Dit semester maken we 3 edities van een realistisch tijdschrift, met verschillende teams die respectievelijk de kopij, vormgeving en uitgave voor hun rekening nemen. Elke editie worden de posities geroteerd, zodat iedereen de kans krijgt alledrie de dingen te doen. De online versie kun je hier lezen.
De titel, missie en doelgroep van het tijdschrift hebben we weliswaar opgelegd gekregen (zelf zou ik het nooit 'Life 360º' hebben genoemd), maar we mogen 3 thema edities maken. De eerste was Kunst&Cultuur, waarbij mijn groepje de kopij moest schrijven. De tweede, waar we nu aan bezig zijn, heeft met Sociaal&Maatschappij te maken en daarbij doen wij de finale check en uitgave. De finale deadline om te drukken is komende maandag. De laatste editie waar we daarna aan beginnen heeft als thema Reizen, en daarbij zijn wij dus ingeroosterd als vormgeving. Is best leuk, als je tenminste het computerprogramma aan de praat krijgt.
En dat is waar het schoentje wringt. De werkdruk van dit project is eigenlijk nog best te doen, ware het niet dat het iedere keer een 50/50 kans is dat je mix&match PC werkt, of dat je computer crasht, het programma bevriest, de server platligt, of het onding zelfs helemaal niet aan de praat te krijgen is.
Vandaag was voor mij de maat vol. Komende maandag is onze einddeadline, en door een samenloop van omstandigheden kreeg ik vandaag pas de meerderheid van de pagina's om na te kijken. Dat wilde ik vanavond afwerken, omdat ik het hele weekend vastzit op een grasveld buiten de stad, om frisbee te spelen.
Laat dat nu net het moment zijn waarop de server het begaf. Inderdaad, de server waarop al onze werkdocumenten opgeslagen zijn. Voor mensen die een beetje bekend zijn met internetcultuur, zo zag ik er op dat moment uit:
Stoom kwam uit mijn oren. Sommigen onder jullie zullen mijn geklaag al wel zat zijn, maar de ondermaatse technische infrastructuur waar we hier mee opgescheept zitten is een van mijn persoonlijke irritatiepunten die ik met geen mogelijkheid kan loslaten. Zeker wanneer er een heel lokaal volstaat met wonderschone Mac designcomputers waarvoor wij nooit ingeroosterd staan. Denk dat ik er een dezer dagen toch eens stiekem naar binnen glip. Misschien dat ik dan wel Photoshop en Indesign tegelijk kan gebruiken zonder dat mijn PC zo ongeveer ontploft. Grrrr.
En wat me vandaag eigenlijk nog het meest razend maakte (ja, ik was in een heel slecht humeur tegen die tijd), was dat ik van mijn klasgenoten zo ongeveer de enige was die me erover opwond. Snap ik dus echt to-taal niet. Ze krijgen rode koontjes van de Kony 2012 campagne (de meest hypocriete, gehypete liefdadigheidsactie van het moment) en allerlei andere ver-van-mijn-bed-shows, maar als het over iets gaat waar we zelf direct belang bij hebben (je betaalt er immers genoeg voor!), dan is het apathie ten top.
Om stapelgek van te worden. Dat werd ik dus ook een beetje, en ik heb dus in de klasdiscussie tijdens het volgende college eens lekker met de botte bijl weggehakt. Wat nou politieke correctheid.
Nu, 4 uur later, heb ik mijn gal gespuwd, naar boze muziek geluisterd en flink door het huis gestampt met een gezicht als een oorwurm, en ben ik dus gelukkig weer iets kalmer. Ben in geen tijden zó bloedchagrijnig geweest. Was bijna vergeten hoe dat voelt.
Dit weekend heb ik gelukkig andere zaken om aan te denken, met een frisbee disc in de hoofdrol. Dit weekend zijn de Open universitaire regionale kampioenschappen Outdoor, en omdat het door ons georganiseerd wordt doet onze club mee met 3 teams: 1ste jongensteam, 2de jongensteam, en ons meisjesteam. Wij doen meer mee voor de lol, want de meerderheid van de deelnemende teams bestaan enkel uit jongens, en zullen dus iets te zware competitie zijn voor ons. Maar dat maakt voor ons niks uit; minder druk = meer plezier. En niet te vergeten, we slapen deze keer bij een toernooi eens in ons eigen bed. Komt dat tegen!
In ander nieuws: ik ben met frisbeevriendin Michèle druk bezig een kleine roadtrip-vakantie voor te bereiden, voor tijdens de Paasvakantie. Met behulp van bus, huurauto en weldoeners met een extra bed (oftewel: CouchSurfing) doen we met zijn tweeën achtereenvolgens Manchester, Newcastle, Edinburgh, Aberdeen, (Invernesse) en Glasgow aan, alvorens vanaf daar via Londen weer huiswaarts te keren. We waren allebei nog niet in Schotland geweest, en we mochten van onszelf wel 1 weekje vrij nemen tijdens de Paasvakantie - de rest is, verbazend genoeg, gereserveerd voor huiswerk.
Vandaar dus dat ik hier in een algemene verklaring stel, dat het enige dat ik dit jaar voor mijn verjaardag wil (indien men zo geneigd is mij een presentje te geven), geld is. Mulah, doekoe, centjes, monnayh, ka-ching, pegels. GELD. Sponsor mij, ik ben uw goede doel. Of uw diepte-investering, zo u wilt. Uw dividend wordt uitgekeerd in kleurrijke anecdotes, spectaculaire foto's en amusante reisverslagen die u kunt nalezen en waarover u dan nog eens met uw vrienden kunt praten. En, natuurlijk, als kers op de taart: de authentieke ansichtkaart mèt postzegel om te sparen. Als dat geen goede deal is, weet ik het ook niet meer.
Verder wil ik iedereen die zich zorgen maakt om mijn zielenheil geruststellen. Temidden van drankmisbruik, schaarse kleding en vrije liefde onder studenten, houdt de meerderheid zich wel nog aan de Vasten. Als je hart maar op de goede plaats zit, zullen we maar zeggen.
De Vasten beginnen hier direct na 'Pannenkoekendag' (oftewel, Vastenavond), wanneer dus iedereen daadwerkelijk pannenkoeken eet. Talybont heeft nog nooit zo likkebaardend lekker geroken. Vanaf de volgende dag geven de meeste mensen dan 1 bepaald ding op voor de Vasten: o.a. vriendin R. eet geen kaas meer, vriendin N. heeft Facebook vaarwel gezegd, en vriend C. drink nu even geen alcohol.
Ik stond er versteld van; ik had geen idee dat dat hier nog zo onder jongeren leefde. Nu ik erover nadenk, zijn hier ook nog veel meer jongeren openlijk religieus dan thuis.
Weer iets nieuws geleerd dus. En dan wordt ook weer duidelijk waarom ik hier deels ben: om weer meer over de wereld te leren, en niet automatisch aan te nemen dat iedereen hetzelfde over de dingen denkt.
Dat feit wordt ook heel duidelijk onderstreept door de fanatiek vegetarische klasgenote M., die naast geen vlees ook geen vis eet omdat, en ik citeer: "vissen ook gevoelens en gedachten hebben", en dus niet zomaar gedood mogen worden. Elke referentie naar een gerecht met vlees of vis kan op een afkeurende blik rekenen, en de geur alleen al is voldoende voor een grimas.
Hilarisch snel op de kast te jagen dus. Vanzelfsprekend dan ook dat ik in de klas zichtbaar geniet van mijn broodje gerookte zalm, en uitgebreid vertel over de sappige biefstuk die ik recent met pap en mam in een restaurant gegeten heb (thankies pap en mam!) - allemaal met wat aangedikte onbezorgdheid. En dan tellen hoe lang het duurt voor ze explodeert.
Ach ja. Het zijn de kleine pleziertjes waar we het van moeten hebben, niet?
Ten allerlaatste: nog heel hartelijk gefeliciteerd aan Maartje en Elmar: dat jullie samen heel gelukkig mogen zijn!
No comments:
Post a Comment