Ik realiseer me dat ik in posts regelmatig uitwijd over Taiko-training, en dat dat misschien niet voor iedereen altijd even interessant is. Een deel van jullie zal zich misschien ook niet echt een beeld kunnen vormen van wat het precies inhoudt, behalven 'trommelen', en waarom ik er dan zo wild van ben?!
Daarom heb ik een filmpje, dat ik gemaakt heb op de training afgelopen zondag, op Youtube gezet, en vervolgens hier in mijn blog ingebed. Wees voorzichtig bij het afspelen, want het geluid is erg hard - zo hard zelf dat de microfoontjes van mijn camera het niet echt aankonden en de kwaliteit dus niet zo goed is. Zet dus om te beginnen het geluid maar zachter dan je denkt dat nodig is. :) Maar het geeft alsnog een adequaat beeld van hoe een training er bij ons aan toegaat; het swingt!
De twee jongens in het midden zijn Kiyoshi en Kenji, de jongere broers van Toshi. Hijzelf staat aan de linkerkant - meestal buiten beeld - en Kyoko aan de andere kant. Als Bregt, Olga, Hyeon-Woo en ik vanaf volgende week gaan meedoen, zullen we hoogstwaarschijnlijk dezelfde rol nemen als de twee meisjes achteraan.
Dan nu zonder verdere vertraging:
Enjoy!
Thursday, 22 April 2010
Het verband tussen Shakespeare, taart en supermarktmandjes
Het nieuwe semester is alweer zo'n 2 weken bezig, vandaar dat ik tot nu een beetje druk ben geweest.
Het tweede deel van onze vakantie is bijna geheel verlopen zoals gepland. Het duiktripje was nagenoeg perfect (zoals te zien is op de nieuwe foto-slideshow op mijn blog); met de zee in tinten blauw die je nog nooit gezien hebt, regenboogvissen, zeekomkommers en -sterren, en een paar heuse Nemo's in hun "anemenemonee". We hebben onder water ook foto's genomen, maar die staan op een CD-rom die ik nog altijd eens van Olga moet lenen.
Eind van de middag stonden we moe maar voldaan weer op het vasteland - met vreemd genoeg ook twee zonverbrande handen; iets wat me daarvoor nog nooit overkomen is! De meisjes van het duikteam waren ontzettend aardig, en hebben ons ook op hun blog gezet:Blog van Diving Team COOL
Lezen gaat waarschijnlijk niet, maar onderaan de pagina staan 2 foto's van ons drieën. Grappig!
De volgende dag was het tijd voor ons tripje naar een naburig eilandje: Zamami-jima. Daar hebben we dan eindelijk een echt strand gezien, en nog gezwommen ook. Dat was even doorzetten, en omdat de wind op kwam zetten was het na 5 min. warmer in het water dan eruit. De paar Japanse toeristen die ons zagen moeten wel gedacht hebben: "Rare jongens, die westerlingen."
Verder was Zamami en het dorpje dat erop ligt erg klein - zo klein zelfs dat we al voorbij het postkantoor gelopen waren voordat we vanaf de kaart gezien zelfs maar dachten dat we in de buurt waren! Maar het had echt een relaxte eilandsfeer die zeer welkom was na de commerciële drukte van Naha. Het hotel was ook best mooi, en had als enig minpuntje dat onze douche eerst geen functionerend heet water had - de chauffeur/kok/concierge/monteur kwam dat een uur later fixen, en toen konden we eindelijk het zand en zout uit ons haar wassen.
De volgende ochtend was het tijd voor het langverwachte walvisspotten! Meer dan 2 uur hebben we samen met een hoop andere bootjes op zee rondgedobberd in de hoop een glimp van zo'n kolos op te vangen, maar op dat gebied hebben we genoegen moeten nemen met een paar sproeipluimpjes als ze kwamen ademhalen, en 1 keer in de verre verte een bult - waarvan ik trots kan zeggen dat ik hem op de foto heb.
Juist. Dan was het dobberen zelf een stuk interessanter. De zee werd een beetje ruwer, en ons bootje was wel hoog, maar niet zo breed, dus het voelde na een tijdje meer aan als een achtbaan. Wij hadden met z'n 3en dik plezier (Aaarrggh, matey!), maar dat kon niet gezegd worden van het jonge gezin dat met ons meevoer. Moeder verdween al snel met een groen gezicht benedendeks met de jongste dochter, een peutertje dat al vanaf het begin zat te piepen dat ze het eng vond. Vader volgde nog geen kwartier later, zijn zoon en dochter van ong. 6 en 4 jaar oud (ze zijn moeilijk te schatten, die Japanners) boven met ons achterlatend. Die kinderen werden op de terugweg ook nog zeeziek, dus ik denk niet dat die familie ooit nog een voet op een boot zet.
Persoonlijk vond ik het nogal jammer dat het voorbij was; niets waait je hoofd zo leeg en schoon als een flinke zeebries.
Woensdag was het dan weer tijd om naar huis te gaan - veel te snel, naar ons gevoel - en hebben we ons opnieuw bepakt en bezakt naar de luchthaven begeven. Vreemd toch hoe je koffer altijd kleiner is als je naar huis gaat.
De terugreis verliep zo voorspoedig als maar kon, hoewel we zowel in Tokyo als Matsumoto onaangenaam verrast werden door hoe koud het nog steeds was. We waren in de tussentijd gewend geraakt aan een gemiddelde 20 graden, en hadden verwacht dat tegen onze terugkeer de lente thuis ook wel aangekomen zou zijn. Niet dus. In die zin dus nog maar eens bevestigd gezien dat deze vakantie een goede keuze was!
Overgaan tot de orde van de dag bleek in de volgende dagen niet altijd even gemakkelijk, ondanks de informatiesessies die we bij moesten over het nieuwe semester. Daar hebben we tevens even de nieuwe studenten kunnen zien, en er zijn naast de stroom Chinezen en Koreanen qua westerlingen alleen 2 Duitse meisjes en 1 Australisch meisje bijgekomen. Tijdens die sessie heb ik ook te horen gekregen dat ik een niveau omhoog ben gegaan, wat betekent dat ik slechts 1 echt veplicht vak meer heb (Academic Japanese 1 - ivm onze eindejaarspresentatie), en het voor de rest binnen de vereisten zelf mocht invullen. Ik heb wel eens slechter nieuws gekregen!
Daar ben ik dus de afgelopen 2 weken mee bezig geweest; lessen bijwonen en zien of ze interessant zijn of niet. En doenbaar, natuurlijk, want we moesten minstens 1 vak kiezen uit het gewone facultaire aanbod voor Japanse studenten. Daarnaast moesten we een minimum van 4 vakken, en 5 studiepunten kiezen. Omdat ik toch geen studiepunten mag omwisselen bij de KULeuven en ik nog andere verplichtingen heb, ben ik uiteindelijk uitgekomen op 6 vakken en 10 studiepunten. Netjes, dacht ik zo. Verreweg favoriet binnen mijn pakket is de Engelse literatuurles op maandag waarin we 'The Merchant of Venice' van Shakespeare behandelen - de docent is Brits en het college wordt dus in het Engels gegeven; een verademing na ruim 6 maanden alleen Japans! En daarbij ook een persoonlijk interesse-gebied van me, dus ik mag niet klagen.
Er bestond ook de mogelijkheid tot het kiezen van een sport (je krijgt er zowaar studiepunten voor!). Ik zat aan tennis te denken, maar op de introductieles bleek dat er meer dan 30 studenten waren, de docent zelf eigenlijk een basketbalspeler was, en dat het er in de praktijk op neer zou komen dat we gewoon een beetje halfslachtig in groepjes zouden gaan moeten oefenen, of op onze beurt wachten omdat je toch nooit genoeg banen voor 30 man vastkrijgt. Jammer, want ik had echt graag weer eens een racket vastgehouden.
Ook op sociaal gebied is het best druk geweest. Natuurlijk eerst mijn eigen verjaardag (nogmaals bedankt voor alles gelukwensen!), die gewoon op de dag zelf uitgebreid gevierd kon worden omdat de lessen pas 9 april begonnen. Mijn kamer zat stampvol met mensen (is niet moeilijk, maar toch), en ik heb een hoop leuke/handige cadeautjes gekregen.
Een foto genomen met Woo-Jin haar polaroid camera. De pannenkoektaart heb ik van Don gekregen.
Daarna heb ik nog veel met vrienden afgesproken, de nieuwe Alice in Wonderland gezien, sushi gaan eten, Taiko gespeeld... vanalles dus. Over Taiko gesproken; sinds we terug zijn gekomen van Okinawa zijn we begonnen met de nieuwe stukken te oefenen die we gaan spelen op het grote Taiko festival in juli. Het is geen festival exclusief in Matsumoto, maar reist eigenlijk het hele land door om deze traditionele kunstvorm populair te houden. Hoewel ik niet inzie hoe dat zo moeilijk kan zijn; ik ben nog niemand tegengekomen die het niet "kakko-ii" of cool vindt.
Maar goed, eind juli is Matsumoto aan de beurt. Er komen ong. 8 groepen uit de omgeving (inclusief ons) om op te treden, met daarnaast gastoptredens van een aantal nationale Taiko-grootheden. De oude grootmeester is 2 jaar geleden overleden, dus die kunnen we jammergenoeg niet zien.
Onze Taiko-groep 'Kaen-daiko' doet al lange tijd mee, en Toshi-sensei al voor de 8ste keer. Vorige week zijn hij en Kyoko (het verloofde stel) bij ons thuis gekomen met wat meer informatie, en om ons bijles te geven voor een nieuw nummer. Toen hebben we ook een dvd kunnen bekijken van het festival 2 jaar geleden, en het zag er echt indrukwekkend uit. Ik ben zo blij dat we ook daadwerkelijk mee mogen doen!! Wij internationale studenten hebben in 1 van de stukken zelfs een solo - het is natuurlijk maar een heel korte, en ik weet heel goed dat we eigenlijk gebruikt worden om Kaen-daiko wat extra cachet te geven, maar dat kan me echt niet schelen als het betekent dat we uitgenodigd worden om aan zo veel mogelijk dingen mee te doen.
Dit alles betekent wel dat we tot juli een stuk intensiever gaan oefenen. Normaal gesproken hadden we op zondag training van 15u tot 19u. Dit wordt nu regelmatig verlengd door soms om 13u te beginnen, soms ook om 9u. Dat wordt soms 10 uur lang Taiko! Ik vind het niet erg, want ik doe het graag, maar ik weet eigenlijk niet of mijn armen dat wel aankunnen!
In heel ander nieuws: ik ben 2 weken geleden in de Seiyu (supermarkt) met mijn mandje tegen iemand opgebotst. Dat is op zich niet echt nieuwswaardig, maar toen ik reflexief 'sorry' zei in het Japans en omkeek, bleek het een westers meisje te zijn. We keken elkaar 5 seconden lang een beetje stom aan, tot we ons realiseerden dat we gewoon Engels konden spreken. Toen aan de praat geraakt, Facebook-details uitgewisseld, en ontdekt dat we een vriendin gemeenschappelijk hebben: Miyuki (niet mijn tutor), een Japanse studente Medicijnen. Dat studeert Rike, ze bleek Duits te zijn, ook, dus vandaar.
Om een lang verhaal kort te maken, daarna dus met z'n allen sushi gegeten, karaoke gedaan en vooral veel gepraat. Rike was maar hier voor een maand en is vandaag weer naar huis gegaan, maar nu heb ik dus ook contacten in Duitsland als ik nog eens ergens anders op vakantie wil.
Nooit gedacht dat ik supermarktmandjes nog eens ergens voor zou bedanken!
Het tweede deel van onze vakantie is bijna geheel verlopen zoals gepland. Het duiktripje was nagenoeg perfect (zoals te zien is op de nieuwe foto-slideshow op mijn blog); met de zee in tinten blauw die je nog nooit gezien hebt, regenboogvissen, zeekomkommers en -sterren, en een paar heuse Nemo's in hun "anemenemonee". We hebben onder water ook foto's genomen, maar die staan op een CD-rom die ik nog altijd eens van Olga moet lenen.
Eind van de middag stonden we moe maar voldaan weer op het vasteland - met vreemd genoeg ook twee zonverbrande handen; iets wat me daarvoor nog nooit overkomen is! De meisjes van het duikteam waren ontzettend aardig, en hebben ons ook op hun blog gezet:Blog van Diving Team COOL
Lezen gaat waarschijnlijk niet, maar onderaan de pagina staan 2 foto's van ons drieën. Grappig!
De volgende dag was het tijd voor ons tripje naar een naburig eilandje: Zamami-jima. Daar hebben we dan eindelijk een echt strand gezien, en nog gezwommen ook. Dat was even doorzetten, en omdat de wind op kwam zetten was het na 5 min. warmer in het water dan eruit. De paar Japanse toeristen die ons zagen moeten wel gedacht hebben: "Rare jongens, die westerlingen."
Verder was Zamami en het dorpje dat erop ligt erg klein - zo klein zelfs dat we al voorbij het postkantoor gelopen waren voordat we vanaf de kaart gezien zelfs maar dachten dat we in de buurt waren! Maar het had echt een relaxte eilandsfeer die zeer welkom was na de commerciële drukte van Naha. Het hotel was ook best mooi, en had als enig minpuntje dat onze douche eerst geen functionerend heet water had - de chauffeur/kok/concierge/monteur kwam dat een uur later fixen, en toen konden we eindelijk het zand en zout uit ons haar wassen.
De volgende ochtend was het tijd voor het langverwachte walvisspotten! Meer dan 2 uur hebben we samen met een hoop andere bootjes op zee rondgedobberd in de hoop een glimp van zo'n kolos op te vangen, maar op dat gebied hebben we genoegen moeten nemen met een paar sproeipluimpjes als ze kwamen ademhalen, en 1 keer in de verre verte een bult - waarvan ik trots kan zeggen dat ik hem op de foto heb.
Juist. Dan was het dobberen zelf een stuk interessanter. De zee werd een beetje ruwer, en ons bootje was wel hoog, maar niet zo breed, dus het voelde na een tijdje meer aan als een achtbaan. Wij hadden met z'n 3en dik plezier (Aaarrggh, matey!), maar dat kon niet gezegd worden van het jonge gezin dat met ons meevoer. Moeder verdween al snel met een groen gezicht benedendeks met de jongste dochter, een peutertje dat al vanaf het begin zat te piepen dat ze het eng vond. Vader volgde nog geen kwartier later, zijn zoon en dochter van ong. 6 en 4 jaar oud (ze zijn moeilijk te schatten, die Japanners) boven met ons achterlatend. Die kinderen werden op de terugweg ook nog zeeziek, dus ik denk niet dat die familie ooit nog een voet op een boot zet.
Persoonlijk vond ik het nogal jammer dat het voorbij was; niets waait je hoofd zo leeg en schoon als een flinke zeebries.
Woensdag was het dan weer tijd om naar huis te gaan - veel te snel, naar ons gevoel - en hebben we ons opnieuw bepakt en bezakt naar de luchthaven begeven. Vreemd toch hoe je koffer altijd kleiner is als je naar huis gaat.
De terugreis verliep zo voorspoedig als maar kon, hoewel we zowel in Tokyo als Matsumoto onaangenaam verrast werden door hoe koud het nog steeds was. We waren in de tussentijd gewend geraakt aan een gemiddelde 20 graden, en hadden verwacht dat tegen onze terugkeer de lente thuis ook wel aangekomen zou zijn. Niet dus. In die zin dus nog maar eens bevestigd gezien dat deze vakantie een goede keuze was!
Overgaan tot de orde van de dag bleek in de volgende dagen niet altijd even gemakkelijk, ondanks de informatiesessies die we bij moesten over het nieuwe semester. Daar hebben we tevens even de nieuwe studenten kunnen zien, en er zijn naast de stroom Chinezen en Koreanen qua westerlingen alleen 2 Duitse meisjes en 1 Australisch meisje bijgekomen. Tijdens die sessie heb ik ook te horen gekregen dat ik een niveau omhoog ben gegaan, wat betekent dat ik slechts 1 echt veplicht vak meer heb (Academic Japanese 1 - ivm onze eindejaarspresentatie), en het voor de rest binnen de vereisten zelf mocht invullen. Ik heb wel eens slechter nieuws gekregen!
Daar ben ik dus de afgelopen 2 weken mee bezig geweest; lessen bijwonen en zien of ze interessant zijn of niet. En doenbaar, natuurlijk, want we moesten minstens 1 vak kiezen uit het gewone facultaire aanbod voor Japanse studenten. Daarnaast moesten we een minimum van 4 vakken, en 5 studiepunten kiezen. Omdat ik toch geen studiepunten mag omwisselen bij de KULeuven en ik nog andere verplichtingen heb, ben ik uiteindelijk uitgekomen op 6 vakken en 10 studiepunten. Netjes, dacht ik zo. Verreweg favoriet binnen mijn pakket is de Engelse literatuurles op maandag waarin we 'The Merchant of Venice' van Shakespeare behandelen - de docent is Brits en het college wordt dus in het Engels gegeven; een verademing na ruim 6 maanden alleen Japans! En daarbij ook een persoonlijk interesse-gebied van me, dus ik mag niet klagen.
Er bestond ook de mogelijkheid tot het kiezen van een sport (je krijgt er zowaar studiepunten voor!). Ik zat aan tennis te denken, maar op de introductieles bleek dat er meer dan 30 studenten waren, de docent zelf eigenlijk een basketbalspeler was, en dat het er in de praktijk op neer zou komen dat we gewoon een beetje halfslachtig in groepjes zouden gaan moeten oefenen, of op onze beurt wachten omdat je toch nooit genoeg banen voor 30 man vastkrijgt. Jammer, want ik had echt graag weer eens een racket vastgehouden.
Ook op sociaal gebied is het best druk geweest. Natuurlijk eerst mijn eigen verjaardag (nogmaals bedankt voor alles gelukwensen!), die gewoon op de dag zelf uitgebreid gevierd kon worden omdat de lessen pas 9 april begonnen. Mijn kamer zat stampvol met mensen (is niet moeilijk, maar toch), en ik heb een hoop leuke/handige cadeautjes gekregen.
Daarna heb ik nog veel met vrienden afgesproken, de nieuwe Alice in Wonderland gezien, sushi gaan eten, Taiko gespeeld... vanalles dus. Over Taiko gesproken; sinds we terug zijn gekomen van Okinawa zijn we begonnen met de nieuwe stukken te oefenen die we gaan spelen op het grote Taiko festival in juli. Het is geen festival exclusief in Matsumoto, maar reist eigenlijk het hele land door om deze traditionele kunstvorm populair te houden. Hoewel ik niet inzie hoe dat zo moeilijk kan zijn; ik ben nog niemand tegengekomen die het niet "kakko-ii" of cool vindt.
Maar goed, eind juli is Matsumoto aan de beurt. Er komen ong. 8 groepen uit de omgeving (inclusief ons) om op te treden, met daarnaast gastoptredens van een aantal nationale Taiko-grootheden. De oude grootmeester is 2 jaar geleden overleden, dus die kunnen we jammergenoeg niet zien.
Onze Taiko-groep 'Kaen-daiko' doet al lange tijd mee, en Toshi-sensei al voor de 8ste keer. Vorige week zijn hij en Kyoko (het verloofde stel) bij ons thuis gekomen met wat meer informatie, en om ons bijles te geven voor een nieuw nummer. Toen hebben we ook een dvd kunnen bekijken van het festival 2 jaar geleden, en het zag er echt indrukwekkend uit. Ik ben zo blij dat we ook daadwerkelijk mee mogen doen!! Wij internationale studenten hebben in 1 van de stukken zelfs een solo - het is natuurlijk maar een heel korte, en ik weet heel goed dat we eigenlijk gebruikt worden om Kaen-daiko wat extra cachet te geven, maar dat kan me echt niet schelen als het betekent dat we uitgenodigd worden om aan zo veel mogelijk dingen mee te doen.
Dit alles betekent wel dat we tot juli een stuk intensiever gaan oefenen. Normaal gesproken hadden we op zondag training van 15u tot 19u. Dit wordt nu regelmatig verlengd door soms om 13u te beginnen, soms ook om 9u. Dat wordt soms 10 uur lang Taiko! Ik vind het niet erg, want ik doe het graag, maar ik weet eigenlijk niet of mijn armen dat wel aankunnen!
In heel ander nieuws: ik ben 2 weken geleden in de Seiyu (supermarkt) met mijn mandje tegen iemand opgebotst. Dat is op zich niet echt nieuwswaardig, maar toen ik reflexief 'sorry' zei in het Japans en omkeek, bleek het een westers meisje te zijn. We keken elkaar 5 seconden lang een beetje stom aan, tot we ons realiseerden dat we gewoon Engels konden spreken. Toen aan de praat geraakt, Facebook-details uitgewisseld, en ontdekt dat we een vriendin gemeenschappelijk hebben: Miyuki (niet mijn tutor), een Japanse studente Medicijnen. Dat studeert Rike, ze bleek Duits te zijn, ook, dus vandaar.
Om een lang verhaal kort te maken, daarna dus met z'n allen sushi gegeten, karaoke gedaan en vooral veel gepraat. Rike was maar hier voor een maand en is vandaag weer naar huis gegaan, maar nu heb ik dus ook contacten in Duitsland als ik nog eens ergens anders op vakantie wil.
Nooit gedacht dat ik supermarktmandjes nog eens ergens voor zou bedanken!
Subscribe to:
Posts (Atom)