Tuesday, 26 January 2010

Van concerten, hutspot en groene dagen

Wat vliegt de tijd; alweer bijna 3 weken geleden dat ik nog gepost heb. Wat dus ook betekent dat ik over 3 dagen vakantie heb! :D
We hebben deze afgelopen tijd ook goed gebruikt om vanalles af te ronden qua klaswerk (met o.a. een eindsprint van jewelste wat kanji betreft), en er nog een aantal activiteiten uit te persen.

Op zondag 10 januari hebben we op een klein stadsfestival ons Taiko-debuut gehad. Ik was erg nerveus, vooral omdat we, nadat we ons omgekleed hadden, nog een tijd moesten wachten. Het waren 3 kleine optredens op verschillende locaties in het centrum, en er was redelijk wat toeloop. Zeker wij 3en als blonde buitenlanders op de eerste rij trokken veel bekijks, en er kwamen zelfs een aantal fotografen speciaal op ons af om close-ups te maken. Dat gebeurt trouwens nogal consistent; het is alleen jammer dat we nooit het resultaat te zien krijgen.
De eerste keer heb ik nog wat foutjes gemaakt door de zenuwen, maar later kreeg ik er steeds meer plezier in en lette ik niet meer zo op het publiek. Koreaanse vriendin Su-Jon heeft een hele hoop foto's genomen, ziehier een voorproefje:

Van links naar rechts: Olga, Bregt en ik. Buiten beeld gevallen aan de linkerkant is Koreaanse vriend Hyon-U.

Diezelfde avond waren we opnieuw uitgenodigd door het echtpaar Ookubo, die ons eerder in November ook al eens mee uit eten hadden genomen. Bregt, Chinese vriendin Rangetsu, Vietnamese vriendin Van en ik waren van de partij, en dit keer gingen we naar een beroemd krab-restaurant, waar we een 5-gangenmenu voorgeschoteld hebben gekregen (allemaal met krab, natuurlijk). Hoewel we rustig begonnen met een patéetje (hoe spel je dat?!) en een loempia, werd dat onverwacht gevolgd door een gratin van krabhersenen. Jawel. Echt zo'n situatie waarbij je liever niet had geweten wat erin zit, ook al is het lekker.
Het hoofdgerecht was vervolgens nabe-ryouri met hele stukken krab erin. Opnieuw wil ik echt niet weten wat die grap gekost heeft, en ik was dan ook heel blij dat ik een mooi souvenir uit Nederland mee had als bedankje - heeft mijn moeder godzijdank allemaal meegebracht.
Na het eten waren we nog bij hun thuis uitgenodigd, en onze vermoedens werden bewaarheid; deze mensen hebben heel goed geboerd in hun leven. Toch komt dat niet hinderlijk tot uiting in hun gedrag - ze hebben veel, maar willen het ook graag delen met anderen (ons dus), en zorgen dat we een zo compleet mogelijke ervaring van Japan kunnen hebben.

De volgende dag hadden we rendez-vous in het park van Matsumoto-jo (het kasteel). Daar zouden we met een hele groep nogmaals Mochi gaan maken, maar deze keer op traditionele wijze met een grote houten kuip, zware hamers, en dan stampen maar. De lokale pers was erbij, en ik ben zowel geïnterviewd als gefilmd. Het filmpje (weliswaar in het Japans) is hier te vinden:Mochi-filmpje 
Al bij al ook een leuke dag, en ontzettend geluk met het weer, natuurlijk. Maar dat soort klassiek wintersport-weer hebben we hier regelmatig, dankzij de bergen die de meeste regenwolken tegenhouden.

Dat was allemaal goed en wel, maar er moest ook nog gestudeerd worden! Later die week moest ik nog een hoop kanji-oefeningen doen en de tekst van mijn einde-semester-presentatie doorsturen aan de leerkracht om te laten nakijken. Ook hadden we zondag weer Taiko-training, met de opwindende ontwikkeling dat we eindelijk weer een nieuw, ambitieuzer nummer mogen leren. Gelukkig heeft Toshi-sensei (=Taiko-god) ons een dvd gegeven zodat we thuis kunnen oefenen; uit de bladmuziek alleen kan ik de ritmes echt niet halen.
De daaropvolgende week van 18 tot 24 januari is helemaal een periode van moeten-moeten-moeten geweest. Met o.a. een extra lange multi-culti-klas (wat een vreugde), 2 kanjitoetsen, 1 conversatietoets en het nog tig keer checken en oefenen van mijn presentatie en die uiteindelijk houden op vrijdag.
Die ging trouwens goed; geen verwoestende kritieken gehad. ;) Ik dacht dat ik gewoon lui was geweest om alles met zo simpel mogelijke woorden uit te leggen i.p.v. alle moeilijke termen te gebruiken, maar dat was uiteindelijk waar de leerkracht nog het meest over jubelde. Ik had wel een verklarende woordenlijst gemaakt voor mijn klasgenoten, maar die was duidelijk korter dan die van andere mensen - wat dus verrassend genoeg als een pluspunt gold, haha. Mijn onderwerp was Dejima, het eiland voor Nagasaki dat de Hollanders 200 jaar lang als enige westerlingen bewoond hebben om handel te kunnen drijven. Puur uit persoonlijke interesse gekozen, dus het had erger gekund. En de meerderheid van mijn klasgenoten kende het verhaal nog niet, dus dat was ook leuk.

Ook ben ik afgelopen week door het IC gevraagd om naar een lagere school te gaan en uitleg te geven over Nederlandse kookkunst, en daarvoor heb ik eerst een soort 'intake'-gesprek gehad met de verantwoordelijke leerkrachten van die school. Dat verliep allemaal naar wens, dus ik ga morgen aan 10-jarigen uitleggen hoe je Hollandse hutspot maakt. Godzijdank mag ik dat in het Engels doen, want het is in het kader van hun les Engels. Ook moet ik wat documentatie meebrengen over Nederland in het algemeen, omdat ze waarschijnlijk geen idee hebben waar het ligt, laat staan hoe het eruit ziet. Mijn mede-buitenlandse gasten zijn 3 Amerikanen en een Canadees, dus ze zijn zeer blij dat ik voor wat meer variatie zorg, haha. We zullen morgen wel zien hoe dat gaat!

Afgelopen weekend (23-24) was er een ijssculpturen-tentoonstelling in het park van Matsumoto-jo (handig, zo'n kasteel), en we zijn zaterdagavond met een heel convooi buitenlandse studenten een kijkje gaan nemen. We waren eigenlijk iets te vroeg, want ze gingen die nacht pas de beelden uithakken, maar dat was ook wel eens leuk om te zien. Van die mannen met bivakmutsen op en cirkelzagen kreeg ik wel even een Jason-vibe, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ook hebben we een heuse kebab-kraam gezien en als ik niet al gegeten had, had ik er zeker 1 gekocht. De andere West-Europeanen (=4 man) kwijlden met me mee, terwijl de rest niet-begrijpend toekeek. Ah, good times. ;)
Toen we een beetje uitgekeken waren op het hele gebeuren en mijn vingers en tenen zo ongeveer bevroren waren, zijn we teruggefietst naar de Kaikan en hebben er daar nog een avondje van gemaakt. Was alweer een tijdje geleden dat we dat nog gedaan hebben, dus het was wel welkom.
Daar hebben we ook nog wat nieuwe vrienden gemaakt; We zaten met z'n 7en op de kamer van Oro, een Benanees/Benaner/Benan-persoon- enfin, Afrikaan - met Pietro (de Duitse Italiaan), Bregt, Olga, ik en 2 Mongolen (ja, ik weet het, haha). Die laatste twee hebben onuitspreekbare namen, dus voor ons heten ze Tuugii en Turu. En gelachen dat we hebben! Nooit geweten dat Mongoliërs (:P) zo grappig kunnen zijn; ze zijn heel relaxt en los vergeleken bij andere Aziaten. Maar dat had ik ook wel kunnen weten, want uit de multi-culti-klas hebben we geleerd dat mensen daar wel ongetrouwd samenwonen zonder met de nek aangekeken te worden, en homoseksuelen relatief geaccepteerd worden.
Maar goed, het is nog een erg leuke (en late) avond geworden.

Daarna zondag vanzelfsprekend laat opgestaan, en wat gestudeerd voor de grammatica-toets van maandag (gisteren); de laatste van het semester. Om 15u was het weer tijd voor Taiko, waar we het tweede deel van ons nieuwe nummer hebben geleerd. Het tempo gaat echt veel sneller nu; het is 1 keer kijken, 2de keer in de lucht meespelen en de 3de keer doen. Op die manier hebben we een heel repertoire tegen de tijd dat we naar huis gaan in augustus!
Maar na 3 uur Taiko ben je best moe, dus ik was niet zo blij dat ik daarna nog naar het station op en neer moest om een treinkaartje naar Nagoya te kopen voor maandag.

Maandag had ik in de ochtend eerst de grammatica-toets, en in de vroege middag nog een leestoets voordat ik 10 minuten eerder weg moest om mijn trein naar Nagoya te halen. Ik ben namelijk gisteren naar een concert van Green Day geweest! Het voorprogramma begon om 18u, en om op tijd in het stadion te raken moest ik de trein van 14u50 hebben, dus ik had haast. Ik was in mijn eentje, want Sam had jammergenoeg geen geld, en andere liefhebbers zijn er op dit moment niet in de buurt. Maar niet getreurd, want ik heb absoluut genoten.
140 minuten non-stop muziek van album-kwaliteit of hoger (ja, hij kan echt zingen), zonder ellenlang gezever over het zoveelste goede doel (kuch, Bono, kuch). De groep had het publiek vanaf het eerste moment in zijn greep, en liet ons niet meer los tot de lichten weer aan gingen en de laatste noot van de toegift weggestorven was. En die was lang. De toegift, bedoel ik; 4 nummers waarvan 1 die 9 minuten duurt, en de gouwe ouwe Good Riddance, ook wel bekend als Time of your Life.
Om nog maar niet te spreken van dronken konijnen, supersoakers, WC-rol-schieters, T-shirtkanonnen, zingende fans, vuurwerk, ontploffingen, roze boa's en 4-jarigen op het podium.
Elke cent meer dan waard. Wat je ook zegt over Green Day, punk of nep-punk, ze weten wat hun fans willen en ze zorgen ervoor dat we het krijgen met nog een schepje er bovenop. Alle hits kwamen voorbij; niet alleen nummers van het nieuwe album maar bijv. ook van het album Dookie dat 15 jaar oud is. Mijn stoeltje viel ook heel erg mee; ik had een plek op de tribune waarvan ik dacht dat ik misschien niet zo veel zou kunnen zien, maar de hal was kleiner dan het schema had doen vermoeden, dus er was eigenlijk helemaal niets mis mee.

Klein minpuntje van het hele gebeuren was wel dat Japanners over het algemeen de teksten niet kennen, dus als de zanger dan een bepaalde lyric als antwoord verwachtte, kwam dat nogal zwak naar voren - wat helemaal in tegenstrijd was met het enthousiasme van het publiek.
Maar goed, ik ga er nu over ophouden. Maar laat het gezegd zijn dat dit een van de beste ervaringen is geweest in lange tijd. :D


Toen ik eindelijk na het concert met merchandise weer op het station stond was het al kwart voor tien, dus je begrijpt dat ik niet meer de trein naar huis heb genomen. Dat had ik voorzien, en dus heb ik ruim een maand geleden al geregeld dat ik bij iemand in Nagoya kon CouchSurfen. Dat was een Amerikaan die al een paar jaar in Japan woont en vroeger gebackpackt heeft in Europa en daar veel geCouchSurft heeft, en die nu zelf zijn appartement openstelt voor gasten.

Voordat er iemand in paniek schiet; het is allemaal hartstikke goed verlopen; CouchSurfing regel je via de website met dezelfde naam, waar je een profiel moet aanmaken met foto's en zoveel mogelijk info over jezelf. Het is een systeem van vertrouwen; je schrijft een beoordeling over mensen met wie jij een goede ervaring hebt gehad, en voor wie jij garant staat dat dat een goed persoon is. En David, de Amerikaan bij wie ik overnacht heb, heeft een hele lange waslijst aan goede beoordelingen en garanties. Ik heb dus eerst dat allemaal doorgespit en alle veiligheidsadviezen gelezen. Maar het was helemaal geen probleem: ik had zelfs een eigen kamer! Hij is me komen ophalen aan het metro-station om 22u30, we hebben nog wat YouTube-filmpjes uitgewisseld en zijn gaan slapen. Vanochtend moest hij alweer vroeg aan het werk (hij is leraar Engels), dus ik ben ook om die tijd weer vertrokken. Dat was wel even moeilijk; om 7u30 zat ik alweer op de metro naar Nagoya Centraal Station, en heb van daar om 9u de trein terug genomen naar Matsumoto, en daarin eigenlijk alleen maar geslapen.

Nu zit ik dus weer thuis achter de computer, te wachten tot ik om 16u naar de laatste multi-culti-klas mag gaan om een opstelletje te schrijven. Reken maar dat ik vanavond vroeg naar bed ga! 

Saturday, 9 January 2010

Terug van weggeweest

Gelukkig Nieuwjaar, daar zijn we weer! Met een nederige buiging wil ik mij excuseren aan mijn trouwe lezertjes voor het feit dat ze meer dan een maand hebben moeten wachten op het volgende verslag. Als enige verdediging kan ik aanvoeren dat december ongemeen druk is geweest, en ik nauwelijks tijd heb gehad voor regulier huiswerk, laat staan een blog.

Dat betekent dat ik nu wel een hoop in te halen heb; eens even zien...
Allereerst wil ik de Postgoden heel hartelijk bedanken voor het verhoren van mijn gebeden en mij van een ruime hoeveelheid Sinterklaas-chocolade te voorzien. Jullie hebben echt mijn leven gered, want met Japanse chocolade is het toch maar behelpen.
Ten tweede wil ik melden dat de pannenkoeken-bak-expeditie naar volle tevredenheid verlopen is; we hebben de kosten van de ingrediënten vergoed gekregen, meer dan 60 pannenkoeken gebakken op 3 uur tijd, en na het buffet nog een kerstcadeautje gekregen (er staat nu trots een kerstmannetje in mijn boekenkast). Het koken gebeurde in 1 grote ruimte, met een kookeiland per land, en iedereen kwam eens bij elkaar koekeloeren om te zien wat de rest aan het doen was. Bij ons kwamen er zeker veel mensen kijken; naast de alom bekende Koreaanse en Chinese kookkunst kregen ze bij ons eindelijk wat nieuws te zien. Op het laatst waren er 3 meisjes, hun moeder en een ouder koppel die ons allemaal aan het 'helpen' waren. Mijn poging een pannenkoek in de lucht te keren werd met applaus begroet, en er is een aantal keer naar het recept geïnformeerd.
Misschien geen slecht idee om in Japan een Hollands pannenkoekenhuis te beginnen?
Van de kleine kinderen die aanwezig waren, waren de meeste tenminste niet bij onze buffettafel weg te slaan. Pannenkoeken met suiker zijn blijkbaar universeel. Grappige anecdote is nog dat de vriendelijke oude man die me op het einde hielp de opgerolde pannenkoeken door de helft te snijden (kwestie van ze handzamer te maken voor eetstokjes), een gerennomeerde sushi-kok bleek te zijn, die bevriend is met de organisatoren. Hij had voor de Japanse bijdrage een prachtig gepresenteerd sushi-buffet gemaakt, dat natuurlijk ook als eerste op was. Hij was oprecht geïnteresseerd in andere manieren van koken - zelfs zoiets simpels als pannenkoeken - en ik heb hem later minstens 3 keer zien langskomen met zijn bordje. Hij leek ook een beetje op Mr. Miyagi van de Karate Kid, voor mensen die de film hebben gezien. ;) Wax on, wax off!

Al bij al dus een geslaagde, zij het alternatieve, 5 december.


De volgende 2 weken waren vooral gevuld met schoolwerk, en met dingen op punt te stellen voor de vakantie; het opsturen van kerstcadeautjes en nieuwsjaarskaartjes (meer uitleg verderop), en het uittesten van een restaurant voor het aankomend bezoek van ouders en broertje. Tja, iemand moet het doen, hè.
Op vrijdag de 18e zijn Bregt en ik nog uitgenodigd geweest voor een eindejaarsfeestje (bonenkai) van de studenten en professoren Franse literatuur van Shinshu; 2 van hen gaan volgend schooljaar een uitwisselingsjaar doen in Leuven, wat de voornaamste reden was voor onze uitnodiging. Het is hier heel normaal om met je professor een pint te gaan drinken of hem uit te nodigen voor een feestje, en we hebben dus ook in een heel ongedwongen sfeer met Yamamoto-sensei en Yoshida-sensei kunnen praten. Zeker professor Yoshida kan heel goed Frans, wat we dus ook nog een beetje hebben kunnen oefenen. Grappig is dat zijn 'onze' professoren Vanoverbeke (of Dimitri-sensei) en Vande Walle ook kennen, en we hebben dan ook menig sappig verhaal gehoord.
Ook heb ik gemerkt dat ik duidelijk Frans en Japans op dezelfde plaats in mijn hersenen heb zitten, want ik had de grootste moeite om de simpelste Franse woorden te vinden omdat er steeds Japanse woorden in me opkwamen. Als ik terugkom dus eerst maar eens naar Brussel gaan, ofzo om de boel eens op te frissen.
Dat avondje is verder ook nog gezellig verlopen onder het genot van lekker eten en drinken, met opvallend genoeg een gerecht dat ontzettend leek op Gentse Waterzooi. Erg lekker om eens een keer geen rijst te krijgen, maar een gekookte aardappel! Bregt en ik hebben het ons dus goed laten smaken, wat leidde tot enige gêne toen op het einde bleek dat er niet van ons verwacht werd dat we meebetaalden. Als rechtgeaarde studenten hebben we op uitgebreide dankzeggingen na natuurlijk niet aangedrongen. ;)


De volgende dag was het voor mij eindelijk tijd om weer eens de trein naar Tokyo te nemen, waar ik dan voor het eerst in bijna 3 maanden mijn familie weer zou zien. Ik kwam als eerste in het hotel aan, en heb daar nog een boek proberen te lezen onder het wachten, wat slechts half gelukt is doordat ik het niet kon laten steeds naar de ingang te kijken. Misschien moet ik dat stukje nog eens opnieuw lezen.
De reünie met pap, mam en Max was heel fijn; niet in het minst omdat ik vanaf dat moment 10 dagen lang niet meer de meest opvallend uitziende buitenlander was - en zeker niet meer de langste, haha!
In die 10 dagen hebben we Tokyo, Matsumoto en Kyoto aangedaan, wat eigenlijk een redelijk compleet beeld geeft van Japan: hightech modern Tokyo; het 'gewone' burgerlijke Matsumoto; het klassieke tempelrijke Kyoto. Laat het gezegd zijn dat ze alledrie hun ogen uitgekeken hebben, wat vaak leidde tot komische opmerkingen zoals Max' observatie in Harajuku: "Waarom dragen alle meiden hier hooker boots?! En erop lopen kunnen ze ook niet!" Daar hebben we trouwens een genoeglijk uurtje in de Starbucks doorgebracht met gewoon maar naar buiten kijken en commentaar geven op langslopend volk. Je zou er een Visa/Mastercard reclame van kunnen maken; treinkaartje naar Harajuku: 160 yen. Chocolate Frappuccino: 420 yen. Met je broertje lachen om raar uitgedoste Japanners: priceless.

Mijn vader is ook druk in de weer geweest met zijn foto-camera, dus ik verwacht binnenkort een mooie collectie te mogen zien; aangevuld met plaatjes uit Australië (de gelukzakken!).
De 29ste zijn ze vanuit Tokyo weer vertrokken, en ik moet bekennen dat ik zoals gewoonlijk een traantje heb weggepinkt. Nu de home-stretch van 7 maanden voordat ik ze weer zie. Maar er is 1 woord dat het makkelijker zal maken: Skype. :)


Oud&Nieuw heb ik met Olga, Lilli en Bregt doorgebracht, opnieuw op (voor onze maatstaven) onorthodoxe wijze. Eerst hebben we samen spaghetti gemaakt, vervolgens een film van studio Ghibli (een oude, ik ben de naam vergeten maar het was iets met een oor) en Little Women gekeken. Ik ben geen fan van Winona Ryder, maar dit is een leuke film voor de liefhebbers van Pride&Prejudice, en ik heb een nieuwe waardering opgevat voor Gabriel Byrne, de verrassend aandoenlijk is als Duitser met wat eigenlijk klinkt als een Frans accent, hehe.
Na de films was het bijna middernacht, dus hebben we ons over de beijzelde weg naar de Boeddhistische tempel in het midden van de stad begeven. Onderweg hebben we even moeten stilhouden om te overleggen of het nu al wel of niet 1 januari was, wegens gebrek aan vuurwerk (doen ze hier niet aan) en ongelijk lopende horloges. Uiteindelijk hebben we maar een gemiddelde gepakt en elkaar met een dikke knuffel 'gelukkig nieuwjaar' gewenst.
Eenmaal bij de tempel aangekomen stond er al een grote menigte in de rij voor een nieuwjaarsgebed, dus na even te hebben rondgekeken bij de verschillende eetkraampjes zijn we vanwege de kou maar weer huiswaarts gekeerd. We zijn ook nog even in de Kaikan bij vrienden binnengevallen, en hebben daar nog zitten kletsen tot we om half 3 weer naar ons eigen huis terug zijn gegaan.
Allemaal niet echt spectaculair, maar ik merk wel dat ik compleet uit de Leuvense routine ben; ik had maar 1 biertje op, niets inspannends gedaan en het was pas 2u30, maar toch viel ik al half in slaap. Dat gaat volgend jaar allemaal weer aangewend moeten worden.... ;)


College begon pas weer op dinsdag 5 januari (afgelopen dinsdag), en de dagen daarvoor heb ik schaamteloos uitgeslapen en geluierd. Tijdens het bezoek van mijn familie zijn we ook elke dag vroeg opgestaan om zo veel mogelijk te kunnen zien, dus ik was er eerlijk gezegd wel een beetje aan toe. En het was nog slecht weer ook, dus ik heb buiten niks gemist. (oftewel: hoe dek ik mezelf goed in)

Volgende week hebben we door omstandigheden ook weer maandag en dinsdag vrij, en het is in totaal nog maar 3 weken tot het einde van het semester, dus er moeten nog snel een hoop dingen afgerond worden (waaronder 8 kanji-hoofdstukken en een presentatie), maar dat betekent ook dat we over 3 weken, 2 maanden lang vakantie hebben! De eerste week komt mijn goede vriendin Amy op bezoek, en in maart hebben Bregt, Olga en ik gepland naar Okinawa te gaan; Japans eigen witte-stranden-en-palmbomen eilandenparadijs. Het moet daar tegen die tijd alweer rond de 25 graden zijn, dus jullie begrijpen dat we daar na al dit koukleumen ontzettend naar uitkijken. Nog 2 maandjes wachten...

En nu tot slot nog even een Japans cultuurlesje: Nieuwjaarskaartjes.
Kerst is hier van nauwelijks tot geen belang (alleen commercieel en een beetje zoals Valentijnsdag), dus er worden geen kerstkaarten verstuurd. De Post verkoopt overal vanaf eind november speciale Nieuwjaarskaarten waar je geen postzegel meer op hoeft te plakken, en die vast en zeker op 1 januari bezorgd worden (zoals het hoort), zolang je ze maar ten laatste op 25 december op de post doet. Om te zorgen dat de kaartjes in het hele land effectief op 1 januari bezorgd worden, huren ze op die dag in grote getale scholieren in als bezorgers.
Ikzelf heb er dit jaar 4 verstuurd, waaronder naar de HNF. Dat bleek een goede zaak, aangezien ik er van hen op 1 januari ook eentje in de bus kreeg.
Volgens de etiquette mag je, als je er 1 krijgt van mensen die jij niet gestuurd hebt of vergeten bent, er tot 15 januari nog 1 terugsturen. Dan knijpt men een oogje toe; sommige mensen sturen er wel honderden! Naar hun baas, collega's, familie, vrienden, zakenrelaties, etc. Zoals gezegd verkoopt de Post standaardkaartjes, maar mensen maken zelf vaak ook gepersonaliseerde kaarten, of laten die drukken. Vaak bevatten die dan een afbeelding van het dier waarnaar het nieuwe jaar volgens de Chinese Zodiac genoemd is; 2010 is het jaar van de tijger. Het zijn er in totaal 12; 1988 was bijvoorbeeld het jaar van de draak, 1986 ook de tijger (= 24 jaar geleden, = 2 x 12), en 1992 de aap (hihi, Max). Wat de tijger verder voorspelt voor dit jaar heb ik geen idee van, maar het is in ieder geval beter dan het jaar van het varken of de rat. Maar ach, in essentie gaat het er om wat je er zelf uithaalt, toch?