Afgelopen weekend uitgebreid de lay-out van mijn blog ge-restyled, en ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben met het resultaat: voor het verkrijgen van mooie foto's met beperkte copyright is Flickr mijn nieuwe beste vriend.
De laatste 3 weken zijn nu ingezet, en we werken hard aan alle opdrachten die we hebben. Meevaller is dat onze docenten van de tijdschriften-optie eindelijk inzien dat we - ten opzichte van de andere opties - onevenredig veel werk hebben. Eens te meer omdat we een week geleden plots met nog een opdracht opgezadeld zijn: een micro-magazine maken. Hetgeen inhoudt dat we in kleine groepjes een tijdschrift-concept uitdenken, 32 pagina's bladvulling uitplannen, en de voorpagina, inhoudspagina en 6 voorbeeldpagina's echt maken; kopij, redactie, design en al. Op zich een leuke opdracht, ware het niet dat die nog bovenop de rest kwam. Gelukkig hebben ze nu ingezien dat dat een beetje te gortig werd, en mogen we in de plaats de wekelijkse Inter.Cardiff artikeltjes vanaf nu laten vallen. Ook mogen we een uitgebreid feature-artikel dat we nog te doen hadden, incorporeren in het micro-magazine. Dat scheelt alweer in het verzamelen van kopij.
We hadden dit laatste knelpunt zelf via de klasverantwoordelijke naar voren gebracht, en kregen hiervoor zelfs een compliment dat we het zo volwassen aangepakt hadden! De docenten zijn hier echt nog de kwaadste niet, alleen soms een beetje enthousiast en geneigd onze capaciteiten qua werk te overschatten.
Als team voor het micro-magazine hebben we gewoon het groepje behouden dat we voor Inter.Cardiff hadden, wat voor mij heel gunstig is. We zijn met z'n 3en: Alex (Brits), Cassie (Chinees) en ik. Beide zijn echt goed (Cassie is een van de uitblinkers), en we hebben redelijk snel een idee voor een tijdschrift uit de grond gestampt gekregen. We doen een literatuur-magazine, maar op zo'n manier dat we klassieke literatuur met nieuwe mixen, en met het streven literatuur toegankelijk te maken voor iedereen. Verder gaat het niet alleen over boeken of lezen zelf, maar ook over de wereld eromheen en alles wat er mee te maken heeft. Voel ik me dus als een vis in het water bij, net als Alex die zijn bachelor in Engelse literatuur heeft gedaan. Cassie moesten we wat meer overtuigen, maar toen we genoeg ideeën voor artikels hadden geopperd ging ook zij overstag. Hoewel ik dat natuurlijk wijt aan mijn feilloze overredingskracht en tomeloze charme.
In ander nieuws, wil ik van deze gelegenheid even gebruik maken om te vieren dat er al ruim een week 's nachts geen brandalarm meer is afgegaan (afkloppen!). Dat is de afgelopen weken namelijk steeds hetzelfde liedje geweest; altijd op de momenten dat het je het minst uitkomt, en soms zelfs twee keer per nacht.
De brandoefeningen zelf waren na de eerste paar weken al voorbij, daarna ging het gewoon om een stel nozems dat midden in de nacht zin kreeg in spek met eieren en daarbij te veel rookontwikkeling veroorzaakten. Helaas zijn die vermaledijde dingen zó gevoelig afgesteld dat stoom van een waterkoker die te dichtbij staat ze al doet afgaan. Hetgeen dus resulteert in de verplichte evacuatie van alle 150 bewoners naar het pleintje via een smal trappenhuis, wat betekent dat zielepoten zoals ik die op de 4de verdieping wonen, net pas beneden zijn als het sein 'vals alarm' wordt gegeven en we dus rechtsomkeert kunnen maken.
Je zou de verantwoordelijke halfdronken onbenullen om minder willen opknopen; dat pleintje is tegenwoordig behoorlijk koud! Om maar nog te zwijgen van het onvermogen om daarna weer in slaap te komen door de adrenaline-shock die nog nazindert. Probeer dan maar eens om 7u op te staan om nog even een artikeltje af te schrijven.
Verder is de periode van relatieve rust in onze flat jammergenoeg weer voorbij; de vakantievierders uit Dubai en Pakistan zijn weer teruggekeerd naar ons nederige stulpje, en de stilzwijgende ergernissen laten zich dan ook weer flink voelen. Als tegenaanval heb ik het advies opgevolgd van Canadese vriendin Ashley: de hele keuken met post-its volhangen met 'vriendelijke' tips voor een beter huishouden.
Niet dat ikzelf van nature zo'n kraakheldere schoonmaakneuroot ben, maar ik weet graag zeker dat ik niet zomaar ergens salmonella, legionella, of welke andere -ella dan ook van kan oplopen. Als ik het zelf vuilmaak weet ik hoe het komt, en als ik nu soms een pan uit de kast trek en kantel, loopt het ding gewoon over van de olie. Dus óf olie ingedaan en toen toch niet mee gekookt en teruggezet (gatver), óf men heeft echt totaal geen notie van afwassen. De rilling laat zich voelen.
U begrijpt dat ik mijn persoonlijke keukenspullen angstvallig apart houd, teneinde geen risico te lopen op voedselvergiftiging omdat deze of gene de combinatie afwasmiddel+sponsje niet begrepen heeft.
Ten laatste nog een leuker nieuwtje om de boel wat uit het slop te halen: Ons 1ste frisbee herenteam is afgelopen weekend kampioen geworden in de 2de divisie van de nationale universitaire competitie. Dat wordt komende woensdag uitgebreid gevierd in onze volgende social, voor mij nu al de opsteker van de week. Volgende week hebben we dan nog het kerstfeestje van de opleiding, en het kerstetentje van de frisbeeclub. Maar daarover later meer.
P.S.: eind van de week blijkbaar eindelijk sneeuw in de Alpen! Gelukkig maar; ik begon al bang te worden.
Monday, 28 November 2011
Monday, 21 November 2011
Highs and lows (maar voornamelijk highs)
Voor velen zal het waarschijnlijk een luxeprobleem zijn, maar voor mij is het momenteel wel degelijk erg onhandig. Ik heb namelijk niet echt een eigen accent. Als ik met Britten spreek klink ik meer Brits, en als ik met Amerikanen of (zwaar geaccentueerde) buitenlanders spreek klink ik meer Amerikaans. Nu lijkt dat misschien geen probleem - en misschien zelfs nogal handig - maar wacht maar eens tot je met beide soorten mensen tegelijk in gesprek bent. Vreemde blikken zijn dan niet ongewoon, hoewel ik ze tot nu toe heb kunnen overtuigen dat ik het niet expres doe.
Aan de andere kant zorgt het wel voor wat inwendig gegniffel ten aanzien van de frustratie van de niet nader genoemde (want Google translate!), ietwat nuffige klasgenote die na 3 jaar Britse universiteit haar sterke accent nog altijd niet kwijt is.
Maar goed, het ego is weer genoeg gestreeld (al heb ik dat soms wel nodig). Verder verkeren we hier in algehele paniek nu we ons allemaal recentelijk gerealiseerd hebben dat er nog maar 4 weken te gaan zijn voor de Kerstvakantie, en daarvoor de belangrijkste deadlines van het semester. Jawel, 19 december is D-Day voor maar liefst 3 opdrachten, die ons nu al in rep en roer hebben gebracht. Voor de Analytical Feature moesten we namelijk 2 weken geleden een outline (plan van aanpak) indienen, en daarvoor hebben we vandaag net te horen gekregen dat er 17 mensen een onvoldoende hebben, en dat er morgen tijdens het extra college spijkers met koppen zullen worden geslagen. De 17 gezakten zouden vanavond per email bericht krijgen, met het bevel een afspraak te maken met de betreffende docent.
Yours truly heeft nog geen email gehad, en is dus niet bij de ongelukkigen. Alweer een reden voor een vreugdedansje, na o.a. het vinden van iets wat lijkt op Japanse online kranten-databanken voor mijn thesis en een goed cijfer voor het laatste Inter.Cardiff artikel.
Gregynog was succesvol, in de zin dat ik meer klasgenoten heb leren kennen, vrienden heb kunnen maken en 3 dagen niet heb hoeven koken. Qua thesis heb ik niet veel nieuws gehoord of bedacht; ik had het globale plan al langer in mijn hoofd en heb eigenlijk alleen bevestiging gehad dat het een interessant idee is. Hoewel hij wel wat verbaasd/teleurgesteld klonk toen ik zei dat ik niet voor louter onderzoek een retourtje naar Japan kon boeken (mocht ik willen!). Dat schijnt voor de 'beste' thesissen namelijk wel de norm te zijn: onderzoeksreisjes naar exotische landen. Voor mij valt dat jammergenoeg niet binnen mijn budget, en ben ik dus zielsgelukkig met het internet, dat nu mijn thesis mogelijk maakt. Daarbij, als ik er het geld voor had zou onderzoek wel het laatste zijn wat ik in Japan zou doen!
Ondanks de algehele stress en het vooruitzicht weer hele dagen in de bieb te vertoeven hebben we er toch nog wat leuke dingetjes tussen kunnen proppen - die mede de vertraging van dit blog-bericht verklaren (hehe).
Op zondag 13 november was er namelijk nog een frisbee-toernooi in Nottingham, dit keer een exclusief damestoernooi met als doel opnieuw om de beginners wat toernooi-ervaring te geven. Het was een heel gezellig toernooi om te doen; samenspelen met jongens is heel leuk, maar er heerst dan toch een meer fanatieke, testosteron-geladen sfeer. Het voelt dan een stuk onvergeeflijker om fouten te maken, wat wel wat aan de spanning toevoegt.
Misschien dat dat deze keer echt het verschil heeft gemaakt, want mijn team (van de twee die we mee hadden) eindigde als 3de van de 16! Echt een heel goed resultaat.
Het team was een mix van ervaren spelers en beginners, die iedere keer evenredig op het veld moesten zijn. Heb dus best veel gespeeld, en we konden echt merken dat ons niveau omhoog ging naarmate de in totaal 7 wedstrijdjes vorderden. Nadat we de laatste wedstrijd nipt hadden gewonnen brak er in ons echt zo'n ongelofelijk gevoel van victorie uit, dat is niet te beschrijven. We hebben er hard voor gebikkeld, en laten zien dat de nieuwe speelsters van dit jaar ook van zich kunnen laten spreken.
Als persoonlijke kers op de taart was er nog mijn verkiezing als meest waardevolle beginner, met een medaille op de koop toe. Toen was de dag voor mij helemaal geslaagd. Ik weet dat ik hoogstwaarschijnlijk na dit jaar niet meer de kans zal hebben om te spelen, en ik ben dus ontzettend blij met althans dit aandenken te hebben.
Na afloop tuimelden we allemaal weer terug het busje in (alle 14) voor de 3-uurlange tocht terug naar Cardiff. Erg gezellig allemaal, met schuldgevoelvrije frietjes-pitstop onderweg.
Dat eten ze hier trouwens overgoten met azijn. Oftewel, hoe vermoord ik mijn heerlijke, goudgele aardappelstaafjes van genot. Ik ben veel meer voorstander van het bestrooien met zachtjes smeltende kaas. Om nom nom!
Deze frisbee-prestatie van formaat moest natuurlijk uitgebreid besproken en gevierd worden, wat we afgelopen woensdag op de twee-wekelijkse social gedaan hebben. Het thema was 'alles behalve kleding', wat resulteerde in een hoop plastic zak-creaties. Ikzelf ben niet zo creatief-met-vuilniszak (laat staan met kurk), en had dus een goedkoop kersttafelkleed gekocht in de Lidl. Paar veiligheidsspelden erbij - die waren nog het moeilijkst te vinden - en klaar is kees. Hieronder ziet u een voorbeeld van wat er zoal was:
Met als uitschieter de zeer verrassende post-it man. Er liep ook nog iemand rond met een zooi geniette speelkaarten, die hij naarmate de avond vorderde steeds meer kwijtraakte. Door mijn kwistig gebruik van veiligheidsspelden bleef alles echter wel goed zitten, en heb ik een zeer aangename avond gehad. Godzijdank de volgende dag wel pas om 12u les. ;-)
Toch, ondanks alle plezier, begin ik enigszins uit te zien naar de Kerstvakantie. Niet alleen omdat de deadlines dan achter de rug zijn, maar ook omdat ik even een tijdje niks anders wil doen dan snowboarden! Angstvallig houd ik al dagen de sneeuwberichten van Flumserberg in de gaten, hopend op een paar centimetertjes hier en daar. Tot nog toe geen succes, en aangezien het al half november is geweest ben ik stilaan een sneeuwdans aan het overwegen.
Alles is in ieder geval beter dan de regen die hier de scepter zwaait. Het lijkt wel alsof alles al weken grijs is; denk dat ik nu toch echt heb kennisgemaakt met het 'echte' Welshe weer. Geef mij maar strakblauw, koud, en zon!
Ten laatste een update qua cultuur waar ik heden nogal door geobsedeerd ben: gesproken poëzie, of 'slam' poëzie. Wat kennissen van me doen hieraan (gedichten die puur geschreven zijn om voor te dragen, en soms begeleid worden door muziek), en het kan echt heel mooi zijn. Voor de Engelskundigen onder jullie, dit is een artikel dat ik erover geschreven heb, met een filmpje als voorbeeld. Echt fantastisch, en kan zowel serieus als komisch zijn.
Verder heb ik momenteel een nieuwe favoriete artiest: Ed Sheeran. Hier al helemaal populair (beetje een Engelstalige Milow, voor de kenners), en blijkbaar stilaan op het vasteland ook al. Mijn huidig veruit favoriete nummer is One Night; kan dat nu echt op repeat laten spelen.
En als aller-allerlaatste moet ik nu reeds mijn miserabele nederlaag erkennen: voor NaNoWriMo heb ik tussen alle bedrijven door niet eens 1 complete pagina volgeschreven gekregen. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar en ik heb eigenlijk wel duizend andere dingen te typen op dit moment.
Ik verberg mijn gezicht dus in de allerdiepste schaamte, zwaai de witte vlag, en beloof beterschap voor volgend jaar.
Aan de andere kant zorgt het wel voor wat inwendig gegniffel ten aanzien van de frustratie van de niet nader genoemde (want Google translate!), ietwat nuffige klasgenote die na 3 jaar Britse universiteit haar sterke accent nog altijd niet kwijt is.
Maar goed, het ego is weer genoeg gestreeld (al heb ik dat soms wel nodig). Verder verkeren we hier in algehele paniek nu we ons allemaal recentelijk gerealiseerd hebben dat er nog maar 4 weken te gaan zijn voor de Kerstvakantie, en daarvoor de belangrijkste deadlines van het semester. Jawel, 19 december is D-Day voor maar liefst 3 opdrachten, die ons nu al in rep en roer hebben gebracht. Voor de Analytical Feature moesten we namelijk 2 weken geleden een outline (plan van aanpak) indienen, en daarvoor hebben we vandaag net te horen gekregen dat er 17 mensen een onvoldoende hebben, en dat er morgen tijdens het extra college spijkers met koppen zullen worden geslagen. De 17 gezakten zouden vanavond per email bericht krijgen, met het bevel een afspraak te maken met de betreffende docent.
Yours truly heeft nog geen email gehad, en is dus niet bij de ongelukkigen. Alweer een reden voor een vreugdedansje, na o.a. het vinden van iets wat lijkt op Japanse online kranten-databanken voor mijn thesis en een goed cijfer voor het laatste Inter.Cardiff artikel.
Gregynog was succesvol, in de zin dat ik meer klasgenoten heb leren kennen, vrienden heb kunnen maken en 3 dagen niet heb hoeven koken. Qua thesis heb ik niet veel nieuws gehoord of bedacht; ik had het globale plan al langer in mijn hoofd en heb eigenlijk alleen bevestiging gehad dat het een interessant idee is. Hoewel hij wel wat verbaasd/teleurgesteld klonk toen ik zei dat ik niet voor louter onderzoek een retourtje naar Japan kon boeken (mocht ik willen!). Dat schijnt voor de 'beste' thesissen namelijk wel de norm te zijn: onderzoeksreisjes naar exotische landen. Voor mij valt dat jammergenoeg niet binnen mijn budget, en ben ik dus zielsgelukkig met het internet, dat nu mijn thesis mogelijk maakt. Daarbij, als ik er het geld voor had zou onderzoek wel het laatste zijn wat ik in Japan zou doen!
Ondanks de algehele stress en het vooruitzicht weer hele dagen in de bieb te vertoeven hebben we er toch nog wat leuke dingetjes tussen kunnen proppen - die mede de vertraging van dit blog-bericht verklaren (hehe).
Op zondag 13 november was er namelijk nog een frisbee-toernooi in Nottingham, dit keer een exclusief damestoernooi met als doel opnieuw om de beginners wat toernooi-ervaring te geven. Het was een heel gezellig toernooi om te doen; samenspelen met jongens is heel leuk, maar er heerst dan toch een meer fanatieke, testosteron-geladen sfeer. Het voelt dan een stuk onvergeeflijker om fouten te maken, wat wel wat aan de spanning toevoegt.
Misschien dat dat deze keer echt het verschil heeft gemaakt, want mijn team (van de twee die we mee hadden) eindigde als 3de van de 16! Echt een heel goed resultaat.
Het team was een mix van ervaren spelers en beginners, die iedere keer evenredig op het veld moesten zijn. Heb dus best veel gespeeld, en we konden echt merken dat ons niveau omhoog ging naarmate de in totaal 7 wedstrijdjes vorderden. Nadat we de laatste wedstrijd nipt hadden gewonnen brak er in ons echt zo'n ongelofelijk gevoel van victorie uit, dat is niet te beschrijven. We hebben er hard voor gebikkeld, en laten zien dat de nieuwe speelsters van dit jaar ook van zich kunnen laten spreken.
 |
| Ons 1ste team: Heather, Amy (Cripps), Jen, Megan, Carys, Sioned, Esther, Suzan |
Na afloop tuimelden we allemaal weer terug het busje in (alle 14) voor de 3-uurlange tocht terug naar Cardiff. Erg gezellig allemaal, met schuldgevoelvrije frietjes-pitstop onderweg.
Dat eten ze hier trouwens overgoten met azijn. Oftewel, hoe vermoord ik mijn heerlijke, goudgele aardappelstaafjes van genot. Ik ben veel meer voorstander van het bestrooien met zachtjes smeltende kaas. Om nom nom!
Deze frisbee-prestatie van formaat moest natuurlijk uitgebreid besproken en gevierd worden, wat we afgelopen woensdag op de twee-wekelijkse social gedaan hebben. Het thema was 'alles behalve kleding', wat resulteerde in een hoop plastic zak-creaties. Ikzelf ben niet zo creatief-met-vuilniszak (laat staan met kurk), en had dus een goedkoop kersttafelkleed gekocht in de Lidl. Paar veiligheidsspelden erbij - die waren nog het moeilijkst te vinden - en klaar is kees. Hieronder ziet u een voorbeeld van wat er zoal was:
 |
| vlnr: Dan, Hailey, Tim, Suzan, Rhys, Heather, Alec, Becky |
Toch, ondanks alle plezier, begin ik enigszins uit te zien naar de Kerstvakantie. Niet alleen omdat de deadlines dan achter de rug zijn, maar ook omdat ik even een tijdje niks anders wil doen dan snowboarden! Angstvallig houd ik al dagen de sneeuwberichten van Flumserberg in de gaten, hopend op een paar centimetertjes hier en daar. Tot nog toe geen succes, en aangezien het al half november is geweest ben ik stilaan een sneeuwdans aan het overwegen.
Alles is in ieder geval beter dan de regen die hier de scepter zwaait. Het lijkt wel alsof alles al weken grijs is; denk dat ik nu toch echt heb kennisgemaakt met het 'echte' Welshe weer. Geef mij maar strakblauw, koud, en zon!
Ten laatste een update qua cultuur waar ik heden nogal door geobsedeerd ben: gesproken poëzie, of 'slam' poëzie. Wat kennissen van me doen hieraan (gedichten die puur geschreven zijn om voor te dragen, en soms begeleid worden door muziek), en het kan echt heel mooi zijn. Voor de Engelskundigen onder jullie, dit is een artikel dat ik erover geschreven heb, met een filmpje als voorbeeld. Echt fantastisch, en kan zowel serieus als komisch zijn.
Verder heb ik momenteel een nieuwe favoriete artiest: Ed Sheeran. Hier al helemaal populair (beetje een Engelstalige Milow, voor de kenners), en blijkbaar stilaan op het vasteland ook al. Mijn huidig veruit favoriete nummer is One Night; kan dat nu echt op repeat laten spelen.
En als aller-allerlaatste moet ik nu reeds mijn miserabele nederlaag erkennen: voor NaNoWriMo heb ik tussen alle bedrijven door niet eens 1 complete pagina volgeschreven gekregen. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar en ik heb eigenlijk wel duizend andere dingen te typen op dit moment.
Ik verberg mijn gezicht dus in de allerdiepste schaamte, zwaai de witte vlag, en beloof beterschap voor volgend jaar.
Monday, 31 October 2011
Halloween horror, horror winter?
Halloween is tot nu toe gelukkig rustig gebleven, afgezien van een bijna-dood-ervaring teweeggebracht door een enthousiaste flatgenoot met zombiekostuum. Maar zolang ikzelf niet boven mijn bed begin te zweven neem ik die adrenaline-shock wel voor lief.
Sinds vorige week hebben we hier een periode van stortregen gehad, afgewisseld met zomers mooi weer, dus ik heb nog steeds niet echt een idee van wat nu precies echt 'Welsh' weer is. Er zijn ook tegenstrijdige berichten op dat gebied: sommige mensen zeggen dat het cliché-matige, Britse beeld van druilerige regen en grijze lucht even zeer klopt voor Wales (en Cardiff), en anderen zeggen juist dat Cardiff relatief veel zonuren heeft vergeleken bij de rest van het land.
Wat mij op dit moment het meest interesseert is de voorspelling van verschillende Europese meteorologische diensten dat er een 'horrorwinter' aankomt: Extreem koud, 3 maanden sneeuw, etc. Persoonlijk zou ik dat nog wel zien zitten: liever sneeuw en koude, knalbauwe luchten dan grijs en druilerig en depri. Maar dat kan ook te maken hebben met de hoop die ik heb op een fijne kerstvakantie dit jaar.
We hebben in mijn studie namelijk geen examens; alleen essays en andere schriftelijke opdrachten, waarvan de deadline voor de kerstvakantie valt. In januari, wanneer andere mensen dan een reeks examens hebben, wordt van ons slechts verwacht dat we ons 3 weken lang inlezen in academische literatuur voor onze thesis. In essentie houdt dit dus in dat ik me 2 weken lang zonder schuldgevoel mag overgeven aan snowboarden, feestelijkheden, en algemeen niet-productief-zijn. Ik heb mijn ticket al geboekt.
Over thesis gesproken, morgen vertrekken we met de hele groep (om en nabij de 70 man + docenten) naar Gregynog, een landgoed ooit in een erfenis aan de universiteit gegeven, en nu gebruikt als conferentiecentrum. Daar blijven we drie dagen om te brainstormen over het onderwerp van onze thesis en de verschillende vormen, methodes en bronnen die we kunnen gebruiken. Naar aanleiding daarvan worden er dan promotors toegewezen en kunnen we na terugkomst echt concreet aan de slag.
Dit alles zal natuurlijk gepaard gaan met hele gezellige avondactiviteiten zoals een quiz en andere spelletjes om ons tot één grote, blije vriendenclub te smeden. Oh joy.
Het zal natuurlijk best leuk worden - ik heb tenminste al 3 goede kamergenootjes - maar ik zal zeker op woensdag een beetje zitten tandenknarsen.
Op woensdag vindt namelijk de ontgroening/doop/initiatie van de frisbeeclub plaats, gevolgd door een avond uit met de hele groep. Mensen hebben ook al gezegd dat ik het researchtripje moet overslaan en gewoon moet komen, maar dat zit er natuurlijk niet in. Daarvoor staan mijn prioriteiten te veel in verantwoordelijke volgorde, zoals het een Masterstudent natuurlijk betaamt (yeugh).
Je kunt het natuurlijk ook zien als het perfecte excuus om onder iets potentieel vernederends uit te komen - hoewel frisbeemensen lang niet zo hardcore zijn als bijv. voetbal of rugby. Maar het ergste is na een paar uurtjes weer over, en daarna heb je een band met iedereen die op dat moment met jou in hetzelfde schuitje zat. Beetje 'gedeelde smart is halve smart', zeg maar. En de leuke afsluiter, samen uitgaan, is na al dat afzien natuurlijk de kers op de taart.
En dat ga ik nu dus allemaal missen. Kan er niet over uit wat een slechte timing dit is. Natuurlijk zullen er nog andere feestjes komen, en over een paar weken zal het zo erg niet lijken. Maar op dit moment is het gewoon heel vervelend, en aangezien dit mijn blog is mag ik er zoveel tijd aan spenderen als ik wil.
Maar voordat ik helemaal machtsdronken word, ga ik maar beter over op een ander onderwerp, hoewel dat ook niet geheel nieuw is:
NaNoWriMo! Tegen beter weten in probeer ik het dit jaar opnieuw, ondanks de grote hoeveelheden schrijfopdrachten die ik dit semester nog te doen heb. Het succes van afgelopen jaar heeft me blijkbaar een beetje roekeloos gemaakt, en het verhaal was toen na 50.000 woorden nog niet af, dus hier zijn we weer.
Alhoewel, op dit moment mag ik dan van plan zijn om het verhaal verder te zetten, maar wie weet waar het zal eindigen? Dat is een van de grootste charmes van dit evenement, en voor mij ook de voornaamste reden dat ik nu alweer voor de vierde keer mee ga doen, en hopelijk voor de derde keer zal winnen. Wens me succes!
Sinds vorige week hebben we hier een periode van stortregen gehad, afgewisseld met zomers mooi weer, dus ik heb nog steeds niet echt een idee van wat nu precies echt 'Welsh' weer is. Er zijn ook tegenstrijdige berichten op dat gebied: sommige mensen zeggen dat het cliché-matige, Britse beeld van druilerige regen en grijze lucht even zeer klopt voor Wales (en Cardiff), en anderen zeggen juist dat Cardiff relatief veel zonuren heeft vergeleken bij de rest van het land.
Wat mij op dit moment het meest interesseert is de voorspelling van verschillende Europese meteorologische diensten dat er een 'horrorwinter' aankomt: Extreem koud, 3 maanden sneeuw, etc. Persoonlijk zou ik dat nog wel zien zitten: liever sneeuw en koude, knalbauwe luchten dan grijs en druilerig en depri. Maar dat kan ook te maken hebben met de hoop die ik heb op een fijne kerstvakantie dit jaar.
We hebben in mijn studie namelijk geen examens; alleen essays en andere schriftelijke opdrachten, waarvan de deadline voor de kerstvakantie valt. In januari, wanneer andere mensen dan een reeks examens hebben, wordt van ons slechts verwacht dat we ons 3 weken lang inlezen in academische literatuur voor onze thesis. In essentie houdt dit dus in dat ik me 2 weken lang zonder schuldgevoel mag overgeven aan snowboarden, feestelijkheden, en algemeen niet-productief-zijn. Ik heb mijn ticket al geboekt.
Over thesis gesproken, morgen vertrekken we met de hele groep (om en nabij de 70 man + docenten) naar Gregynog, een landgoed ooit in een erfenis aan de universiteit gegeven, en nu gebruikt als conferentiecentrum. Daar blijven we drie dagen om te brainstormen over het onderwerp van onze thesis en de verschillende vormen, methodes en bronnen die we kunnen gebruiken. Naar aanleiding daarvan worden er dan promotors toegewezen en kunnen we na terugkomst echt concreet aan de slag.
Dit alles zal natuurlijk gepaard gaan met hele gezellige avondactiviteiten zoals een quiz en andere spelletjes om ons tot één grote, blije vriendenclub te smeden. Oh joy.
Het zal natuurlijk best leuk worden - ik heb tenminste al 3 goede kamergenootjes - maar ik zal zeker op woensdag een beetje zitten tandenknarsen.
Op woensdag vindt namelijk de ontgroening/doop/initiatie van de frisbeeclub plaats, gevolgd door een avond uit met de hele groep. Mensen hebben ook al gezegd dat ik het researchtripje moet overslaan en gewoon moet komen, maar dat zit er natuurlijk niet in. Daarvoor staan mijn prioriteiten te veel in verantwoordelijke volgorde, zoals het een Masterstudent natuurlijk betaamt (yeugh).
Je kunt het natuurlijk ook zien als het perfecte excuus om onder iets potentieel vernederends uit te komen - hoewel frisbeemensen lang niet zo hardcore zijn als bijv. voetbal of rugby. Maar het ergste is na een paar uurtjes weer over, en daarna heb je een band met iedereen die op dat moment met jou in hetzelfde schuitje zat. Beetje 'gedeelde smart is halve smart', zeg maar. En de leuke afsluiter, samen uitgaan, is na al dat afzien natuurlijk de kers op de taart.
En dat ga ik nu dus allemaal missen. Kan er niet over uit wat een slechte timing dit is. Natuurlijk zullen er nog andere feestjes komen, en over een paar weken zal het zo erg niet lijken. Maar op dit moment is het gewoon heel vervelend, en aangezien dit mijn blog is mag ik er zoveel tijd aan spenderen als ik wil.
Maar voordat ik helemaal machtsdronken word, ga ik maar beter over op een ander onderwerp, hoewel dat ook niet geheel nieuw is:
Alhoewel, op dit moment mag ik dan van plan zijn om het verhaal verder te zetten, maar wie weet waar het zal eindigen? Dat is een van de grootste charmes van dit evenement, en voor mij ook de voornaamste reden dat ik nu alweer voor de vierde keer mee ga doen, en hopelijk voor de derde keer zal winnen. Wens me succes!
Tuesday, 25 October 2011
Freshers, Frisbees en Fchinezen
Voor mijn gevoel is het pas een week geleden dat ik nog geblogd heb, maar de datumlijn is onverbiddelijk: 3 weken geleden is het al. Om die reden ga ik dus ook niet alle koeien chronologisch uit de sloot halen, want dat zou ontegenzeglijk saai zijn. Over dus naar de belangrijkste agendapunten van de afgelopen weken.
Het lesprogramma begint nu aardig op stoom te komen, in de zin dat we nu al 2 stuks van de wekelijkse artikeltjes hebben geproduceerd, en bezig zijn aan de derde. Ergens aan de rechterkant onder mijn niet-gephotoshopte zelf is een nieuwe link verschenen; indien de trouwe lezer daar op klikt komt hij bij het online tijdschrift dat onze 16-koppige groep van de Tijdschriften-stroming bijhoudt. Daarbij moet wel vermeld worden dat de artikeltjes in het Engels zijn; een van de consequenties van een Engelstalige studie aan te vatten, helaas.
Nu we zo een paar weken bezig zijn, begin ik wat gevoel te krijgen voor hoe het niveau hier een beetje zit - natuurlijk het meest bij mijn Tijdschriftmaatjes - en merk ik dat ik me niet zo erg zorgen hoef te maken (voor het gemak vergeten we even dat ik dit eigenlijk al wel wist, maar goed). Bij de introducties leken de verwachtingen erg hooggespannen te zijn, maar in de praktijk lijken de docenten een stuk minder veeleisend en intimiderend dan verwacht. Je kunt bij ieder van hen aankloppen als je ergens meer hulp bij nodig hebt, en ik heb al verschillende relatief domme vragen horen stellen zonder dat dat resoluut afgestraft werd middels publieke vernedering.
Duidelijk is wel dat sommige culturele verschillen in de groep voor wat wrevel over en weer kunnen zorgen; er zijn al een aantal onbedoeld botte opmerkingen gevallen (ook tegen docenten), en de aula uitlopen om even een telefoontje aan te nemen lijkt onder een bepaalde groep als normaal te worden beschouwd. Tja. Dat krijg je in een groep met 18 nationaliteiten.
Meest sensationele incident was de Chinese student die na herhaaldelijke waarschuwingen toch te laat kwam, en na verzocht te zijn de zaal te verlaten koppig bleef staan. Uiteindelijk moest er bijna de beveiliging bij geroepen worden voor de jongen vertrok. Na een goed gesprek mocht hij overigens de volgende dag gewoon weer terugkomen, maar de schrik zit er bij deze dus goed in. Persoonlijk vind ik dat maar goed ook; niets is irritanter dan mensen die een kwartier te laat binnen komen stampen als de les toch maar een uur duurt.
Aan de niet-academische kant zijn er ook ontwikkelingen geweest: frisbee is nog steeds heel leuk (zij het met wisselende prestaties van uw lieftallige blogster), en ik ben op 15 en 16 oktober zowaar mee geweest naar een toernooi in Plymouth. Niet veel wedstrijden gewonnen met No Frills 1, maar wel bakken aan ervaring opgedaan in de gezellige, sportieve sfeer die bijna uniek aan frisbee gebonden lijkt te zijn.
Indien dit nog niet uit bovenstaande tekst op te maken was: ik ben een schaamteloze bekeerling. Het is een heel relaxte sport, en omdat het gewoonlijk pas op de universiteit opgepikt wordt, is het helemaal niet vreemd dat mensen van onze leeftijd nog een beginnersniveau hebben. Daarnaast hoef je er geen duur materiaal voor aan te schaffen, wat mij natuurlijk als muziek in de oren klinkt: anders moet ik volgend jaar dat ook nog mee naar huis slepen (ik maak me nu al geen illusies meer dat ik het volgend jaar red met maar 1 koffer). De enige aanschaf die ik heb moeten doen is een paar voetbalschoenen - maak dat nog eens mee! - voor 20 Pond, omdat we ook op gewoon gras spelen en dan glijd je ontzettend uit op gewone sportschoenen.
Jammergenoeg laat mijn schoolwerk niet toe om naast 3 keer in de week trainen ook nog naar elk toernooi mee te gaan, maar dat mag de pret niet drukken; ik heb na Plymouth en de andere kroegavonden die georganiseerd zijn al echt het gevoel dat ik de meeste mensen ken, en dat ik een goede groep heb gekozen om me bij aan te sluiten. Om nog maar te zwijgen van al het lange manvolk dat er rondloopt, muhaha!
Ahum, dan maar door naar de andere hobby. Met de fotografieclub hebben we afgelopen zaterdagochtend een praktische workshop gehad in landschaps- en architectonische fotografie. Daarvoor zijn we naar de baai van Cardiff gegaan; een moderner, pas gebouwd gedeelte van de stad met veel restaurants, winkeltjes en moderne artistiekerigheden. Perfecte plek dus om wat hoogstaande plaatjes te schieten. Na anderhalf uur bikkelen zijn dit degene waar ik het meest blij mee ben:
Best netjes, al zeg ik het zelf! Het was heel leuk om eens de tijd te hebben om langer naar bepaalde dingen te kijken, en er mogelijke foto's in te zien. Ik ben zeker van plan om hier mee door te gaan, en misschien in de toekomst iets minder typisch 'toeristische' foto's te maken als de gelegenheid zich aanbiedt.
En dan nu het moment waar jullie allemaal op gewacht hebben: Britse eerstejaars. Laten we zeggen dat ik veel zelfverzekerder ben geworden over wat ik aan kan trekken sinds ik heb gezien wat hier allemaal rondloopt. De mode is kort en strak, ongeacht lichaamstype. Daar hoef ik verder geen tekeningetje bij te maken, hoop ik. Op zich niks mis mee - als je maar happy bent - maar 's avonds laat verzandt het jammer genoeg regelmatig in ongewenste visuele traktaties.
Ook was ik tijdens de introductieweken (eerste 2 weken van het jaar) zeer blij dat ik niet in het naburige Talybont Zuid-complex woon; het leek overdag wel een uitgestorven vuilnisbelt, en 's nachts leek het wel een sport om te zien wiens stereo-installatie de andere kon overstemmen. Ik zit in Talybont Court, waar het meest internationale en Masterstudenten wonen, en waar het dus een stuk kalmer en (het mag gezegd) gezapiger is.
Het hoeft nauwelijks vermeld te worden dat ik me door bovenstaande taferelen en mijn eigen reactie daarop stokoud voel. Ik moet echt oppassen voor te veel afkeurende "de jeugd van tegenwoordig.." en "In mijnen tijd.."-gevoelens, want zo oud ben eigenlijk toch nog niet. Gelukkig is onze laatst aangekomen flatgenoot al 26, en ben ik dus niet de senior van het stel.
Dat brengt me op het onderwerp van onze flat. Het samenwonen gaat tot nu toe redelijk harmonieus, buiten een "wie heeft mijn melk opgedronken?!"-incident en het gebrek aan huishoudelijk savoir-faire van voornoemde flatgenoot. We zijn al eens met z'n vijven gaan bowlen en eten, en hebben gisteren een discussie gehad over religie; best interessant tussen een atheïst, en katholieke en een islamiet. Ook is men ervan overtuigd dat het in ons gebouw spookt, en ondanks mijn sceptische natuur hoor ik regelmatig vreemde geluiden 's nachts. Ik hoop dat het daarbij blijft, zeker met Halloween in het verschiet!
Het lesprogramma begint nu aardig op stoom te komen, in de zin dat we nu al 2 stuks van de wekelijkse artikeltjes hebben geproduceerd, en bezig zijn aan de derde. Ergens aan de rechterkant onder mijn niet-gephotoshopte zelf is een nieuwe link verschenen; indien de trouwe lezer daar op klikt komt hij bij het online tijdschrift dat onze 16-koppige groep van de Tijdschriften-stroming bijhoudt. Daarbij moet wel vermeld worden dat de artikeltjes in het Engels zijn; een van de consequenties van een Engelstalige studie aan te vatten, helaas.
Nu we zo een paar weken bezig zijn, begin ik wat gevoel te krijgen voor hoe het niveau hier een beetje zit - natuurlijk het meest bij mijn Tijdschriftmaatjes - en merk ik dat ik me niet zo erg zorgen hoef te maken (voor het gemak vergeten we even dat ik dit eigenlijk al wel wist, maar goed). Bij de introducties leken de verwachtingen erg hooggespannen te zijn, maar in de praktijk lijken de docenten een stuk minder veeleisend en intimiderend dan verwacht. Je kunt bij ieder van hen aankloppen als je ergens meer hulp bij nodig hebt, en ik heb al verschillende relatief domme vragen horen stellen zonder dat dat resoluut afgestraft werd middels publieke vernedering.
Duidelijk is wel dat sommige culturele verschillen in de groep voor wat wrevel over en weer kunnen zorgen; er zijn al een aantal onbedoeld botte opmerkingen gevallen (ook tegen docenten), en de aula uitlopen om even een telefoontje aan te nemen lijkt onder een bepaalde groep als normaal te worden beschouwd. Tja. Dat krijg je in een groep met 18 nationaliteiten.
Meest sensationele incident was de Chinese student die na herhaaldelijke waarschuwingen toch te laat kwam, en na verzocht te zijn de zaal te verlaten koppig bleef staan. Uiteindelijk moest er bijna de beveiliging bij geroepen worden voor de jongen vertrok. Na een goed gesprek mocht hij overigens de volgende dag gewoon weer terugkomen, maar de schrik zit er bij deze dus goed in. Persoonlijk vind ik dat maar goed ook; niets is irritanter dan mensen die een kwartier te laat binnen komen stampen als de les toch maar een uur duurt.
Aan de niet-academische kant zijn er ook ontwikkelingen geweest: frisbee is nog steeds heel leuk (zij het met wisselende prestaties van uw lieftallige blogster), en ik ben op 15 en 16 oktober zowaar mee geweest naar een toernooi in Plymouth. Niet veel wedstrijden gewonnen met No Frills 1, maar wel bakken aan ervaring opgedaan in de gezellige, sportieve sfeer die bijna uniek aan frisbee gebonden lijkt te zijn.
Indien dit nog niet uit bovenstaande tekst op te maken was: ik ben een schaamteloze bekeerling. Het is een heel relaxte sport, en omdat het gewoonlijk pas op de universiteit opgepikt wordt, is het helemaal niet vreemd dat mensen van onze leeftijd nog een beginnersniveau hebben. Daarnaast hoef je er geen duur materiaal voor aan te schaffen, wat mij natuurlijk als muziek in de oren klinkt: anders moet ik volgend jaar dat ook nog mee naar huis slepen (ik maak me nu al geen illusies meer dat ik het volgend jaar red met maar 1 koffer). De enige aanschaf die ik heb moeten doen is een paar voetbalschoenen - maak dat nog eens mee! - voor 20 Pond, omdat we ook op gewoon gras spelen en dan glijd je ontzettend uit op gewone sportschoenen.
Jammergenoeg laat mijn schoolwerk niet toe om naast 3 keer in de week trainen ook nog naar elk toernooi mee te gaan, maar dat mag de pret niet drukken; ik heb na Plymouth en de andere kroegavonden die georganiseerd zijn al echt het gevoel dat ik de meeste mensen ken, en dat ik een goede groep heb gekozen om me bij aan te sluiten. Om nog maar te zwijgen van al het lange manvolk dat er rondloopt, muhaha!
Ahum, dan maar door naar de andere hobby. Met de fotografieclub hebben we afgelopen zaterdagochtend een praktische workshop gehad in landschaps- en architectonische fotografie. Daarvoor zijn we naar de baai van Cardiff gegaan; een moderner, pas gebouwd gedeelte van de stad met veel restaurants, winkeltjes en moderne artistiekerigheden. Perfecte plek dus om wat hoogstaande plaatjes te schieten. Na anderhalf uur bikkelen zijn dit degene waar ik het meest blij mee ben:
En dan nu het moment waar jullie allemaal op gewacht hebben: Britse eerstejaars. Laten we zeggen dat ik veel zelfverzekerder ben geworden over wat ik aan kan trekken sinds ik heb gezien wat hier allemaal rondloopt. De mode is kort en strak, ongeacht lichaamstype. Daar hoef ik verder geen tekeningetje bij te maken, hoop ik. Op zich niks mis mee - als je maar happy bent - maar 's avonds laat verzandt het jammer genoeg regelmatig in ongewenste visuele traktaties.
Ook was ik tijdens de introductieweken (eerste 2 weken van het jaar) zeer blij dat ik niet in het naburige Talybont Zuid-complex woon; het leek overdag wel een uitgestorven vuilnisbelt, en 's nachts leek het wel een sport om te zien wiens stereo-installatie de andere kon overstemmen. Ik zit in Talybont Court, waar het meest internationale en Masterstudenten wonen, en waar het dus een stuk kalmer en (het mag gezegd) gezapiger is.
Het hoeft nauwelijks vermeld te worden dat ik me door bovenstaande taferelen en mijn eigen reactie daarop stokoud voel. Ik moet echt oppassen voor te veel afkeurende "de jeugd van tegenwoordig.." en "In mijnen tijd.."-gevoelens, want zo oud ben eigenlijk toch nog niet. Gelukkig is onze laatst aangekomen flatgenoot al 26, en ben ik dus niet de senior van het stel.
Dat brengt me op het onderwerp van onze flat. Het samenwonen gaat tot nu toe redelijk harmonieus, buiten een "wie heeft mijn melk opgedronken?!"-incident en het gebrek aan huishoudelijk savoir-faire van voornoemde flatgenoot. We zijn al eens met z'n vijven gaan bowlen en eten, en hebben gisteren een discussie gehad over religie; best interessant tussen een atheïst, en katholieke en een islamiet. Ook is men ervan overtuigd dat het in ons gebouw spookt, en ondanks mijn sceptische natuur hoor ik regelmatig vreemde geluiden 's nachts. Ik hoop dat het daarbij blijft, zeker met Halloween in het verschiet!
Tuesday, 4 October 2011
Meet & Greet
Na ruim een week van sociale inspanning heb ik me opnieuw (met Schoggi Mail!) achter mijn computer verschanst om jullie op de hoogte te stellen van mijn recente doen en laten.
Vrijdag (23/9) stond in het teken van de International Fair - oftewel infobeurs voor internationale studenten - en de internationale disco die die avond ingeleid werd door 2 uur initiatie in Welsh volksdansen. Met grofweg 80% Chinezen en Indiërs als deelnemers gaf dit redelijk hilarische taferelen en heb ik me, ondanks het chronisch gebrek aan mannen met gevoel voor ritme , heel goed geamuseerd. Algemeen genomen een leuke manier om in een ontspannen setting nieuwe mensen te leren kennen.
Zaterdag heb ik vooral geslapen, maar ben ik wel met 2 van mijn nieuwe huisgenoten naar de mega-supermarkt gegaan voor enige broodnodige zaken voor algemeen gebruik. In totaal deel ik mijn appartement met 4 anderen: een meisje uit Hong Kong, een Franstalige Brusselse, een jongen uit Dubai en een jongen uit India. Het cliché wordt trouwens bewaarheid: 3 van de 4 doen een MBA (Master's in Business Administration); alleen het Belgische meisje doet een Master in Culturele en Politieke Theorie. Wat dat precies inhoudt weet ik niet helemaal zeker, maar het lijkt een mengelmoes van politieke, sociologische, culturele en antropologische vakken te zijn.
Zondag heb ik nog een andere informerende lezing voor internationale studenten bijgewoond, samen met een jongen uit Chicago die ik vrijdag op de disco (nooit gedacht dat ik dat woord in deze eeuw nog zou gebruiken) heb leren kennen. Dit werd, vanwege het ongehoord mooie weer, gevolgd door een toertje door de stad en de baai met een open dubbeldekker. En dat dankzij de 5 Pond korting die we kregen - want waar zijn we anders student voor?
De week erna werd gedomineerd door nog een hele reeks andere (verplichte) kennismakingsmomenten, zowel voor de hele gemeenschap van Masterstudenten, als voor de studenten Journalistiek. Hierin kunnen als hoogtepunt de Quiz- en pizza-avond (onze ploeg werd 6de van de 25) en de kroegentocht genoemd worden, en als dieptepunt de verplichte test Engels die we donderdagochtend om 9u moesten afleggen. Je zou denken dat de IELTS test van 185 euro die ik in maart al had afgelegd voldoende zou zijn, maar vooruit. Ook redelijk ongemakkelijk en awkward was de openingsreceptie van JOMEC (School voor Journalistiek, Media en Cultuur), waar iedereen een beetje dom naar elkaar stond te grijnzen, de wijn na een half uur op was, en het eten gelukkig nog iets bood om je handen mee bezig te houden. Gelukkig mochten we met goed fatsoen na een kleine 2 uur de aftocht blazen, en konden we ons naar het beginpunt van voornoemde kroegentocht begeven in het Graduate Centre; een café en studieplek voorbehouden voor Masterstudenten.
Ook heb ik van deze afgelopen week gebruik gemaakt om de beurzen voor respectievelijk hobbyclubs en sportteams te bezoeken die in de grote zaal van de Students' Union (het grote gebouw van de studentenassociatie) gehouden werden. Ik heb me daar laten strikken voor zowel de Fotografieclub als de Frisbee-vereniging, dus aan buitenschoolse activiteiten dit jaar geen tekort. Intussen heb ik er ook al de eerste frisbee training op zitten, en ben voor het welslagen daarvan mijn oneindige dank verschuldigd aan broer(tje) Max.
Trainingen zijn 3 keer in de week, met soms een toernooitje, dus voor regelmatige lichaamsbeweging mag ik mezelf alvast een schouderklopje geven - zeker wanneer in aanmerking genomen wordt dat ik nergens een betaalbaar oud barrel van een fiets schijn te kunnen vinden, en dus alles te voet moet doen.
Op diezelfde sportbeurs werden tevens aan Amerikaanse student Chris en mezelf gratis rugby-kaartjes aangeboden, in ruil voor het invullen van een emailadres. De kaartjes betroffen de wedstrijd van afgelopen zaterdag tussen de Cardiff Blues, en Glasgow. Chris en ik togen dus op zaterdagavond met Finse kennis Laurie (een Rugbyveteraan) naar het stadion van Cardiff. Beide ploegen moesten op dat moment enkele belangrijke spelers missen vanwege de Wereldkampioenschappen in Nieuw-Zeeland en het stadion was daardoor nauwelijks gevuld, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel zelfs; hierdoor konden we goede plaatsen bemachtigen en heb ik een aantal goede foto's kunnen maken, al zeg ik het zelf.
(Terloops moet ik opmerken dat de camera voor de rest nog niet veel te doen heeft gehad sinds ik hier ben en het mooie weer er dus jammerlijk aan voorbij is gegaan. Maar ik ben van plan in de nabije toekomst een paar plaatjes te schieten van de algemene omgeving, om jullie op zijn minst een indruk te geven van mijn nieuwe woonst.)
Deze foto's zullen dus vanaf (hopelijk) morgen op Facebook bewonderd kunnen worden. Tevens heeft Laurie zijn nut bewezen, en ken ik nu de rudimentaire beginselen van het rugby-spel volgens union-regels. Als ik tenminste niet afgeleid wordt door atletische lichamen in strakke broekjes, maar dat is een heel ander verhaal.
Dit brengt ons min of meer tot het heden, aangezien gisteren voorbij gegleden is in een speciale vorm van horizontale Zen-meditatie gekoppeld met muziek (oftewel chillen), ter voorbereiding op de eerste week van colleges.
Tja. Iemand moet het doen.
Vandaag is ons van 10u tot 16u in een serie van presentaties uitgelegd wat de verschillende stromingen zijn binnen het belangrijkste vak, hetgeen vanaf volgende week 2 volledige redactiedagen per week omvat (maandag en vrijdag van 9u tot 17u). We kunnen kiezen tussen 4 stromingen, te weten Kranten, Tijdschriften, TV- en Radionieuws, en Documentaire - alle gekoppeld aan een deel online journalistiek. Hiernaast hebben we op dinsdag en donderdag nog een deel algemene vakken, maar dit is de belangrijkste keuze die we maken. Ikzelf heb totaal geen ervaring in het maken en monteren van filmpjes, en ben dus om te beginnen al meer geneigd tot het schrijvende gedeelte. Hierbinnen geniet bij mij op dit moment het Tijdschriften-pad de voorkeur, maar we wachten de concretere sessies van aanstaande vrijdag nog af voor een definitieve keuze tussen Tijdschriften en Kranten.
Morgen hebben we daarnaast dan eindelijk de eerste 'echte' les: een uitleg over wat, hoe en waarom van de analytical feature; een zeer belangrijk soort artikel dat een analyserende beschouwing geeft van een gebeurtenis en de context daarvan - wij moeten er dit jaar eentje schrijven voor een belangrijk percentage van ons eindcijfer voor het vak.
Ik moet toegeven dat ik, na alle info van vandaag over wat we op het einde van het jaar allemaal moeten kennen en kunnen, enigszins nerveus ben. De afgelopen 5 jaar heb ik doorgebracht in relatief dezelfde theoretisch-academische omgeving, en wist ik dat ik er - mits voldoende inspanning achter de boeken - wel zou komen. Dit jaar is veel meer praktijkgericht en leunt niet zo zwaar op boekenkennis; de enige achtergrond die ik heb. Het is vreemd om na zo'n lange tijd weer aan het begin van iets geheel nieuws te staan, en hoewel ik het in de aanloop hiernaartoe heel leuk vond begin ik nu toch een beetje kriebels in mijn maag te krijgen.
Gelukkig staat ons een hele resem aan voorzieningen en begeleiding ter beschikking als we door de bomen het bos niet meer kunnen zien, en houd ik me maar vast aan het feit dat ik als eerste meevaller toch al kan tellen dat ik geen taalachterstand heb - tegenover de vele Chinese studenten.
Ook biedt in de komende dagen het sociale leven uitkomst als de zinnen even verzet moeten worden; er staan tussen de bedrijven door een feestje van de frisbeeploeg, en carnavalsfeestje en een avondje met de fotografen op het programma, dus ik mag wederom niet klagen.
Daarover in een volgende aflevering dus meer, aangevuld met diepgaande, antropologisch verantwoorde beschouwingen aangaande het sociaal gedrag van de subcultuur die de Britse eerstejaarsstudent heet. U weet niet wat u ziet, dus blijf vooral kijken.
Vrijdag (23/9) stond in het teken van de International Fair - oftewel infobeurs voor internationale studenten - en de internationale disco die die avond ingeleid werd door 2 uur initiatie in Welsh volksdansen. Met grofweg 80% Chinezen en Indiërs als deelnemers gaf dit redelijk hilarische taferelen en heb ik me, ondanks het chronisch gebrek aan mannen met gevoel voor ritme , heel goed geamuseerd. Algemeen genomen een leuke manier om in een ontspannen setting nieuwe mensen te leren kennen.
Zaterdag heb ik vooral geslapen, maar ben ik wel met 2 van mijn nieuwe huisgenoten naar de mega-supermarkt gegaan voor enige broodnodige zaken voor algemeen gebruik. In totaal deel ik mijn appartement met 4 anderen: een meisje uit Hong Kong, een Franstalige Brusselse, een jongen uit Dubai en een jongen uit India. Het cliché wordt trouwens bewaarheid: 3 van de 4 doen een MBA (Master's in Business Administration); alleen het Belgische meisje doet een Master in Culturele en Politieke Theorie. Wat dat precies inhoudt weet ik niet helemaal zeker, maar het lijkt een mengelmoes van politieke, sociologische, culturele en antropologische vakken te zijn.
Zondag heb ik nog een andere informerende lezing voor internationale studenten bijgewoond, samen met een jongen uit Chicago die ik vrijdag op de disco (nooit gedacht dat ik dat woord in deze eeuw nog zou gebruiken) heb leren kennen. Dit werd, vanwege het ongehoord mooie weer, gevolgd door een toertje door de stad en de baai met een open dubbeldekker. En dat dankzij de 5 Pond korting die we kregen - want waar zijn we anders student voor?
De week erna werd gedomineerd door nog een hele reeks andere (verplichte) kennismakingsmomenten, zowel voor de hele gemeenschap van Masterstudenten, als voor de studenten Journalistiek. Hierin kunnen als hoogtepunt de Quiz- en pizza-avond (onze ploeg werd 6de van de 25) en de kroegentocht genoemd worden, en als dieptepunt de verplichte test Engels die we donderdagochtend om 9u moesten afleggen. Je zou denken dat de IELTS test van 185 euro die ik in maart al had afgelegd voldoende zou zijn, maar vooruit. Ook redelijk ongemakkelijk en awkward was de openingsreceptie van JOMEC (School voor Journalistiek, Media en Cultuur), waar iedereen een beetje dom naar elkaar stond te grijnzen, de wijn na een half uur op was, en het eten gelukkig nog iets bood om je handen mee bezig te houden. Gelukkig mochten we met goed fatsoen na een kleine 2 uur de aftocht blazen, en konden we ons naar het beginpunt van voornoemde kroegentocht begeven in het Graduate Centre; een café en studieplek voorbehouden voor Masterstudenten.
Ook heb ik van deze afgelopen week gebruik gemaakt om de beurzen voor respectievelijk hobbyclubs en sportteams te bezoeken die in de grote zaal van de Students' Union (het grote gebouw van de studentenassociatie) gehouden werden. Ik heb me daar laten strikken voor zowel de Fotografieclub als de Frisbee-vereniging, dus aan buitenschoolse activiteiten dit jaar geen tekort. Intussen heb ik er ook al de eerste frisbee training op zitten, en ben voor het welslagen daarvan mijn oneindige dank verschuldigd aan broer(tje) Max.
Trainingen zijn 3 keer in de week, met soms een toernooitje, dus voor regelmatige lichaamsbeweging mag ik mezelf alvast een schouderklopje geven - zeker wanneer in aanmerking genomen wordt dat ik nergens een betaalbaar oud barrel van een fiets schijn te kunnen vinden, en dus alles te voet moet doen.
Op diezelfde sportbeurs werden tevens aan Amerikaanse student Chris en mezelf gratis rugby-kaartjes aangeboden, in ruil voor het invullen van een emailadres. De kaartjes betroffen de wedstrijd van afgelopen zaterdag tussen de Cardiff Blues, en Glasgow. Chris en ik togen dus op zaterdagavond met Finse kennis Laurie (een Rugbyveteraan) naar het stadion van Cardiff. Beide ploegen moesten op dat moment enkele belangrijke spelers missen vanwege de Wereldkampioenschappen in Nieuw-Zeeland en het stadion was daardoor nauwelijks gevuld, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel zelfs; hierdoor konden we goede plaatsen bemachtigen en heb ik een aantal goede foto's kunnen maken, al zeg ik het zelf.
(Terloops moet ik opmerken dat de camera voor de rest nog niet veel te doen heeft gehad sinds ik hier ben en het mooie weer er dus jammerlijk aan voorbij is gegaan. Maar ik ben van plan in de nabije toekomst een paar plaatjes te schieten van de algemene omgeving, om jullie op zijn minst een indruk te geven van mijn nieuwe woonst.)
Deze foto's zullen dus vanaf (hopelijk) morgen op Facebook bewonderd kunnen worden. Tevens heeft Laurie zijn nut bewezen, en ken ik nu de rudimentaire beginselen van het rugby-spel volgens union-regels. Als ik tenminste niet afgeleid wordt door atletische lichamen in strakke broekjes, maar dat is een heel ander verhaal.
Dit brengt ons min of meer tot het heden, aangezien gisteren voorbij gegleden is in een speciale vorm van horizontale Zen-meditatie gekoppeld met muziek (oftewel chillen), ter voorbereiding op de eerste week van colleges.
Tja. Iemand moet het doen.
Vandaag is ons van 10u tot 16u in een serie van presentaties uitgelegd wat de verschillende stromingen zijn binnen het belangrijkste vak, hetgeen vanaf volgende week 2 volledige redactiedagen per week omvat (maandag en vrijdag van 9u tot 17u). We kunnen kiezen tussen 4 stromingen, te weten Kranten, Tijdschriften, TV- en Radionieuws, en Documentaire - alle gekoppeld aan een deel online journalistiek. Hiernaast hebben we op dinsdag en donderdag nog een deel algemene vakken, maar dit is de belangrijkste keuze die we maken. Ikzelf heb totaal geen ervaring in het maken en monteren van filmpjes, en ben dus om te beginnen al meer geneigd tot het schrijvende gedeelte. Hierbinnen geniet bij mij op dit moment het Tijdschriften-pad de voorkeur, maar we wachten de concretere sessies van aanstaande vrijdag nog af voor een definitieve keuze tussen Tijdschriften en Kranten.
Morgen hebben we daarnaast dan eindelijk de eerste 'echte' les: een uitleg over wat, hoe en waarom van de analytical feature; een zeer belangrijk soort artikel dat een analyserende beschouwing geeft van een gebeurtenis en de context daarvan - wij moeten er dit jaar eentje schrijven voor een belangrijk percentage van ons eindcijfer voor het vak.
Ik moet toegeven dat ik, na alle info van vandaag over wat we op het einde van het jaar allemaal moeten kennen en kunnen, enigszins nerveus ben. De afgelopen 5 jaar heb ik doorgebracht in relatief dezelfde theoretisch-academische omgeving, en wist ik dat ik er - mits voldoende inspanning achter de boeken - wel zou komen. Dit jaar is veel meer praktijkgericht en leunt niet zo zwaar op boekenkennis; de enige achtergrond die ik heb. Het is vreemd om na zo'n lange tijd weer aan het begin van iets geheel nieuws te staan, en hoewel ik het in de aanloop hiernaartoe heel leuk vond begin ik nu toch een beetje kriebels in mijn maag te krijgen.
Gelukkig staat ons een hele resem aan voorzieningen en begeleiding ter beschikking als we door de bomen het bos niet meer kunnen zien, en houd ik me maar vast aan het feit dat ik als eerste meevaller toch al kan tellen dat ik geen taalachterstand heb - tegenover de vele Chinese studenten.
Ook biedt in de komende dagen het sociale leven uitkomst als de zinnen even verzet moeten worden; er staan tussen de bedrijven door een feestje van de frisbeeploeg, en carnavalsfeestje en een avondje met de fotografen op het programma, dus ik mag wederom niet klagen.
Daarover in een volgende aflevering dus meer, aangevuld met diepgaande, antropologisch verantwoorde beschouwingen aangaande het sociaal gedrag van de subcultuur die de Britse eerstejaarsstudent heet. U weet niet wat u ziet, dus blijf vooral kijken.
Thursday, 22 September 2011
Schone lei
Nee, ik ben niet van de aardbodem verdwenen.
Ik kan het best begrijpen dat de radiostilte van de afgelopen 10 maanden die indruk heeft kunnen wekken, maar niets is minder waar.
Het academiejaar 2010-2011 is een ontzettend leuk, druk, bekronend jaar geworden, en het is me hierbij gelukt om inderdaad in één keer te slagen voor zowel mijn Bachelor als mijn Master; tot u spreek een Master of Arts in de Taal- en Regiostudies: Japanologie. Dat is een flinke mondvol, en als ik echt een ijdeltuit was zou het nog in correspondentie achter mijn naam mogen zetten ook. Maar aangezien mijn ego en ik nog altijd samen door een deur kunnen, doe ik dit niet.
Tevens ben ik al tijdens dit afsluitende jaar Leuven bezig geweest met het vervolg - waarin ik op dit moment de eerste stappen aan het zetten ben: een éénjarige Master in de Internationale Journalistiek aan Cardiff University. Het heeft wat voeten in de aarde gehad en flink wat voorbereidend werk vereist, maar nu zit ik dan ook pontificaal met mijn achterwerk op mijn nieuwe bureaustoel in mijn nieuwe kamer aan de andere kant van het Kanaal.
Als we dan toch met pijn in het hart afscheid moeten nemen van Leuven, dan liefst met iets leuks in het verschiet: nog een jaartje studentikozen tussen de Welshmen. Ik twijfel er niet aan dat dit de smart enigszins zal verzachten. Daarnaast beginnen we wat studie-inhoud betreft met een schone lei: Japans is na 5 jaar noeste arbeid eindelijk afgesloten, en ik moet bekennen dat dit voor mij kraaknieuwe studiegebied me met kinderlijk enthousiasme vervult. Toch hoop ik uiteindelijk beide vakgebieden te kunnen verenigen in een leuke doch uitdagende baan, die ongetwijfeld bijna onvindbaar zal blijken en waarvoor ik vanaf nu steeds de oren zal spitsen.
Maar goed, dit betekent wel dat er opnieuw een periode van (semi-)regelmatig bloggen aanbreekt - al is het maar als vingeroefening. Natuurlijk hoop ik dat familie en vrienden de komende berichten opnieuw geïnteresseerd zullen lezen, en bij voorbaat mijn excuses als een evenwichtig gepland stukje ontaardt in een tirade over deze of gene die mij op dat moment het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Op dit moment valt er verder qua concrete zaken nog niet veel te melden: ik heb een eigen kamer met badkamer(tje), en deel een keuken met 4 andere studenten. De keuken is effectief leeg, en morgen staat er tussen de info-sessies en administratieve rompslomp door een expeditie richting mega-supermarkt op het programma. De komende anderhalve week staan vervolgens in het teken van de kennismakingsactiviteiten voor (1) internationale studenten, (2) Masterstudenten en (3) studenten Journalistiek. Dat belooft interessant, maar wel vermoeiend te worden. De eigenlijke colleges beginnen dan op 3 oktober - als ik het goed heb. Ik moet nog ergens een academische kalender vandaan halen.
Een grote opsteker was verder wel dat de vliegreis naar hier slechts 2 uur duurde; een fractie van de tijd die de reis naar Japan omvatte. Van 1 uurtje achteruit krijgen we gelukkig geen jetlag, en dankzij de pendeldienst van de universiteit heb ik me geen breuk gesjouwd aan mijn koffer en ben ik prinsheerlijk afgeleverd. Kind kan de was doen.
Nu hopen dat de rest even makkelijk gaat.
Ik kan het best begrijpen dat de radiostilte van de afgelopen 10 maanden die indruk heeft kunnen wekken, maar niets is minder waar.
Het academiejaar 2010-2011 is een ontzettend leuk, druk, bekronend jaar geworden, en het is me hierbij gelukt om inderdaad in één keer te slagen voor zowel mijn Bachelor als mijn Master; tot u spreek een Master of Arts in de Taal- en Regiostudies: Japanologie. Dat is een flinke mondvol, en als ik echt een ijdeltuit was zou het nog in correspondentie achter mijn naam mogen zetten ook. Maar aangezien mijn ego en ik nog altijd samen door een deur kunnen, doe ik dit niet.
Tevens ben ik al tijdens dit afsluitende jaar Leuven bezig geweest met het vervolg - waarin ik op dit moment de eerste stappen aan het zetten ben: een éénjarige Master in de Internationale Journalistiek aan Cardiff University. Het heeft wat voeten in de aarde gehad en flink wat voorbereidend werk vereist, maar nu zit ik dan ook pontificaal met mijn achterwerk op mijn nieuwe bureaustoel in mijn nieuwe kamer aan de andere kant van het Kanaal.
Als we dan toch met pijn in het hart afscheid moeten nemen van Leuven, dan liefst met iets leuks in het verschiet: nog een jaartje studentikozen tussen de Welshmen. Ik twijfel er niet aan dat dit de smart enigszins zal verzachten. Daarnaast beginnen we wat studie-inhoud betreft met een schone lei: Japans is na 5 jaar noeste arbeid eindelijk afgesloten, en ik moet bekennen dat dit voor mij kraaknieuwe studiegebied me met kinderlijk enthousiasme vervult. Toch hoop ik uiteindelijk beide vakgebieden te kunnen verenigen in een leuke doch uitdagende baan, die ongetwijfeld bijna onvindbaar zal blijken en waarvoor ik vanaf nu steeds de oren zal spitsen.
Maar goed, dit betekent wel dat er opnieuw een periode van (semi-)regelmatig bloggen aanbreekt - al is het maar als vingeroefening. Natuurlijk hoop ik dat familie en vrienden de komende berichten opnieuw geïnteresseerd zullen lezen, en bij voorbaat mijn excuses als een evenwichtig gepland stukje ontaardt in een tirade over deze of gene die mij op dat moment het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Op dit moment valt er verder qua concrete zaken nog niet veel te melden: ik heb een eigen kamer met badkamer(tje), en deel een keuken met 4 andere studenten. De keuken is effectief leeg, en morgen staat er tussen de info-sessies en administratieve rompslomp door een expeditie richting mega-supermarkt op het programma. De komende anderhalve week staan vervolgens in het teken van de kennismakingsactiviteiten voor (1) internationale studenten, (2) Masterstudenten en (3) studenten Journalistiek. Dat belooft interessant, maar wel vermoeiend te worden. De eigenlijke colleges beginnen dan op 3 oktober - als ik het goed heb. Ik moet nog ergens een academische kalender vandaan halen.
Een grote opsteker was verder wel dat de vliegreis naar hier slechts 2 uur duurde; een fractie van de tijd die de reis naar Japan omvatte. Van 1 uurtje achteruit krijgen we gelukkig geen jetlag, en dankzij de pendeldienst van de universiteit heb ik me geen breuk gesjouwd aan mijn koffer en ben ik prinsheerlijk afgeleverd. Kind kan de was doen.
Nu hopen dat de rest even makkelijk gaat.
Subscribe to:
Posts (Atom)