We hebben deze afgelopen tijd ook goed gebruikt om vanalles af te ronden qua klaswerk (met o.a. een eindsprint van jewelste wat kanji betreft), en er nog een aantal activiteiten uit te persen.
Op zondag 10 januari hebben we op een klein stadsfestival ons Taiko-debuut gehad. Ik was erg nerveus, vooral omdat we, nadat we ons omgekleed hadden, nog een tijd moesten wachten. Het waren 3 kleine optredens op verschillende locaties in het centrum, en er was redelijk wat toeloop. Zeker wij 3en als blonde buitenlanders op de eerste rij trokken veel bekijks, en er kwamen zelfs een aantal fotografen speciaal op ons af om close-ups te maken. Dat gebeurt trouwens nogal consistent; het is alleen jammer dat we nooit het resultaat te zien krijgen.
De eerste keer heb ik nog wat foutjes gemaakt door de zenuwen, maar later kreeg ik er steeds meer plezier in en lette ik niet meer zo op het publiek. Koreaanse vriendin Su-Jon heeft een hele hoop foto's genomen, ziehier een voorproefje:
Van links naar rechts: Olga, Bregt en ik. Buiten beeld gevallen aan de linkerkant is Koreaanse vriend Hyon-U.
Diezelfde avond waren we opnieuw uitgenodigd door het echtpaar Ookubo, die ons eerder in November ook al eens mee uit eten hadden genomen. Bregt, Chinese vriendin Rangetsu, Vietnamese vriendin Van en ik waren van de partij, en dit keer gingen we naar een beroemd krab-restaurant, waar we een 5-gangenmenu voorgeschoteld hebben gekregen (allemaal met krab, natuurlijk). Hoewel we rustig begonnen met een patéetje (hoe spel je dat?!) en een loempia, werd dat onverwacht gevolgd door een gratin van krabhersenen. Jawel. Echt zo'n situatie waarbij je liever niet had geweten wat erin zit, ook al is het lekker.
Het hoofdgerecht was vervolgens nabe-ryouri met hele stukken krab erin. Opnieuw wil ik echt niet weten wat die grap gekost heeft, en ik was dan ook heel blij dat ik een mooi souvenir uit Nederland mee had als bedankje - heeft mijn moeder godzijdank allemaal meegebracht.
Na het eten waren we nog bij hun thuis uitgenodigd, en onze vermoedens werden bewaarheid; deze mensen hebben heel goed geboerd in hun leven. Toch komt dat niet hinderlijk tot uiting in hun gedrag - ze hebben veel, maar willen het ook graag delen met anderen (ons dus), en zorgen dat we een zo compleet mogelijke ervaring van Japan kunnen hebben.
De volgende dag hadden we rendez-vous in het park van Matsumoto-jo (het kasteel). Daar zouden we met een hele groep nogmaals Mochi gaan maken, maar deze keer op traditionele wijze met een grote houten kuip, zware hamers, en dan stampen maar. De lokale pers was erbij, en ik ben zowel geïnterviewd als gefilmd. Het filmpje (weliswaar in het Japans) is hier te vinden:Mochi-filmpje
Al bij al ook een leuke dag, en ontzettend geluk met het weer, natuurlijk. Maar dat soort klassiek wintersport-weer hebben we hier regelmatig, dankzij de bergen die de meeste regenwolken tegenhouden.
Dat was allemaal goed en wel, maar er moest ook nog gestudeerd worden! Later die week moest ik nog een hoop kanji-oefeningen doen en de tekst van mijn einde-semester-presentatie doorsturen aan de leerkracht om te laten nakijken. Ook hadden we zondag weer Taiko-training, met de opwindende ontwikkeling dat we eindelijk weer een nieuw, ambitieuzer nummer mogen leren. Gelukkig heeft Toshi-sensei (=Taiko-god) ons een dvd gegeven zodat we thuis kunnen oefenen; uit de bladmuziek alleen kan ik de ritmes echt niet halen.
De daaropvolgende week van 18 tot 24 januari is helemaal een periode van moeten-moeten-moeten geweest. Met o.a. een extra lange multi-culti-klas (wat een vreugde), 2 kanjitoetsen, 1 conversatietoets en het nog tig keer checken en oefenen van mijn presentatie en die uiteindelijk houden op vrijdag.
Die ging trouwens goed; geen verwoestende kritieken gehad. ;) Ik dacht dat ik gewoon lui was geweest om alles met zo simpel mogelijke woorden uit te leggen i.p.v. alle moeilijke termen te gebruiken, maar dat was uiteindelijk waar de leerkracht nog het meest over jubelde. Ik had wel een verklarende woordenlijst gemaakt voor mijn klasgenoten, maar die was duidelijk korter dan die van andere mensen - wat dus verrassend genoeg als een pluspunt gold, haha. Mijn onderwerp was Dejima, het eiland voor Nagasaki dat de Hollanders 200 jaar lang als enige westerlingen bewoond hebben om handel te kunnen drijven. Puur uit persoonlijke interesse gekozen, dus het had erger gekund. En de meerderheid van mijn klasgenoten kende het verhaal nog niet, dus dat was ook leuk.
Ook ben ik afgelopen week door het IC gevraagd om naar een lagere school te gaan en uitleg te geven over Nederlandse kookkunst, en daarvoor heb ik eerst een soort 'intake'-gesprek gehad met de verantwoordelijke leerkrachten van die school. Dat verliep allemaal naar wens, dus ik ga morgen aan 10-jarigen uitleggen hoe je Hollandse hutspot maakt. Godzijdank mag ik dat in het Engels doen, want het is in het kader van hun les Engels. Ook moet ik wat documentatie meebrengen over Nederland in het algemeen, omdat ze waarschijnlijk geen idee hebben waar het ligt, laat staan hoe het eruit ziet. Mijn mede-buitenlandse gasten zijn 3 Amerikanen en een Canadees, dus ze zijn zeer blij dat ik voor wat meer variatie zorg, haha. We zullen morgen wel zien hoe dat gaat!
Afgelopen weekend (23-24) was er een ijssculpturen-tentoonstelling in het park van Matsumoto-jo (handig, zo'n kasteel), en we zijn zaterdagavond met een heel convooi buitenlandse studenten een kijkje gaan nemen. We waren eigenlijk iets te vroeg, want ze gingen die nacht pas de beelden uithakken, maar dat was ook wel eens leuk om te zien. Van die mannen met bivakmutsen op en cirkelzagen kreeg ik wel even een Jason-vibe, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ook hebben we een heuse kebab-kraam gezien en als ik niet al gegeten had, had ik er zeker 1 gekocht. De andere West-Europeanen (=4 man) kwijlden met me mee, terwijl de rest niet-begrijpend toekeek. Ah, good times. ;)
Toen we een beetje uitgekeken waren op het hele gebeuren en mijn vingers en tenen zo ongeveer bevroren waren, zijn we teruggefietst naar de Kaikan en hebben er daar nog een avondje van gemaakt. Was alweer een tijdje geleden dat we dat nog gedaan hebben, dus het was wel welkom.
Daar hebben we ook nog wat nieuwe vrienden gemaakt; We zaten met z'n 7en op de kamer van Oro, een Benanees/Benaner/Benan-persoon- enfin, Afrikaan - met Pietro (de Duitse Italiaan), Bregt, Olga, ik en 2 Mongolen (ja, ik weet het, haha). Die laatste twee hebben onuitspreekbare namen, dus voor ons heten ze Tuugii en Turu. En gelachen dat we hebben! Nooit geweten dat Mongoliërs (:P) zo grappig kunnen zijn; ze zijn heel relaxt en los vergeleken bij andere Aziaten. Maar dat had ik ook wel kunnen weten, want uit de multi-culti-klas hebben we geleerd dat mensen daar wel ongetrouwd samenwonen zonder met de nek aangekeken te worden, en homoseksuelen relatief geaccepteerd worden.
Maar goed, het is nog een erg leuke (en late) avond geworden.
Daarna zondag vanzelfsprekend laat opgestaan, en wat gestudeerd voor de grammatica-toets van maandag (gisteren); de laatste van het semester. Om 15u was het weer tijd voor Taiko, waar we het tweede deel van ons nieuwe nummer hebben geleerd. Het tempo gaat echt veel sneller nu; het is 1 keer kijken, 2de keer in de lucht meespelen en de 3de keer doen. Op die manier hebben we een heel repertoire tegen de tijd dat we naar huis gaan in augustus!
Maar na 3 uur Taiko ben je best moe, dus ik was niet zo blij dat ik daarna nog naar het station op en neer moest om een treinkaartje naar Nagoya te kopen voor maandag.
Maandag had ik in de ochtend eerst de grammatica-toets, en in de vroege middag nog een leestoets voordat ik 10 minuten eerder weg moest om mijn trein naar Nagoya te halen. Ik ben namelijk gisteren naar een concert van Green Day geweest! Het voorprogramma begon om 18u, en om op tijd in het stadion te raken moest ik de trein van 14u50 hebben, dus ik had haast. Ik was in mijn eentje, want Sam had jammergenoeg geen geld, en andere liefhebbers zijn er op dit moment niet in de buurt. Maar niet getreurd, want ik heb absoluut genoten.
140 minuten non-stop muziek van album-kwaliteit of hoger (ja, hij kan echt zingen), zonder ellenlang gezever over het zoveelste goede doel (kuch, Bono, kuch). De groep had het publiek vanaf het eerste moment in zijn greep, en liet ons niet meer los tot de lichten weer aan gingen en de laatste noot van de toegift weggestorven was. En die was lang. De toegift, bedoel ik; 4 nummers waarvan 1 die 9 minuten duurt, en de gouwe ouwe Good Riddance, ook wel bekend als Time of your Life.
Om nog maar niet te spreken van dronken konijnen, supersoakers, WC-rol-schieters, T-shirtkanonnen, zingende fans, vuurwerk, ontploffingen, roze boa's en 4-jarigen op het podium.
Elke cent meer dan waard. Wat je ook zegt over Green Day, punk of nep-punk, ze weten wat hun fans willen en ze zorgen ervoor dat we het krijgen met nog een schepje er bovenop. Alle hits kwamen voorbij; niet alleen nummers van het nieuwe album maar bijv. ook van het album Dookie dat 15 jaar oud is. Mijn stoeltje viel ook heel erg mee; ik had een plek op de tribune waarvan ik dacht dat ik misschien niet zo veel zou kunnen zien, maar de hal was kleiner dan het schema had doen vermoeden, dus er was eigenlijk helemaal niets mis mee.
Klein minpuntje van het hele gebeuren was wel dat Japanners over het algemeen de teksten niet kennen, dus als de zanger dan een bepaalde lyric als antwoord verwachtte, kwam dat nogal zwak naar voren - wat helemaal in tegenstrijd was met het enthousiasme van het publiek.
Maar goed, ik ga er nu over ophouden. Maar laat het gezegd zijn dat dit een van de beste ervaringen is geweest in lange tijd. :D
Toen ik eindelijk na het concert met merchandise weer op het station stond was het al kwart voor tien, dus je begrijpt dat ik niet meer de trein naar huis heb genomen. Dat had ik voorzien, en dus heb ik ruim een maand geleden al geregeld dat ik bij iemand in Nagoya kon CouchSurfen. Dat was een Amerikaan die al een paar jaar in Japan woont en vroeger gebackpackt heeft in Europa en daar veel geCouchSurft heeft, en die nu zelf zijn appartement openstelt voor gasten.
Voordat er iemand in paniek schiet; het is allemaal hartstikke goed verlopen; CouchSurfing regel je via de website met dezelfde naam, waar je een profiel moet aanmaken met foto's en zoveel mogelijk info over jezelf. Het is een systeem van vertrouwen; je schrijft een beoordeling over mensen met wie jij een goede ervaring hebt gehad, en voor wie jij garant staat dat dat een goed persoon is. En David, de Amerikaan bij wie ik overnacht heb, heeft een hele lange waslijst aan goede beoordelingen en garanties. Ik heb dus eerst dat allemaal doorgespit en alle veiligheidsadviezen gelezen. Maar het was helemaal geen probleem: ik had zelfs een eigen kamer! Hij is me komen ophalen aan het metro-station om 22u30, we hebben nog wat YouTube-filmpjes uitgewisseld en zijn gaan slapen. Vanochtend moest hij alweer vroeg aan het werk (hij is leraar Engels), dus ik ben ook om die tijd weer vertrokken. Dat was wel even moeilijk; om 7u30 zat ik alweer op de metro naar Nagoya Centraal Station, en heb van daar om 9u de trein terug genomen naar Matsumoto, en daarin eigenlijk alleen maar geslapen.
Nu zit ik dus weer thuis achter de computer, te wachten tot ik om 16u naar de laatste multi-culti-klas mag gaan om een opstelletje te schrijven. Reken maar dat ik vanavond vroeg naar bed ga!
No comments:
Post a Comment