Terug van weggeweest

Gelukkig Nieuwjaar, daar zijn we weer! Met een nederige buiging wil ik mij excuseren aan mijn trouwe lezertjes voor het feit dat ze meer dan een maand hebben moeten wachten op het volgende verslag. Als enige verdediging kan ik aanvoeren dat december ongemeen druk is geweest, en ik nauwelijks tijd heb gehad voor regulier huiswerk, laat staan een blog.

Dat betekent dat ik nu wel een hoop in te halen heb; eens even zien...
Allereerst wil ik de Postgoden heel hartelijk bedanken voor het verhoren van mijn gebeden en mij van een ruime hoeveelheid Sinterklaas-chocolade te voorzien. Jullie hebben echt mijn leven gered, want met Japanse chocolade is het toch maar behelpen.
Ten tweede wil ik melden dat de pannenkoeken-bak-expeditie naar volle tevredenheid verlopen is; we hebben de kosten van de ingrediënten vergoed gekregen, meer dan 60 pannenkoeken gebakken op 3 uur tijd, en na het buffet nog een kerstcadeautje gekregen (er staat nu trots een kerstmannetje in mijn boekenkast). Het koken gebeurde in 1 grote ruimte, met een kookeiland per land, en iedereen kwam eens bij elkaar koekeloeren om te zien wat de rest aan het doen was. Bij ons kwamen er zeker veel mensen kijken; naast de alom bekende Koreaanse en Chinese kookkunst kregen ze bij ons eindelijk wat nieuws te zien. Op het laatst waren er 3 meisjes, hun moeder en een ouder koppel die ons allemaal aan het 'helpen' waren. Mijn poging een pannenkoek in de lucht te keren werd met applaus begroet, en er is een aantal keer naar het recept geïnformeerd.
Misschien geen slecht idee om in Japan een Hollands pannenkoekenhuis te beginnen?
Van de kleine kinderen die aanwezig waren, waren de meeste tenminste niet bij onze buffettafel weg te slaan. Pannenkoeken met suiker zijn blijkbaar universeel. Grappige anecdote is nog dat de vriendelijke oude man die me op het einde hielp de opgerolde pannenkoeken door de helft te snijden (kwestie van ze handzamer te maken voor eetstokjes), een gerennomeerde sushi-kok bleek te zijn, die bevriend is met de organisatoren. Hij had voor de Japanse bijdrage een prachtig gepresenteerd sushi-buffet gemaakt, dat natuurlijk ook als eerste op was. Hij was oprecht geïnteresseerd in andere manieren van koken - zelfs zoiets simpels als pannenkoeken - en ik heb hem later minstens 3 keer zien langskomen met zijn bordje. Hij leek ook een beetje op Mr. Miyagi van de Karate Kid, voor mensen die de film hebben gezien. ;) Wax on, wax off!

Al bij al dus een geslaagde, zij het alternatieve, 5 december.


De volgende 2 weken waren vooral gevuld met schoolwerk, en met dingen op punt te stellen voor de vakantie; het opsturen van kerstcadeautjes en nieuwsjaarskaartjes (meer uitleg verderop), en het uittesten van een restaurant voor het aankomend bezoek van ouders en broertje. Tja, iemand moet het doen, hè.
Op vrijdag de 18e zijn Bregt en ik nog uitgenodigd geweest voor een eindejaarsfeestje (bonenkai) van de studenten en professoren Franse literatuur van Shinshu; 2 van hen gaan volgend schooljaar een uitwisselingsjaar doen in Leuven, wat de voornaamste reden was voor onze uitnodiging. Het is hier heel normaal om met je professor een pint te gaan drinken of hem uit te nodigen voor een feestje, en we hebben dus ook in een heel ongedwongen sfeer met Yamamoto-sensei en Yoshida-sensei kunnen praten. Zeker professor Yoshida kan heel goed Frans, wat we dus ook nog een beetje hebben kunnen oefenen. Grappig is dat zijn 'onze' professoren Vanoverbeke (of Dimitri-sensei) en Vande Walle ook kennen, en we hebben dan ook menig sappig verhaal gehoord.
Ook heb ik gemerkt dat ik duidelijk Frans en Japans op dezelfde plaats in mijn hersenen heb zitten, want ik had de grootste moeite om de simpelste Franse woorden te vinden omdat er steeds Japanse woorden in me opkwamen. Als ik terugkom dus eerst maar eens naar Brussel gaan, ofzo om de boel eens op te frissen.
Dat avondje is verder ook nog gezellig verlopen onder het genot van lekker eten en drinken, met opvallend genoeg een gerecht dat ontzettend leek op Gentse Waterzooi. Erg lekker om eens een keer geen rijst te krijgen, maar een gekookte aardappel! Bregt en ik hebben het ons dus goed laten smaken, wat leidde tot enige gêne toen op het einde bleek dat er niet van ons verwacht werd dat we meebetaalden. Als rechtgeaarde studenten hebben we op uitgebreide dankzeggingen na natuurlijk niet aangedrongen. ;)


De volgende dag was het voor mij eindelijk tijd om weer eens de trein naar Tokyo te nemen, waar ik dan voor het eerst in bijna 3 maanden mijn familie weer zou zien. Ik kwam als eerste in het hotel aan, en heb daar nog een boek proberen te lezen onder het wachten, wat slechts half gelukt is doordat ik het niet kon laten steeds naar de ingang te kijken. Misschien moet ik dat stukje nog eens opnieuw lezen.
De reünie met pap, mam en Max was heel fijn; niet in het minst omdat ik vanaf dat moment 10 dagen lang niet meer de meest opvallend uitziende buitenlander was - en zeker niet meer de langste, haha!
In die 10 dagen hebben we Tokyo, Matsumoto en Kyoto aangedaan, wat eigenlijk een redelijk compleet beeld geeft van Japan: hightech modern Tokyo; het 'gewone' burgerlijke Matsumoto; het klassieke tempelrijke Kyoto. Laat het gezegd zijn dat ze alledrie hun ogen uitgekeken hebben, wat vaak leidde tot komische opmerkingen zoals Max' observatie in Harajuku: "Waarom dragen alle meiden hier hooker boots?! En erop lopen kunnen ze ook niet!" Daar hebben we trouwens een genoeglijk uurtje in de Starbucks doorgebracht met gewoon maar naar buiten kijken en commentaar geven op langslopend volk. Je zou er een Visa/Mastercard reclame van kunnen maken; treinkaartje naar Harajuku: 160 yen. Chocolate Frappuccino: 420 yen. Met je broertje lachen om raar uitgedoste Japanners: priceless.

Mijn vader is ook druk in de weer geweest met zijn foto-camera, dus ik verwacht binnenkort een mooie collectie te mogen zien; aangevuld met plaatjes uit Australië (de gelukzakken!).
De 29ste zijn ze vanuit Tokyo weer vertrokken, en ik moet bekennen dat ik zoals gewoonlijk een traantje heb weggepinkt. Nu de home-stretch van 7 maanden voordat ik ze weer zie. Maar er is 1 woord dat het makkelijker zal maken: Skype. :)


Oud&Nieuw heb ik met Olga, Lilli en Bregt doorgebracht, opnieuw op (voor onze maatstaven) onorthodoxe wijze. Eerst hebben we samen spaghetti gemaakt, vervolgens een film van studio Ghibli (een oude, ik ben de naam vergeten maar het was iets met een oor) en Little Women gekeken. Ik ben geen fan van Winona Ryder, maar dit is een leuke film voor de liefhebbers van Pride&Prejudice, en ik heb een nieuwe waardering opgevat voor Gabriel Byrne, de verrassend aandoenlijk is als Duitser met wat eigenlijk klinkt als een Frans accent, hehe.
Na de films was het bijna middernacht, dus hebben we ons over de beijzelde weg naar de Boeddhistische tempel in het midden van de stad begeven. Onderweg hebben we even moeten stilhouden om te overleggen of het nu al wel of niet 1 januari was, wegens gebrek aan vuurwerk (doen ze hier niet aan) en ongelijk lopende horloges. Uiteindelijk hebben we maar een gemiddelde gepakt en elkaar met een dikke knuffel 'gelukkig nieuwjaar' gewenst.
Eenmaal bij de tempel aangekomen stond er al een grote menigte in de rij voor een nieuwjaarsgebed, dus na even te hebben rondgekeken bij de verschillende eetkraampjes zijn we vanwege de kou maar weer huiswaarts gekeerd. We zijn ook nog even in de Kaikan bij vrienden binnengevallen, en hebben daar nog zitten kletsen tot we om half 3 weer naar ons eigen huis terug zijn gegaan.
Allemaal niet echt spectaculair, maar ik merk wel dat ik compleet uit de Leuvense routine ben; ik had maar 1 biertje op, niets inspannends gedaan en het was pas 2u30, maar toch viel ik al half in slaap. Dat gaat volgend jaar allemaal weer aangewend moeten worden.... ;)


College begon pas weer op dinsdag 5 januari (afgelopen dinsdag), en de dagen daarvoor heb ik schaamteloos uitgeslapen en geluierd. Tijdens het bezoek van mijn familie zijn we ook elke dag vroeg opgestaan om zo veel mogelijk te kunnen zien, dus ik was er eerlijk gezegd wel een beetje aan toe. En het was nog slecht weer ook, dus ik heb buiten niks gemist. (oftewel: hoe dek ik mezelf goed in)

Volgende week hebben we door omstandigheden ook weer maandag en dinsdag vrij, en het is in totaal nog maar 3 weken tot het einde van het semester, dus er moeten nog snel een hoop dingen afgerond worden (waaronder 8 kanji-hoofdstukken en een presentatie), maar dat betekent ook dat we over 3 weken, 2 maanden lang vakantie hebben! De eerste week komt mijn goede vriendin Amy op bezoek, en in maart hebben Bregt, Olga en ik gepland naar Okinawa te gaan; Japans eigen witte-stranden-en-palmbomen eilandenparadijs. Het moet daar tegen die tijd alweer rond de 25 graden zijn, dus jullie begrijpen dat we daar na al dit koukleumen ontzettend naar uitkijken. Nog 2 maandjes wachten...

En nu tot slot nog even een Japans cultuurlesje: Nieuwjaarskaartjes.
Kerst is hier van nauwelijks tot geen belang (alleen commercieel en een beetje zoals Valentijnsdag), dus er worden geen kerstkaarten verstuurd. De Post verkoopt overal vanaf eind november speciale Nieuwjaarskaarten waar je geen postzegel meer op hoeft te plakken, en die vast en zeker op 1 januari bezorgd worden (zoals het hoort), zolang je ze maar ten laatste op 25 december op de post doet. Om te zorgen dat de kaartjes in het hele land effectief op 1 januari bezorgd worden, huren ze op die dag in grote getale scholieren in als bezorgers.
Ikzelf heb er dit jaar 4 verstuurd, waaronder naar de HNF. Dat bleek een goede zaak, aangezien ik er van hen op 1 januari ook eentje in de bus kreeg.
Volgens de etiquette mag je, als je er 1 krijgt van mensen die jij niet gestuurd hebt of vergeten bent, er tot 15 januari nog 1 terugsturen. Dan knijpt men een oogje toe; sommige mensen sturen er wel honderden! Naar hun baas, collega's, familie, vrienden, zakenrelaties, etc. Zoals gezegd verkoopt de Post standaardkaartjes, maar mensen maken zelf vaak ook gepersonaliseerde kaarten, of laten die drukken. Vaak bevatten die dan een afbeelding van het dier waarnaar het nieuwe jaar volgens de Chinese Zodiac genoemd is; 2010 is het jaar van de tijger. Het zijn er in totaal 12; 1988 was bijvoorbeeld het jaar van de draak, 1986 ook de tijger (= 24 jaar geleden, = 2 x 12), en 1992 de aap (hihi, Max). Wat de tijger verder voorspelt voor dit jaar heb ik geen idee van, maar het is in ieder geval beter dan het jaar van het varken of de rat. Maar ach, in essentie gaat het er om wat je er zelf uithaalt, toch?