Highs and lows (maar voornamelijk highs)

Voor velen zal het waarschijnlijk een luxeprobleem zijn, maar voor mij is het momenteel wel degelijk erg onhandig. Ik heb namelijk niet echt een eigen accent. Als ik met Britten spreek klink ik meer Brits, en als ik met Amerikanen of (zwaar geaccentueerde) buitenlanders spreek klink ik meer Amerikaans. Nu lijkt dat misschien geen probleem - en misschien zelfs nogal handig - maar wacht maar eens tot je met beide soorten mensen tegelijk in gesprek bent. Vreemde blikken zijn dan niet ongewoon, hoewel ik ze tot nu toe heb kunnen overtuigen dat ik het niet expres doe.
Aan de andere kant zorgt het wel voor wat inwendig gegniffel ten aanzien van de frustratie van de niet nader genoemde (want Google translate!), ietwat nuffige klasgenote die na 3 jaar Britse universiteit haar sterke accent nog altijd niet kwijt is.

Maar goed, het ego is weer genoeg gestreeld (al heb ik dat soms wel nodig). Verder verkeren we hier in algehele paniek nu we ons allemaal recentelijk gerealiseerd hebben dat er nog maar 4 weken te gaan zijn voor de Kerstvakantie, en daarvoor de belangrijkste deadlines van het semester. Jawel, 19 december is D-Day voor maar liefst 3 opdrachten, die ons nu al in rep en roer hebben gebracht. Voor de Analytical Feature moesten we namelijk 2 weken geleden een outline (plan van aanpak) indienen, en daarvoor hebben we vandaag net te horen gekregen dat er 17 mensen een onvoldoende hebben, en dat er morgen tijdens het extra college spijkers met koppen zullen worden geslagen. De 17 gezakten zouden vanavond per email bericht krijgen, met het bevel een afspraak te maken met de betreffende docent.
Yours truly heeft nog geen email gehad, en is dus niet bij de ongelukkigen. Alweer een reden voor een vreugdedansje, na o.a. het vinden van iets wat lijkt op Japanse online kranten-databanken voor mijn thesis en een goed cijfer voor het laatste Inter.Cardiff artikel.

Gregynog was succesvol, in de zin dat ik meer klasgenoten heb leren kennen, vrienden heb kunnen maken en 3 dagen niet heb hoeven koken. Qua thesis heb ik niet veel nieuws gehoord of bedacht; ik had het globale plan al langer in mijn hoofd en heb eigenlijk alleen bevestiging gehad dat het een interessant idee is. Hoewel hij wel wat verbaasd/teleurgesteld klonk toen ik zei dat ik niet voor louter onderzoek een retourtje naar Japan kon boeken (mocht ik willen!). Dat schijnt voor de 'beste' thesissen namelijk wel de norm te zijn: onderzoeksreisjes naar exotische landen. Voor mij valt dat jammergenoeg niet binnen mijn budget, en ben ik dus zielsgelukkig met het internet, dat nu mijn thesis mogelijk maakt. Daarbij, als ik er het geld voor had zou onderzoek wel het laatste zijn wat ik in Japan zou doen!

Ondanks de algehele stress en het vooruitzicht weer hele dagen in de bieb te vertoeven hebben we er toch nog wat leuke dingetjes tussen kunnen proppen - die mede de vertraging van dit blog-bericht verklaren (hehe).

Op zondag 13 november was er namelijk nog een frisbee-toernooi in Nottingham, dit keer een exclusief damestoernooi met als doel opnieuw om de beginners wat toernooi-ervaring te geven. Het was een heel gezellig toernooi om te doen; samenspelen met jongens is heel leuk, maar er heerst dan toch een meer fanatieke, testosteron-geladen sfeer. Het voelt dan een stuk onvergeeflijker om fouten te maken, wat wel wat aan de spanning toevoegt.
Misschien dat dat deze keer echt het verschil heeft gemaakt, want mijn team (van de twee die we mee hadden) eindigde als 3de van de 16! Echt een heel goed resultaat.
Het team was een mix van ervaren spelers en beginners, die iedere keer evenredig op het veld moesten zijn. Heb dus best veel gespeeld, en we konden echt merken dat ons niveau omhoog ging naarmate de in totaal 7 wedstrijdjes vorderden. Nadat we de laatste wedstrijd nipt hadden gewonnen brak er in ons echt zo'n ongelofelijk gevoel van victorie uit, dat is niet te beschrijven. We hebben er hard voor gebikkeld, en laten zien dat de nieuwe speelsters van dit jaar ook van zich kunnen laten spreken.

Ons 1ste team: Heather, Amy (Cripps), Jen, Megan, Carys, Sioned, Esther, Suzan

Als persoonlijke kers op de taart was er nog mijn verkiezing als meest waardevolle beginner, met een medaille op de koop toe. Toen was de dag voor mij helemaal geslaagd. Ik weet dat ik hoogstwaarschijnlijk na dit jaar niet meer de kans zal hebben om te spelen, en ik ben dus ontzettend blij met althans dit aandenken te hebben.

Na afloop tuimelden we allemaal weer terug het busje in (alle 14) voor de 3-uurlange tocht terug naar Cardiff. Erg gezellig allemaal, met schuldgevoelvrije frietjes-pitstop onderweg.
Dat eten ze hier trouwens overgoten met azijn. Oftewel, hoe vermoord ik mijn heerlijke, goudgele aardappelstaafjes van genot. Ik ben veel meer voorstander van het bestrooien met zachtjes smeltende kaas. Om nom nom!


Deze frisbee-prestatie van formaat moest natuurlijk uitgebreid besproken en gevierd worden, wat we afgelopen woensdag op de twee-wekelijkse social gedaan hebben. Het thema was 'alles behalve kleding', wat resulteerde in een hoop plastic zak-creaties. Ikzelf ben niet zo creatief-met-vuilniszak (laat staan met kurk), en had dus een goedkoop kersttafelkleed gekocht in de Lidl. Paar veiligheidsspelden erbij - die waren nog het moeilijkst te vinden - en klaar is kees. Hieronder ziet u een voorbeeld van wat er zoal was:

vlnr: Dan, Hailey, Tim, Suzan, Rhys, Heather, Alec, Becky

Met als uitschieter de zeer verrassende post-it man. Er liep ook nog iemand rond met een zooi geniette speelkaarten, die hij naarmate de avond vorderde steeds meer kwijtraakte. Door mijn kwistig gebruik van veiligheidsspelden bleef alles echter wel goed zitten, en heb ik een zeer aangename avond gehad. Godzijdank de volgende dag wel pas om 12u les. ;-)


Toch, ondanks alle plezier, begin ik enigszins uit te zien naar de Kerstvakantie. Niet alleen omdat de deadlines dan achter de rug zijn, maar ook omdat ik even een tijdje niks anders wil doen dan snowboarden! Angstvallig houd ik al dagen de sneeuwberichten van Flumserberg in de gaten, hopend op een paar centimetertjes hier en daar. Tot nog toe geen succes, en aangezien het al half november is geweest ben ik stilaan een sneeuwdans aan het overwegen.
Alles is in ieder geval beter dan de regen die hier de scepter zwaait. Het lijkt wel alsof alles al weken grijs is; denk dat ik nu toch echt heb kennisgemaakt met het 'echte' Welshe weer. Geef mij maar strakblauw, koud, en zon!


Ten laatste een update qua cultuur waar ik heden nogal door geobsedeerd ben: gesproken poëzie, of 'slam' poëzie. Wat kennissen van me doen hieraan (gedichten die puur geschreven zijn om voor te dragen, en soms begeleid worden door muziek), en het kan echt heel mooi zijn. Voor de Engelskundigen onder jullie, dit is een artikel dat ik erover geschreven heb, met een filmpje als voorbeeld. Echt fantastisch, en kan zowel serieus als komisch zijn.

Verder heb ik momenteel een nieuwe favoriete artiest: Ed Sheeran. Hier al helemaal populair (beetje een Engelstalige Milow, voor de kenners), en blijkbaar stilaan op het vasteland ook al. Mijn huidig veruit favoriete nummer is One Night; kan dat nu echt op repeat laten spelen.

En als aller-allerlaatste moet ik nu reeds mijn miserabele nederlaag erkennen: voor NaNoWriMo heb ik tussen alle bedrijven door niet eens 1 complete pagina volgeschreven gekregen. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar en ik heb eigenlijk wel duizend andere dingen te typen op dit moment. 
Ik verberg mijn gezicht dus in de allerdiepste schaamte, zwaai de witte vlag, en beloof beterschap voor volgend jaar.