Beetje klagen moet kunnen

Afgelopen weekend uitgebreid de lay-out van mijn blog ge-restyled, en ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben met het resultaat: voor het verkrijgen van mooie foto's met beperkte copyright is Flickr mijn nieuwe beste vriend.

De laatste 3 weken zijn nu ingezet, en we werken hard aan alle opdrachten die we hebben. Meevaller is dat onze docenten van de tijdschriften-optie eindelijk inzien dat we - ten opzichte van de andere opties - onevenredig veel werk hebben. Eens te meer omdat we een week geleden plots met nog een opdracht opgezadeld zijn: een micro-magazine maken. Hetgeen inhoudt dat we in kleine groepjes een tijdschrift-concept uitdenken, 32 pagina's bladvulling uitplannen, en de voorpagina, inhoudspagina en 6 voorbeeldpagina's echt maken; kopij, redactie, design en al. Op zich een leuke opdracht, ware het niet dat die nog bovenop de rest kwam. Gelukkig hebben ze nu ingezien dat dat een beetje te gortig werd, en mogen we in de plaats de wekelijkse Inter.Cardiff artikeltjes vanaf nu laten vallen. Ook mogen we een uitgebreid feature-artikel dat we nog te doen hadden, incorporeren in het micro-magazine. Dat scheelt alweer in het verzamelen van kopij.
We hadden dit laatste knelpunt zelf via de klasverantwoordelijke naar voren gebracht, en kregen hiervoor zelfs een compliment dat we het zo volwassen aangepakt hadden! De docenten zijn hier echt nog de kwaadste niet, alleen soms een beetje enthousiast en geneigd onze capaciteiten qua werk te overschatten.


Als team voor het micro-magazine hebben we gewoon het groepje behouden dat we voor Inter.Cardiff hadden, wat voor mij heel gunstig is. We zijn met z'n 3en: Alex (Brits), Cassie (Chinees) en ik. Beide zijn echt goed (Cassie is een van de uitblinkers), en we hebben redelijk snel een idee voor een tijdschrift uit de grond gestampt gekregen. We doen een literatuur-magazine, maar op zo'n manier dat we klassieke literatuur met nieuwe mixen, en met het streven literatuur toegankelijk te maken voor iedereen. Verder gaat het niet alleen over boeken of lezen zelf, maar ook over de wereld eromheen en alles wat er mee te maken heeft. Voel ik me dus als een vis in het water bij, net als Alex die zijn bachelor in Engelse literatuur heeft gedaan. Cassie moesten we wat meer overtuigen, maar toen we genoeg ideeën voor artikels hadden geopperd ging ook zij overstag. Hoewel ik dat natuurlijk wijt aan mijn feilloze overredingskracht en tomeloze charme.


In ander nieuws, wil ik van deze gelegenheid even gebruik maken om te vieren dat er al ruim een week 's nachts geen brandalarm meer is afgegaan (afkloppen!). Dat is de afgelopen weken namelijk steeds hetzelfde liedje geweest; altijd op de momenten dat het je het minst uitkomt, en soms zelfs twee keer per nacht. 
De brandoefeningen zelf waren na de eerste paar weken al voorbij, daarna ging het gewoon om een stel nozems dat midden in de nacht zin kreeg in spek met eieren en daarbij te veel rookontwikkeling veroorzaakten. Helaas zijn die vermaledijde dingen zó gevoelig afgesteld dat stoom van een waterkoker die te dichtbij staat ze al doet afgaan. Hetgeen dus resulteert in de verplichte evacuatie van alle 150 bewoners naar het pleintje via een smal trappenhuis, wat betekent dat zielepoten zoals ik die op de 4de verdieping wonen, net pas beneden zijn als het sein 'vals alarm' wordt gegeven en we dus rechtsomkeert kunnen maken.
Je zou de verantwoordelijke halfdronken onbenullen om minder willen opknopen; dat pleintje is tegenwoordig behoorlijk koud! Om maar nog te zwijgen van het onvermogen om daarna weer in slaap te komen door de adrenaline-shock die nog nazindert. Probeer dan maar eens om 7u op te staan om nog even een artikeltje af te schrijven.


Verder is de periode van relatieve rust in onze flat jammergenoeg weer voorbij; de vakantievierders uit Dubai en Pakistan zijn weer teruggekeerd naar ons nederige stulpje, en de stilzwijgende ergernissen laten zich dan ook weer flink voelen. Als tegenaanval heb ik het advies opgevolgd van Canadese vriendin Ashley: de hele keuken met post-its volhangen met 'vriendelijke' tips voor een beter huishouden.
Niet dat ikzelf van nature zo'n kraakheldere schoonmaakneuroot ben, maar ik weet graag zeker dat ik niet zomaar ergens salmonella, legionella, of welke andere -ella dan ook van kan oplopen. Als ik het zelf vuilmaak weet ik hoe het komt, en als ik nu soms een pan uit de kast trek en kantel, loopt het ding gewoon over van de olie. Dus óf olie ingedaan en toen toch niet mee gekookt en teruggezet (gatver), óf men heeft echt totaal geen notie van afwassen. De rilling laat zich voelen.
U begrijpt dat ik mijn persoonlijke keukenspullen angstvallig apart houd, teneinde geen risico te lopen op voedselvergiftiging omdat deze of gene de combinatie afwasmiddel+sponsje niet begrepen heeft.


Ten laatste nog een leuker nieuwtje om de boel wat uit het slop te halen: Ons 1ste frisbee herenteam is afgelopen weekend kampioen geworden in de 2de divisie van de nationale universitaire competitie. Dat wordt komende woensdag uitgebreid gevierd in onze volgende social, voor mij nu al de opsteker van de week. Volgende week hebben we dan nog het kerstfeestje van de opleiding, en het kerstetentje van de frisbeeclub. Maar daarover later meer.


P.S.: eind van de week blijkbaar eindelijk sneeuw in de Alpen! Gelukkig maar; ik begon al bang te worden.

Highs and lows (maar voornamelijk highs)

Voor velen zal het waarschijnlijk een luxeprobleem zijn, maar voor mij is het momenteel wel degelijk erg onhandig. Ik heb namelijk niet echt een eigen accent. Als ik met Britten spreek klink ik meer Brits, en als ik met Amerikanen of (zwaar geaccentueerde) buitenlanders spreek klink ik meer Amerikaans. Nu lijkt dat misschien geen probleem - en misschien zelfs nogal handig - maar wacht maar eens tot je met beide soorten mensen tegelijk in gesprek bent. Vreemde blikken zijn dan niet ongewoon, hoewel ik ze tot nu toe heb kunnen overtuigen dat ik het niet expres doe.
Aan de andere kant zorgt het wel voor wat inwendig gegniffel ten aanzien van de frustratie van de niet nader genoemde (want Google translate!), ietwat nuffige klasgenote die na 3 jaar Britse universiteit haar sterke accent nog altijd niet kwijt is.

Maar goed, het ego is weer genoeg gestreeld (al heb ik dat soms wel nodig). Verder verkeren we hier in algehele paniek nu we ons allemaal recentelijk gerealiseerd hebben dat er nog maar 4 weken te gaan zijn voor de Kerstvakantie, en daarvoor de belangrijkste deadlines van het semester. Jawel, 19 december is D-Day voor maar liefst 3 opdrachten, die ons nu al in rep en roer hebben gebracht. Voor de Analytical Feature moesten we namelijk 2 weken geleden een outline (plan van aanpak) indienen, en daarvoor hebben we vandaag net te horen gekregen dat er 17 mensen een onvoldoende hebben, en dat er morgen tijdens het extra college spijkers met koppen zullen worden geslagen. De 17 gezakten zouden vanavond per email bericht krijgen, met het bevel een afspraak te maken met de betreffende docent.
Yours truly heeft nog geen email gehad, en is dus niet bij de ongelukkigen. Alweer een reden voor een vreugdedansje, na o.a. het vinden van iets wat lijkt op Japanse online kranten-databanken voor mijn thesis en een goed cijfer voor het laatste Inter.Cardiff artikel.

Gregynog was succesvol, in de zin dat ik meer klasgenoten heb leren kennen, vrienden heb kunnen maken en 3 dagen niet heb hoeven koken. Qua thesis heb ik niet veel nieuws gehoord of bedacht; ik had het globale plan al langer in mijn hoofd en heb eigenlijk alleen bevestiging gehad dat het een interessant idee is. Hoewel hij wel wat verbaasd/teleurgesteld klonk toen ik zei dat ik niet voor louter onderzoek een retourtje naar Japan kon boeken (mocht ik willen!). Dat schijnt voor de 'beste' thesissen namelijk wel de norm te zijn: onderzoeksreisjes naar exotische landen. Voor mij valt dat jammergenoeg niet binnen mijn budget, en ben ik dus zielsgelukkig met het internet, dat nu mijn thesis mogelijk maakt. Daarbij, als ik er het geld voor had zou onderzoek wel het laatste zijn wat ik in Japan zou doen!

Ondanks de algehele stress en het vooruitzicht weer hele dagen in de bieb te vertoeven hebben we er toch nog wat leuke dingetjes tussen kunnen proppen - die mede de vertraging van dit blog-bericht verklaren (hehe).

Op zondag 13 november was er namelijk nog een frisbee-toernooi in Nottingham, dit keer een exclusief damestoernooi met als doel opnieuw om de beginners wat toernooi-ervaring te geven. Het was een heel gezellig toernooi om te doen; samenspelen met jongens is heel leuk, maar er heerst dan toch een meer fanatieke, testosteron-geladen sfeer. Het voelt dan een stuk onvergeeflijker om fouten te maken, wat wel wat aan de spanning toevoegt.
Misschien dat dat deze keer echt het verschil heeft gemaakt, want mijn team (van de twee die we mee hadden) eindigde als 3de van de 16! Echt een heel goed resultaat.
Het team was een mix van ervaren spelers en beginners, die iedere keer evenredig op het veld moesten zijn. Heb dus best veel gespeeld, en we konden echt merken dat ons niveau omhoog ging naarmate de in totaal 7 wedstrijdjes vorderden. Nadat we de laatste wedstrijd nipt hadden gewonnen brak er in ons echt zo'n ongelofelijk gevoel van victorie uit, dat is niet te beschrijven. We hebben er hard voor gebikkeld, en laten zien dat de nieuwe speelsters van dit jaar ook van zich kunnen laten spreken.

Ons 1ste team: Heather, Amy (Cripps), Jen, Megan, Carys, Sioned, Esther, Suzan

Als persoonlijke kers op de taart was er nog mijn verkiezing als meest waardevolle beginner, met een medaille op de koop toe. Toen was de dag voor mij helemaal geslaagd. Ik weet dat ik hoogstwaarschijnlijk na dit jaar niet meer de kans zal hebben om te spelen, en ik ben dus ontzettend blij met althans dit aandenken te hebben.

Na afloop tuimelden we allemaal weer terug het busje in (alle 14) voor de 3-uurlange tocht terug naar Cardiff. Erg gezellig allemaal, met schuldgevoelvrije frietjes-pitstop onderweg.
Dat eten ze hier trouwens overgoten met azijn. Oftewel, hoe vermoord ik mijn heerlijke, goudgele aardappelstaafjes van genot. Ik ben veel meer voorstander van het bestrooien met zachtjes smeltende kaas. Om nom nom!


Deze frisbee-prestatie van formaat moest natuurlijk uitgebreid besproken en gevierd worden, wat we afgelopen woensdag op de twee-wekelijkse social gedaan hebben. Het thema was 'alles behalve kleding', wat resulteerde in een hoop plastic zak-creaties. Ikzelf ben niet zo creatief-met-vuilniszak (laat staan met kurk), en had dus een goedkoop kersttafelkleed gekocht in de Lidl. Paar veiligheidsspelden erbij - die waren nog het moeilijkst te vinden - en klaar is kees. Hieronder ziet u een voorbeeld van wat er zoal was:

vlnr: Dan, Hailey, Tim, Suzan, Rhys, Heather, Alec, Becky

Met als uitschieter de zeer verrassende post-it man. Er liep ook nog iemand rond met een zooi geniette speelkaarten, die hij naarmate de avond vorderde steeds meer kwijtraakte. Door mijn kwistig gebruik van veiligheidsspelden bleef alles echter wel goed zitten, en heb ik een zeer aangename avond gehad. Godzijdank de volgende dag wel pas om 12u les. ;-)


Toch, ondanks alle plezier, begin ik enigszins uit te zien naar de Kerstvakantie. Niet alleen omdat de deadlines dan achter de rug zijn, maar ook omdat ik even een tijdje niks anders wil doen dan snowboarden! Angstvallig houd ik al dagen de sneeuwberichten van Flumserberg in de gaten, hopend op een paar centimetertjes hier en daar. Tot nog toe geen succes, en aangezien het al half november is geweest ben ik stilaan een sneeuwdans aan het overwegen.
Alles is in ieder geval beter dan de regen die hier de scepter zwaait. Het lijkt wel alsof alles al weken grijs is; denk dat ik nu toch echt heb kennisgemaakt met het 'echte' Welshe weer. Geef mij maar strakblauw, koud, en zon!


Ten laatste een update qua cultuur waar ik heden nogal door geobsedeerd ben: gesproken poëzie, of 'slam' poëzie. Wat kennissen van me doen hieraan (gedichten die puur geschreven zijn om voor te dragen, en soms begeleid worden door muziek), en het kan echt heel mooi zijn. Voor de Engelskundigen onder jullie, dit is een artikel dat ik erover geschreven heb, met een filmpje als voorbeeld. Echt fantastisch, en kan zowel serieus als komisch zijn.

Verder heb ik momenteel een nieuwe favoriete artiest: Ed Sheeran. Hier al helemaal populair (beetje een Engelstalige Milow, voor de kenners), en blijkbaar stilaan op het vasteland ook al. Mijn huidig veruit favoriete nummer is One Night; kan dat nu echt op repeat laten spelen.

En als aller-allerlaatste moet ik nu reeds mijn miserabele nederlaag erkennen: voor NaNoWriMo heb ik tussen alle bedrijven door niet eens 1 complete pagina volgeschreven gekregen. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar en ik heb eigenlijk wel duizend andere dingen te typen op dit moment. 
Ik verberg mijn gezicht dus in de allerdiepste schaamte, zwaai de witte vlag, en beloof beterschap voor volgend jaar.