Aanvalleuh!

Dit keer een echt een onbehoorlijk lange pauze! Maar zoals elke goede student heb ik een waterdicht excuus; te weten, mijn bachelorpaper. Dit 89.613 tekens en 113 voetnoten tellende gedrocht van een scriptie is nu eindelijk af (nadat er zelfs nog geschrapt moest worden om binnen het max. aantal tekens te blijven), en dat betekent dat ik weer onder mijn steen vandaan kruip om jullie in te lichten over mijn doen en laten. Maar maak je geen zorgen; jullie hebben niks gemist, want vanwege diezelfde paper bestond mijn leven recentelijk vooral uit 'laten'.
Maar nu is hij dus af, doorgestuurd, ingebonden en ingeleverd dankzij onmisbare en fantabuleuze vriendin Amy die zich dit jaar al vaker door mij voor een karretje heeft laten spannen, en daarvoor alle mogelijke lof verdient.

Overweldigd door mijn nieuw verworven vrijheid wist ik zo snel niet waar ik moest kijken, maar mijn blik viel al snel op de tekenen van de WK-gekte die nu ook eindelijk Japan heeft bereikt. Er zijn natuurlijk de algemene dingen, zoals de mascotte van het toernooi - raar groen/geel dingetje, trouwens. Voetbal is tegenwoordig redelijk populair in Japan, zeker nu spelers als Honda bijv. in Nederland spelen. Hoewel honkbal nog steeds nationale favoriet blijft, kent voetbal sinds de laatste jaren een sterke opmars. Dat betekent niet dat men nu blaakt van zelfvertrouwen over het nationale team; mensen zijn nogal aarzelend over de kansen, en zelfs de coach is al begonnen zich in te dekken voor eventueel verlies - de oefenwedstrijden waren ook niet erg veelbelovend.
Daar speelt natuurlijk bij mee dat Nederland bij hen in de groep zit. Zo gauw iemand nu hoort waar ik vandaan kom wordt er commentaar gegeven op dit feit, aangevuld door de voorspelling dat Nederland vast wel zal winnen. Dit zal ook wel voor een deel de reden zijn dat ik al verschillende Nederland-gerelateerde dingen voorbij heb zien komen:

Zoals deze chips met "Gratin smaak" die, zoals in het kadertje onderaan staat, komt van de "in Nederland geproduceerde Edamkaas" die erin zit. Best lekker, met inderdaad een vleugje Edammer, maar vooral om zijn amusementswaarde aangeschaft. Ik ben allang blij dat de vlag en het molentje kloppen, maar waarom heeft dat jongetje een rood t-shirt aan met een 'B' erop?! Daar moeten de Rode Duivels voor iets tussen hebben gezeten...

Bewijsstuk nr. 2: Een sporttijdschrift met een speciale editie over WK-legendes uit de jaren '70 - er zijn ook andere over de jaren '80 en '90 - met zowaar Cruijff op de voorkant! Andere besproken spelers zijn Pélé, Beckenbauer, Müller en Kenhe-.. waarvan ik het einde niet kan ontcijferen. Excuses voor de eventuele spellingsfouten, maar met Katakana blijft het behelpen. Zo wordt Cruijff bijv. geschreven als Ku-ra-ie-fu. Tja, de 'ui' is moeilijk; in mijn ervaring zijn wij zo ongeveer de enigen die die klank in hun taal hebben.
Ik heb het tijdschrift niet gekocht, dus ik weet de verdere inhoud niet, maar indien gewenst kan ik wel nog een keer een kijkje nemen in de kiosk.


De wedstrijden worden hier ook allemaal uitgezonden op de publieke omroep; het tijdsverschil is gelukkig niet zo erg! Zelf heb ik hier jammergenoeg geen televisie, dus ik ben naarstig op zoek naar websites waar de wedstrijden gratis live te bekijken zijn; suggesties? Daarnaast hoop ik op z'n minst de groepswedstrijd tegen Japan bij iemand anders te kunnen kijken, hoewel dat misschien een beetje ongemakkelijk wordt als we de vloer met ze aanvegen, muhaha! ;)

In ander nieuws: ik ben als Chinese vrijwilliger geronseld voor een internationaal evenement dat door Shindai georganiseerd wordt (in werkelijkheid door Satou-sensei), en moet nu duidelijk herkenbaar (want ik ga zó op in de massa, hier!) in het evenementsgebouw gaan rondlopen, en stempeltjes uitdelen als bezoekers "goeiedag", "dankuwel" of "tot ziens" tegen me zeggen. Verder hoef ik gelukkig geen Powerpoint presentatie te geven over mijn land zoals sommige andere sloebers, maar het is wel 5 uur van je zuurverdiende zondag om zeep.
Ach ja. Alles om de reputatie van KU Leuvenstudenten hoog te houden, zeker?


Maar dat is niet de enige reden dat ik er zo (ahum) naar uitkijk; zondag betekent al sinds november een vaste afspraak met Taiko-training, en we kunnen het ons met het zicht op het Taiko-festival niet veroorloven er ook maar 1 onnodig te missen. En ik moet in juli al een zondag laten schieten omdat ik nog een derde en laatste keer bij mijn beurs-betalers in Tokyo op bezoek moet. Nu ben ik wel van plan daar nog een laatste toeristisch lang weekend van te maken (met dank aan de lesloze vrijdag), maar dat is toch wel akelig dicht bij D-Day.
Gelukkig is ons solo-gedeelte nu af, en komt het er alleen op aan die zo automatisch en snel te kunnen dat we ons kunnen concentreren op de gehele uitstraling en stoere badass-heid van ons optreden. 
Ik heb tevens nieuwe stokken gekocht; deze zijn van harder hout en dus zwaarder dan de vorige, maar zullen lang niet zo snel splinteren en kwast-gewijs splijten als degene die ik hiervoor gebruikte. Aan het gewicht wen ik wel, en ik zie het maar als extra spiertraining, haha. :) Wel geven ze me jammergenoeg meer blaren (ze zijn iets smaller), dus eventuele handcrème-reclames kan ik wel vergeten in de toekomst. Gelukkig komt het beetje hockey-eelt dat ik nog had me wel van pas.


Twee weken geleden was het de 22ste verjaardag van vriendin Pawadee uit Thailand, en dat hebben we uitgebreid gevierd. De zomer is in Japan het vuurwerkseizoen, en alles wat knalt, vonkt en rookt is vanaf eind mei overal in supermarkten verkrijgbaar. Dat is dus precies wat we die avond rond 23u langs de kant van de rivier gedaan hebben. De sterretjes die ze hier hebben zijn groter en geven meer licht, maar doen ook wel een stuk meer pijn als je een vonkje op je hand krijgt! En ja, ik spreek dus uit ervaring.
Vervolgens zijn we met de hele groep naar het studentenhuis van Don en Woo-Jin verkast, omdat het aantal mensen niet meer in Pawadee's appartementje paste; 12 man is bij ons zo de limiet. Gelukkig is de kamer van Woo-Jin een stuk groter (met een hoog plafond!!), en konden we er allemaal comfortabel in. Het hoeft nauwelijks gezegd dat ik stinkjaloers was! Daar werd het nog heel gezellig, en na met een "goeiemorgen" afscheid genomen te hebben ben ik thuis lekker van mijn zaterdag gaan genieten.


Ondanks onderbrekingen zoals verjaardagen is mijn eerder vermelde vrijheid eigenlijk maar van korte duur; ik mag me nu gaan richten op het maken van mijn eindejaarspresentatie, en dat gaat niet zonder slag of stoot. Satou-sensei doceert het vak dat ons daarbij moet helpen, en de man is zo miereneukerig als maar kan. Hij geeft lijstjes met richtlijnen (waaronder de exacte grootte en interlinie voor je notities) die voor iedereen met een beetje capaciteit tot logisch denken volstrekt onnodig zijn, en bedoelt met "kies zelf een onderwerp dat je leuk vindt" eigenlijk "kies een politiek correct onderwerp, of een onderwerp waarin Japan zeer goed uit de verf komt, en waar je op het einde semi-origineel je mening en/of oplossing voor kunt geven".
En een outline van een thema en hoofdpunten die je wil behandelen betekent dat hij eigenlijk al de hele tekst met resultaten van eventueel onderzoek wil zien, hoewel je daar nog lang niet aan toe bent in je planning.
En het allerbelangrijkste: stop zoveel mogelijk speciale effecten, pijltjes, cartoons, schema'tjes en (indien mogelijk) vuurwerk in je Powerpoint presentatie dat je voor elke slide 10 keer moet klikken en iedereen meer naar het scherm kijkt dan naar jou luistert. En als kers op de taart geeft hij iedere keer pas een week voordien de datum van de deadline van het volgende stadium.
Geïrriteerd? Ik? Welnee.
Maar zonder gekheid (daar heeft die autoritaire ploert al genoeg van), de hele manier van doen en denken van die man schiet me in het verkeerde keelgat. Jammer dat ik nog lang niet zo welbespraakt ben in het Japans als in het Nederlands, en jammer dat hier kritiek naar boven toe niet straffeloos mogelijk is. De man houdt mijn cijfer voor zijn vak (punten geven gebeurt bijna geheel subjectief) en mijn voortdurende aanwezigheid aan Shindai gegijzeld, en ik heb nu dus de unieke kans mijn geduld te oefenen. De meest effectieve kalmerende mantra is als volgt: "nog twee maanden en ik hoef je nooit meer te ziennnnnn...nog twee maanden en ik hoef je nooit meer te ziennnnnn..."
Word ik misschien toch nog Zen, hier.