Het lesprogramma begint nu aardig op stoom te komen, in de zin dat we nu al 2 stuks van de wekelijkse artikeltjes hebben geproduceerd, en bezig zijn aan de derde. Ergens aan de rechterkant onder mijn niet-gephotoshopte zelf is een nieuwe link verschenen; indien de trouwe lezer daar op klikt komt hij bij het online tijdschrift dat onze 16-koppige groep van de Tijdschriften-stroming bijhoudt. Daarbij moet wel vermeld worden dat de artikeltjes in het Engels zijn; een van de consequenties van een Engelstalige studie aan te vatten, helaas.
Nu we zo een paar weken bezig zijn, begin ik wat gevoel te krijgen voor hoe het niveau hier een beetje zit - natuurlijk het meest bij mijn Tijdschriftmaatjes - en merk ik dat ik me niet zo erg zorgen hoef te maken (voor het gemak vergeten we even dat ik dit eigenlijk al wel wist, maar goed). Bij de introducties leken de verwachtingen erg hooggespannen te zijn, maar in de praktijk lijken de docenten een stuk minder veeleisend en intimiderend dan verwacht. Je kunt bij ieder van hen aankloppen als je ergens meer hulp bij nodig hebt, en ik heb al verschillende relatief domme vragen horen stellen zonder dat dat resoluut afgestraft werd middels publieke vernedering.
Duidelijk is wel dat sommige culturele verschillen in de groep voor wat wrevel over en weer kunnen zorgen; er zijn al een aantal onbedoeld botte opmerkingen gevallen (ook tegen docenten), en de aula uitlopen om even een telefoontje aan te nemen lijkt onder een bepaalde groep als normaal te worden beschouwd. Tja. Dat krijg je in een groep met 18 nationaliteiten.
Meest sensationele incident was de Chinese student die na herhaaldelijke waarschuwingen toch te laat kwam, en na verzocht te zijn de zaal te verlaten koppig bleef staan. Uiteindelijk moest er bijna de beveiliging bij geroepen worden voor de jongen vertrok. Na een goed gesprek mocht hij overigens de volgende dag gewoon weer terugkomen, maar de schrik zit er bij deze dus goed in. Persoonlijk vind ik dat maar goed ook; niets is irritanter dan mensen die een kwartier te laat binnen komen stampen als de les toch maar een uur duurt.
Aan de niet-academische kant zijn er ook ontwikkelingen geweest: frisbee is nog steeds heel leuk (zij het met wisselende prestaties van uw lieftallige blogster), en ik ben op 15 en 16 oktober zowaar mee geweest naar een toernooi in Plymouth. Niet veel wedstrijden gewonnen met No Frills 1, maar wel bakken aan ervaring opgedaan in de gezellige, sportieve sfeer die bijna uniek aan frisbee gebonden lijkt te zijn.
Indien dit nog niet uit bovenstaande tekst op te maken was: ik ben een schaamteloze bekeerling. Het is een heel relaxte sport, en omdat het gewoonlijk pas op de universiteit opgepikt wordt, is het helemaal niet vreemd dat mensen van onze leeftijd nog een beginnersniveau hebben. Daarnaast hoef je er geen duur materiaal voor aan te schaffen, wat mij natuurlijk als muziek in de oren klinkt: anders moet ik volgend jaar dat ook nog mee naar huis slepen (ik maak me nu al geen illusies meer dat ik het volgend jaar red met maar 1 koffer). De enige aanschaf die ik heb moeten doen is een paar voetbalschoenen - maak dat nog eens mee! - voor 20 Pond, omdat we ook op gewoon gras spelen en dan glijd je ontzettend uit op gewone sportschoenen.
Jammergenoeg laat mijn schoolwerk niet toe om naast 3 keer in de week trainen ook nog naar elk toernooi mee te gaan, maar dat mag de pret niet drukken; ik heb na Plymouth en de andere kroegavonden die georganiseerd zijn al echt het gevoel dat ik de meeste mensen ken, en dat ik een goede groep heb gekozen om me bij aan te sluiten. Om nog maar te zwijgen van al het lange manvolk dat er rondloopt, muhaha!
Ahum, dan maar door naar de andere hobby. Met de fotografieclub hebben we afgelopen zaterdagochtend een praktische workshop gehad in landschaps- en architectonische fotografie. Daarvoor zijn we naar de baai van Cardiff gegaan; een moderner, pas gebouwd gedeelte van de stad met veel restaurants, winkeltjes en moderne artistiekerigheden. Perfecte plek dus om wat hoogstaande plaatjes te schieten. Na anderhalf uur bikkelen zijn dit degene waar ik het meest blij mee ben:
En dan nu het moment waar jullie allemaal op gewacht hebben: Britse eerstejaars. Laten we zeggen dat ik veel zelfverzekerder ben geworden over wat ik aan kan trekken sinds ik heb gezien wat hier allemaal rondloopt. De mode is kort en strak, ongeacht lichaamstype. Daar hoef ik verder geen tekeningetje bij te maken, hoop ik. Op zich niks mis mee - als je maar happy bent - maar 's avonds laat verzandt het jammer genoeg regelmatig in ongewenste visuele traktaties.
Ook was ik tijdens de introductieweken (eerste 2 weken van het jaar) zeer blij dat ik niet in het naburige Talybont Zuid-complex woon; het leek overdag wel een uitgestorven vuilnisbelt, en 's nachts leek het wel een sport om te zien wiens stereo-installatie de andere kon overstemmen. Ik zit in Talybont Court, waar het meest internationale en Masterstudenten wonen, en waar het dus een stuk kalmer en (het mag gezegd) gezapiger is.
Het hoeft nauwelijks vermeld te worden dat ik me door bovenstaande taferelen en mijn eigen reactie daarop stokoud voel. Ik moet echt oppassen voor te veel afkeurende "de jeugd van tegenwoordig.." en "In mijnen tijd.."-gevoelens, want zo oud ben eigenlijk toch nog niet. Gelukkig is onze laatst aangekomen flatgenoot al 26, en ben ik dus niet de senior van het stel.
Dat brengt me op het onderwerp van onze flat. Het samenwonen gaat tot nu toe redelijk harmonieus, buiten een "wie heeft mijn melk opgedronken?!"-incident en het gebrek aan huishoudelijk savoir-faire van voornoemde flatgenoot. We zijn al eens met z'n vijven gaan bowlen en eten, en hebben gisteren een discussie gehad over religie; best interessant tussen een atheïst, en katholieke en een islamiet. Ook is men ervan overtuigd dat het in ons gebouw spookt, en ondanks mijn sceptische natuur hoor ik regelmatig vreemde geluiden 's nachts. Ik hoop dat het daarbij blijft, zeker met Halloween in het verschiet!
No comments:
Post a Comment