaal op ons af om close-ups te maken. Dat gebeurt trouwens nogal consistent; het is alleen jammer dat we nooit het resultaat te zien krijgen.
De eerste keer heb ik nog wat foutjes gemaakt door de zenuwen, maar later kreeg ik er steeds meer plezier in en lette ik niet meer zo op het publiek. Koreaanse vriendin Su-Jon heeft een hele hoop foto's genomen, ziehier een voorproefje:

Van links naar rechts: Olga, Bregt en ik. Buiten beeld gevallen aan de linkerkant is Koreaanse vriend Hyon-U.

Diezelfde avond waren we opnieuw uitgenodigd door het echtpaar Ookubo, die ons eerder in November ook al eens mee uit eten hadden genomen. Bregt, Chinese vriendin Rangetsu, Vietnamese vriendin Van en ik waren van de partij, en dit keer gingen we naar een beroemd krab-restaurant, waar we een 5-gangenmenu voorgeschoteld hebben gekregen (allemaal met krab, natuurlijk). Hoewel we rustig begonnen met een patéetje (hoe spel je dat?!) en een loempia, werd dat onverwacht gevolgd door een gratin van krabhersenen. Jawel. Echt zo'n situatie waarbij je liever niet had geweten wat erin zit, ook al is het lekker.

Het hoofdgerecht was vervolgens nabe-ryouri met hele stukken krab erin. Opnieuw wil ik echt niet weten wat die grap gekost heeft, en ik was dan ook heel blij dat ik een mooi souvenir uit Nederland mee had als bedankje - heeft mijn moeder godzijdank allemaal meegebracht.

Na het eten waren we nog bij hun thuis uitgenodigd, en onze vermoedens werden bewaarheid; deze mensen hebben heel goed geboerd in hun leven. Toch komt dat niet hinderlijk tot uiting in hun gedrag - ze hebben veel, maar willen het ook graag delen met anderen (ons dus), en zorgen dat we een zo compleet mogelijke ervaring van Japan kunnen hebben.

De volgende dag hadden we rendez-vous in het park van Matsumoto-jo (het kasteel). Daar zouden we met een hele groep nogmaals Mochi gaan maken, maar deze keer op traditionele wijze met een grote houten kuip, zware hamers, en dan stampen maar. De lokale pers was erbij, en ik ben zowel geïnterviewd als gefilmd. Het filmpje (weliswaar in het Japans) is hier te vinden:Mochi-filmpje 

Al bij al ook een leuke dag, en ontzettend geluk met het weer, natuurlijk. Maar dat soort klassiek wintersport-weer hebben we hier regelmatig, dankzij de bergen die de meeste regenwolken tegenhouden.

Dat was allemaal goed en wel, maar er moest ook nog gestudeerd worden! Later die week moest ik nog een hoop kanji-oefeningen doen en de tekst van mijn einde-semester-presentatie doorsturen aan de leerkracht om te laten nakijken. Ook hadden we zondag weer Taiko-training, met de opwindende ontwikkeling dat we eindelijk weer een nieuw, ambitieuzer nummer mogen leren. Gelukkig heeft Toshi-sensei (=Taiko-god) ons een dvd gegeven zodat we thuis kunnen oefenen; uit de bladmuziek alleen kan ik de ritmes echt niet halen.

De daaropvolgende week van 18 tot 24 januari is helemaal een periode van moeten-moeten-moeten geweest. Met o.a. een extra lange multi-culti-klas (wat een vreugde), 2 kanjitoetsen, 1 conversatietoets en het nog tig keer checken en oefenen van mijn presentatie en die uiteindelijk houden op vrijdag.

Die ging trouwens goed; geen verwoestende kritieken gehad. ;) Ik dacht dat ik gewoon lui was geweest om alles met zo simpel mogelijke woorden uit te leggen i.p.v. alle moeilijke termen te gebruiken, maar dat was uiteindelijk waar de leerkracht nog het meest over jubelde. Ik had wel een verklarende woordenlijst gemaakt voor mijn klasgenoten, maar die was duidelijk korter dan die van andere mensen - wat dus verrassend genoeg als een pluspunt gold, haha. Mijn onderwerp was Dejima, het eiland voor Nagasaki dat de Hollanders 200 jaar lang als enige westerlingen bewoond hebben om handel te kunnen drijven. Puur uit persoonlijke interesse gekozen, dus het had erger gekund. En de meerderheid van mijn klasgenoten kende het verhaal nog niet, dus dat was ook leuk.

Ook ben ik afgelopen week door het IC gevraagd om naar een lagere school te gaan en uitleg te geven over Nederlandse kookkunst, en daarvoor heb ik eerst een soort 'intake'-gesprek gehad met de verantwoordelijke leerkrachten van die school. Dat verliep allemaal naar wens, dus ik ga morgen aan 10-jarigen uitleggen hoe je Hollandse hutspot maakt. Godzijdank mag ik dat in het Engels doen, want het is in het kader van hun les Engels. Ook moet ik wat documentatie meebrengen over Nederland in het algemeen, omdat ze waarschijnlijk geen idee hebben waar het ligt, laat staan hoe het eruit ziet. Mijn mede-buitenlandse gasten zijn 3 Amerikanen en een Canadees, dus ze zijn zeer blij dat ik voor wat meer variatie zorg, haha. We zullen morgen wel zien hoe dat gaat!

Afgelopen weekend (23-24) was er een ijssculpturen-tentoonstelling in het park van Matsumoto-jo (handig, zo'n kasteel), en we zijn zaterdagavond met een heel convooi buitenlandse studenten een kijkje gaan nemen. We waren eigenlijk iets te vroeg, want ze gingen die nacht pas de beelden uithakken, maar dat was ook wel eens leuk om te zien. Van die mannen met bivakmutsen op en cirkelzagen kreeg ik wel even een Jason-vibe, maar dat mocht de pret niet drukken.

Ook hebben we een heuse kebab-kraam gezien en als ik niet al gegeten had, had ik er zeker 1 gekocht. De andere West-Europeanen (=4 man) kwijlden met me mee, terwijl de rest niet-begrijpend toekeek. Ah, good times. ;)

Toen we een beetje uitgekeken waren op het hele gebeuren en mijn vingers en tenen zo ongeveer bevroren waren, zijn we teruggefietst naar de Kaikan en hebben er daar nog een avondje van gemaakt. Was alweer een tijdje geleden dat we dat nog gedaan hebben, dus het was wel welkom.

Daar hebben we ook nog wat nieuwe vrienden gemaakt; We zaten met z'n 7en op de kamer van Oro, een Benanees/Benaner/Benan-persoon- enfin, Afrikaan - met Pietro (de Duitse Italiaan), Bregt, Olga, ik en 2 Mongolen (ja, ik weet het, haha). Die laatste twee hebben onuitspreekbare namen, dus voor ons heten ze Tuugii en Turu. En gelachen dat we hebben! Nooit geweten dat Mongoliërs (:P) zo grappig kunnen zijn; ze zijn heel relaxt en los vergeleken bij andere Aziaten. Maar dat had ik ook wel kunnen weten, want uit de multi-culti-klas hebben we geleerd dat mensen daar wel ongetrouwd samenwonen zonder met de nek aangekeken te worden, en homoseksuelen relatief geaccepteerd worden.

Maar goed, het is nog een erg leuke (en late) avond geworden.

Daarna zondag vanzelfsprekend laat opgestaan, en wat gestudeerd voor de grammatica-toets van maandag (gisteren); de laatste van het semester. Om 15u was het weer tijd voor Taiko, waar we het tweede deel van ons nieuwe nummer hebben geleerd. Het tempo gaat echt veel sneller nu; het is 1 keer kijken, 2de keer in de lucht meespelen en de 3de keer doen. Op die manier hebben we een heel repertoire tegen de tijd dat we naar huis gaan in augustus!

Maar na 3 uur Taiko ben je best moe, dus ik was niet zo blij dat ik daarna nog naar het station op en neer moest om een treinkaartje naar Nagoya te kopen voor maandag.

Maandag had ik in de ochtend eerst de grammatica-toets, en in de vroege middag nog een leestoets voordat ik 10 minuten eerder weg moest om mijn trein naar Nagoya te halen. Ik ben namelijk gisteren naar een concert van Green Day geweest! Het voorprogramma begon om 18u, en om op tijd in het stadion te raken moest ik de trein van 14u50 hebben, dus ik had haast. Ik was in mijn eentje, want Sam had jammergenoeg geen geld, en andere liefhebbers zijn er op dit moment niet in de buurt. Maar niet getreurd, want ik heb absoluut genoten.

140 minuten non-stop muziek van album-kwaliteit of hoger (ja, hij kan echt zingen), zonder ellenlang gezever over het zoveelste goede doel (kuch, Bono, kuch). De groep had het publiek vanaf het eerste moment in zijn greep, en liet ons niet meer los tot de lichten weer aan gingen en de laatste noot van de toegift weggestorven was. En die was lang. De toegift, bedoel ik; 4 nummers waarvan 1 die 9 minuten duurt, en de gouwe ouwe Good Riddance, ook wel bekend als Time of your Life.

Om nog maar niet te spreken van dronken konijnen, supersoakers, WC-rol-schieters, T-shirtkanonnen, zingende fans, vuurwerk, ontploffingen, roze boa's en 4-jarigen op het podium.

Elke cent meer dan waard. Wat je ook zegt over Green Day, punk of nep-punk, ze weten wat hun fans willen en ze zorgen ervoor dat we het krijgen met nog een schepje er bovenop. Alle hits kwamen voorbij; niet alleen nummers van het nieuwe album maar bijv. ook van het album Dookie dat 15 jaar oud is. Mijn stoeltje viel ook heel erg mee; ik had een plek op de tribune waarvan ik dacht dat ik misschien niet zo veel zou kunnen zien, maar de hal was kleiner dan het schema had doen vermoeden, dus er was eigenlijk helemaal niets mis mee.

Klein minpuntje van het hele gebeuren was wel dat Japanners over het algemeen de teksten niet kennen, dus als de zanger dan een bepaalde lyric als antwoord verwachtte, kwam dat nogal zwak naar voren - wat helemaal in tegenstrijd was met het enthousiasme van het publiek.

Maar goed, ik ga er nu over ophouden. Maar laat het gezegd zijn dat dit een van de beste ervaringen is geweest in lange tijd. :D

Toen ik eindelijk na het concert met merchandise weer op het station stond was het al kwart voor tien, dus je begrijpt dat ik niet meer de trein naar huis heb genomen. Dat had ik voorzien, en dus heb ik ruim een maand geleden al geregeld dat ik bij iemand in Nagoya kon CouchSurfen. Dat was een Amerikaan die al een paar jaar in Japan woont en vroeger gebackpackt heeft in Europa en daar veel geCouchSurft heeft, en die nu zelf zijn appartement openstelt voor gasten.

Voordat er iemand in paniek schiet; het is allemaal hartstikke goed verlopen; CouchSurfing regel je via de website met dezelfde naam, waar je een profiel moet aanmaken met foto's en zoveel mogelijk info over jezelf. Het is een systeem van vertrouwen; je schrijft een beoordeling over mensen met wie jij een goede ervaring hebt gehad, en voor wie jij garant staat dat dat een goed persoon is. En David, de Amerikaan bij wie ik overnacht heb, heeft een hele lange waslijst aan goede beoordelingen en garanties. Ik heb dus eerst dat allemaal doorgespit en alle veiligheidsadviezen gelezen. Maar het was helemaal geen probleem: ik had zelfs een eigen kamer! Hij is me komen ophalen aan het metro-station om 22u30, we hebben nog wat YouTube-filmpjes uitgewisseld en zijn gaan slapen. Vanochtend moest hij alweer vroeg aan het werk (hij is leraar Engels), dus ik ben ook om die tijd weer vertrokken. Dat was wel even moeilijk; om 7u30 zat ik alweer op de metro naar Nagoya Centraal Station, en heb van daar om 9u de trein terug genomen naar Matsumoto, en daarin eigenlijk alleen maar geslapen.

Nu zit ik dus weer thuis achter de computer, te wachten tot ik om 16u naar de laatste multi-culti-klas mag gaan om een opstelletje te schrijven. Reken maar dat ik vanavond vroeg naar bed ga! 

Terug van weggeweest

Gelukkig Nieuwjaar, daar zijn we weer! Met een nederige buiging wil ik mij excuseren aan mijn trouwe lezertjes voor het feit dat ze meer dan een maand hebben moeten wachten op het volgende verslag. Als enige verdediging kan ik aanvoeren dat december ongemeen druk is geweest, en ik nauwelijks tijd heb gehad voor regulier huiswerk, laat staan een blog.

Dat betekent dat ik nu wel een hoop in te halen heb; eens even zien...
Allereerst wil ik de Postgoden heel hartelijk bedanken voor het verhoren van mijn gebeden en mij van een ruime hoeveelheid Sinterklaas-chocolade te voorzien. Jullie hebben echt mijn leven gered, want met Japanse chocolade is het toch maar behelpen.
Ten tweede wil ik melden dat de pannenkoeken-bak-expeditie naar volle tevredenheid verlopen is; we hebben de kosten van de ingrediënten vergoed gekregen, meer dan 60 pannenkoeken gebakken op 3 uur tijd, en na het buffet nog een kerstcadeautje gekregen (er staat nu trots een kerstmannetje in mijn boekenkast). Het koken gebeurde in 1 grote ruimte, met een kookeiland per land, en iedereen kwam eens bij elkaar koekeloeren om te zien wat de rest aan het doen was. Bij ons kwamen er zeker veel mensen kijken; naast de alom bekende Koreaanse en Chinese kookkunst kregen ze bij ons eindelijk wat nieuws te zien. Op het laatst waren er 3 meisjes, hun moeder en een ouder koppel die ons allemaal aan het 'helpen' waren. Mijn poging een pannenkoek in de lucht te keren werd met applaus begroet, en er is een aantal keer naar het recept geïnformeerd.
Misschien geen slecht idee om in Japan een Hollands pannenkoekenhuis te beginnen?
Van de kleine kinderen die aanwezig waren, waren de meeste tenminste niet bij onze buffettafel weg te slaan. Pannenkoeken met suiker zijn blijkbaar universeel. Grappige anecdote is nog dat de vriendelijke oude man die me op het einde hielp de opgerolde pannenkoeken door de helft te snijden (kwestie van ze handzamer te maken voor eetstokjes), een gerennomeerde sushi-kok bleek te zijn, die bevriend is met de organisatoren. Hij had voor de Japanse bijdrage een prachtig gepresenteerd sushi-buffet gemaakt, dat natuurlijk ook als eerste op was. Hij was oprecht geïnteresseerd in andere manieren van koken - zelfs zoiets simpels als pannenkoeken - en ik heb hem later minstens 3 keer zien langskomen met zijn bordje. Hij leek ook een beetje op Mr. Miyagi van de Karate Kid, voor mensen die de film hebben gezien. ;) Wax on, wax off!

Al bij al dus een geslaagde, zij het alternatieve, 5 december.


De volgende 2 weken waren vooral gevuld met schoolwerk, en met dingen op punt te stellen voor de vakantie; het opsturen van kerstcadeautjes en nieuwsjaarskaartjes (meer uitleg verderop), en het uittesten van een restaurant voor het aankomend bezoek van ouders en broertje. Tja, iemand moet het doen, hè.
Op vrijdag de 18e zijn Bregt en ik nog uitgenodigd geweest voor een eindejaarsfeestje (bonenkai) van de studenten en professoren Franse literatuur van Shinshu; 2 van hen gaan volgend schooljaar een uitwisselingsjaar doen in Leuven, wat de voornaamste reden was voor onze uitnodiging. Het is hier heel normaal om met je professor een pint te gaan drinken of hem uit te nodigen voor een feestje, en we hebben dus ook in een heel ongedwongen sfeer met Yamamoto-sensei en Yoshida-sensei kunnen praten. Zeker professor Yoshida kan heel goed Frans, wat we dus ook nog een beetje hebben kunnen oefenen. Grappig is dat zijn 'onze' professoren Vanoverbeke (of Dimitri-sensei) en Vande Walle ook kennen, en we hebben dan ook menig sappig verhaal gehoord.
Ook heb ik gemerkt dat ik duidelijk Frans en Japans op dezelfde plaats in mijn hersenen heb zitten, want ik had de grootste moeite om de simpelste Franse woorden te vinden omdat er steeds Japanse woorden in me opkwamen. Als ik terugkom dus eerst maar eens naar Brussel gaan, ofzo om de boel eens op te frissen.
Dat avondje is verder ook nog gezellig verlopen onder het genot van lekker eten en drinken, met opvallend genoeg een gerecht dat ontzettend leek op Gentse Waterzooi. Erg lekker om eens een keer geen rijst te krijgen, maar een gekookte aardappel! Bregt en ik hebben het ons dus goed laten smaken, wat leidde tot enige gêne toen op het einde bleek dat er niet van ons verwacht werd dat we meebetaalden. Als rechtgeaarde studenten hebben we op uitgebreide dankzeggingen na natuurlijk niet aangedrongen. ;)


De volgende dag was het voor mij eindelijk tijd om weer eens de trein naar Tokyo te nemen, waar ik dan voor het eerst in bijna 3 maanden mijn familie weer zou zien. Ik kwam als eerste in het hotel aan, en heb daar nog een boek proberen te lezen onder het wachten, wat slechts half gelukt is doordat ik het niet kon laten steeds naar de ingang te kijken. Misschien moet ik dat stukje nog eens opnieuw lezen.
De reünie met pap, mam en Max was heel fijn; niet in het minst omdat ik vanaf dat moment 10 dagen lang niet meer de meest opvallend uitziende buitenlander was - en zeker niet meer de langste, haha!
In die 10 dagen hebben we Tokyo, Matsumoto en Kyoto aangedaan, wat eigenlijk een redelijk compleet beeld geeft van Japan: hightech modern Tokyo; het 'gewone' burgerlijke Matsumoto; het klassieke tempelrijke Kyoto. Laat het gezegd zijn dat ze alledrie hun ogen uitgekeken hebben, wat vaak leidde tot komische opmerkingen zoals Max' observatie in Harajuku: "Waarom dragen alle meiden hier hooker boots?! En erop lopen kunnen ze ook niet!" Daar hebben we trouwens een genoeglijk uurtje in de Starbucks doorgebracht met gewoon maar naar buiten kijken en commentaar geven op langslopend volk. Je zou er een Visa/Mastercard reclame van kunnen maken; treinkaartje naar Harajuku: 160 yen. Chocolate Frappuccino: 420 yen. Met je broertje lachen om raar uitgedoste Japanners: priceless.

Mijn vader is ook druk in de weer geweest met zijn foto-camera, dus ik verwacht binnenkort een mooie collectie te mogen zien; aangevuld met plaatjes uit Australië (de gelukzakken!).
De 29ste zijn ze vanuit Tokyo weer vertrokken, en ik moet bekennen dat ik zoals gewoonlijk een traantje heb weggepinkt. Nu de home-stretch van 7 maanden voordat ik ze weer zie. Maar er is 1 woord dat het makkelijker zal maken: Skype. :)


Oud&Nieuw heb ik met Olga, Lilli en Bregt doorgebracht, opnieuw op (voor onze maatstaven) onorthodoxe wijze. Eerst hebben we samen spaghetti gemaakt, vervolgens een film van studio Ghibli (een oude, ik ben de naam vergeten maar het was iets met een oor) en Little Women gekeken. Ik ben geen fan van Winona Ryder, maar dit is een leuke film voor de liefhebbers van Pride&Prejudice, en ik heb een nieuwe waardering opgevat voor Gabriel Byrne, de verrassend aandoenlijk is als Duitser met wat eigenlijk klinkt als een Frans accent, hehe.
Na de films was het bijna middernacht, dus hebben we ons over de beijzelde weg naar de Boeddhistische tempel in het midden van de stad begeven. Onderweg hebben we even moeten stilhouden om te overleggen of het nu al wel of niet 1 januari was, wegens gebrek aan vuurwerk (doen ze hier niet aan) en ongelijk lopende horloges. Uiteindelijk hebben we maar een gemiddelde gepakt en elkaar met een dikke knuffel 'gelukkig nieuwjaar' gewenst.
Eenmaal bij de tempel aangekomen stond er al een grote menigte in de rij voor een nieuwjaarsgebed, dus na even te hebben rondgekeken bij de verschillende eetkraampjes zijn we vanwege de kou maar weer huiswaarts gekeerd. We zijn ook nog even in de Kaikan bij vrienden binnengevallen, en hebben daar nog zitten kletsen tot we om half 3 weer naar ons eigen huis terug zijn gegaan.
Allemaal niet echt spectaculair, maar ik merk wel dat ik compleet uit de Leuvense routine ben; ik had maar 1 biertje op, niets inspannends gedaan en het was pas 2u30, maar toch viel ik al half in slaap. Dat gaat volgend jaar allemaal weer aangewend moeten worden.... ;)


College begon pas weer op dinsdag 5 januari (afgelopen dinsdag), en de dagen daarvoor heb ik schaamteloos uitgeslapen en geluierd. Tijdens het bezoek van mijn familie zijn we ook elke dag vroeg opgestaan om zo veel mogelijk te kunnen zien, dus ik was er eerlijk gezegd wel een beetje aan toe. En het was nog slecht weer ook, dus ik heb buiten niks gemist. (oftewel: hoe dek ik mezelf goed in)

Volgende week hebben we door omstandigheden ook weer maandag en dinsdag vrij, en het is in totaal nog maar 3 weken tot het einde van het semester, dus er moeten nog snel een hoop dingen afgerond worden (waaronder 8 kanji-hoofdstukken en een presentatie), maar dat betekent ook dat we over 3 weken, 2 maanden lang vakantie hebben! De eerste week komt mijn goede vriendin Amy op bezoek, en in maart hebben Bregt, Olga en ik gepland naar Okinawa te gaan; Japans eigen witte-stranden-en-palmbomen eilandenparadijs. Het moet daar tegen die tijd alweer rond de 25 graden zijn, dus jullie begrijpen dat we daar na al dit koukleumen ontzettend naar uitkijken. Nog 2 maandjes wachten...

En nu tot slot nog even een Japans cultuurlesje: Nieuwjaarskaartjes.
Kerst is hier van nauwelijks tot geen belang (alleen commercieel en een beetje zoals Valentijnsdag), dus er worden geen kerstkaarten verstuurd. De Post verkoopt overal vanaf eind november speciale Nieuwjaarskaarten waar je geen postzegel meer op hoeft te plakken, en die vast en zeker op 1 januari bezorgd worden (zoals het hoort), zolang je ze maar ten laatste op 25 december op de post doet. Om te zorgen dat de kaartjes in het hele land effectief op 1 januari bezorgd worden, huren ze op die dag in grote getale scholieren in als bezorgers.
Ikzelf heb er dit jaar 4 verstuurd, waaronder naar de HNF. Dat bleek een goede zaak, aangezien ik er van hen op 1 januari ook eentje in de bus kreeg.
Volgens de etiquette mag je, als je er 1 krijgt van mensen die jij niet gestuurd hebt of vergeten bent, er tot 15 januari nog 1 terugsturen. Dan knijpt men een oogje toe; sommige mensen sturen er wel honderden! Naar hun baas, collega's, familie, vrienden, zakenrelaties, etc. Zoals gezegd verkoopt de Post standaardkaartjes, maar mensen maken zelf vaak ook gepersonaliseerde kaarten, of laten die drukken. Vaak bevatten die dan een afbeelding van het dier waarnaar het nieuwe jaar volgens de Chinese Zodiac genoemd is; 2010 is het jaar van de tijger. Het zijn er in totaal 12; 1988 was bijvoorbeeld het jaar van de draak, 1986 ook de tijger (= 24 jaar geleden, = 2 x 12), en 1992 de aap (hihi, Max). Wat de tijger verder voorspelt voor dit jaar heb ik geen idee van, maar het is in ieder geval beter dan het jaar van het varken of de rat. Maar ach, in essentie gaat het er om wat je er zelf uithaalt, toch?