Sommige mensen hebben mij gezegd dat ze het jammer vinden dat mijn blog nu "klaar" is omdat ik terug ben van mijn avontuur in het verre oosten, en dat heeft mijn ego zó gestreeld dat ik eigenlijk wel zin had om daar een mouw aan te passen. Er is technisch gezien niets wat me tegenhoudt om vanaf nu mijn leven in Leuven (pluspunt voor alliteratie) te beschrijven! Muhahaha!
Ok, dat is misschien iets minder indrukwekkend en 'wow'-waardig, maar het stelt me wel in staat om een update van mijn leven te geven aan mensen met wie ik beter contact zou moeten houden, maar die er altijd tussenuit schieten en zorgen dat ik me schuldig voel.
Bij deze dus. Sorry! :(
Dat gezegd zijnde, beginnen we met het tweede deel van deze blog.
The S-files: het (hopelijk) Laatste Jaar in Leuven.
Laat me toe even de huidige stand van zaken samen te vatten vooraleer we door gaan met dit spannende nieuwe seizoen:
- Als alles verloopt volgens het plan dat ik al aan verschillende mensen in detail heb uitgelegd, kan ik in juli 2011 afstuderen voor zowel mijn bachelor als mijn master Japanologie. It's magic!
- Er is al een stap in de goede richting gezet d.m.v. het groen licht dat mijn vakkenpakket en mijn thesisonderwerp hebben gekregen.
- Ik woon in een nieuw studentenhuis met gemeenschappelijke keuken en hele leuke huisgenoten, en waar nota bene ook nog Sinterklaas langs zal komen!
- Ik ben duidelijk een kuddedier bij uitstek, en heb me dus weer (zij het onofficieel) bij het presidium van onze studentenkring Eoos gevoegd. Hetgeen buitengewone toewijding vraagt in de vorm van aanwezigheid op feestjes, overtuigend leren zingen van het kringlied en het spekken van de kas door bier te drinken. Gelukkig worden deze zware opofferingen goed gemaakt door een gepersonaliseerde presidium-trui. Want daar doen we het natuurlijk allemaal voor.
- Ik heb een baantje bij het museum van Leuven - toepasselijk 'M voor Museum' genaamd - als suppoost. Ja, dat betekent rondlopen in de zalen met een kick-ass walkie-talkie en badge om geheime deuren mee open te doen. Ik word er helemaal machtsdronken van.
Zo, nu iedereen weer bij is kunnen we verder met belangrijker zaken, zoals NaNoWriMo. Jawel, om 1 of andere reden ben ik al voor de 3de keer zo geschift om mee te gaan doen aan dit evenement.
In 2008 deed ik voor het eerst mee, en slaagde in deze opgave. Dat was duidelijk beginnersgeluk, want in 2009 faalde ik jammerlijk met slechts 5000 woorden achter mijn naam. Maar nu, in 2010, keert het tij opnieuw! Ik heb een beter idee, meer motivatie, en ben nu al verder dan vorig jaar. Maar ik loop toch een beetje achter, zoals je kunt zien:
Met dit programmaatje kun je zien hoever ik nu zit; ik moet eigenlijk al bijna halverwege zitten, maar geen paniek! Voor dit weekend heb ik een marathon gepland, dus tegen zondagavond moet ik aan het streefgetal zitten van 23500 woorden. Eitje, toch?
In ander nieuws, wat mensen hopelijk meer zal interesseren: ik heb een Taiko groep gevonden bij Leuven!! Ik kan dus inderdaad mijn obsessie verder zetten en vol overgave op trommels rammen terwijl ik me stiekem terug in Japan waan! Yes!!
Ok, genoeg uitroeptekens. Want hoewel ik heel blij ben, kost het wel een bom duiten en moet ik nu elke week 1 à 2 keer een half uur op en neer fietsen naar Lovenjoel. Na een volle dag les. Op donderdagavond. Wat betekent dat ik eigenlijk al moe ben voordat ik nog uitga, en vrijdagochtend dus tot weinig productiefs in staat ben.
Een kleine meevaller van de nieuwe aanpak van de KUL dit jaar is dat bijna niemand meer les op vrijdag heeft en dus vroeg aan het weekend kan beginnen. Een schrale troost als je het mij vraagt, vergeleken bij de vervroegde examenregeling die volstrekt onwijzigbaar was en nu alsnog zal wijzigen nadat we ons vakkenpakket al moesten indienen, en dus de potentie heeft te ontaarden in een complete clusterfuck wat overlappende examens betreft.
Non-studenten zullen hier hoogstwaarschijnlijk nog niets van meegekregen hebben, maar dit is een probleem van het grootste belang voor de studenten, die anders misschien bij voorbaat al veroordeeld worden tot een herexamen door overlappende examendata.
En voor de proffen, die blijkbaar nog met geen mogelijkheid kunnen zeggen op welke dag ze in januari in Leuven kunnen zijn om examen af te nemen.
Lees dat drie keer, en zeg me dan pas dat het slecht is van me dat ik het 1 toch iets zwaarder vind wegen dan het ander. Zoals gewoonlijk zit de KUL, ons eeuwenoude, beroemde instituut, weer boordevol kul.
Maar het kan nog altijd erger; gelukkig moet je bij ons nog wel moeite doen voor een diploma.
In persoonlijker nieuws: het damesvoetbalteam van Eoos (waar mezelve ook deel van uitmaakt) heeft afgelopen woensdag een klinkende overwinning geboekt op VRG, de kring van faculteit Rechten. Waar we zeer blij mee zijn, omdat het cliché over rechtenstudenten grotendeels bevestigd wordt in Leuven, en we natuurlijk schaamteloos chauvinistisch zijn over onze eigen kring.
En nee, dan maakt het niet uit dat ze eigenlijk forfait hebben gegeven door gewoon niet te komen opdagen. Winnen is winnen is winnen. Voor de kenners: forfait, shmorfait! Volgende keer wacht ons weliswaar Apolloon (de kring van sportwetenschappen), wat betekent dat we dik ingemaakt zullen worden, aangezien er meisjes van Apolloon bij Anderlecht spelen. Maar wij zijn jammer genoeg te trots om van te voren al forfait te geven, en zullen wij over 2 weken dus ons uiterste best doen... en genadeloos de grond ingeboord worden. Misschien kunnen we er na 10-0 een vriendschappelijk potje van maken?
Oja, nog een laatste puntje. Dit jaar heb ik geen tv meer op mijn kamer (er is geen aansluiting, en zoals Jens zei: "ik kan na 2 stappen de andere muur aanraken"), en ik ben dus niet helemaal bij qua populaire tv-programma's. Maar ik doe soms een beetje onderzoek om niet helemaal met m'n mond vol tanden te staan, en ik moet zeggen: wat, in naam van al dat goed is, is 'Glee'?!?
Niet 'wat' als in 'wat', maar 'wat' als in 'wat vindt iedereen hier zo leuk aan?'. Ik heb wat filmpjes op Youtube gekeken, en serieus, de persoon die dat gedrocht van een tv-serie bedacht heeft moet gestraft worden. Herhaaldelijk. Want het lukt me niet eens om die fragmenten tot het einde toe af te kijken. Halverwege krijg ik ondraaglijke jeuk, begin ik hard te praten tegen mijn computer (= geen goed idee, want de muren zijn dun), en zet ik dat verschrikkelijke, overtrokken, 'High School Musical'-ripoff kattengejank af.
En ja, ik weet dat het al een Emmy heeft mogen ontvangen, en er wereldwijd mensen fan zijn, en wat ik zeg dus maar een mening is. Maar kan iemand me dan uitleggen wat er wel goed aan is? En het argument "die acteur/actrice is een lekker ding" telt niet.
Maar dat is nog niet het ergste uit de States wat mij de afgelopen tijd bereikt heeft. Die twijfelachtige eer valt toe aan het nieuws dat de Millennium-trilogie van Stieg Larsson (aanrader!) opnieuw verfilmd zal worden in Hollywood, terwijl er al een (in mijn ogen) nagenoeg perfecte verfilming bestaat. En waarom moet er nu een nieuwe komen? Omdat deze in het Zweeds is. En over het algemeen haten Amerikanen het lezen van ondertiteling.
Volgens dit artikel zijn de Zweden er ook een beetje pissig over. En terecht.
De originele titels van de boeken waren al niet goed genoeg voor de Engelse vertaling - hoe kom je van "Mannen die vrouwen haten", tot "Het meisje met de drakentattoo"? Toch niks mis met die eerste titel? Maar nee, Hollywood weet alles beter.
En als je me niet gelooft, kijk hier dan eens naar. In 2008 was er een kleine, alternatieve productie, Repo! The Genetic Opera genaamd. Geen Hollywood-productie, maar door mond-tot-mond reclame via het internet toch erg populair. Wat mij betreft ben ik dank verschuldigd aan vriendin Olga voor de introductie. Ik geloofde dus mijn ogen niet toen ik eerder dit jaar de aankondiging zag voor de grootse première van Repo Men; bijna exact hetzelfde verhaal, maar dan met bekende acteurs, meer explosies en zonder alternatieve opera-kenmerken.
En zo verwordt alles tot eenheidsworst. Om ziek van te worden. Want Hollywood-films zijn op zich best leuk als entertainment, maar volgen wel allemaal hetzelfde patroon - moet ook wel, want ze moeten natuurlijk zo veel mogelijk opbrengsten genereren! Tot de vaste ingrediënten behoren: knappe, bekende acteurs/actrices, special effects, seks en een happy end. En natuurlijk moet iedereen alles kunnen begrijpen, dus elke ondertoon, elke nuance moet uitgesproken worden (als je me niet gelooft, kijk dan eens CSI). Slechts zelden zijn Hollywood films subtiel, wat nu juist het grootste kenmerk is van Scandinavische films. En ja, dat zijn soms ook obscure films die alleen doorgewinterde cinefielen kunne waarderen ('Europa', iemand?), maar de Millennium-films waren echt goed. Goede sfeer, indrukwekkend zonder melodramatisch te worden - wat ik zeker zie gebeuren met een zekere scène in de eerste film - en volkomen realistisch zonder een suikerzoet einde.
Dat zie ik dus allemaal ten onder gaan met deze nieuwe verfilming die in 2011 uit moet komen. En het vervelende is dat Hollywood veel meer geld heeft om zijn films aan de man te brengen, en men in landen waar de boeken niet zo populair waren en die de Zweedse films niet bereikt hebben, de Hollywoodversie als de standaard gaat zien. Wat het originele werk allesbehalve eer aandoet. Ik wacht dus vol angst op die nieuwe films, en hoop dat het geen monstruositeit van ongekende proporties wordt zoals de laatste 'Transformers'-film.
En nu ik tot volle tevredenheid mijn gal heb kunnen spuwen, zal ik jullie weer met rust laten. Mijn dank aan de mensen die het tot dit punt hebben volgehouden. :)
P.S. En als je dacht dat rampzalige boekverfilmingen tot Hollywood beperkt bleven; dacht het niet. Kijk maar eens naar 'Kruistocht in spijkerbroek'. Thea Beckman draait zich om in haar graf.
