Over Bingo, douchebags en afval

Er is alweer meer dan een week voorbij gegaan, dus het werd weer tijd voor een (serieuze) post. De lessen zijn vorige week weer goed verlopen, afgezien van wat paniekerigheid over de Mexicaanse griep die nu ook op onze universiteit de ronde doet. We zien steeds meer mensen met mondkapjes rondlopen, hoewel die volgens de KULeuven alleen nuttig zijn als je al ziek bent en om de ziektekiemen niet verder te verspreiden. Het hoeft dus niet gezegd dat geen van ons westerse buitenlanders zo'n ding al heeft omgedaan. ;)
Vorige week vrijdag was ook eindelijk het officiële welkomstfeestje in de Kaikan; het kamercomplex voor internationale studenten. Ondanks dat wij daar niet wonen, waren we wel uitgenodigd. We hadden geen idee wat te verwachten, en omdat het om 18u30 begon hadden Bregt en ik daarvoor toch al wat gegeten. Wat bleek nu; er was voedsel en drank in overvloed! Ik had niet echt honger meer, dus heb alleen iets gegeten dat onzettend veel op appelflap lijkt, maar dan in een loempia-vorm. Echt lekker, en een vreemd bekende smaak, zo ver van huis.
Blijkbaar zijn feestjes in Japan verder toch iets anders dan bij ons, want iedereen moest een naamkaartje met land van herkomst opplakken, en werd er eerst verwacht dat we ons allemaal nog eens formeel gingen voorstellen (jikoshoukai noemen ze dat). Gelukkig was dat door het grote aantal mensen al ondoenbaar gebleken vóór onze aankomst; het is iets wat ik echt niet graag doe, en wat jammergenoeg tot in den treure herhaald wordt.
Toen iedereen de tijd had gekregen om wat te eten en te praten, gingen we - tot mijn grote verbazing - bingo spelen. Iedereen kreeg een kartonnen kaartje met uitdrukbare nummers erop, en terwijl meneer Sato de computer bediende voor de cijfers (Japanners doen niet meer aan molentjes en balletjes), was er een presentator die de cijfers omriep en de winnaars ontving, een woordje liet zeggen en ze dan verder verwees naar de prijzentafel. Taka, de Japanner van de week voordien, won een douche-handoekje met het logo van de toeristische dienst. Fantastisch. Of sugoi, zoals ze hier zeggen. Daarna werd er nog op een vreemde manier steen-schaar-papier gespeeld, en de uiteindelijke winnaar kreeg een naaimachine. Sugoi.
Tegen die tijd waren wij al een beetje uitgekeken op het hele gebeuren, en zijn hem gesmeerd. Maar het feestje zou sowieso al eindigen om 21u, dus we voelden ons er niet slecht over. Toen zijn we met z'n 6en naar de Elbow Room gegaan, die heel gezellig is, maar niet veel meer mensen dan dat kan herbergen. Vandaar de naam.

De volgende dag waren Bregt en ik precies een maand in Japan, dus zijn we die avond met Miyuki en nog 3 Japanse vriendinnen wat gaan drinken in de Irish Pub. Die dit fijne uithangbord had:

 

Zoek de fouten, zou ik zeggen! ;) Eerst was het een beetje stroef, maar toen de Japanse dames allemaal een cocktail op hadden werd het een pak gezelliger!
Eerder die dag was ik nog een rondje langs de campus gaan maken, omdat de bomen daar echt heel mooi zijn. Ik was eigenlijk precies op tijd, want daarna is het gaan regenen, en er liggen nu meer blaadjes op de grond dan er nog aan de bomen hangen. Het gaat hard hier! Het resultaat is trouwens te zien op mijn reiscorrespondentie-pagina, via de link hier rechts op mijn blog.

Zondag zijn we naar een concert van het Matsumoto Stadskoor geweest, waar het IC 4 gratis kaarten voor gekregen had. Die hebben Olga en ik meteen ingepikt, en samen met Lilli en Bregt hebben we een prachtige a-Capella versie van verscheidene Japanse en Engelse middeleeuwse liederen mogen horen, met als Bijbels voorafje het Kyrie. Het duurde ook niet al te lang, anderhalf uur in totaal, dus het bleef leuk.
Daarna zijn Lilli, Bregt en ik nog een Tai-yaki gaan eten in de stad; een karpervormige huls van pannenkoekendeeg gevuld met verscheidene ingrediënten: chocola, pudding, curry, zachte kaas, knakworst en mayo... En ze zijn versgemaakt en nog warm als je ze krijgt, mmmm... Maar goed, wij zaten dus genoeglijk met z'n 3en op een bankje te genieten, komt er een blonde vrouw naar ons toe. Ze had Bregt en mij blijkbaar horen praten, en vroeg of we Vlaams waren. Zij dus ook (nee, echt?!). Met haar toen leuk een paar minuten gepraat, tot haar man zich ermee kwam bemoeien. Als je in België Japanologie studeert, zijn er maar 2 mogelijkheden: Leuven of Gent. Toen bleek dat wij van Leuven waren en prof. VandeWalle kenden, viel hij ons zowat aan en monopoliseerde hij de hele conversatie.
Vanwege het feit dat hij er een paar controversiële boeken over gelezen had, benutte hij de daaropvolgende 10 minuten om onze kennis van de Japanse geschiedenis door het slijk te halen, de invasie van Mantsjoerije en de slachting van Nanking te verantwoorden, en ons fijntjes te laten weten dat we voor niets aan het studeren zijn omdat we toch allemaal zullen eindigen als serveerster in een Japans restaurant "om onze taal bij te houden". In the quiet words of the Virgin Mary... come again?
Zijn vrouw kon wel door de grond zakken van schaamte, en probeerde steeds een luchtiger onderwerp aan te snijden, maar het was tevergeefs. Het ergste is nog dat hij, ondanks zijn semi-intellectuele breedspraak, scheen te denken dat het feit dat een misdaad in het verleden al voorgekomen is, betekent dat diezelfde misdaad op een later tijdstip niet veroordeeld kan worden. Dat, omdat Europese landen ruim 200 jaar geleden zelf landen koloniseerden, we geen kritiek mogen leveren op het feit dat Japan zich in 1931 Mantsjoerije toeëigende. Nogal kort door de bocht, als je het mij vraagt. Maar goed, zeer vervelende vent dus, waar we ons grenzeloos over opgewonden hebben. We hadden nog het meeste medelijden met zijn vrouw; zij moet er elke dag naar luisteren. Overigens wel opvallend dat alle Japanners tot nu toe super vriendelijk zijn geweest, en de enige betweterige zeikerd die we tegenkomen is er een van (bijna) thuis. Nou vraag ik je!

Dinsdag zijn we met de les "Japanse maatschappij en Japanners" op bezoek geweest bij de afvalrecyclage-fabriek van Matsumoto. Daar hebben we eerst een filmpje gekeken en daarna een rondleiding gehad, waar ik één woord op de tien verstaan heb en waar ik een verslag van 2 pagina's over moet schrijven. In het Japans, natuurlijk, dus dat wordt een hoop opzoeken op de website van dat bedrijf en in mijn assortiment woordenboeken. Ik zit te denken aan een groot lettertype, dubbele witte regel en veel bijvoeglijke naamwoorden.
We hebben o.a. gezien waar het afval binnengebracht wordt (250 ton per dag), waar het wacht op verbranding - lijkt een beetje op Oom Dagobert zijn geld-zwembad, maar dan met afval - en waar het plastic met de hand gesorteerd wordt om te zorgen dat er geen foute zaken tussen zitten. Trouwens, nog een baan die ik zeker van mijn lijstje met toekomstmogelijkheden schrap. Niet dat ik er eigenlijk aan gedacht had het er op te zetten, maar ok. 
Alles bij elkaar best een geinig bezoekje, omdat we nu ook weten dat de warmte die de verbranding van het afval genereert, gebruikt wordt om een nabijgelegen zwembad te verwarmen. Het heeft een golfslagbad, grote glijbaan, een whirlpool en is de hele winter lekker warm, dus ik denk dat we er wel eens een kijkje zullen nemen. :)

...and now for something completely different!

Even een kort berichtje tussendoor met wat onnozele statistieken en weetjes.
Wist je dat:

- Er dit jaar 34 uitwisselingsstudenten zijn, waarvan:

• 12 Koreanen
• 10 Chinezen
• 3 Amerikanen
• 2 Thailanders (of hoe je dat ook zegt)
  
• 1 Italiaan
• 1 Duitse
• 1 Russische
• 1 Vietnamees
• 1 Mongoolse
• 1 Belgische
• 1 Nederlandse 

- Van de 24 Japanse tutors er 21 meisjes zijn?
- Er 6 verschillende afvalbakken zijn om goed te sorteren:

• Brandbaar afval (voedingsafval)
• Plastic (tenzij vuil, dan moet het in brandbaar)
• Papier (samengebonden met een touwtje)
  
• Aluminium (blikjes, etc.)
• Staal (conservenblikken)
• Tuinafval 

Daarnaast moet je ook de piepschuimbakjes van de slager en melkpakken apart inleveren bij de supermarkt.
- Japan veelvuldig gebruik maakt van de ouderwetse Nederlandse vla- en melkpakken? Het openscheuren van de tuit geeft me nog iedere keer een stoot nostalgische gevoelens. :)
- De Japanse mayonaise eveneens doet denken aan de beste Hollandse mayonaise? Heerlijk!!
- Alle winkels tot minstens 20u open zijn, en meestal ook op de hele dag op zondag? Heel handig als je plots geen brood meer hebt.
- Dat er alleen wit tosti-brood te koop is, of zoete banketbroodjes? Bruin- of volkorenbrood is onbestaande.
- Ik al wel redelijk goede pindakaas gevonden heb?
- Er gezichts-scheerapparaten speciaal voor vrouwen te koop zijn?
- De schoenmaten in inch berekend worden, maar er verder overal centimeters gebruikt worden?
- Je op de campus wel kan printen, maar hiervoor je eigen papier moet meebrengen?
- Kleren worden gewassen met koud water?
- Alles, maar dan ook alles gebruiksinstructies of -waarschuwingen heeft? Ook op de bovenkant van een Cola-blikje over hoe je het moet openmaken (trek het lipje; duw het lipje terug), en op de stang van mijn fiets (steek vooral geen paraplu tussen je spaken!).
- Bontlaarzen en winterjas blijkbaar probleemloos gecombineerd kunnen worden met hotpants?


En als toegift, een foto van het Japanse equivalent van de Smarties:

De Marble Chocolate van Meiji. Inclusief motiefje op bijna elke Marble, jawel!

Nieuwe vrienden

De tweede volledige lesweek is nu ten einde, en heeft eigenlijk als enige grote wapenfeit dat Bregt en ik ons kunststukje met de spaghetti herhaald hebben met Olga en Lilli. Verder niets bijzonders te melden, tot vrijdagavond.
Die dag gingen we eindelijk de telefoontjes van de rest ophalen, en de jongens hadden geregeld dat een Japanse student met een auto ons naar Shiojiri ging brengen. Vraag me niet hoe ze die hebben leren kennen, want ik heb geen flauw idee. Maar goed; wij om 17u afgesproken op campus, vanwaar student medicijnen Taka (zijn volledige naam is te lang) ons in zijn vette Honda zou meenemen. Een vriendin van hem, Ayaka, kwam ook mee. Ze spreken beide ontzettend goed Engels vergeleken met de gemiddelde Japanner, wat communicatie natuurlijk een stuk makkelijker maakte; ons Japans is nou ook weer niet zó vloeiend, en Sam en Jesse spreken echt nog niet veel.
Geen van ons had er aan gedacht een adres mee te nemen, dus we hebben een tijdje rondgezworven voordat we de winkel vonden. Beetje beschamend tegenover onze chauffeur, maar ik was niet degene die het meeste belang bij deze trip had, dus voelde me niet zo schuldig.
Een halfuur voor sluitingstijd waren we er dan eindelijk, en het mevrouwtje van de Softbank moet ons wel vervloekt hebben dat we haar dwongen een kwartier langer te blijven. Ten lange leste waren dan de nummers gekozen, email-adressen aangevraagd, en de rekening betaald. In de tussentijd heb ik vooral met Ayaka en Taka gekletst, en heb belangrijke dingen geleerd zoals de favoriete boy band-zanger van Ayaka's moeder, en dat Taka gek is van rugby.

Verder hadden onze Japanse begeleiders blijkbaar niets te zoeken in Shiojiri, en om het verspillen van hun tijd een beetje goed te maken hebben we hun die avond op eten getrakteerd. Zij wisten een zaak met een 'buffet à volonté', en daar hebben we ons op anderhalf uur tijd te barsten gegeten en volop gekletst. Als je ze eenmaal aan het praten krijgt zijn Japanners verrassend gezellige babbelaars.
Na het uitwisselen van alle telefoonnummers (nieuwe en minder nieuwe) heeft Taka ons terug naar de universiteit gebracht - waar hij vlakbij woont - en hebben we ontdekt dat Ayaka's appartement op een steenworp van het onze ligt. Bregt en ik hebben met haar al een toekomstige afspraak om eens stevig te gaan dansen - iets wat zij ook goed kan waarderen.
Bij beiden hebben we trouwens een staande uitnodiging om te bellen als we vrij zijn en iets willen gaan doen; maakt niet uit wat. Dat hoor je wel vaker, maar zij schijnen het echt te menen! :)

Als dit nog niet genoeg was, zijn we gisteren op de bus naar Norikura in gesprek geraakt met een ouder Japans koppel. Norikura ligt bij Kamikochi in de buurt (waar we vorige week zijn gaan hiken), en heeft een beroemde waterval die we gingen bekijken. Foto's zijn opnieuw te vinden in mijn webalbum, via mijn blog. Na dit tochtje door de natuur kregen we nog een traditionele Japanse maaltijd, en kregen we de kans om een bad te nemen in een heuse Onsen; een Japanse hete bron. De zwavelgeur kwam je tegemoet en het water was troebel, maar wat wordt je huid er zacht van...! En dat allemaal voor maar 1000 yen (zo'n 7,5 euro). Dat zie ik ze in België nog niet na doen.
Maar goed, dat koppel. Die waren zeer geïnteresseerd in ons buitenlandse tiepjes, en hebben ons uiteindelijk die avond getrakteerd op een onvoorstelbare hoeveelheid eten. Het gaat hier om Bregt, mezelf, en 2 Chinese meisjes; Rangetsu en Cho (die namen zijn slechts benaderingen, de echte uitspraak is beremoeilijk te onthouden). Vooraf kregen we 2 soorten salade, gevolgd door 2 monsterplateaus met sushi, en 2 borden yakitori (kipspiesjes). Toen nog een grote kom miso-soep, en een gefrituurde oester. Dus ja, nu heb ik eindelijk ook oester gegeten. Om nog maar niet te spreken van de drank die ze ons wilden aansmeren, haha. Wij keken elkaar allemaal aan van: "O mijn god, nog meer?!", en die mensen bleven maar zeggen: "Eet maar, eet maar lekker!"
Ik durf niet te raden hoeveel de rekening uiteindelijk bedroeg, maar die zal niet mals zijn geweest. Maar ook deze mensen waren ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd, en hun Japans bijzonder goed te verstaan. Al 22 jaar zijn ze als gastfamilie aangesloten bij een organisatie, en krijgen ze regelmatig buitenlandse studenten te logeren. Ze zijn trots op hun land, maar op zo'n manier dat het uitnodigend overkomt, en dat ze willen dat je het meeste uit je ervaringen haalt, en vooral van alles geniet. 
De mevrouw heeft ons ook nog officieel bij hun thuis uitgenodigd, wat hier een redelijke big deal is. Allemaal om ons uit de 'oppervlakkige', algemene vakantiesfeer te halen, en ons de cultuur van gewone Japanse mensen te laten meemaken. Dat we na het eten diep gebogen hebben in dankbaarheid hoeft nauwelijks gezegd te worden.


En zo is het al bijna iedere keer gegaan als we nieuwe mensen ontmoeten. Nog nooit heb ik zo vaak telefoonnummers uitgewisseld met de belofte om vooral te bellen als ik een probleem heb of me verveel, en nog nooit zijn mensen zo enthousiast geweest om iemand te ontmoeten uit zo'n klein snertlandje als Nederland. Je zou van minder een opgeblazen ego krijgen.
Ook is me verzekerd dat hoewel Japanners heel verlegen zijn en daardoor op het eerste gezicht ongeïnteresseerd overkomen, ze toch erg nieuwsgierig zijn en staan te trappelen om je vanalles uit te leggen als je ze de kans geeft. Ondanks wat scepsis van mijn kant is dat tot nu toe redelijk accuraat gebleken.
Als dat zo doorgaat heb ik geen minuut meer voor mezelf! ;)

Over excursies en voedsel

Na de typhoon die geen typhoon was, was de laatste lesdag van deze week redelijk rustig. Het laatste lesuur van de dag was "Japan in Azië", wat blijkbaar niemand anders interessant vindt, want Bregt en ik waren de enigen die kwamen opdagen. Dat resulteerde in het verplaatsen van de les naar het kantoor van de docente, mevrouw Yon, alwaar we onder het genot van groene thee en een stukje cake gekletst hebben over de ontwikkelingen in het Japanse onderwijs na WWII, en onderwijs in het algemeen.
Dit is het dichtst dat ik bij privé-les in de buurt kan komen, dus voor het komende semester neem ik dit vak zeker in mijn rooster op. Dat moet ik morgen ter goedkeuring aan mijn advisor voorleggen, meneer Akahane.
Die avond hebben Bregt en ik spaghetti gemaakt; die was verrassend lekker, met gehakt en 6 soorten groenten in de saus en een ruime hoeveelheid smeltkaas. Heerlijk, na al die rijst en sojasaus.

Zaterdag was de eerste dag van het Soba-festival hier in Matsumoto, wat tot vandaag gehouden werd in de tuinen van het Kasteel van Matsumoto. Samen met Bregt, Sam en 2 klasgenoten van mij ben ik er zaterdagmiddag heen geweest, en natuurlijk hebben we een kommetje soba geproeft - ambachtelijke boekweitnoedels die de trots zijn van de regio. Gelukkig zat het weer mee, en hebben we een gouden dag gehad.
's Avonds hebben Bregt, Jesse, Sam en ik de spaghetti-saus opgemaakt - we hadden veel te veel - door een dikke boterham te roosteren, er een flinke schep saus op te doen en af te werken met kaas. Opnieuw, zeer smakelijk. De jongens hadden voor het dessert gezorgd, en we hebben dus nog een tijd zitten praten onder het genot van een ijsje. :)
Tijdens de voorbereiding ben ik in een zeldzaam moment van gratie tegen het metalen hendeltje van de brievenbus gelopen, wat een grote blauwe plek/schaafwond en een scheur in mijn spijkerbroek tot gevolg had. Ik heb alle mogelijke soorten pilletjes mee, maar geen ontsmettingsmiddel of pleisters. Gelukkig had Sam die wel, en die heeft hij me samen met zijn naai-setje diezelfde avond nog geleend. De volgende ochtend heb ik, met verrassend degelijk resultaat, mijn broek zelf weer genaaid. Je ziet er niks van!
Nou ja, bijna. :) Hij houdt het in ieder geval wel uit totdat ik een nieuwe spijkerbroek vind.


Zondag moesten Bregt en ik alweer vroeg op, want we hadden ons opgegeven voor een uitstapje naar het natuurgebied Kamikochi, dat op 2 uur autorijden richting de bergen van Matsumoto afligt. Met zo'n 20 andere internationale studenten en 3 Japanse studentes als begeleidsters zijn we om 9u15 op weg gegaan. Eenmaal boven bleek het frisser te zijn dan gedacht. Gelukkig hadden we een sjaal mee, en hebben Bregt en ik in de souvenirwinkel een fijne warme muts gekocht (zie foto's!). Daarna was het tijd om samen met Olga, die ook mee was naar het soba-festival, te beginnen aan onze 5 km-lange tocht door de natuur en langs bruggen, meertjes, etc. tot we in een grote lus weer terugbelandden bij de bussen-standplaats. Al met al hebben we er zo'n 3 uur over gedaan, maar allemachtig wat was het daar mooi!
Sommige bomen waren al flink aan het verkleuren, en gaven daarmee wat meer variatie aan het alomtegenwoordige groen. Dat leverde bijzonder mooie plaatjes op:

Doordat we steeds overal bleven staan om foto's te maken, moesten we het laatste stuk in hoog tempo afleggen om nog op tijd te komen voor de bus terug naar huis. Toen hadden we het in ieder geval al niet koud meer!

Op weg naar huis stonden we opnieuw in de file, en tegen de tijd dat ik de voordeur weer achter me dichttrok was het 9u 's avonds - we waren precies 12 uur in de weer geweest.

Omdat ik terplekke warm geluncht had, heb ik 's avonds nog slechts een boterham gegeten. Had eerlijk gezegd ook geen puf meer om nog helemaal te gaan koken.

Vandaag hadden we het plan om met zijn vieren naar het naburige stadje Shiojiri te gaan om eindelijk telefoontjes te kopen voor de andere 3 (ik had de allerlaatste PrePaid telefoon van Softbank in Matsumoto), maar toen we daar eerst heen lieten bellen bleek dat ze daar ook uitverkocht waren. Gelukkig komen er donderdag welgeteld 3 binnen in de Softbank-winkel in Shiojiri, dus die zijn meteen voor ons gereserveerd. Vrijdag gaan we er na de les meteen heen, en dan heeft de rest ook eindelijk een communicatie-middel.

Een abonnement is namelijk voor minstens 2 jaar, met een vaste kost per maand. En omdat wij maar 1 jaar blijven, moeten we voor vertrek een afkoopsom van 10 000 yen betalen. Mooi niet, dachten wij. Maar blijkbaar waren we niet de enigen, want de vraag naar PrePaid-gsm's is beduidend hoger dan het aanbod.

Wij dus niet naar Shiojiri. Maar het was heel mooi weer, en dus hebben we nog een tijd aan de rivieroever gezeten en een beetje geleerd voor school. Je zou bijna vergeten dat we morgen weer gewoon les hebben, met al die belevenissen.

Vanavond hebben Bregt en ik voor het eerst Japanse curry met rijst gemaakt, die ondanks wat giswerk heel goed is uitgepakt. Volgende keer iets meer kip erin en iets meer curry, en dan is ie perfect. Heb nog nooit zo vaak, zulke complete maaltijden gekookt. Met zijn tweeën is het echt een stuk leuker om te doen. De curry van vanavond duurde - met voorbereiding inbegrepen - zo'n dik uur om klaar te maken; dat zie ik mezelf nog niet helemaal in mijn eentje doen, eerlijk gezegd.

We zijn allebei niet van die keukenprinsessen, maar met onze gecombineerde kennis komt er toch nog best veel eetbaars uit. Deze maand koken we bij Bregt op de kamer, en volgende maand bij mij. Kwestie van de gas-, water- en electriciteitsrekening wat evenwichtiger te verdelen.

De eerste rekeningen heb ik trouwens al gekregen, en omdat ik geen idee heb wat ik er mee moet doen om ze te betalen, neem ik ze morgen mee naar het IC; die zullen me wel kunnen helpen. :P

Typhoon?! Waar?!

Gisteravond zaten we met z'n vieren in Sam's kamer te eten (mmm, improvisatie-stoofpot!), toen we achtereenvolgens 2 keer gestoord werden. Eerst door onze Chinese huisgenoot Ri-Ken die telefoon had gehad, en ons kwam zeggen dat er de volgende dag geen les zou zijn vanwege de "gigantische typhoon" die onze kant op kwam, en dat we onder geen beding onze kamer uit mochten. 10 minuten later kwam mevrouw Okae van het Int. Center ons precies hetzelfde vertellen, gewapend met dit pamflet:

(foto geript van Sam)

Zegt genoeg, vonden wij ook, en dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben nog op internet opgezocht wat er nu juist verwacht werd, en dat zag er serieus genoeg uit dat we het thuisfront maar even gebeld hebben. Wisten wij veel of het in het nieuws zou komen of niet. We zouden in ieder geval vandaag geen les hebben, dus dat was al mooi meegenomen.

Na alles van het balkon af- en de fietsen binnen gehaald te hebben, ben ik gaan slapen; niet wetend wat nu eigenlijk te verwachten. 's Nachts heeft het wel hard geregend, maar toen ik dat 's ochtends nog steeds dacht te horen en mijn gordijnen open deed, bleek het slechts de rivier te zijn. Die is weliswaar flink in omvang en snelheid gegroeid, maar niet echt te vergelijken met een wervelstorm, natuurlijk.

Nog een internet-inspectie heeft aangetoond dat hoewel de kuststreek en Tokyo zwaar weer hebben gehad, de storm naar het noorden is afgebogen en dus niet bij ons langs is geweest.

Sterker nog, we hebben de hele dag een stralend blauwe lucht en zon gehad. Zo veranderlijk kan het weer dus zijn.

Natuurlijk is het een opluchting dat er niks verwoest is enzo, maar aan de andere kant hebben Bregt en ik als Europeanen (de jongens hebben ervaring met tornado's) geen idee hoe zoiets er uitziet en voelt en is het best een beetje jammer dat we nog niets wijzer zijn geworden. Ik was tenminste toch wel nieuwsgierig!

Maar goed, een storm in een glas water dus. Maar ik mag niet klagen, want ik heb voor het eerst in 2,5 week weer eens een dag in mijn eigen gezelschap doorgebracht, en dat was toch wel even nodig. :) Nu zijn de batterijen weer opgeladen voor morgen, en kan ik er weer tegenaan!

Morgen hebben we nog les, en dan 3 dagen vrij (maandag is Nationale Sportdag), die waarschijnlijk gevuld gaan worden met dagtripjes, dus er zullen nadien weer wat foto's verschijnen, denk ik.

Voor de mensen die het nog niet gezien hebben, je kunt nu vanaf mijn blog doorklikken naar mijn foto-albums; ik ben niet van plan om iedere keer Facebook vol te spammen. ;)

Tot de volgende!

 

Vuur!

Donderdag ben ik uit bed geraakt (uiteraard!), en heb ik de eerste lessen gehad. Die vielen goed mee, aangezien ik dit semester in de 'gemiddelde' klas ben gezet: ik heb de kennis wel, maar die vertoont nogal wat gaatjes en het doel van dit semester is om de basis een stuk steviger te maken. In april krijgen we dan weer een plaatsingstest die ons opnieuw gaat indelen.

Vrijdag verstreek op vergelijkbare wijze, en was dus voor jullie niet bijster interessant. De klasgenoten zijn allemaal redelijk vriendelijk - vooral een Duits meisje. 
Zaterdag was een stuk leuker, want Bregt en ik hebben die dag een fiets gekocht! Het oorspronkelijke plan was om naar een tweedehands-fietsenwinkel te gaan, maar die bevond zich niet op de plaats die ons gewezen was. Na de hele stad in de rondte te hebben gelopen om een degelijke maar goedkope fiets te vinden, zijn we uiteindelijk maar terug gegaan naar het Katakura Mall en hebben we er daar 1 gekocht. Het is een lichtblauwe fiets geworden, met stereotiep Japans mandje. :) Het is de grootste maat die ze hadden, met het zadel zo hoog als het maar kan gaan - en nog komen mijn knieën tot mijn oksels als ik trap en moet ik tussendoor af en toe eens mijn benen strekken om mijn knieschijven terug op hun plaats te laten knakken. Maar dat kan me allemaal niets schelen: ik heb vervoer en zoef al die scharrelende Japannertjes fluitend voorbij.
Nu alleen nog onthouden dat ik links moet rijden.

Zaterdagavond was er een matsuri, een religieus/cultureel festival, aan de noordzijde van de stad. Dat plaatsje heet Asama en is beroemd voor zijn onsen, oftewel hete natuurbronnen om in te baden. Bij deze matsuri werden er hoge, cilindervormige strobalen langs een stijgende weg in processie naar de ingang van het Shinto-heiligdom gebracht. Beneden werden de toppen van de cilinders in brand gestoken, en verschillende teams droegen of sleepten ze dan naar boven. Wij liepen ook langzaam mee, en vanaf een bepaald punt mochten Jesse en Sam zelfs meehelpen bij het slepen van de strobaal.
Tussendoor werden er steeds pauzes ingelast, waarvan door de deelnemers gretig gebruik werd gemaakt om toeschouwers zwart te maken met roet. Eerst waren ze een beetje verlegen tegenover ons, maar 3 uur later liepen we allemaal met potzwarte gezichten rond.
De sfeer was echt fantastisch; iedereen was uitgelaten en vrolijk, en men was ontzettend vriendelijk en blij dat wij buitenlanders ook interesse toonden. We hebben allemaal een hoop foto's gemaakt, die we onderling nog moeten uitwisselen.

Tot de ochtend voor de matsuri is het heel regenachtig geweest (stelletje gelukzakken!), en ik heb ondervonden dat mijn schoenen bij de neus niet waterdicht zijn, en ze afgeven op mijn sokken. Mijn schoenen zijn rood.
1 paar sokken is al verruïneerd, dus werd het tijd om nieuwe schoenen te kopen. Dat hebben Bregt en ik op zondag gedaan, in het winkelcentrumpje in het station.
De damesschoenmaat gaat in Japan maar tot 39, en aangezien ik een maat 41 heb werden het dus noodzakelijkerwijs sneakers. In de eerste winkel bleef die man maar grote, lompe, zwarte gympen aandragen, en hoewel ik me heb neergelegd bij het feit dat ik een mannenmaat nodig heb betekent dat niet dat ik dan maar helemaal overboord ga.
Wij dus naar een andere winkel, waar zowel Bregt als ik een paar schoenen gevonden heb. De mijne zijn wit met bruin en zijn veel makkelijker aan te trekken dan de vorige, dus ik mag niet klagen. En dat voor max. 40 euro! Dus ja Max, mijn volgende 'mooie vieze gympies' zijn in de maak. ;)

Die avond (gisteren) zijn Bregt en ik nog met 3 Chinese meisjes naar de Mosburger geweest; een soort Japanse McDonalds met ontiegelijk veel beter vlees en verrassend goeie frietjes. Een van die meisjes was nog een beginner in Japans maar sprak wel verbazend goed Engels, dus de communicatie vlotte wel.
Vandaag hadden we opnieuw les, en heb ik een gesprekje gehad met meneer Sato, de academisch verantwoordelijke voor de buitenlandse studenten. Hij zei ook dat ik misschien het beste in de gemiddelde groep kon blijven, maar dat ik daarnaast uit 3 culturele bijvakken mag kiezen. Morgenochtend zijn de eerste 2, dus ik ga zeker een kijkje nemen voor ik beslis. Ook hebben we blijkbaar volgende week maandag alweer vrij, dus dat is dan weer mooi meegenomen.


Verder heb ik vandaag voor het eerst getracht de was te doen. Allereerst heb ik de kanji op de knoppen ontcijferd, en vervolgens gezocht waar ik in Godsnaam het wasmiddel in moet doen. Toen dacht ik dat alles onder controle was, maar ik had buiten de afvoer van het waswater gerekend. Blijkbaar is het de bedoeling dat dat gewoon in een goot en putje van ons balkon loopt, maar bij mij begon het te overstromen en kwam het water akelig dichtbij. Na de eerste wassing en centrifuge heb ik hem dan maar snel uitgezet, uit angst dat het een hele kledderboel zou worden.
Nadere inspectie wees uit dat mijn putje helemaal verstopt is (met o.a. een dood insect van 5 cm lang), en dat ik dat blijkbaar ook zelf moet opknappen. Gelukkig zijn mijn kleren toch schoon en hangen ze nu fijn aan de waslijn op mijn balkon. De sokken zijn helaas niet schoon geworden.
Maar aan de andere kant, ik hoef me dit weekend alweer niet te vervelen...


PS: Die waterkoker? Gekocht in de Watahan voor 15 euro. :P

Druk, druk, druk

Intussen zijn we 5 dagen verder en ben ik in het bezit van een bankkaart, mobieltje, ziektekosten- en pensioensverzekering(?!) en... een waterkoker! :D Mijn verblijfsvergunning moet ik binnen 2 weken gaan ophalen aan het gemeentehuis.
Godzijdank was mijn tutor, Miyuki, mee bij de aanschaf van dat alles (behalve de waterkoker), want ik heb me zelden een groter stuk onbenul gevoeld. Al die bureaucratische mumbo-jumbo... blij dat ik er vanaf ben.
Tot ik alles weer opnieuw mag doen wanneer ik volgend jaar vertrek.

Dat heeft zich dus allemaal afgelopen dinsdag afgespeeld, en woensdag was ik vooral bijzonder blij dat ik een gsm had. Die dag moest ik namelijk op een hol en een draf op en neer naar Tokyo om mijn neus eens te laten zien aan de mensen die mijn exorbitante levensstijl het komende jaar gaan financieren; de Heiwa-Nakajima Foundation (HNF). Dat betekende dus heen en terug 2,5u met de trein, en in Tokyo zelf met de metro. Gewapend met reisinfo en een kaartje ging ik 's ochtends om 6u30 vrolijk op weg, om me in Tokyo een uur voor mijn afspraak te realiseren dat ik op het verkeerde metro-station was. Blijkbaar zijn 'Roppongi' en 'Roppongi 1ste chome' verschillende stations. Die een halfuur stappen bij elkaar vandaan liggen.
Na een mini-meltdown herinnerde ik me dat ik uit voorzorg een email van de HNF in mijn gsm had gezet - en jawel hoor - het adres stond er bij. Ik dus het schermpje van mijn gsm laten lezen aan een taxi-chauffeur, die me vervolgens prachtig op tijd voor de deur afleverde en zorgde dat ik weer perfectly cool was voor de confrontatie op de 33ste verdieping (fantastisch, die liften, trouwens).
Het hielp ook wel dat de Japanse student die net terug was uit Iran en ook moest komen, wèl te laat kwam doordat hij zich vergist had. Score! :P


Bij de HNF bleken de mensen uiteindelijk supervriendelijk te zijn, en het vrouwtje waarmee ik al meer gemaild heb heeft me stap voor stap uitgelegd wat ik komend jaar moet doen om mijn beurs te mogen ontvangen. Dat blijkt verrassend weinig te zijn in het licht van wat ik krijg; in februari en augustus nog eens langs komen, elk kwartaal een rapportje schrijven en nu een stukje schrijven om in hun bedrijfspublicatie te zetten. Een kind kan de was doen.
Na die uitleg heb ik nog met de hele afdeling (ong. 10 mensen) en de Japanse student geluncht met sushi, en geluisterd naar de grijsharige baas die uitgebreid verhaalde over o.a. Anton Geesink en 'Dimitri-sensei'. ;)

Na het eten werden er nog een hoop foto's genomen voor het nageslacht, en omdat er toen al zo'n 3 uur zoet gebracht waren werd het tijd om op te stappen.

Over het algemeen was het bezoek aangenaam, maar ik moet wel toegeven dat de treinreis naar huis een stuk relaxter was dan de heenweg.


Die avond ben ik nog wat gaan eten met Bregt, Jesse, Sam, Miyuki, Hiroko en Daniel - die elkaar (behalve Bregt, natuurlijk) op een bizarre manier allemaal kennen van de Oklahoma State University. Hiroko is daar samen met Miyuki op uitwisseling geweest, Daniel heeft daar ook gestudeerd en werkt nu als leraar Engels in een stadje vlakbij Matsumoto. Zo zie je maar weer; kleine wereld.
Na het eten, dat as usual weer veel te veel was (wat kunnen die Japanners een voedsel verstouwen! O_o;), zijn Bregt, Miyuki, Hiroko en ik nog wat gaan drinken in de U2; een populaire cocktailbar. De mannen hadden 'slaap nodig' of zoiets vreemds, en gingen niet mee.
We hebben er nog even voor gestaan om een melk-en-bananenlikeur-cocktail te proberen, maar zagen er toch maar wijselijk vanaf - de volgende dag zou de eerste lesdag zijn.
Om middernacht ben ik in bed geploft, waar ik dankzij mijn (voor Japanse maatstaven) saaie Passoa-jusd'O meteen als een blok in slaap viel.


in de volgende aflevering: komt Suzan op tijd in de les? Zijn haar klasgenoten leuk? Verdrinkt ze in huiswerk - Japanstyle? Maar nog het meest belangrijk: hoe komt ze aan die waterkoker?!
Stay tuned for...the S-Files!