De strijd tegen de tocht is uitgemond op een klinkende overwinning; sindsdien blijft het nagenoeg warm binnen. Toch kon de kou het niet laten nog één vinnige prik te geven: de electriciteitsrekening. Die bedraagt een slikwaardige 4000 yen (zo'n 30 euro) - het dubbele van de maand ervoor. Ik zal me er dus maar op instellen dat de komende maanden wat dat betreft wat prijzig worden, en dat ik in het voorjaar pas weer wat ruimer bij kas zal zitten. Niet dat ik eigenlijk mag klagen, maar het gaat om het principe.
De afgelopen anderhalve week (ik ben een beetje laat) is een tijd van kleine en minder kleine mijlpaaltjes geweest:
- Ik heb een lekker warme trui gevonden;
- De verkoopster in de winkel waar ik mijn trui vond zei dat ze jaloers was op de kleur van mijn ogen (= mini-ego-boost);
- Ik heb een goed cijfer gehaald voor de eerste kanji-test van het semester: 146/150;
- Ondanks de kou, ben ik opnieuw gaan hardlopen;
- Op de 2de grammaticatest van vandaag weet ik na de eerste verbetering al dat ik ongeveer 92/100 ga krijgen - een duidelijke verbetering tegenover vorige keer;
- Een mevrouw van het IC had van een kennis een doosje OldTimers drop gekregen, dat ze me vroeg te identificeren en dat ze na mijn enthousiaste reactie aan me gegeven heeft;
- Ik heb mijn eerste voortgangsrapportje geschreven voor de HNF, die mij dit jaar in leven houdt;
- De Taiko-instructeur heeft aangekondigd dat wij ons publiek debuut gaan maken op een stadsfeest ergens in januari.
Dat ik best tevreden ben met mezelf mag duidelijk wezen.
Verder hebben we vorige vrijdag Olga gesteund die meedeed aan de Speechwedstrijd van de Rotary Club in Matsumoto. Echt respect voor haar dat ze het gewaagd heeft; ik zou te zenuwachtig zijn geweest voor zoiets. Ze heeft jammergenoeg niet gewonnen, maar alle 15 uitgekozen finalisten kregen 20000 yen (zo'n 150 euro), en er was een buffet na afloop, dus er werd niet gemopperd.
Zaterdag ben ik met Lilli naar het Parco winkelcentrum geweest omdat ze op jacht was naar een jas in de uitverkoop - daar heb ik mijn trui (met korting!) op de kop getikt. Na een uur of vier zijn we er tevreden weer buitengestapt; allebei met tassen bij ons, maar zonder nieuwe jas. Ach ja, zo gaat dat.
Maandag was de laatste dag van NaNoWriMo (het schrijfproject waar ik aan meedeed) en ik moet helaas meedelen dat het een jammerlijk mislukking is geworden dit jaar. Ik ben gestrand op 5000 woorden; een tiende van wat het zijn moest. De boosdoeners zijn een veeleisend sociaal leven en een algeheel gebrek aan inspiratie. En dat terwijl het de tweede keer toch eigenlijk beter zou moeten lukken dan de eerste keer - en vorig jaar won ik wel. We zullen het maar in een positief licht zien, zeker? "Elk nadeel heb z'n voordeel", etc. Want hiermee is dus wel bewezen dat ik goed bezig ben alles uit dit jaar te halen wat er in zit. Mensen die mij goed kennen zullen weten dat ik normaal gesproken nooit zo'n drukke sociale agenda heb. Oefening baart kunst! :D
Dinsdag heb ik met Bregt, een groep Koreanen en 1 Japanse vrouw een traditioneel Japans gerecht gemaakt. Het heet Omochi, en wordt gewoonlijk alleen met Oud en Nieuw gegeten. Het is gemaakt van een speciaal soort rijst, die met water in een speciale machine wordt gedaan, en na een geheimzinnig proces van een halfuurtje onder een gesloten deksel is het opeens een dikke, witte pasta geworden die de consistentie en plakkerigheid van behanglijm heeft. Vervolgens rol je er kleine bolletjes van, die op zichzelf geen smaak hebben, maar waar je daarna verschillende soorten zoet beleg op doet - waaronder de zoete rode bonenpasta die ze hier echt overal in stoppen. Die heet Anko, trouwens.
Bij elkaar hadden we een hele berg mochi, en nog een groentensoep (die waarschijnlijk het enige gezonde onderdeel was, maar goed) en Kimchi voor de Koreanen. Kimchi is een zeer pittig gerecht gemaakt van ingemaakte Chinese kool en een heleboel kruiden en pepers. Eigenlijk vinden alleen Koreanen zelf het lekker - maar die zijn al vanaf hun geboorte bezig systematisch hun smaakpapillen weg te branden met voedsel dat bij een normaal mens het zweet doet uitbreken. Ze hebben gelukkig intussen wel al geleerd dat wanneer ze voor een gemengd gezelschap koken (dwz, met niet-Koreanen) ze bij elk stadium één van ons moeten laten proeven om te zorgen dat het voor iedereen eetbaar blijft.
Dat blijkt hier trouwens het belangrijkste sociale medium te zijn: samen koken. Zoals gezegd zijn zeker Koreanen stapelgek op koken - een maaltijd in 1 enkel bord vinden ze erg raar - en Japanners houden van het organiseren van kook-evenementen waar "Japanners en buitenlanders in een goede atmosfeer over elkaars cultuur kunnen leren." Aldus vrij vertaald van een van de vele flyers die uitgedeeld worden.
Ook blijken alle jonge mensen veel meer kookervaring te hebben dan wij - en ook nog op een heel andere manier - en het komt dus vaak voor dat wij gewoon staan te kijken en te kletsen terwijl de rest het werk doet. Als we vragen of we kunnen helpen worden we uit beleefdheid steeds weggewuift, maar we kunnen spontaan zelf ook niet gaan helpen omdat we geen flauw idee hebben wat er allemaal moet gebeuren! Beetje ongemakkelijk gevoel is het wel, want je wilt natuurlijk geen profiteur zijn.
Om in de kooksfeer te blijven, nu even over komende zaterdag. Nee, niet alleen Sinterklaasavond, maar (opnieuw) een kookfeestje! Maar nu mogen we tenminste iets koken dat we kennen. We dachten eerst dat het de bedoeling was dat iedereen thuis gewoon kookt, en dan het eindproduct meeneemt, maar nu bleek gisteren dat we terplekke ons meesterwerk moeten gaan bereiden.
Uit faalangst (en gemakzucht) hebben we dus besloten om toch maar weer pannenkoeken te maken. Als het goed is, is geen van de personen die ze al gegeten hebben die avond aanwezig, dus niemand hoeft te weten dat ons kunstje niet geheel origineel is. Wel gaan we een beetje experimenteren met de vulling; alleen appel is een beetje saai. Het beslag is namelijk al gezoet (volgens het recept van Bregt's moeder), en een kaaspannenkoek gaat dus niet. Niet dat ze daar de goede kaas voor hebben hier, maar ok.
In de wandelgangen heb ik gehoord dat er ook echte spaghetti Carbonara zal zijn, dus wat dat betreft kijk ik er wel naar uit. Reken maar dat ik die werkplek goed in het oog zal houden!
Omdat ik zaterdagavond dus met dat gebeuren mijn handen vol zal hebben, zullen de pepernoten die nog braaf in hun dichte zakje zitten moeten wachten tot zondag. Ergens diep in mijn hart sluimert nog de vage hoop op een chocoladeletter, maar we zullen de ouderlijke postgoden maar niet tarten. (hint? ...waar?!)
Ten laatste wil ik nog even melden dat er een nieuw reisverslagje over Nagano op mijn Volkskrant-pagina staat, en dat de foto's inmiddels ook in de slideshow op mijn blog zitten.
Enjoy!
Excuses voor de vreemde witregels tussen de alinea's; dat is een probleempje van het blogprogramma dat ik er niet uit krijg.
